❤
Tussen hoop en vrees
elke dag, ieder moment
een bitterzoete strijd
met moeheid en pijn
samen
en toch alleen
Je perst eruit wat erin zit
iedere druppel
smaakvol dorstlessend
gevuld met levenskracht
oneindig kostbaar
en liefdevol
Houd je vast, lief
dappere meid
we zijn bij je
van ver toch heel dichtbij
vlinderzacht gedacht
leven we met je mee
~ voor Mootje ~
Na een vakantie hoor je vaak: ‘Het was fijn, maar nu weer terug naar het echte leven’. Maar klopt die uitspraak wel? Is werken het echte leven? Moet het niet andersom zijn, en is juist werken een droom waaruit je langzaam wilt ontwaken?
Je vrij voelen, ontdekken, keuzes hebben met ruimte voor creativiteit, dát is echt leven. En deze vrijheid inbouwen in je dagelijkse leven is mijn streven. Iedere dag een beetje vakantiegevoel, die ontspanning voelen, al is het maar een kwartiertje — liefst langer natuurlijk 😉 — daar wordt een mens gelukkig van.
Maar hoe dit vast te houden… hoe ga jij hiermee om?
Vragen voor later. Nu is het tijd voor het Echte Leven. Vakantie!
klik!
Vandaag stuurde een vriendin me deze tekst. Ik weet helaas niet wie het geschreven heeft, maar wil het wel met jullie delen. Van de ene generatie voor de andere.
Yesterday after shopping at our local supermarket, I was in the queue at the checkout and heard the young cashier suggest to the much older lady that she should bring her own grocery bags, because plastic bags are not good for the environment. The woman apologized to the young girl and then sighed. “We didn’t have this ‘green thing’ back in my earlier days.”
The young clerk responded, “That’s our problem today. You folk didn’t do enough to save the environment for future generations.” The older lady said, “Ah, I see.” Then she continued.
“Back then, we returned milk bottles, lemonade bottles and beer bottles to the shops. The shops then sent them back to the plant to be washed, sterilized and refilled, so those same bottles were used over and over, thus REALLY were recycled. But we didn’t have the ‘green thing’ back in our days. Lees verder “Groen vanuit een ander perspectief”
Ze zwierde, belaarsde voeten hoog boven de aarde, haar lange haar een gouden waterval. De smalle houten plank ondersteunde haar fragiele lijfje, terwijl ze de metalen schakels van de kettingen losjes omklemde met de zorgeloze zekerheid van een kind. Lees verder “Windstilte”
een man
vermomd als jongen
kijkt naar me
aan de ontbijttafel
je hebt het over werk zoeken
wonen in een ander land
en ik knik
moedig aan
leef mee
maar mijn hart gilt
blijf hier
bij mij
waar ik kan zien
of het goed met je gaat
je gaat
en ik laat los
lege kamer
vol herinneringen
je bed onbeslapen
tot de dag
dat je terugkomt
een jongen
vermomd als man
en ik knik
moedig aan
leef mee
mijn zoon
je levenspad
ligt niet vast
zoek je weg
volg je hart
en vrees niet
mijn deur
blijft altijd open
❤
Ik ben niet eenzaam
in stilte voel ik, zie ik
hartslag van leven
klik!
© doldriest.com
Mijn wereld stond stil
toen jij werd geboren
en kreeg pas echt glans
door jouw eerste lach
Weerloos sterk
nam je mijn hart in handen
ik was verloren
vanaf de eerste dag
Je tere oogopslag
zo open, onschuldig
een moeiteloos smelten
ik zag alleen jou
Dan het hoofdje schuin
in twinkelende blik
verstraalde je ondeugd
waar ik zoveel van hou
Weergaloos dapper
stap jij door je leven
kin eigenwijs
onnavolgbaar vlug
Maar soms, in een tel
is daar weer mijn kleintje
en zie ik net als vroeger
je kuifje terug
Je kleine handen
werden stoere knuisten,
tien teentjes
nu van groot formaat
Maar wat blijft
is wij samen
een moederliefde
die nooit meer overgaat
—
Voor Owen en Elin,
en natuurlijk ook voor mijn zonen Nick en Sean
❤
© MC Driessen
Leven in het hier en nu. Voeten in de klei. Hakken in het zand. Ook ik roep die (on)zinnen regelmatig. Maar pas ik ze ook echt toe? Als ik eerlijk ben is het antwoord nee.
Op een werkdag verlang ik naar de avond.
Op een weekdag kijk ik vooruit naar het weekend.
In het weekend droom ik over de vakantie.
Als het regent wil ik zon.
Schijnt de zon, dan wil ik schaduw.
Uhu, ‘tuurlijk joh, ik leef echt wel in het hier en nu… Zorgen maken over ‘wat als’. ’s Nachts wakker liggen over dingen waar je op dat moment toch niets aan kunt veranderen. Onrust in je lijf om iets dat niet eens echt gebeurd is en waarschijnlijk ook nooit realiteit zal worden. Alsof ik wacht tot ik echt leef, alsof ik pas echt mijn doel zal bereiken in de toekomst. Om gek van te worden. Ik heb die hakken in het zand nodig om mijn gedachten te stoppen. Hmm misschien moet ik hogere hakken dragen, die bieden meer weerstand.
Het zal niet als een verrassing komen dat ik, in navolging van de workshop Rustmanagement, binnenkort start met de broodnodige vervolgtraining. Maar tot dan denk ik na over het leven en leef het. Vandaag.
Want er is nog geen morgen en er is geen gisteren meer.
Laat los. Grijp vast, pak het leven bij de kladden. Maak het beste van de mogelijkheden die je hebt. En heb je die niet, creëer dan nieuwe, begin in het klein. Heb je een rotdag, besef dan dat je mag balen. Gil, scheld het van je af. Begin de dag opnieuw door It’s A Beautiful Day van Michael Bublé op te zetten, en zing keihard mee. Vals. Het mag!
Klinkt allemaal prachtig hè? Ik heb er ook regelmatig moeite mee hoor, maar ik zie wel de weg die ik wil bewandelen en worstel me door de (on)kruiden heen. Wandel je met me mee?
Fijn weekend!
