Geplaatst in Familie, Gezin, Persoonlijk

Duimen omhoog voor Z-Man

Dinsdag Ziggo-dag; de hoopvolle slogan van vandaag. Zoals ik in Ziggo-monteur? Niet nodig, toch? beschreef, zou een medewerker van Ziggo mij vanavond komen helpen met het aansluiten van de Horizon-box. Mijn partner is me gezelschap komen houden, en onder het genot van een zeer smakelijke Chinese rijsttafel vliegt de tijd voorbij. Dan gaat om 19.30 uur de bel: daar is de Ziggo-man, vergezeld door een grote gereedschapskist.

Het ijs is meteen gebroken: hij heeft jaren bij ‘mijn’ dierenasiel gewerkt als vrijwilliger, en Smokey laat zich warempel door hem aaien. Een koele Radler, en Z-man gaat beginnen aan zijn laatste klus van vandaag. Zijn lacht bevriest op zijn gezicht als hij het aansluitpunt ziet. Het blijkt een oer-dinosaurus uit het duistere Casema-tijdperk te zijn. Geen wonder dat de Horizon niet werkt! Fatsoenlijk demonteren zit er niet bij, er zitten zelfs geen schroeven aan. Vijf minuten later heeft hij hem compleet van de muur gesloopt en steekt alleen nog een draad naar buiten. En door die draad moet tv, telefoon en internet komen? Ik probeer mijn wenkbrauwen te ontspannen.

Dan belt zijn vriendin hem op, en vraagt wanneer hij klaar is. ‘Zodra ik thuis ben hè,’ zegt hij nuchter en drukt haar weg. Zo is dat, Z-man, nu je aandacht bij deze klus. De ene na de andere oude kabel verdwijnt, bestempeld als overbodig. Slechts de muurafdruk van het losse rechtse kastje blijft over. Drie internet- en twee tv-kabels bengelen vanuit de kabelgoot naar beneden, hun weg naar boven onderbroken. ‘Gebruik je de tuner nog vaak? Op de Horizon zitten 200 radiozenders.’ Nou nee, die gebruik ik vanaf nu dus niet meer. Mijn kabelhoekje wordt steeds leger en overzichtelijker. Het lijkt de goede kant op te gaan. Echter…

Twee brullen van boven: internet werkt niet meer! Z-man hoort het verwonderd aan. Dat zou inmiddels toch weer moeten werken. Ik hol naar boven en check mijn eigen desktop, en inderdaad: geen verbinding. Z-man haalt alles opnieuw los. Noppes. Drukt alles nog eens extra aan. Nada.  Dan hapert ook de installatie van de Horizon. O jee. Doemverhalen van anderen komen boven drijven, maar ik druk ze vooralsnog stevig weg.

De Ziggo monteur loopt de verbindingen nog eens na, maar die zitten goed. Hoe de kabels naar de tv gekoppeld zijn, is zijn volgende vraag. Tja, dat weet ik dus niet meer. De kabels zitten achter de plint en die zit daar misschien al 20 jaren. Hij meet het signaal door, en dat blijkt veel te zwak te zijn. Z-man verdwijnt naar buiten en komt even later terug met een hele lange dikke witte kronkelende kabel. Hij stript de uiteinden, zet er met geroutineerde gebaren twee supersonische verbindingsstukken op –dat spul van de Gamma is niks, allemaal bagger!– en verbindt het nieuwe aansluitpunt rechtstreeks met de Horizon. Mijn V-man kijkt geïnteresseerd toe.

We houden onze adem in. Een rood puntje brandt onheilspellend op de Horizon. Maar dat is juist normaal. Aha. Dan komt ook het tv-scherm tot leven en sommeert ons een taal te kiezen. Wederom een goed teken. Hij klikt door nog een paar schermen heen en ineens verschijnt een zender. Hoera, het is gelukt! Dan sluit hij zijn laptop op het modem aan, herstart het apparaat en in duo klinken stemmen van boven: internet werkt weer! Ik haal weer adem en slaak een zucht van verlichting.

