reizen – Pagina 2

Haiku Zaterdag

Gepost op 22 augustus 201523 augustus 2015 door Doldriest

klik voor details

HAIKU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.

Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Grijp de badge en doe mee!

Melody Music: Haiku op Zaterdag *31*
Kar’i Sol: smachtende ogen
Apenstaartje: Haiku op zaterdag-22/08/15

Cuba

De Gidsende Gebroeders

Gepost op 21 augustus 201521 augustus 2015 door Doldriest

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba. Klik hier voor alle verhalen.

—

Na een redelijk slapeloze nacht, op een nachtmerrie over een mierenkoningin na (vraag maar niet verder), staan we om 8 uur op. Bij het ontbijt wordt het mysterie van de grote groene vruchten die boven onze hoofden hangen ontsluierd: het zijn avocado’s! Maar ze zijn veel groter en gladder dan de exemplaren in de Nederlandse winkels.

Stipt om 10 uur rijdt onze auto blinkend gewassen voor: Eduardo is gearriveerd. Het is een warm afscheid van onze vijf generaties gastfamilie. Onze Engels sprekende hostess waarschuwt ons voor de oplichterspraktijken in Camaguey; die zijn daar geraffineerder en agressiever dan in Trinidad. Nou, autoportieren op slot en met niemand praten voordat we voor de deur van ons nieuwe verblijf staan, zou ik zeggen! Oma gebaart naar me dat ik van me af moet bijten, en ik maak een gebaar terug van een vuistslag. Samen schieten we in de lach, zo leuk. Doña Chefa belt naar onze volgende casa om te vertellen dat we vertrekken en vanmiddag zullen arriveren. Ze zijn aandoenlijk bezorgd. Dan is het tijd om te gaan, en na een kusronde volgen we Eduardo naar buiten.

Victor kruipt achter het stuur en ik geef Eduardo het geld voor het parkeren voor twee nachten en de auto wassen: 5 CUC. Ook geef ik hem mijn visitekaartje, zodat we kunnen e-mailen. Hij straalt en praat honderduit op de achterbank. We hebben een vriend erbij in Trinidad, net zoals ik vroeger een penpal had in deze zelfde stad. We zetten onze redder in nood voor de deur van zijn hostel af en ten afscheid zegt hij tegen me: You have a big heart, don’t lose it. We krijgen ook nog twee mango’s van hem cadeau, wat een lieve behulpzame man.

Dan draaien we onze Geely met de neus naar het oosten en gaan op pad. Met de laatste druppel gasoline special – het waarschuwingslampje brandt al – rijden we tussenstop Sancti Spíritus binnen. Er volgt een zoektocht door een wirwar van straatjes. We vragen een paar keer instructies naar een tankstation, om vervolgens weer bij het beginpunt uit te komen. Help, blijf lopen, motor! Victor vertelt dat we hier nog terug zullen komen. Komt goed uit, want dan hebben we de stad al een beetje verkend. Smalle eenrichtingsstraatjes, veel paard-met-wagens, veel mensen in een vriendelijke sfeer. Eindelijk ontdekken we het tankstation, en met een volle tank en een gerust hart rijden we verder. De wegen zijn abominabel. Of je duikt in een gat, of je wordt gelanceerd door een hobbel. Hele trajecten zijn met dwarsribbels ‘gerepareerd’.

Rond twee uur rijden we Camaguey binnen met hermetisch gesloten deuren. Bij een rotonde, waar ik half omgedraaid in de stoel enthousiast naar Victor gil dat we naar links moeten omdat daar de straat is die we zoeken, wil hij rechtdoor rijden. Ik grom naar hem. Dan staat er ineens een fietser naast ons. Niet weer!! Maar ja hoor, V-man draait zijn raampje open en ik bonk gefrustreerd met mijn hoofd op het dashboard. De man werpt een geroutineerde blik op de kaart. Hij zegt Casa Lancara?, springt op de fiets en gaat ervandoor (de straat in die ik aanwees), gebarend dat we hem moeten volgen. We rijden achter hem aan en hij zet er een flink tempo in. Hij heeft nog net geen gele trui aan. Ik kijk links en rechts naar de straatnamen om te verifiëren dat we inderdaad goed gaan. Na een warme rit van tien minuten stoppen we voor de casa. Hij wijst ons precies waar we moeten parkeren en stelt ons voor aan ‘zijn broer’. Als Victor hem bedankt en een CUC geeft, wordt zijn toerisme-licentie tevoorschijn gehaald en eist hij maar liefst tien CUC. Na wat gediscussieer betaalt Victor hem uiteindelijk maar. Andere Nederlanders hebben ook van hun diensten gebruik gemaakt, vertelt meneer de Officiële Camaguey Tourbegeleider. Dat zullen misschien wel de mensen zijn die we in het hotel in Havana hebben ontmoet. Morgenvroeg worden we door Broer Fietsgids de stad uit geloodst. Denkt hij…

