Glinsterend asfalt
weerkaatst in zwart parelmoer
vangt motregen op
^._.^
Verkeersluw moment
alles dat rest is stilte…
en hondenpootjes
Tag: wandelen
Sterrendans
de sterren dansten
met zes voeten en een staart
avondwandeling
Vintage & Outdoors
Dinsdag 25 oktober
En weer zit ik voor half zeven op de bank, gewikkeld in een warme plaid. Hoewel ik de eerste nacht fantastisch sliep, word ik nu weer rond de gewone tijd wakker. Beneden staat de afwas van gisteravond nog te wachten, met opgedroogde restjes aardappeltjes uit de oven, kipfilet en sla, maar ik negeer het en zet thee. Eerst wat lezen en langzaam de dag opstarten…
Dieren zijn om op te vreten
Het was weer bal vandaag. Halsoverkop moest vervanging geregeld worden voor zieke collega’s en dat ging niet zonder reeds geroosterde lessen te verzetten. Dankzij de bereidwilligheid en flexibiliteit van andere docenten en de soepele samenwerking met mijn roostermaatje Patricia, hebben we het voor elkaar weten te krijgen. Om daarna weer opnieuw aan de slag te moeten toen bleek dat een groot gedeelte van de klas niet kon. En dat ging zowat de hele dag zo door.
Geluk is thuis met open pootjes verwelkomd worden na een stressvolle werkdag.
Enigszins gespannen kwam ik dan ook thuis na een terugreis over dichtbevolkte wegen. Ik wilde meteen doorgaan in die versnelling, maar mijn kater dacht daar anders over. Smokey kronkelde net zolang om mijn benen tot ik op de bank neerviel. En toen hij me daar klem gezet had, klauterde hij op mijn schoot en ging daar liggen spinnen alsof niet zijn maar mijn leven ervan afhing. Misschien is dat ook wel zo.
Want weet je dat katten goed voor je zijn – allergische reacties daargelaten? Het spinnen werkt ontspannend en door de zachte aanraking maakt je lijf hormonen aan die je bloeddruk en hartslag verlagen. Ditzelfde geldt voor het omgaan met honden, maar ik weet niet of je grommen kunt vergelijken met spinnen. En wat denk je? Het is maandag, dus ik mocht ook nog met Klaartje op stap. Dubbel geluk dus!
Gelukkig zijn is buiten wandelen onder een heldere sterrenhemel en kijken naar de verre lichtjes van hoog passerende vliegtuigen.
Omdat het erg koud zou zijn had ik behalve mijn warme winterjas ook nog handschoenen aan, een sjaal om en een muts op. Nou, die kou viel reuze mee. Klaar stapte met kwispelende staart vrolijk door, en al snel gingen de handschoenen uit. Ook de muts belandde ergens in mijn nek. Het was zalig weer. Dit keer geen andere honden op ons pad waarmee mijn hondenvriendin denkt te moeten concurreren. Geen regen die roet in het eten gooide. We genoten met volle teugen, geen wolkje aan de lucht.
Geluk hebben is zo lang omhoog kijken naar de sterren en de verre lichtjes van hoog passerende vliegtuigen, dat je tot twee maal toe over een opstaande steen struikelt en met maaiende armen net overeind weet te blijven.
“Nee, ik ben geen ezel,” zei ik tegen haar, “want ik stoot me wél twee keer aan een steen!” Klaartje draaide zich naar me om, één borstelige wenkbrauw omhoog. Ze schudde haar wijze hoofd en trippelde weer verder. En ik lachte, alle spanning inmiddels mijlenver van me afgegleden.
Huisdieren, ik zou ze wel kunnen opvreten. Gelukkig is dat verlangen niet wederzijds.
Wakker worden in een cottage
Zondag, 23 oktober 2016
Het is al half acht als ik eindelijk weer bij mijn positieven kom. De zon! Eruit! Het raampje met zijn rieten pony kijkt uit op de achtertuin. Bomen, gras, in de verte lopen koeien in de wei. En dan beweegt er iets. Een grijsrode gedaante springt op rappe pootjes over het hek en daalt dan verder af. Een eekhoorn! Heel normaal hier, maar ik kijk gebiologeerd toe. Lees verder “Wakker worden in een cottage”
Blikvanger
In een Snelle Jelle reclame
Donkere wolken pakken zich samen boven een groen Normandie. (Helaas kan ik geen ‘e’ met een ‘”‘ erboven uit mijn tablet persen.) Maar die wolken met nattigheid deren ons niet, want wij zitten binnen in onze gite, terwijl Anouk met haar stoere stem bekende liedjes de woonkamer in zingt. Ik voel mijn benen. Ze kriebelen een beetje van gezonde vermoeidheid na onze hike vanmorgen.