En nu is het over tienen. De rust is wedergekeerd in huize Doldriest. Z-man is naar huis, waar zijn vriendin ongeduldig op hem wacht. En ook V-man is weer vertrokken. De nieuwe kabel kronkelt over de vloer heen, achter de bank door, maar daar lig ik niet wakker van. De Horizon box is actief, de tv luistert goed en ook internet werkt weer. Duimen omhoog voor Z-man. Welterusten allemaal.

Geplaatst in Familie, Gezin, Persoonlijk

Ziggo-monteur? Niet nodig, toch?

Sinds een paar weken ben ik de trotse bezitter van een slimme tv. En niet zo maar een smart tv, maar een android tv. Ik wilde namelijk heel graag Spotify kunnen luisteren via de muziekinstallatie beneden. Chrome-cast was geen optie, omdat ik nog een diepbeeld tv heb. Nee, geen breedbeeld, een diepbeeld. Zo’n ding met een toeter van een meter. Zo eentje met een stroomkabel en een antenne-ingang – meer niet. Misschien een idee voor een tv-museum? Je mag hem gratis komen ophalen, be my guest.

Hoewel je misschien anders zou denken, heb ik die diepbeeld tv nog niet zo heel lang. Toen de vorige de geest gaf, of beter gezegd, er een geest in de vorige zat –terwijl dat ding uit stond, vertoonde zich toch een griezelige bewegende groene vlek in de beeldbuis– had ik een discussie met V-man. Ik wilde namelijk best een nieuwe platte tv, maar niet zo’n debiel grote. Mijn partner raadde mij dringend aan toch een flink groter formaat aan te schaffen, maar ik hield voet bij stuk. En toen heeft hij voor zichzelf een nieuwe gekocht en kreeg ik zijn oudje. En die heeft het de afgelopen jaren heel goed en naar tevredenheid gedaan. Maar Spotify en Netflix bleven zeuren. Ze knaagden en knaagden aan mijn weerstand, en twee weken geleden begaf mijn verzet het. En als ik eenmaal op dat punt ben aangekomen, is er geen weg meer terug. En geen rust meer in mijn kont.

Lieverd, ga je mee een nieuwe tv kopen?

*verblufte blik*

Een nieuwe tv? Je wilde toch geen nieuwe?

Ja, nu wel.

Eh, wanneer wil je dan gaan kijken?

Nu?

Ik had namelijk al onderzoek gedaan en advies ingewonnen bij vrienden, dus wist precies wat ik wilde: niet te groot, rustig voor mijn getergde ogen, Netflix, plus de mogelijkheid om Spotify te luisteren. En hoewel ik een Samsung-fan ben, was dat geen optie: je kunt namelijk geen apps daarop installeren. Het moest een android-tv worden.

V-man volgde me naar de auto en daar gingen we. In de winkel aangekomen keek ik mijn ogen uit. Wat een prachtige kleuren. Wat een haarscherp beeld! Maar eerst moest ik vakkundig advies hebben. Ik sprak een ronddolende medewerker aan. Sony, stond op zijn naamplaatje. Of was dat toch het merk? 😉 Nadat ik had uitgelegd waar ik naar op zoek was, nam hij me mee naar de 40 inch Sony tv (verrassend hè?) waar ik intussen al half verliefd op was geworden. Ik raapte mijn ogen op, opende mijn oren en liet me overtuigen.

Op mijn vraag of er –afgezien van Sony– nog andere opties waren, nam hij me mee naar een 4K tv. Machtig mooi beeld, maar aangezien er haast geen tv-aanbod is met die hoge kwaliteit, zou dat een overbodige luxe zijn. De enige andere android tv was een Philips, maar echte voordelen bood die niet. Terug naar de Sony dus.