Want aangekomen in onze Casa Lancara briest de gastvrouw verontwaardigd als ze de veel te hoge prijs hoort. Oplichters zijn het, stuk voor stuk; die toerisme-licenties zijn allemaal nep. En dat was dus ook de reden waarom we de auto niet recht voor de casa mochten parkeren en een stukje verder moesten rijden: het Gidsende Boevenpaar was benauwd dat de eigenaar het zou zien en zou ingrijpen. En wij maar denken dat het een of ander parkeerverbod was. Alweer wijzer. En grijzer. En strijdvaardiger! Dat belooft wat morgenvroeg.

We laten onze paspoorten zien en kletsen gezellig in het SpaEngNederGebarentaals. Ze vertelt dat haar oudste dochter tandarts is, en ik vertel haar dat mijn hart daar boinkboinkboink van doet. Communiceren in verschillende talen is makkelijk! We grinniken en gaan de auto wegzetten op een bewaakt parkeerplaatsje. Als we terugkomen worden we verwelkomd door haar echtgenoot, die wel Engels spreekt. Hij heet warempel ook Alejandro! Dan zien we ook het Nederlandse stel, en ja hoor: het zijn inderdaad Tanja en Hans die ook via Tenzing Travel rondtrekken op Cuba. We wisselen reisverhalen uit, en als zij met de fietstaxi vertrekken voor een tour door Camaguey, lopen Victor en ik het stadje in.

Er is niet zo heel veel te zien, maar er zijn wel kerken en wat mooie gebouwen. We wandelen door de straten, tig keer gestoord door mensen die taxi’s, tours en fietsen aanbieden. Stapelgek word ik ervan en ik praat in het Limburgs terug. We lunchen bij een klein restaurantje waar ik een lekkere salade voorgeschoteld krijg met de eerste avocado’s van Cuba! Heerlijk zeg. Ook de verse muntthee smaakt goed. Victor kiest een tortilla als tapas gerecht en weer krijgt hij slechts een gewone omelet. Als ik zelf een tortilla / Spaanse omelet maak, zitten daar aardappelen, eieren, salami, paprika, uien, knoflook en nog veel meer in.

We wandelen verder naar een parkje, dat een rondje gras van drie vierkante meter blijkt te zijn. Maar er staat wel een mooie kerk met een gedeeltelijk dichtgemetselde muur aan de voorkant. Vreemd gezicht. We passeren een steiger die van bomen gemaakt is, in fatsoen gehouden met schuine palen. Ssst, niet teveel lawaai maken of er tegenaan schoppen, dan dondert het hele zaakje gegarandeerd om. Aan de overkant van de rivier is een groter park met een heuse dierentuin. Kippen scharrelen rond aan de zijkant en al snel draaien we om. Ik ga terug naar de casa om wat uit te rusten, mijn man loopt nog een rondje.

’s Avonds eten we echt Cubaans bij de familie, gezellig samen met Tanja en Hans. Kip, rijst, avocado, wat boontjes en mango (jawel, de mango’s die we eerder die dag van Eduardo kregen), de tafel staat vol. De eetkamer is – net als onze eigen kamer – heel erg hoog, en hangt vol met kunst. Het zijn kunstclowns. Overal kijken clowns op ons neer. Dat vind ik persoonlijk wat minder, want ik vertrouw ze voor geen cent. Maar het het effect is chic en artistiek. We spreken af dat we om 8 uur ontbijten. In tegenstelling tot wat onze Gebroeders Tweewieler zeiden, is het helemaal niet moeilijk om uit Camaguey weg te komen, vertelt Alejandro: met de koffers naar de auto lopen, het parkeerterrein af en dan naar links afslaan; alsmaar rechtdoor tot Las Tunas en daarna rechts aanhouden. Verder is het een lange weg naar Santiago de Cuba. Waar het zo ongeveer 45ºC is. OMG. Probeer dan maar eens het hoofd koel te houden.

Cuba

Adembenemend mooi Trinidad

Gepost op 19 augustus 201521 augustus 2015 door Doldriest

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba. Klik hier voor alle verhalen.

