Geplaatst in UK, Vakantie

De lokroep van Engeland

Gepost op door Marion Driessen

Eindelijk dan het verslag van de eerste dag van onze vakantie in Zuid-Engeland. Alweer een maand geleden…

zaterdag 22 oktober

Mijn droom is uitgekomen. Een prachtige kleine cottage omhult me met haar warme grenen en witte contrasten, haar rieten dak. Met haar unieke warmtesysteem, waarin bakstenen een rol spelen die alleen ’s nachts opwarmen. De zon stroomt naar binnen door kleine stoffige ramen en knipoogt. Ik ben eindelijk weer terug in Engeland!

Na twee jaren kan ik de lokroep niet meer weerstaan: ik MOET naar de overkant. Fijne bijkomstigheid is dat mijn jongste zoon kan meerijden naar zijn Engelse vriendin. We vertrekken vroeg die dag en de reis verloopt voorspoedig. De TomTom leidt ons over de snelwegen van Nederland, België en Frankrijk. Ik weersta de neiging om ook de Garmin aan te zetten zodat de gidsen gezellig kunnen discussiëren over de juiste route. “Neem de afslag.” “Nee, doe het niet: neem de volgende!”

Onderweg wijst een magische regenboog ons de weg. Deze vakantie is gezegend door de goden.

161022fr

161031uk2

De ferry ligt aan de kade en al snel beklimmen we de nauwe trappen van het stalen gevaarte. We vinden een vrije bank en een kuipstoeltje, waar Sean zijn lange lijf in vouwt. In het restaurant geef ik mijn eerste ponden van de vakantie uit aan thee en warme chocomel, en na anderhalf uur leggen we aan in the UK.

161022uk

Daarna op de Garmin over de Engelse wegen, aan de linkerkant. Wat ben ik blij dat ik niet achter het stuur zit, ik kan er maar moeilijk aan wennen. Na weer bijna drie uren rijden komen we aan in Amesbury en neemt Sean het over van de Garmin. In de gigantische Tesco slaan we proviand in. Cereals en melk, bagels, ham en kaas, en twee diepvries pizza’s voor Sean, die de komende twee dagen in zijn eentje doorbrengt, en andere dingen voor ons. Poes Zelda zit al achter het raam te wachten en kronkelt om onze benen als we binnen komen. Ik laat mijn zoon na een fikse knuffel achter bij de kat en we rijden verder naar Burgate. Het is een klein gehucht aan de rand van het New Forest National Park. Meer dan een paar huizen aan een straat is het niet, maar het is genoeg.

Het grind knerpt onder de voeten van onze gastheer Jeremy als hij ons het verblijf laat zien: the Walnut Tree Cottage. Zoontje Leo bekijkt de vreemdelingen van veilige afstand en Sasha kruipt weg in de armen van haar vader. Haar zachte blonde haren omlijsten een behoedzaam en ernstig gezichtje. Ze lijdt aan spierdystrofie.

161031uk1

Binnen verkennen we de cottage en klappen de koffers open. Het glas wijn laat me als een blok in slaap vallen, maar na een half uurtje word ik weer wakker genoeg om het eten te maken: gerookte tilapia, rijst en roerbakgroenten. Om half tien geef ik het op en ga naar bed onder de rieten kap.

161022slaapkamer.jpg

Kom V-man, morgen wacht Engeland op ons.

Life is not measured by the number of breaths we take, but by the moments that take our breath away.

Indeed…

Lees ook:

  1. De lokroep van Engeland
  2. Wakker worden in een cottage
  3. Wild leven
  4. Vintage & Outdoors

Auteur:

feelgood writer | avid reader | RPGamer | caretaker of lads and cats | no lady, but all woman

20 gedachten over “De lokroep van Engeland”

    1. Victor heeft gereden, ik zou ons bij de eerste de beste afslag naar links te pletter rijden. Gelukkig zijn er overal rotondes, waarbij duidelijk de richting wordt aangegeven. Alleen kijk je dan in eerste instantie de verkeerde kant op. Na een week was ik wel gewend.
      Het huisje was idyllisch ja, heerlijk.

      Like

      Beantwoorden

Wil je reageren? Graag!