Mevrouw, mag ik toch nog een andere suggestie doen?

Oh boy, wat nu weer. Natuurlijk mocht dat.

Voor slechts 25 euro meer hebt u een 50 inch tv; die is namelijk in de reclame.

Mijn partner stond haast te stuiteren van enthousiasme. Wij naar die nóg grotere tv. In een vlaag van berusting zei ik ja. Als ik dan overstag ging, dan kon ik het maar beter meteen goed doen. Op Sony’s advies gingen we ook nog even langs de Ziggo-stand. Handig, zo’n samenwerking. Nog een half uur in de wachtrij, en toen kon ik mijn vragen stellen. Of ik nog een (of ander) kaartje nodig had dat ergens in de tv kon voor een functie die ik inmiddels alweer vergeten was. En of Ziggo mij nóg blijer kon maken met zijn opties. Meneer Ziggo liet mij de wondere wereld van Horizon TV zien.

Nah, dat hoeft niet.

Hij ging toch even mijn gegevens checken. Wist-ik-veel dat ik al recht had op Horizon TV. Dat ik begin dit jaar blijkbaar post heb gehad met dat aanbod. En dat ik dat aanbod ongetwijfeld in de oud-papier bak heb geknikkerd. Extra kosten waren er niet. En er zou ook nog een monteur komen om het gevaarte te installeren. Allemaal helemaal gratis! Nou, daar had ik wel oren naar. Dan zou ik programma’s kunnen terugkijken en dat leek me wel een mooie optie. Ik hoefde na ontvangst alleen de doos open te maken, de brief eruit te halen en te bellen om een afspraak te maken.

160901ziggo

Een week geleden arriveerde dan de doos. Mooi oranje, met een witte Z. Er zat van alles in, maar geen brief. De doos bleef werkeloos aan de kant staan, dat ging ik nog wel regelen. Tot ik knettergek werd van de belabberde soms wel soms niet werkende wifi, waardoor ik noch van Spotify noch van Netflix kon genieten. Het netwerk opnieuw instellen hielp ook niet. Of in ieder geval niet lang. Verdorie-nog-aan-toe-zeg! Vanuit de krochten van mijn geheugen kwam een beeld van een lange internetkabel boven drijven. Boven in een kast gedoken, waar ik warempel in één keer beet had. In de router ermee, in de tv, en… niks. Geen internet. Grommm. Alles eruit getrokken, tien minuten gewacht en ja hoor, het werkte. YES.

Geïnspireerd keek ik naar de Ziggo doos. En de doos keek vrolijk oranje naar me terug. Wij waren dikke maatjes, die doos en ik. Hoezo monteur,  dat varkentje gingen wij samen ook nog wel even wassen! Wij, en mijn oudste zoon; die had ik er toch maar even bij geroepen. We gingen aan de slag volgens het boekje. De hoofdaansluiting had ik al gevonden. Vergelijk deze aansluiting met de opties uit de gebruiksaanwijzing en kies het juiste model. Nou, het oude model dat ik had, stond niet eens in het boekje. Hoezo twee gaatjes, er zaten er drie in! En er kwam een kabel onder vandaan. Bovendien zat er een splitter op, en verdwenen ook nog twee kabels de muur in – ongetwijfeld voor de tv boven. Nick zei dat hij daar toch haast nooit meer naar keek, dus sloopte ik alles eruit. De (ooit) maagdelijke witte doos was klaar voor de nieuwe Horizon-aansluiting.

160901kabels

Zwarte kabel met een groen en een rood uiteinde. Check. Nieuwe splitter in de hoofdaansluiting. Check. Aansluitingen naar boven erin frutten ging maar net. Radio-plug ernaast. Check. Rood uiteinde in de router drukken. Check. Oude modem loskoppelen. Ik checkte dat het een lieve lust was. So far so good. Er ontstond een klein probleem: er zat in de Horizon TV box geen scart-aansluiting. Maar niet getreurd, dat losten we later wel op. Nick sloot geroutineerd de ene na de andere kabel aan. In de tv, in de dvd-speler, antenne erin, hoppetee. Er verscheen beeld op de tv: ‘installatie, even geduld’.