—

Op mijn shirt een afdruk van mijn rugzak, in zweet geëtst: het zichtbare bewijs van een rondje door het adembenemend mooie Trinidad, langs kleurige huizen en exotische mensen.

Een oude man zit langs de kant van de weg met een haan op zijn strohoed. Foto maken, vraagt hij? Ik lach en bedank. Ze willen alleen maar geld. En ik had een goede leermeesteres in de sigarenrokende vrouw in Havana. Op een marktje worden gehaakte katoenen shirts te koop aangeboden. Schilderijen van Cubaanse auto’s, Che Guevara, Fidel. Houten maskers. Verkopers schieten toe uit alle hoeken en gaten om hun waren aan te prijzen. Alles is verleidelijk in de zon.

Paarden staan geduldig te wachten tot hun meesters de kar hebben volgeladen. Cigar, Cuban cigar? No thanks. We lopen verder, het paardje achterlatend in de schaduw. Een vriendelijke hond zit te kwispelen op de stoep, haar baasje binnen voor het getraliede raam. Gelukkig staat de deur wel open, ze zit niet opgesloten. Ik raak met haar aan de praat en laat de hond aan mijn hand snuffelen. Een vlugge aai – eigenlijk mag ik dit niet omdat ik niet ingeënt ben tegen hondsdolheid, maar deze lieverd kan ik niet weerstaan – en verder gaat het weer.

De straten van Trinidad zijn authentiek en eigenzinnig. Als het iemand lukt om hier op naaldhakken te lopen, krijgt die van mij een staande ovatie.

Vanmorgen stond het ontbijt om 9 uur te wachten in de zon. Té negro, fruit juice, toast, verse mango, ananas en rood fruit dat ik niet zo lekker vind. Voor op het brood had ik honing en een in olie gebakken eitje. De wedges kaas die op Victor’s verzoek werden gebracht, zagen er heerlijk uit. Maar niet lekker genoeg om nog meer buikpijn te riskeren. No frikkin’ way.

We zijn Alejandro niet meer tegengekomen op straat. Die houdt zich waarschijnlijk gedeisd als hij weet wat goed voor hem is. Maar Eduardo heeft vanmorgen wel al gebeld om te vragen of we de nacht goed zijn doorgekomen. Overal zijn rot- en goedzakken, en mensen zoals hij maken de wereld een mooiere plek.

Het is goed vertoeven in de beschaduwde achtertuin. Onze was hangt te drogen op de binnenplaats; Oma is druk in de weer geweest. Het rode gietijzer van de meubels contrasteert prachtig met de vele groene planten. Een hagedisje staat met de voorpootjes op de rand van de bloempot en besluit de sprong te wagen. Zonnebaden met zijn staart omhoog. Musjes vechten om een paar broodkruimels. Op de straat horen we karren voorbij piepen, hobbelend over de ongelijke stenen.

In de middag arriveren twee nieuwe gasten: een jonge man en vrouw uit Toscane. We kletsen wat over wereldproblemen, over reizen, Mexico en Dubai. Hij heeft een kwart van zijn leven besteed aan het wachten op vrouwen, vertelt hij gelaten, maar met een lach. Als het meisje voor de derde keer de deur achter zich dicht trekt, begin ik te begrijpen wat hij bedoelt. Daar gaan ze dan eindelijk, Trinidad in. Victor heeft zijn Cuba Libre op, en dat inspireert mij om op zoek te gaan naar cola in onze koelkast. Misschien dat dat mijn buik eindelijk tot bedaren weet te brengen. Wat een ellende zeg. Alles wat ik eet komt er net zo snel weer uit, maar dan in vloeibare vorm. Mijn Kindle biedt troost, en gelukkig gaat de batterij erg lang mee, want ik heb de oplader niet bij me.

Als avondeten kies ik een bord sopa de pollo, al is het meer een maaltijdsoep, goede genade. Vol met stukken kipfilet, sprieten wortel en andere soepgroente. Ik ben helemaal hyper van het tweede blikje cola van vandaag. Zoveel suikerchampagne ben ik helemaal niet gewend. Er speelt een Cubaans bandje, en de bandleden zijn talrijker dan de gasten. Ze bieden ons een cd aan, maar na het debacle in Havanna – een goedkope bekraste kopie met lijmresten – zien we daar van af. Een CUC als bedankje voor de muziek wordt echter ook zeer gewaardeerd.

