Tag: goede doelen

Geplaatst in Compassie, Gezondheid, Nieuws

PostcodeKanjer

Gepost op door Doldriest

Vanmorgen prijkt daar de afspraak voor het bevolkingsonderzoek in mijn agenda. Twee jaren geleden gierden de zenuwen door mijn keel en andere lichaamsdelen; vandaag ben ik redelijk rustig. Van een gezellig onderonsje met de buurvrouwen is dit jaar echter geen sprake: de BorstenBus is leeg! De e-reader, danig opgeladen om mij bij te staan in het proces, is geheel ontdaan: nog geen drie regels kan hij in mijn hoofd projecteren voordat ik me in het hokje mag begeven. En nog geen tien minuten later loop ik alweer naar de winkel. Dit keer geen gehaaste rush langs de kruidenierswaren, nee, ik slenter geheel in kerstvakantiestemming en bedenk wat ik ga maken. En het wordt babi pangang vanavond, mocht je nog maaltijdinspiratie nodig hebben.

Met een volle achterbak rijd ik weer naar huis, als ik een vals-in-zijn-vrolijkheid-klinkende stem hoor jubelen dat we dit jaar 49,9 miljoen kunnen winnen in de postcodekanjerloterij. NEGENENVEERTIGMILJOENNEGENHONDERDDUIZEND EURO! Kan dat niet anders? Kan dat geld niet verdeeld worden, zodat meer mensen het wat ruimer krijgen? Gewoon dat zwembad vol met biljetten leegscheppen in 499 beurzen? Dan is het nog honderdduizend; meer dan genoeg om aardig lang leuke dingen te kunnen doen. Studieschuld voor je kinderen te betalen. Op vakantie te gaan. Een nieuwe auto te kopen.

Maar misschien valt de prijs wel in een hele lange straat. Zit ik me voor niks op te winden. En ik bind nog meer in als ik de lijst met goede doelen lees die gesteund worden door deze loterij. Hmm oké, voortaan niet meteen zo gillen, dolle Dries, voordat je je verdiept in de achterliggende informatie.

Ik doneer zelf iedere maand aan diverse goede doelen en krijg als dank geen kans op miljoenen, maar wel het gevoel te kunnen helpen. Hen te steunen die zoveel minder hebben dan wij, zowel mens als dier. En van dat bedrag hoeft geen deel naar PostcodeKanjers. Dat gaat allemaal rechtstreeks naar hulpbehoevenden. Mensen die zich overeind proberen te houden in de vaak genadeloze storm die het leven op hen af stuurt. Hmm oké, wacht even; hoe zat het ook alweer met die plakkende strijkstok waar bestuurders en andere lieden van hulpverleningsinstellingen en regeringen mee rond zwaaien?

Ach, ik weet het ook niet. Nog steeds hoop en vertrouw ik erop dat het geld op de goede plaats terecht komt. Dat wijze en dappere hulpverleners wegen weten te bewandelen om goederen en medicijnen daar te krijgen waar ze het meest nodig zijn. En dat zijn voor mij de echte KANJERS, hoewel ze vaak opereren in gebieden die niet eens een postcode hebben.

Header afbeelding: Artsen Zonder Grenzen

Geplaatst in Columns, Compassie, Foto, Persoonlijk

Lang niet gek!

Gepost op door Doldriest

Een teamuitje? Maar natuurlijk mag dat! Denk er wel aan dat jullie een dagdeel besteden aan een maatschappelijk verantwoorde activiteit, hè. We kijken elkaar aan. Wat een verschil met een paar jaar geleden, toen we per fiets door Rotterdam crosten op City Safari. Destijds op het programma een percussie sessie, taarten maken en zelfs lurken aan een waterpijp. Daarna een zonnig terras om bij te komen van alle vermoeienissen, afgesloten met een exotisch diner. Dit jaar doen we het echter anders. Avans Hogeschool bestaat maar liefst tweehonderd jaar, en in dat kader zetten studenten en medewerkers zich maatschappelijk in het Brabantse in via Rent a Talent. Ook wordt geld ingezameld voor goede doelen. En daar doen wij maar wat graag aan mee!

Via Betrokken Ondernemers – Samen voor Breda – komen we uit bij Amarant in de Belcrum, waar veertien mensen met een verstandelijke beperking wonen. Hun grote wens is een kanariegele gang. Niet een zacht kleurtje, geen fletse achtergrond, nee, het moet knallen! En wij gaan die wens voor hen vervullen. Het is voor een aantal van ons toch wat spannend, de een is huiverig, de ander onzeker. Hoe zal het gaan? Hoe zullen de bewoners op ons reageren? Zal het niet een beetje eng zijn? Kunnen we wel op een goede wijze met hen omgaan? Diezelfde spanning leeft bij de Amaranters en de meesten slaan voor ons op de vlucht. Vijf van hen blijven echter dapper thuis om ons – negen vrouwen vol goede wil maar met weinig verfervaring – te helpen. En aanwijzingen te geven!

Gewapend met emmers verf, rollers, afplaktape en nog meer van dat soort zaken melden we ons om 9 uur in de Belcrum. De ontvangst is hartelijk en al snel babbelen we over en weer. Men is reuze benieuwd naar onze plannen. Groot is de verrassing als we de knutselspullen tevoorschijn toveren: we  gaan ook nog een workshop naambordjes maken en vogelhuisjes versieren verzorgen.