Leg de afstandbediening op de Horizon box, zet dan het apparaat aan. Het koppelen van de afstandbediening duurt tien seconden.

Maar alles stond al aan…

Nick, misschien moeten we opnieuw beginnen.

Nee, geduld mam, dit kan wel 30 minuten duren, lees maar. Ik ga intussen even boven kijken.

Dan een brul: we hebben geen internet! En als iets hier in huis moet werken, is het wel internet. Nick dook opnieuw de hoek in en verving de nieuwe kabel door de oude. Ik keek met een schuin oog naar de tv, waarop nog steeds stond dat hij ‘aan het installeren’ was. Ja, mijn neus. Het duurde inmiddels al minstens een half uur.

Hmm, de installatie is natuurlijk onderbroken geweest. Misschien moeten we toch opnieuw beginnen?

Mijn geduld was inmiddels tot onder het nulpunt gezakt. En toen vroeg mijn zoon of ik wel zeker wist dat het oude modem ertussenuit moest. Want daar zat immers een kaart in. En in de Horizon box zat geen sleuf. En met die woorden verdween hij weer naar boven, waar internet godinzijdank weer werkte.

Ik ging maar even op de bank zitten. Misschien toch maar even Ziggo bellen. Een superaardige medewerker zei stellig dat het oude modem er echt niet meer tussen hoefde, want ‘twee modems waren een beetje teveel van het goede, toch?’ Dat beaamde ik. Maar die kaart dan? Blijkt er een virtuele kaart in de Horizon te zitten. Dussss. Een virtuele kaart? Bestaat zoiets wel? Jip-en-Janneke taal voor Ziggo leken? We lachten samen.

Kan ik u verder nog ergens mee helpen?

Ik keek naar de tv. De woorden ‘even geduld a.u.b.’ staken mijn ogen uit. Een uur geduld, mooi niet. Dus ik vertelde hem wat we allemaal gedaan hadden. Dat de aansluiting anders was dan in het boekje. Dat ik niet meer wist welke draad waar naar toe ging. Of waartoe hij diende. Dat het installeren niet wilde lukken. Ik beschreef hoe het witte kastje er uit zag. Hij stelde me gerust: misschien is de aansluiting te oud en moet hij vervangen worden. En een verhaal over signalen die niet teruggezonden konden worden. Uhu.

Zullen we dan een afspraak maken? Dan komt iemand van ons dat allemaal voor u in orde maken.

Op zijn advies sloopte ik de Horizon TV weer tussen de dvd-speler en tv uit en drukte alle kabels op logische plaatsen in het oude modem. Alles werkte weer feilloos. Bovendien hield ik twee scart-kabels over, ROFL.

En volgende week dinsdagavond staat mijn deur dus wagenwijd open voor de man in oranje. Met een Z op zijn borst. Geen Z van Zorro, maar een Z van Ziggo. Want ik heb hem blijkbaar toch wel nodig.


 

Lees het vervolg in Duimen omhoog voor Z-man

Geplaatst in Columns, Expressief

Tv Om Zeep

Terwijl een portie maagzuur zich bezighoudt met mijn avondeten, zwiept de vaatwasser warm water in het rond en staat een pot thee te dampen. Vanavond is de bank van mij. En de zapper ook! Kom maar op met die spannende thriller of romantische komedie, ik ben er helemaal klaar voor. Benen op tafel, handen om het warme glas. De intro is veelbelovend, goede acteurs. Maar wat schuift er nou toch van rechts naar links door het beeld? Wat is dat voor iets achterl… oh gelukkig, het is alweer weg. Even een kussen erbij pakken.