Terug bij de casa is Victor moe en wil naar bed. Morgen gaan we weer op pad, naar Camaguey, 260 kilometer verderop. We weten nog niet precies hoe we Trinidad uit moeten komen door de wirwar van straatjes, maar Eduardo zal ons vast goede raad geven. Vooralsnog zit ik klaarwakker te typen. Dat zal ongetwijfeld de cola-energie zijn. Straks brand ik af, veeg de as-resten bijeen en zweef naar ons berenbed.

Cuba

Gieren

Gepost op 8 augustus 201517 augustus 2015 door Doldriest

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba. Klik hier voor alle verhalen.

—

Het is twee uur ’s middags. Buiten claxonnades van de vele auto’s, die schaamteloos hun uitlaatgassen de lucht in blazen. Zwarte wolken omhullen de voetgangers met vettig braaksel. De zon is meedogenloos vandaag. Kalkoengieren omcirkelen Havana Libre, het oude Hilton van weleer. Hun machtige vleugels varen wel op de warmte van de stad.

Een rustige dag vandaag. Old Havana is te ver voor mijn pijnlijke voeten, en om twee keer de taxi te betalen wordt wel erg duur. We hebben gelukkig gisteren al heel veel gezien, dus zijn een blokje bij het hotel gaan lopen. De weg naar de oceaan leidt naar onverwachte zijden, want het is de verkeerde. Toch komt V-man altijd waar hij wil zijn en ik vertrouw op zijn inwendig kompas. Waarom heb ik niet zo’n handige app in mijn hoofd? Spaans is een mooie en temperamentvolle taal en ik versta redelijk veel door allerlei Engelse en Franse woorden te combineren. Maar als ze gaan ratelen… 😉

We maken nog heel kort kennis met twee Amerikanen, die net als wij lopen te zwoegen langs het water. Hun enthousiasme is verfrissend in de hitte. Bij de Cubaanse bevolking is het constant aftasten wat ze denken. Willen ze gewoon weten hoe laat het is – zoals de oudere vrouw me vraagt, me vriendelijk dankt en weer doorloopt – of zoeken ze een ingang om met je aan de praat te komen en komt het vervolgens altijd weer op geld neer? Helaas neig ik bijna naar het laatste, al zijn sommigen gewoon vriendelijk en is het ontzettend leuk om een praatje te maken in Havana.

Bij de lunch weer live muziek en ik zit te dansen op mijn stoel. Victor zit verankerd op de zijne, hij heeft geen last van die kriebels in zijn bloed. Gisteren kocht hij een cd van een Cubaanse band als muzikale omlijsting bij de film die hij van deze vakantie gaat maken. Helaas blijkt de cd beschadigd te zijn door lijmresten, maar hij hoopt er op zijn minst een paar nummers af te kunnen halen.

Morgen ontbijten we vroeg, omdat onze auto om tien uur bij het hotel wordt afgeleverd. We hebben gisteren op een markt een boek met autokaarten van Cuba gekocht. Als we deze grote stad maar uit kunnen komen, dan vinden we vervolgens onze weg naar het westen wel. Mijn lover is nog op pad in Havana, op zoek naar een of ander kasteel. Ik vind het vanmiddag te warm en ben achter gebleven in de koelte van de hotelkamer. Wat ben ik benieuwd naar de rest van dit tropische eiland. Viñales moet erg mooi zijn, tabaksplantages en een casa particular, waar we twee nachten verblijven.

Nog steeds geen bericht uit Nederland, dus ik hoop dat alles naar wens gaat met de kinderen. Die twee redden zich wel. Als ze ook de katten maar redden. 😉

Impressies van de avondwandeling en -maaltijd:

Cuba

Cuba, here we come

Gepost op 6 augustus 201523 juli 2020 door Doldriest

Mijn partner Victor en ik zijn net terug van een indrukwekkende reis door Cuba. Deze post is de eerste in een serie. Klik hier voor alle verhalen. Foto’s vind je ook op mijn Engelse site Figments of a DuTchess.

—

Het vliegtuig beweegt voor de eerste keer en ik verstijf. Victor zegt dat het wordt ‘aangepikt’. We stijgen over vijf minuten op. Naar het westen. Naar Havana, Cuba. Vijftien dagen zon, zee, World Heritage, sigaren (echt niet) en mojito’s (echt wel). Ben zo benieuwd naar de oude auto’s, naar de muziek en de mensen. De hitte neem ik dan maar voor lief. En in Nederland is het ook warm, dus de overgang zal hopelijk niet supergroot zijn. Vannacht niet veel geslapen, ik ben toch altijd gespannen: is alles ingepakt, halen we de trein, het vliegtuig? Gelukkig is mijn partner de rust zelve, die houdt me met twee voetjes op de grond. Behalve in de lucht dan.