Afgelopen zondag zijn mijn V-man en ik aangekomen in Le Parc naturel regional Normandie-Maine, waar we hartelijk welkom werden geheten door onze Engelse gastvrouw en -heer, en een parmantige Jack Russell, die luistert naar de naam Monty. Ik doopte hem al snel Monty Python. We logeren in een gite – een verbouwde stal met een behaaglijke woonkamer met open keuken, een mooie slaapkamer en shower room. Lynne & Keith lijken recht uit een TV-programma gestapt te zijn. Zij wonen hier een aantal maanden per jaar en gaan in de winter terug naar York.
Die eerste avond genoten we van een door Lynne bereide maaltijd. Na ‘crisps’ en een zoete lichte wijn volgde een bijzonder malse kipschotel, met aardappeltjes, salade en een stevige rode wijn. Het toetje was een experiment: speciaal voor mij ging ze lactosevrij ijs maken. Bevroren verse aardbeien en bananen werden in de blender vermalen met kokosmelk. Helaas waren de messen van de blender niet geheel opgewassen tegen de bevroren vruchten, maar na een kwartier hannesen met zijn tweeen lukte het ons toch om de massa in de door Lynne gebakken meringue-kuipjes te scheppen. Het was heerlijk! Nog meer wijn en Engelse kaasjes (in Frankrijk) voor V-man, en een kop thee maakten de maaltijd af.
Uitstapjes naar Lonlay-l’Abbaye en Domfront zorgden voor voldoende cultuur, maar vanmorgen gingen we op weg naar La Fosse Arthour, waar volgens de legende King Arthur zijn laatste dagen doorbracht in een zoektocht naar zijn geliefde.
In plaats van de rode route op het bord volgden we de wandeling uit een boekje dat we in ons verblijf gevonden hadden. Acht kilometer door het prachtige Normandische land. Helaas hebben we Arthur noch Guinevere gezien. Al hoorde ik af en toe wel hoefgetrappel rond het meer…
Het pad kronkelde door de bossen. Eerst waren er nog auto/trekker sporen zichtbaar, maar al gauw leidde het spoor heuvel op en af. Een pakje soja chocomel en een Snelle Jelle hielden mijn energie op peil. We liepen verder en verder,
langs verlaten boerderijen,
uitbundige flora
en fauna – klein
en groot.
De temperatuur lag rond de 21 graden, maar dat was prima. Een enkel bord en gele strepen op bomen en palen wezen ons de route, al stapten we een keer een particulier erf op. De vrouw des huizes lachte en zette ons weer op het juiste spoor. Tweeenhalf uur later kwamen we verhit weer bij de auto aan. Gaaf!
Uitgestrekt op de bank voel ik mijn benen tintelen. Geen Snelle Jelle die me nog verder laat lopen. Gelukkig weet ik een andere remedie: ik heb een glas wijn nodig! We zijn immers in Frankrijk.
Zes woorden verhaal: Traag
De schrijfopdracht voor het zes woorden-verhaal is TRAAG ( soms kan het vinden van een thema zo simpel zijn, met dank aan Viviane 😉 ).
Geen ingewikkelde of uitgebreide uitleg dit keer. Traag betekent gewoon langzaam of met geringe snelheid.
De nieuwe 6WMB-uitdaging: schrijf een TRAAG verhaal in slechts zes woorden. Laat je inspireren door een foto of afbeelding en schrijf daar je verhaal bij. Of bedenk eerst zes woorden en maak/zoek dan een foto.
Hier een voorbeeld van een Zes Woorden verhaal, geschreven door Ernest Hemingway.
Wat een impact hebben deze luttele zes woorden.
Publiceer jouw Zes woorden-verhaal met bijpassende foto of afbeelding op je eigen website/blog en plaats de link naar jouw post in een reactie hieronder. Ik vermeld je vervolgens in dit bericht.
Veel plezier bij het schrijven!
Marion
LEES DE TRAGE VERHALEN VAN:
- Vivapo’s blog: 6WMB – vertraagd
- Villa Sappho: Vrijdag 1 juli 2016
- Melody Music: 6w-1b-Vertraagd
- Grensgevallen: Oude liefde
- Waar mijn pen ligt, ben ik thuis: Zee-lui
- Marja: Traag
- Kar’i Sol: Zomerse loomte
- Marijn Krijger: Verhaal in zes woorden met beeld – traag
Wie volgt? 
