Leid me weg van hier
ik wil elders zijn
terug naar de tijd
dat lachen huilen werd
snikken van de pret
moeiteloos blij
zonder bedenkingen
Laat me vluchten
in de armen
van vergetelheid
bruutheid weggevaagd
door de zon
in een nieuwe hemel
lok me, horizon
Geef me de rust
en de moed
om te zijn
en te blijven
waar mijn hart
en ziel
eindelijk thuis zijn.
Soms is het leven te hard. Onbegrijpelijk, onbegrepen. Arme meid, rust zacht.
DOLDRIEST 
Ook ik kwam per toeval op je site, of eerder gezegd via via. Inspirerend!
LikeLike
Bijzonder fijn om te horen!
LikeLike
Ik kwam per toeval op je blog, wat een prachtig gedicht. Erg ontroerend en tegelijkertijd ook hoopvol. Mooi geschreven!
LikeLike
Je bent van harte welkom hier. En dankjewel.
LikeLike
Wat ontroerend en tragisch, Marion.
LikeLike
Marion je maakt met je gedicht mijn verdriet minder heftig.
Dank je wel !!
Agnes
LikeLike
Blij dat het wat helpt, lieve Agnes
x
LikeLike
Heel triest, Dauw. Dank voor je reactie.
LikeLike
Slik.
LikeLike
Heftig en onbegrijpelijk voor de nabestaanden, Marja.
LikeLike
Met veel plezier gelezen. Bijzonder . ❤ Bedankt!
LikeLike
De woorden waren onstuitbaar, Miranda.
LikeLike