Inmiddels is het 13 uur Cuba tijd, en we hoeven nog maar twee uurtjes te vliegen, hoera. De verzorging door de KLM-meiden is heel goed en ook het eten is prima. Zelfs aan de lactose is gedacht. En als er dan toch een kuipje Becel op mijn dienblad verschijnt, komen de stewardess én de head purser persoonlijk excuses aanbieden. Dat geeft toch een vertrouwd gevoel. Het schermpje voor me biedt allerlei muzikale en visuele mogelijkheden, maar ik heb er geen zin in. Liever proberen te slapen… en daar blijft het helaas bij.

En dan zet ineens de landing in. We scheren over het land en de piloot zet ons zachtjes neer op Cubaanse bodem. Toch knijp ik hard in V-man’s hand, heb het er helemaal niet op. Soepel passeren we de douane, de warme hal in. Op zoek naar onze transfer en naar een plek om euro’s om te wisselen in de plaatselijke toeristen-munteenheid: Cubaanse peso’s, oftewel CUC’s.

Drie agencies later hebben we dan eindelijk de juiste balie te pakken, waar het Spaans en een beetje Engels ons om de oren vliegt. De medewerker brengt ons naar een aftandse taxi met een zeer zwijgzame chauffeur. Pas als zijn gsm voor de derde keer een zeer aanstekelijk deuntje als beltoon laat horen, schieten we samen in de lach. Het Habana Libre doemt boven ons op en een krakende lift brengt ons naar de zeventiende verdieping, kamer zeven. De kamer heeft gelukkig airco; de vochtige klamme hitte is zelfs in de avond nog aanwezig.

klik voor details

Wat echter nog veel meer aanwezig is, zijn de uitlaatgassen. Sjesusmina zeg, wat een vettige metalen walm is dat, bleh. Maar je kijkt je ogen uit. Niet een paar oude auto’s, maar heel erg veel – in allerlei vormen en kleuren. Fietstaxi’s, brommertaxi’s, gele taxi’s, en oldtimer taxi’s – de een na de ander. Kleine vrachtwagens met militairen erin, brommers met dopjes op de hoofden, en flanerende mensen. Jonge meiden met strakke lijven en dito kleding. Iets oudere meiden met minder strakke lijven, maar met dezelfde strakke kleding.

Trottoirs brokkelen af, de gebouwen trots en weemoedig in hun vergane glorie. We zijn op zoek naar een restaurant… maar dat valt nog lang niet mee. We steken als toeristen erg af tegen de lokale bevolking. Taxi? Iedere keer weerklinkt deze vraag. Hand in hand slenteren we verder de wijk in. De paar winkeltjes etaleren hun schaarse waren. Als we links de hoek om slaan, zien we de zee. En we voelen een bries. Iets verderop vinden we een cafetaria, waar Victor een pizza bestelt en ik een sandwich tuna. De uien peuter ik eraf, maar de rest smaakt prima. Een Heineken en een ice tea maken de maaltijd compleet. We vormen een bezienswaardigheid, maar geven onze ogen ook goed de kost. Dan rijdt er ineens een moderne sportauto voorbij, schreeuwend duur bij de rest. Bij een benzinepomp kopen we twee pakjes jus d’orange. Lekker om je tanden mee te poetsen. Het flessenwater blijkt namelijk op te zijn.

klik voor details

Vanuit de hotelkamer kijken we uit over de baai, over het water. Lichtjes flonkeren in de langzaam donker wordende nacht. We zijn moe – ik tenminste wel. Het is hier half negen, maar back home is het half drie. En da’s best wel laat.

