Mijn wereld stond stil
toen jij werd geboren
en kreeg pas echt glans
door jouw eerste lach
Weerloos sterk
nam je mijn hart in handen
ik was verloren
vanaf de eerste dag
Je tere oogopslag
zo open, onschuldig
een moeiteloos smelten
ik zag alleen jou
Dan het hoofdje schuin
in twinkelende blik
verstraalde je ondeugd
waar ik zoveel van hou
Weergaloos dapper
stap jij door je leven
kin eigenwijs
onnavolgbaar vlug
Maar soms, in een tel
is daar weer mijn kleintje
en zie ik net als vroeger
je kuifje terug
Je kleine handen
werden stoere knuisten,
tien teentjes
nu van groot formaat
Maar wat blijft
is wij samen
een moederliefde
die nooit meer overgaat
—
Voor Owen en Elin,
en natuurlijk ook voor mijn zonen Nick en Sean
❤
© MC Driessen
DOLDRIEST 
Ontroerend mooi gedicht!
Die van mij is nog niet zo groot, maar ook dan zijn er van die momenten, ‘in een tel’, dat ik in hem een jongere versie herken… wat me altijd ontroert. En dat eerste ‘kennismakingsmoment’… ja, daar kan ik nog vol van schieten!
LikeGeliked door 1 persoon
Wat groeien ze snel hè, Noortje? Flashbacks en foto’s brengen je dan terug naar het verleden, toen Jonas nog heel klein was. Toen Nick en later Sean geboren werden. Intense emoties worden gelukkig heel goed opgeslagen in ons geheugen!
Dank voor je fijne reactie.
LikeLike
Een kind, jouw kind, is inderdaad het mooiste wat er is. Prachtig gedicht.
LikeGeliked door 1 persoon
En hoe oud je ook bent, die band blijft heel speciaal. Dank je!
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig.
LikeGeliked door 1 persoon
*blije lach* dank je.
LikeLike
indrukwekkend dat in woorden niet genoeg is te verwoorden he, zo’n gebeurtenis.
Prachtig en ontroerend verwoord, echt mooi. xxx
LikeGeliked door 1 persoon
In je hart gegrift, zo’n nieuw mensje.
LikeLike