Nog geen tien minuten later is het blijkbaar tijd voor het eerste reclameblok. Geen wonder dat films tegenwoordig zo lang duren. Koekjes! Tevreden knabbel ik op een chocoladewafel. Heerlijk z… verdorie, daar komt dat tekstlint weer, nu getooid met de kop van Joling?! Getver, laat me toch alsjeblieft gewoon naar de film kijken! Na een half uur heb ik vijftien korte minuten filmmateriaal gezien en vijftien lange minuten shit met fragmenten van programma’s waar ik van ril. Wat een relaxte avond leek te worden, verandert in een mum van tijd in een kalmte-oefening. Gelukkig zit er een ‘uit’-knop op mijn ouderwetse diepbeeld tv.

De Nederlandse zenders worden overspoeld met reality-tv. De eerste keer dat ik met dit fenomeen kennismaak, zie ik een blonde rijke Amerikaanse Barbie bovenaan een balustrade van een riante villa staan, terwijl ze naar haar Prins beneden gilt dat ze haar favoriete kledingstuk kwijt is. Ken roept daarop met een toegevende glimlach terug dat ze toch echt zelf moet zoeken. Vervolgens krijgt Barbie een woedeaanval en begint al haar kleren naar beneden te smijten. Verbluft denk ik nog even dat het een grap is, maar nee. ‘Hup, spring!’ moedig ik haar aan, ‘gooi jezelf achter je kleren aan!’ Die griet had geen reality-show nodig maar een fiks pak slaag op haar door-en-door verwende bottom!

Zomaar wat aankondigingen uit de tv-gids van deze week: You’re cut off, over verwende prinsesjes die in een soort heropvoedingskamp worden gedropt. Vooral laten zitten! Beach patrol, over strandwachten. David Hasselhoff in het kwadraat. Druktemakers in het nauw, werknemers die in hun werk aangemoedigd worden door kwaad publiek. Een ware inspiratiebron voor aspiranten. En dan een van de topprogramma’sJouw vrouw, mijn vrouw. Partnerruil is niet meer hot genoeg, we nemen de kids en het huishouden van een ander over. Alsof we niet genoeg hebben aan ons eigen gezin! Verder met Gênante lijven en Stom, stommer, stomst! Misschien moet ik dit laatste maar eens gaan kijken, het verwoordt mijn gevoelens perfect.

Een kort onderzoek laat mij een verbluffend lange lijst zien met titels als:

  • Big Brother
  • Beauty en de Nerd
  • Boer zoekt Prins, oh nee, zoekt Vrouw
  • Dames in de Dop
  • Danny & Jenny gaan verhuizen
  • Dating in the Dark
  • De Gouden Kooi
  • Echte Gooische Meisjes

Danny de Munk en vrouw Jenny gaan verhuizen? Naar wel twaalf huizen verder? Dat interesseert toch geen hond, alsjeblieft zeg. En dan Dating in the Dark? In het donker kroelen, voelen en woelen? Weten we van gekkigheid nou echt niet meer hoe we mensen kunnen boeien? Ik heb er haast geen woorden voor. Mocht dit alles je niet kunnen bekoren, dan kun je ook nog meeleven met het wel en wee van de Bauers, de Pfaffs, Jan Smit en vast nog vele anderen. Waarom zou je dat willen? Wie kijkt hier in vredesnaam naar? Ik ken niemand in mijn omgeving maar er moet toch iemand kijken? Kijkcijfers hebben immers invloed op het programma-aanbod? Toch?

Gelukkig hebben we ook nog shows waarin sporadisch echt talent naar boven komt, zoals Holland’s got talent, X Factor en Dancing with the Stars. Deze kunnen best aardig zijn als de jury het spotlight niet claimt. En mits echte vrienden de kandidaten zonder talent tegenhouden en hen tegen zichzelf in bescherming nemen.  Nog meer verbluffends in De Allerslechtste Chauffeur van Nederland, zeker als een deelnemer presentator Ruben Nicolai en een cameraman het ziekenhuis in rijdt. En dan is nep tv ineens REALITEIT. Dat is schrikken mensen!

