Tag: Gezin

Geplaatst in Gezin, Persoonlijk, Verdriet

Onuitwisbare liefde

Gepost op door Marion Driessen

191123Boris

 

met spinnend gekroel
innig en liefdevol
sluit je langzaam
je zeegroene ogen
voor het laatst

 

Vanmorgen hebben we het vreselijke besluit moeten nemen om Boris te laten inslapen. Binnen een week veranderde hij van een grote sterke kater in een zielig hoopje pijn en ongemak. Zijn nieren hadden het opgegeven, en hij werd van binnenuit vergiftigd.

Na een lang gesprek met de dierenarts, waarin wanhopig naar positieve punten is gezocht –maar er weinig werden gevonden– hebben mijn oudste zoon en ik besloten dat het voor Boris het beste zou zijn als hij lekker mocht gaan slapen. De dierenarts had geen enkele twijfel dat dit de beste keuze was om hem verder lijden te besparen.

Rust nu zacht, lieve Boris, jij grappige stoere trouwe rode kater. Dank voor je liefde, voor je grappige capriolen, je warmte en je liefde. Groet je Spike, Lotus, Ninja en Bandit van ons allemaal? Ook van Smokey?

Voor altijd bij ons,
Marion
❤

 

Overtreffende trap

Vanmorgen stap ik op mijn werk uit de auto en zeg tegen mijn oudste zoon, die meegereden is:

“Mijn linkervoet slaapt.”

Hij:

“Mijn hoofd slaapt.”

Daar kon ik niet overheen.

Status• Gepost op door Marion Driessen
Geplaatst in Fotogedicht

Rollen omgedraaid

Gepost op door Marion Driessen

thee, honing, koekjes

bezorgde blik van mijn zoon

beste medicijn

181209thee

foto: internet

Een zacht geklop op mijn slaapkamerdeur. Mijn zoon komt binnen en zet voorzichtig een schoteltje neer, met daarop een kop thee met honing, twee lange vingers en een chocolaatje. De rollen zijn omgedraaid! Ik hijs me overeind, glimlach en bedank hem.

Thee en koekjes, het beste medicijn dat je kunt krijgen. En het werkt! ❤

Ieder weekend schrijf ik een Japans gedicht. Doe je mee? Klik op de button voor meer informatie.

schrijfuitdaging

Studentenhuis

Je weet dat je studenten in huis hebt als…

… je na een middag en avond werken laat het licht uit doet en uitgeput naar bed gaat, en je zonen je op de trap passeren om hun diner te gaan bereiden. Met de geur van friet en shoarma viel ik in slaap.

Hebben jullie ook zo’n ervaring?

Status• Gepost op door Marion Driessen
Geplaatst in Gezin, Korte verhalen

Windstilte

Gepost op door Marion Driessen

Ze zwierde, belaarsde voeten hoog boven de aarde, haar lange haar een gouden waterval. De smalle houten plank ondersteunde haar fragiele lijfje, terwijl ze de metalen schakels van de kettingen losjes omklemde met de zorgeloze zekerheid van een kind. Lees verder “Windstilte” →

Geplaatst in Familie, Gedicht, Gezin, Persoonlijk, Poëzie

Open Deur

Gepost op door Marion Driessen

een man
vermomd als jongen
kijkt naar me
aan de ontbijttafel
je hebt het over werk zoeken
wonen in een ander land
en ik knik
moedig aan
leef mee
maar mijn hart gilt
blijf hier
bij mij
waar ik kan zien
of het goed met je gaat

je gaat
en ik laat los
lege kamer
vol  herinneringen
je bed onbeslapen
tot de dag
dat je terugkomt
een jongen
vermomd als man
en ik knik
moedig aan
leef mee

mijn zoon
je levenspad
ligt niet vast
zoek je weg
volg je hart
en vrees niet
mijn deur
blijft altijd open

❤

 

Moederdag is… 

Om 9 uur een voorzichtige klop op de slaapkamerdeur. Op ons ‘binnen’ staat daar mijn oudste zoon in badjas, met een dienblad in zijn handen. Daarop een boterham met vers gebakken spiegelei, een glas fruitsap en een bakje aardbeien. 

‘Fijne Moederdag, mam,’ zegt hij, ‘en nu ga ik echt wel terug naar bed! Welterusten.’ 

GRIJNS

Status• Gepost op door Marion Driessen

Mam, je bent prachtig 

Mam, je bent prachtig

Heerlijk eigen, wijs, een schat

Liefdevol tachtig

❤

mdlogo

Status• Gepost op door Marion Driessen
Geplaatst in Familie, Gezin, Persoonlijk

Mijn Mannen

Gepost op door Marion Driessen

Gisteravond zaten we nog laat aan de tuintafel, mijn drie mannen en ik – twee ervan ontsproten aan mijn schoot, de andere mijn partner. Het was verdacht stil in de buurt. Waren wij nog de enigen buiten? ‘Nee, die zijn waarschijnlijk stil en luisteren naar ons.’ De schutting kreeg ineens oren.

Ik had pastasalade gemaakt, een grote schaal vol. Binnen stonden de ingrediënten voor een tweede lading klaar, maar dit bleek al te veel. Nick at alleen de pasta en de kip; de groene en rode onderdelen liet hij liggen – veel te gezond. Sean schepte zijn bord nog een keer vol en keek met hoopvolle blik rond. ‘Wil nog iemand mozzarella?’ Gelukkig niet. Binnen een seconde schepte hij het schaaltje leeg op zijn bord. Zet hem een hele bol voor, en hij eet hem zo op.

160901Mannen

Ze torenen boven mij uit, de twee spruiten. Ze praten soms onbegrijpelijk. Over bloemen en bijen. Afkortingen en verbasteringen der hedendaagse taal. Nieuwe ontdekkingen in het heelal. Wereldpolitiek. Pokémon GO. Hogeschoolperikelen. Onrecht en onzin. V-man en ik horen het met verbazing aan. ‘Praat toch normaal’, roep ik dan. Met een grijns kijken ze me aan, ze hebben weer eens gewonnen. Games, computers, daar weten ze alles van. Maar een simpele beugelfles openen en weer dicht maken, dat ligt iets gecompliceerder. Ze turen naar de onbegrijpelijke metalen draden, halen hun schouders op. En dan lach ik.

160901Mannen1

Wat geniet ik iedere dag van mijn mannen. Wat ben ik gezegend dat ze nog thuis wonen. Op kamers gaan of een appartement huren is erg duur, en is bovendien op dit moment helemaal niet nodig. Misschien vliegen ze de komende jaren (weer) uit. Maar voor nu koester ik me in hun warmte en gezelligheid. Ben gek op mijn mannen. ❤