#1 – Een beetje lente

Het nieuwe jaar is al een weekje op weg. Hooggespannen verwachtingen, over vernieuwing, over verbetering. De coronacijfers vertellen helaas een ander verhaal. En de beelden van de bestorming van het Capitool laten zien dat de betere tijden nog heel even op zich laten wachten.

Om die nare smaak weg te krijgen trokken we de frisse buitenlucht in. En iedere stap was een cadeautje: het leek wel lente! In de zon dan hè, de schaduwen waren nog in de ban van de kou. Ik sleepte V-man mee langs mijn ‘paardenroute’.

Deze twee leken druk bezig met hun persoonlijke hygiëne, maar eigenlijk was het voorspel. De lente was deze kerel blijkbaar recht naar het hoofd gestegen, want nog geen drie tellen later had hij er zin in. In haar, bedoel ik.

Waarom bukken als het niet hoeft?

In de verte zag ik een deel van de kudde. Ik liep een inham in en kroop langs een paardentrailer om dit plaatje te schieten…

… waarop een vriendelijk dame van de stal mij van een afstandje vroeg wat ik aan het doen was. Fotograferen natuurlijk! Opgelucht antwoordde ze dat je tegenwoordig zoveel rare dingen hoort en ziet. Blijkbaar was ik geen raar ding. Ze banjerde door de modder naar mij toe en we keuvelden gezellig verder. Ik vertelde haar over Doldriest, en dat ik daar regelmatig foto’s van hun paarden show, waarop zij onmiddellijk naar haar gsm greep en de website intoetste. Dat zouden ‘haar meiden’, die dag in dag uit onvermoeibaar de dieren vertroetelen, leuk vinden!

V-man stond intussen aan de kant van de weg te wachten, dus met een zwaai nam ik afscheid van de spontane vrouw. We vervolgden de route. Wat verderop trof ik deze Golden aan, die in het zonnetje de wacht hield bij een krat. Ik besloot het bier te laten voor wat het was. De krat was toch bijna leeg.

Wij waren niet de enigen die van de zaterdagrust genoten.

Vakantie! Normaal gesproken denk ik onmiddellijk aan vakantie als ik een vliegtuig hoog in de blauwe lucht voorbij zie glijden. Nu dacht ik alleen: blij dat ik er niet in zit.

Weer terug in de bewoonde wereld passeerden we deze gastvrije entree

en wat mooie details bij andere huizen.

Kleine natuur kan zo mooi zijn.

De coaching van mijn schrijfproject is inmiddels in volle gang. Het was wel even slikken toen Giovanna bevestigde wat ik zelf al vreesde: mijn verhaallijn was te gecompliceerd en niet genre-vast. De afgelopen week heb ik dus een aantal elementen eruit gehaald en de plot herschreven. Maar het resultaat mag er zijn: het voelt nu natuurlijk, vloeiender, meer een eenheid. Ook heb ik het verhaal in hoofdstukken verdeeld, zodat ik de losse scènes op volgorde kan gaan zetten en koppelen. En natuurlijk nog heel veel schrijven! Mensen, wat ben ik blij met deze fantastische, bemoedigende en eerlijke coach.

Doordat mijn aandacht nu op mijn boek is gericht, zal ik regelmatig een weekjournaal publiceren in plaats van de reguliere blogs.

Fijn weekend allemaal!
x