Daar zat ik dan, pratend tegen een schutting

Vijf weken. Rode Boris is al vijf weken spoorloos. Bijna net zo lang als hij bij mij was. De hoop om hem weer te vinden was inmiddels gedoofd tot een minuscuul sprankje. Op weg naar zijn oude huis. Ergens opgesloten. Een ander thuis gevonden. Of dolende door de dierenhemel. Alleen het startscherm van mijn gsm hield de hoop levend – daar prijkt een foto van hem.

Eerder deze week ineens een nieuwe impuls door een artikel bij het plaatselijke nieuws over een reddingsactie door de brandweer. Een rode kat had dagen in een boom gezeten en omwonenden hadden de vuurbestrijders gebeld. En ze kwamen, met een brandweerauto. Net toen man-in-bak hoog in de lucht dicht bij de kat was gekomen, had de viervoeter de benen genomen en was naar beneden gesprongen. Zou het waar kunnen zijn? Zo dol als een tol – ik werk al de hele week vanuit thuis – ben ik naar de betreffende boom in de wijk gelopen, roepend, fluitend en rammelend met een blikje kattensnoepjes. Zelfs geen rood haar te bekennen.

Dan gisteravond ineens een telefoontje van mijn buurvrouw: er liep een rode kat door hun tuin. Of ik wilde komen kijken. Gehuld in thuiswerkkleren (joggingbroek, te grote trui en sokken), moest ik eerst nog ergens schoenen vandaan toveren. Naar beneden. Toen weer naar de zolder om de kattenkooi te pakken. In een recordtijd stond ik bij hun deur, die uitnodigend op een kier stond. Ik moest me even vastklampen om niet om te kieperen, maar bleef overeind. De woonkamer door, de tuin in. Het hele gezin leefde mee!

En ja hoor, in de hoek van de schuur en onze gezamenlijke schutting zat een kat. Ik kroop tussen struiken door – inmiddels was ik bezaaid met stervormige zaadjes, takken en twijgjes – boog in ‘tig bochten onder en tussen takken door en zag daar ineens het kopje van Boris, die doodsbang naar me opkeek. Hij leefde nog!!!!! Zachtjes praten, snoepjes gooien, het hielp allemaal niks. In paniek vloog hij tegen de schutting omhoog, mijn tuin in! Althans, dat dacht ik, want toen ik terug was gerend, was hij onvindbaar. Mijn twee andere katten zochten naarstig mee, maar ook zij konden hem niet ontdekken. Misschien was hij doorgeschoten naar de andere buren? Daar alles afgezocht. Toen de brandgang, de wijk aan de voorkant, de nieuwe huizen aan de achterkant. Boris was weer verdwenen.

In de achtertuin zette ik een kartonnen doos op zijn kant, met daarin een bakje met kattenbrokjes. Smokey vond het allemaal reuze-interessant en dook meteen op het voer af. Nee, malloot, dat is voor je vriendje. Vort, ga zoeken! Het was inmiddels donker en koelde flink af. Halverwege de avond toch maar eens buiten kijken, en toen zag ik Boris als een schim wegsluipen. Hij had dus blijkbaar net iets gegeten! In het holst van de nacht weer naar beneden om te checken. Het was doodstil, zwart en geheimzinnig, met een bijna volle maan. Helaas was mijn wens niet sterker dan de werkelijkheid: Boris kwam niet terug.

Ook vandaag ging voorbij zonder de rode rakker. Ik zat boven in mijn werkkamer en dacht aan mijn dolende kater. Dan rinkelde ineens weer de vaste telefoon. De tol in mijn hoofd was gelukkig inmiddels aardig tot bedaren gekomen, dus in een redelijk rap tempo naar beneden. Weer de buurvrouw! Boris lag te zonnen in hun tuin. Dit keer was ik voorbereid: ik had schoenen aan. Voetje voor voetje liep ik naar hem toe, pauzes op de hurken inlassend. Wat was hij mager geworden. Mijn dikke stoere kater was een kleine bange kat geworden. Op twee meter afstand vond hij het wel welletjes en dook weer de struiken in. Om hem niet weer te laten vluchten, zette ik de kooi op de plek waar hij gezonnebaad had en strooide er kattensnoepjes in. Weer thuis ging ik buiten op mijn schommelbank zitten en heb verteld, gezongen, gesust en aangemoedigd, zodat hij weer kon wennen aan mijn stem. Kom maar Boris, kom maar lieverd. Hier is eten. Smokey hielp mee en snuffelde dat het een lieve lust was. Ook at hij wat brokjes op, als voorbeeld. Daar zat ik dan, pratend tegen een schutting. In gedachten klauwde ik mij een weg door de houten barrière zodat ik hem kon redden, maar de planken waren weerbarstig.

Later op de middag ben ik weer teruggegaan. Op advies van de dierenarts stond mijn zoon aan onze kant van de schutting klaar om Boris op te vangen, mocht hij er weer vandoor gaan. De struiken wreven zich al vergenoegd in de takken. Yes, weer een nieuwe lading zaadjes verspreiden via die boomknuffelaar. Ik dook er weer in, voorzichtig maar vastberaden. Boris liet me dichter bij hem komen dan ooit tevoren, en met mijn arm geweven tussen de boomtakken, mocht ik hem zelfs met een vinger over zijn kopje aaien. Zijn pupillen waren enorm groot en eindeloos zwart. Als er geen boom tussen mij en Boris had gestaan, dan had ik me op hem geworpen. Helaas was de stam net iets te dik. Machteloos moest ik toezien hoe hij zich weer terugtrok. Buurvrouw, kun jij hem tegenhouden met een bezem? Deze tactiek leek heel even te lukken en hij kwam weer mijn kant op gekropen… nam een sprong… klom tegen de schutting omhoog (die verdomde boom ook!)… Nick stond klaar… en Boris sprong op het dak van de schuur en verdween uit het zicht.

Verslagen zijn de kooi en ik weer terug naar huis gegaan. Inmiddels ligt er een door mij gebruikte handdoek in de kartonnen doos buiten, met het eten ernaast. De deur staat op een kier en mijn hart gilt het uit. Kom toch naar huis, Boris. We missen je al zo lang!