Reality-tv kan mij gestolen worden. En ze hoeven de dieven niet eens te pakken! Geef me in plaats daarvan maar een goede ouderwetse SOAP…

… kan ik tenminste die vieze nasmaak uit mijn mond wassen!

~Mar

Geplaatst in Algemeen

Top Gear

Top Gear betekent ‘hoogste versnelling’. Gelukkig heeft mijn karretje er maar vijf, die kan ik nog net vinden. Vman’s auto heeft er nog een paar meer geloof ik, maar die gebruik ik nooit.

Hoewel ik absoluut geen kennis heb van auto’s, niet in katzwijm val bij het zien van een supercar, geen diep verlangen heb om een dure auto te bezitten – behalve dan de Audi TT, ik word helemaal lyrisch van een Audi TT – of als een tornado over de weg te jagen, is Top Gear één van de weinige TV programma’s die ik met enige regelmaat zie… eigenlijk het enige.

Een spannende avonturen vechtfilm met humor kan ik ook nog wel waarderen, maar dan houdt het ver op met het kastje kijken. Zoals Indiana Jones and the Kingdom of Cristal Skull die op TV zou komen. Helemaal geïnstalleerd, thee, koekjes, the works… wat denk je: KLOPT DIE TV GIDS NIET! Wil ik eindelijk een keertje kijken, zit ik voor niets helemaal klaar. En de TV gids omvat twee weken met vrolijk programma advies. Ik hoef waarschijnlijk niet te vertellen dat de week erna hetzelfde gebeurde? Ja, ik ben blond!

Ik heb nog een ouderwetse bak, een TV waarbij de diepte het wint van de breedte. Een redelijk kleine beeldbuis die gedurende de eerste vijf minuten de meest artistieke golfjes laat zien. Ach, een beetje rammelen aan de scart-kabel en het werkt weer. Tot je gaat zitten natuurlijk, dan wordt het beeld weer fraai vervormd. Geen nood, na een tijdje stopt het vanzelf.

O ja, Top Gear. Het programma gaat over auto’s… maar dat is eigenlijk helemaal niet belangrijk. Al ging het over bakstenen, dan zou ik nog kijken: het wordt namelijk gepresenteerd door drie knettergekke presentatoren Jeremy Clarkson, Richard Hammond en James May, die erg goed op elkaar ingespeeld zijn. De humor is werkelijk fantastisch en ik schater het dan ook regelmatig uit. Ze halen de meest stoere en ook dwaze ideeën van stal om interessante afleveringen voor ons te maken. Zo bouwen ze hun eigen campers, houden races met bussen (die prompt omvallen), rijden in jeeps door de jungle van Zuid-Amerika, je kunt het zo gek niet verzinnen.

Vóór Top Gear had ik nog nooit gehoord van The Stig. Een in een wit pak met witte helm getooide grote onbekende die allerlei auto’s in een Power Lap over het Top Gear test-circuit jaagt. Zelfs mijn anti-scheur hart gaat dan sneller kloppen. In de aflevering van vanavond ontdeed onze mystery guest zich van zijn hoofddeksel en kwam Schumi tevoorschijn: Formule 1 coureur Michael Schumacher. Wat kan die vent rijden zeg! En wat heeft hij een aparte muzieksmaak.

Tegen het einde van de tweede aflevering – er wordt altijd een nieuwe show en een herhaling uitgezonden – begint mijn aandacht een beetje af te zakken. De hoogste versnelling haal ik niet meer en ik moet terugschakelen naar een lagere. Op het einde schakel ik helemaal terug. Soms moet Vman me zelfs wakker maken. Top Gear, in de laagste versnelling relaxed het weekend in… naar bed!