Foto © Edith

Twee van ons gaan met de bewoners aan de slag rond de tafel. Ook zij gaan verven, maar dan op een creatieve manier. De rest hijst zich in doorzichtige overalls. Doorzichtig en blijkbaar ook doorlatend, want de verf gaat er dwars doorheen. De gang strekt zich voor ons uit, vijftien meter lang en meer dan drie meter hoog. Twee simpele keukentrappen staan uitdagend in het midden, de enige weg naar het plafond. Eerst alles maar eens afplakken – leve de ‘goed’ plakkende Action tape. Voor de zekerheid plakken we alles nog een keer af en leggen plastic op de vloer. Daar gaan we. Ik bestijg de treden en de eerste streken worden gezet. Het is echt geel. Knalgeel. Al snel moet de deur open, van verven krijg je het bloedheet! Ik houd één CD-ronde met hoempapa muziek vol, zelfs een tweede. Maar als de CD voor de derde keer op repeat gaat, verzoek ik vriendelijk doch dringend om andere muziek. De dreigend opgeheven verfroller heeft gelukkig het gewenste effect.

Rond twaalf uur is het tijd voor een prima verzorgde lunch; samen graaien in de pindakaaspot heeft iets knus. Versterkt door het lekkere eten gaan we weer aan de slag en om drie uur delen de kwasten de laatste likjes verf uit: we hebben het gered! De hele gang is geel en we hebben zelfs drie pilaren (min of meer) rood geverfd. Intussen hebben ook de bewoners hard gewerkt en zijn de vogelhuisjes klaar. Ze zijn prachtig geworden!

Foto © Edith

Laat in de middag nemen we afscheid van huize Amarant. Er worden handen geschud, geknuffeld en zelfs gekust. We hebben in die paar uren een bijzondere band opgebouwd. Deze mensen mogen dan een verstandelijke beperking hebben, emotioneel zijn ze des te uitbundiger, of in ieder geval puurder. Ze stralen, supertrots op hun creaties en op hun mooie gele gang. En wij stralen ook om hun vreugde. Wij hebben de zon in de gang gebracht, maar zij laten door hun warmte de zon stralen in ons hart.

Maatschappelijk verantwoord? Lang niet gek!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Foto’s slideshow © Edith, Jolanda & Marion
Geplaatst in Compassie, Cultuur, Natuur, Nieuws

Regen Voor Somalië

Gepost op door Doldriest

Het stortregent. In mijn tuin klimmen cats & dogs in een inderhaast gebouwde ark om de pootjes droog te houden. Wat een hondenweer. Wat vreselijk. Dit is toch geen zomer! De herfst is gearriveerd en brengt windvlagen naar Nederland. Wat…

… WAT BEN IK TOCH EEN AFSCHUWELIJK VERWEND NEST!

Een paar dagen regen en meteen steen en been klagen. Ik zit niet op een camping te rillen in een ondergelopen en lekkende tent. Ik zit niet op een fiets om tegen de wind in door de zware buien te zwoegen. En ik zit al helemáál niet in een overvol vluchtelingenkamp in Somalië waar kleine kinderen sterven door de droogte en ontbrekende voorzieningen.

Nee, ik heb de dag doorgebracht op een comfortabele stoel met gekke lieve collega’s. Daarna trotseerde mijn Kaatje dapper de waterplassen en bracht mij droog naar huis waar mijn zonen op me wachtten. En nu voor het eten een glaasje wijn en wat knabbels. Goh, wat heb ik het toch slecht… NOT!

Kon ik die wolken maar naar Somalië jagen waar zich volgens de Verenigde Naties de grootste humanitaire ramp ter wereld voltrekt. Niet om de opvangkampen in een modderbad te veranderen, maar om de dorst van de grond te lessen. Om de gewassen te laten groeien. Om het drinkwater aan te vullen en te zuiveren door verse aanvoer.

Hier wat beelden van de ramp in Somalië. De foto’s en onderschriften spreken voor zich.

Hetgeen mij meteen brengt tot het volgende:

*TRINGGGG*

Zucht. Alweer geld nodig? Zeg, ik ben ZELF onderhand een goed doel! Het houdt maar niet op.

Sinds de dip in de economie komt deze reactie vaak voor. Heel begrijpelijk als je bijvoorbeeld door de crisis je baan hebt verloren en moeilijk kunt rondkomen. Als je welvaartspeil hard achteruit holt en je niet meer hetzelfde comfort hebt als voorheen. Als je iedere euro moet omdraaien voordat je ‘m durft uit te geven.

Stug schenk ik iedere maand aan deze goede doelen:

En dit blijf ik doen tot ik mijn jongens geen eten meer kan geven. Want kinderen, zieken, vluchtelingen en dieren hebben alle hulp nodig die ze kunnen krijgen en ik kan het geld hiervoor nu opbrengen. Klik gewoon eens op een link; dan zul je tot de conclusie komen dat je al kunt helpen met een kleine bijdrage!

Het is maar een greep uit alle mogelijkheden; een volledig overzicht vind je op Goede Doelen. En misschien is het slechts een druppel op een gloeiende plaat. Maar iedere euro telt. JOUW bijdrage telt! Vele druppels maken een grote plas die de gloeiende plaat der rampen misschien iets doet afkoelen.

Waarmee we weer bij water belanden. Het regent in Nederland…