~
Hé, kleine man
onbeweeglijk sta je
op een drempel die niemand ziet
behalve jij.
~
Blijf je daar
of zet je die stap voorwaarts
de wijde wereld in
al is die maar een paar grassprietjes verder.
~
Durf je alleen
de heuvel op
om te zien
wat daar achter leeft?
~
Ga maar kijken
toe maar
ik ben altijd in de buurt
met mijn armen wijd open.
~
DOLDRIEST 
Ik vind het altijd prachtig om te zien, zo’n hummel die voor het eerst een paar stapjes van zijn moeder af doet, de wijde wereld in gaat en daarna weer heel snel terug rent om vervolgens weer een paar stapjes erbij te doen. Mooi gedicht, foto ook, je ziet het jongetje aarzelen.
LikeLike
Klopt, Joke. Ik heb het tafereeltje van een afstand staan te bekijken en het was precies zoals je beschrijft 🙂
LikeLike
De weg te gaan…
de bochtige weg die we bewandelen is onvoorspelbaar
soms moeten we heel diep bukken
om ’t geluk langs de kant te plukken
wie de rug niet kan krommen wordt soms een bedelaar
Een mooi, warm en diep menselijk gedicht, Marion!
Lenjef
LikeLike
En wat een pracht-reactie. Dankjewel voor het lezen, Jef.
LikeLike
Prachtig, Marion, loslaten en opvangen 🙂
LikeLike
Het was prachtig te zien hoe dit mooie kind onzeker was maar toch verder liep.
Loslaten en opvangen, Angel, dat noemt met ‘opvoeden’ geloof ik hè?
LikeLike
wat een lief gedicht. Dit kind gaat durven, dat verzeker ik je.
Met zulke warme armen in de buurt.
LikeLike
Ik hoop dat hij zich veilig voelt, waar het leven hem ook heen leidt.
LikeLike