- De volgende zes woorden met beeld schrijfuitdaging wordt gepubliceerd op woensdag 13 juli. Als je een leuk idee voor een thema hebt, mag je me altijd mailen.
- Kijk op Zes woorden uitdaging voor de eerdere thema’s. Wellicht zit er iets van je gading bij? En hier vind je meer uitleg over Zes woorden met beeld.
Wat je echt nooit moet doen als je gaat wandelen…
… is nieuwe schoenen dragen. Of nieuwe laarzen. In het begin denk je dat het wel zal meevallen. Even doorzetten, dan voel je het niet. Maar al gauw gaan je hielen schuren en verandert die vage pijn in een helse marteling. En je bent nog maar op de helft, je moet dat hele eind nog terug! Blaren vormen een wiebelige ondergrond, tot ze open gaan en je op je blote zolen loopt te soppen. Je kleine teen lijkt op te zwellen tot enorme proporties.
… behalve als je nieuwe Ecco laarzen hebt. Mooie lange zwarte gladde, sensueel zachte leren laarzen die lopen als een zonnetje, zelfs als het gaat schemeren. Ze lopen zo lekker dat ik het volgende naar de Eccoshop online heb gestuurd:
Graag wil ik een klacht indienen. De laarzen zijn zo mooi en zitten zo lekker dat ik ze niet meer wil uit doen. En dat is ’s nachts toch een probleem!
En ze waren nog zo sportief om te antwoorden ook:
Update for Case #395602
Beste Marion,
Bedankt voor uw e-mail. Fijn om te horen dat de schoenen zo goed zitten en dat u tevreden bent met de geleverde service.
Ik hoop dat ik u zo heb kunnen informeren en als u nog vragen of opmerkingen heeft hoor ik graag van u.
Met vriendelijke groeten,
Bobbie
Customer Service Team
Vanavond ben ik weer op pad geweest met mijn viervoetige vriendin Klaar. En wat was mijn uitlaathond mooi. Ze was net zo kort geplukt als het gras in ons dorp gemaaid was. Helaas kon ik geen foto’s maken, want op mijn maandagse wandelingen laat ik mijn gsm thuis. Ik ben overdag al constant bereikbaar, door schermen omringd. Het maandagse avon(d-t)uurtje draait om buiten zijn, om kroelen en lachen, om onzin uitkramen tegen een hond die alles stoïcijns aanhoort.
Natuurlijk kwamen we ook andere honden tegen. Normaal blaft ze daar tegen, op de achterpoten van opwinding. Tot ze dichterbij komen, dan is het staart tussen de poten. Maar op afstand is ze een heldin. Blijkbaar was het kleine witte hondje op ons pad niet de moeite waard. Oren gespitst voor zover dat mogelijk is met die hangers, maar voor de rest bleef Klaar rustig naast me lopen. Dat werd wel anders toen ze een kat zag. Een rode. In een flits dacht ik aan Boris, maar nee, deze had witte sokjes.
Nu – weer thuis – gaan de laarzen uit, zet ik een pot thee en kruip achter mijn laptop. Het is donker buiten. Tot volgende week, Klaar!
Bedankt, vandaal!
Vanmorgen moest ik al om 8 uur bij de garage zijn, omdat een of andere eierdop zijn autodeur niet kon bedwingen. Resultaat: twee ingedeukte groeven in het rechterportier van mijn auto. Hoewel ik nog onder mijn bolide heb gelegen om het excuusbriefje te zoeken dat er vast onder gefladderd zal zijn, heb ik het niet kunnen achterhalen. Ik heb zelfs in een honderd meter radius rondom de plek des onheils gezocht. Wat jammer. Ik weet dat de onverlaat met heel zijn hart portemonnee de schade had willen vergoeden. Nu moet ik dat zelf doen.
De autodokter was er al, en de eigenaar van de garage bood aan me even naar huis te brengen. Maar dat kon niet. De Lente stond lachend op me te wachten en strekte haar hand naar me uit, terwijl de zon mijn gezicht verwarmde. Vogels floten me toe, als kwajongens. Mijn voeten gingen als vanzelf aan de wandel. En wat een prachtbegin.
klik voor een groter formaat
Als die vandaal niet zo’n innig contact met mijn auto had gehad, dan was ik al dit moois misgelopen. Ik houd van mijn dorp. En straks mag ik de andere kant weer op. Om mijn eigen witte (stalen) ros weer op te halen. 🙂
DOLDRIEST 