Gedicht, Poëzie

Kind, ik heb je lief

Gepost op 11 augustus 20161 januari 2021 door Doldriest

Mijn wereld stond stil
toen jij werd geboren
en kreeg pas echt glans
door jouw eerste lach

Weerloos sterk
nam je mijn hart in handen
ik was verloren
vanaf de eerste dag

Je tere oogopslag
zo open, onschuldig
een moeiteloos smelten
ik zag alleen jou

Dan het hoofdje schuin
in twinkelende blik
verstraalde je ondeugd
waar ik zoveel van hou

Weergaloos dapper
stap jij door je leven
kin eigenwijs
onnavolgbaar vlug

Maar soms, in een tel
is daar weer mijn kleintje
en zie ik net als vroeger
je kuifje terug

Je kleine handen
werden stoere knuisten,
tien teentjes
nu van groot formaat

Maar wat blijft
is wij samen
een moederliefde
die nooit meer overgaat

—

Voor Owen en Elin,
en natuurlijk ook voor mijn zonen Nick en Sean

❤

Expressief, Gedicht, Natuur, Poëzie

Hemelse Heksenbezem

Gepost op 3 augustus 20167 augustus 2016 door Doldriest

–

Ik wil de wolken vangen

een net langs de hemel hangen

en de grauwgrijze en witte watten

uit de natte lucht

plukken

Ik wil de wolkenmoes draaien

het goedje waar nodig zaaien

en wegzuigen het overschot

het regenwater

verdelen

Ik wil de wolken hoger

blazen met een enorme haardroger

ze naar gebarsten aarde leiden

laten ontkiemen

doordrenken

Ik wil de lucht in evenwicht vegen

verspreiden de vochtige zegen

en met ferme streken

de aarde

helen

–

Copyright Marion Driessen

Expressief, Foto, Gedicht, Poëzie

Gouden Hart

Gepost op 31 juli 20167 augustus 2016 door Doldriest

–

ik vlecht gouden draadjes zonnestralen

tot een lint

en knoop hiermee mensen aan elkaar

verbind

zodat zij hand in hand

uit ieder land

het licht doorgeven

beleven

dat we helemaal niet zo anders zijn

geleid de glans tot in het hart

en verlicht van binnenuit

sla weg

de haat

de pijn

totdat het klopt…

–

Copyright Marion Driessen

Gedicht, Poëzie

Gedachtegolven

Gepost op 15 april 20166 maart 2019 door Doldriest

gedachten

wervelen in mijn hoofd

rond mijn schouders

smoren me

onder druk

maar ik geloof ze niet

en laat ze van me afglijden

langs mijn lijf naar beneden

tot ze rusten op mijn voeten

ergens onder aan mijn tenen

hangen te bungelen

waar ze duikertje spelen

in een zee van golven

en meevaren

met het tij

M©Driessen

Gedicht, Poëzie

Winterzonnewende

Gepost op 22 december 201522 december 2015 door Doldriest

Met mijn hoofd in herfstkleuren getooid
droom ik van de lente
de terugkeer van het licht
dat rimpelt in het water
waar grijze wolken jagen
op delicate vleugels
geluidloos wiekend
als watten zonder gewicht

De wind verwart mijn haar, mijn zinnen
verkilt, verdooft het vuur
zijn aanraking guur en koud
en ik mantel warmte
tot gouden vlam verzengt
brandt dwars door duist’re lagen
als in hoge sferen
de zon wendt winter’s gezicht

M©Driessen

klik voor details

Gedicht, Gezin, Nieuws, Poëzie

Worstelen met haat

Gepost op 19 november 20151 december 2016 door Doldriest

als de wereld met haat overspoeld lijkt te worden
kijk ik naar mijn kinderen
als de ellende teveel wordt
pak ik mijn partner’s hand
streel, speel met mijn katten
als de beelden te schokkend zijn
sluit ik mijn ogen
niet voor de realiteit
maar om in stilte rust te vinden
warmte in liefde,
genegenheid en vriendschap
in mensen zoals wij
verscheurd
door wat om ons heen gebeurt
en ik hoop, nee, ik vertrouw
op goedheid
ongeacht geloof, kleur, taal
draag op handen
de menselijkheid
die ons allen
verbindt
niet verblind
maar met open ogen
voor sterkte en kwetsbaarheid
voor de angst
die valkuilen graaft
zo diep
dat zij alleen te vullen zijn
met openheid, begrip,
volharding en moed
door naar elkaar te luisteren
niet te overheersen
in blinde paniek,
door te overleggen
samen sterk te staan
te worstelen met de haters
in een ring die de wereld omvat

~Marion

Familie, Foto, Gedicht

De Zonaanbidster

Gepost op 11 oktober 20156 maart 2019 door Doldriest

Er was eens een dame uit het zuiden

die adoreerde de zon, naar verluidde

zo zat zij heel parmant

langdurig aan de waterkant

sloeg waarschuwingen in de wind

Ze bakte, braadde, zoog zich vol met stralen

maar begon op enig moment toch wat te balen

haar perzikhuidje knetterde

haar geteisterd vel etterde

wat jammerde ze, het arme kind

De zonaanbidster klaagde kommer en kwel

wie redt me, helpt me, kom dan, snel

maar het was heel laat

en je weet hoe het gaat

Haar redder in spe was reeds naar huis

Hulpeloos droogde zij steeds verder uit

eerst sneuvelden haar handen, dan haar kuit

versteende torso brak in twee

nam hoofd en schouders met zich mee

alleen haar romp en benen bleven kuis

Zo ligt de dame daar voor altijd versteend

haar klaagzang verstomd, haar stem verweend

de moraal moge duidelijk zijn

teveel zon is niet echt fijn

bezint eer ge begint!

Pap, dit gedicht is voor jou! 😉 ❤

Gisteren bezocht ik mijn ouders in Hoensbroek. In het huis in de header-foto speelde mijn vader als vijfjarige. Hoe bijzonder was het om daar samen te wandelen. Het terrein is overgelaten aan de elementen, en de omgeving is inmiddels veranderd in een prachtig natuurgebied. Met altijd op de achtergrond het indrukwekkende Kasteel Hoensbroek.