Good night, Havana. Tot morgen…

2015	plaats	blog
20-jul	Schiphol > Havana	Cuba, here we come
21-jul	Havana	Old Havana
22-jul	Havana	Gieren
23-jul	Havana > Viñales	Over een onverwachte passagier en sigaren
24-jul	Viñales	Hongerige ogen en magen en een dorstige auto
25-jul	Viñales > Trinidad	Schurken en helden
26-jul	Trinidad	Adembenemend mooi Trinidad
27-jul	Trinidad > Camaguey	De Gidsende Gebroeders
28-jul	Camaguey > Santiago De Cuba	Een bord vol komkommerschijfjes
29-jul	Santiago De Cuba	Sterven voor het vaderland is leven
30-jul	Santiago De Cuba > Santi Spiritus	Kakka
31-jul	Santi Spiritus > Varadero	De voetstappen van Al Capone
1-aug	Varadero	In geuren, kleuren en klanken
2-aug	Varadero	Tropenweken

Persoonlijk, Vakantie

Toverachtig Toscane

Gepost op 15 mei 201516 mei 2015 door Doldriest

Als je zag wat ik nu zie, kreeg je een dromerige blik in je ogen. Een bedsprei met lichtblauwe bloemen, luiken voor de ramen. De houten trap die naar de vide leidt. Een doorkijk naar de keuken waar mijn gsm ligt op te laden na de reis. En de man van mijn dromen naast me, ontspannend tikkend op zijn laptop. De rode wijn tintelt na op onze lippen; Italiaanse nectar in een zonovergoten land. En bovenop de steile heuvel is het appartement een cocon van rust en behaaglijkheid.

Om half acht vanmorgen zijn we op weg gegaan naar Eindhoven Airport, nadat ik gisteravond nog gauw een parkeerplaats heb vastgelegd. En dat is maar goed ook: we moeten helemaal uitwijken naar P8. En hoewel dit parkeerterrein een eind van het vliegveld af ligt, is het toch goed bereikbaar. Daar aangekomen druk ik op de groene knop en tot mijn verbazing wordt onmiddellijk een kaartje geprint zonder dat ik de verstrekte code hoef in te toetsen. Zelfs mijn naam staat er op. Magie! Plus een camera. 😉 De slagboom gaat open en even later brengt de shuttlebus ons naar de terminal, waar we al snel in het vliegtuig mogen stappen. Op naar Toscane.

In een stinkende Ford diesel rijden we door Pisa. Gelukkig is er veel meer te zien dan alleen de klokkentoren van Duomo Santa Maria. En hoewel de toren vervaarlijk overhelt, is er nog een heel ander gevaar: een bijenzwerm die neerstrijkt bij de ingang, terwijl talloze bijen de lucht doen zoemen. Voetje voor voetje dichterbij. Bij het maken van de foto hieronder zit ik klaar om weg te sprinten. Allemaal mensen die in gekke poses met de toren op de foto willen, paardenkoetsen, zon en schaduw. Sunglasses and rolex. En selfie stokken. Overal zie je verkopers die toeristen graag een handje helpen. Echter niet mijn handen. Pisa is een mooie oude stad, waar gele gebouwen nagloeien van en in de zon. Hand in hand slenteren we weer terug langs de kathedraal en gaan op weg naar ons appartement.

klik voor details

Groene heuvels, schapen, paarden, muurtjes en cipressen. Slingerende wegen die overgaan in onverharde grindpaden, kuilen en groeven. We knotsen erdoorheen, op zoek naar de juiste plek. Kom op, garmin! Na voor de vierde keer verkeerd gereden te zijn, vragen we de weg bij een boerderij. Een struise Italiaanse komt naar me toe en werpt een blik op het adres. In rap Italiaans vertelt ze me waar ik moet zijn. Prima natuurlijk, ware het niet dat ik slechts een paar woorden van die mooie taal machtig ben. Met handen, voeten en Engels komen we er na een tijdje samen uit. De vrouw lacht en werpt haar handen in de lucht. We keren om en vinden wonderwel het juiste pad.

Steil, erg steil. De Ford heeft het er zwaar mee. Bovenaan begroet de stilte ons. Stilte, maar ook vier slanke katten. De zwarte geeft kopjes en komt gezellig op schoot zitten. Een briefje laat weten dat Antoinetta om half zeven terug zal zijn. Een zwakke avondzon schijnt door het wolkendek. Ik bel mijn ouders en laat weten dat alles goed gaat. Sms’jes vliegen door de ether, op weg naar mijn zonen. We maken kennis met onze gastvrouw en zetten de koffers binnen. Eerst eten!

klik voor details

Een bezoek aan de buren – te voet het steile grindpad weer af en 300 meter over een smalle drukke weg zonder berm – leert ons dat dit restaurant op zondag gesloten is. Terug om de auto op te halen. Ik bekijk de helling met argusogen en lege maag. Ik bekijk V-man. Met een lach beklimt hij de heuvel en komt wat later met de auto terug. Helaas is ook het restaurant verderop gesloten. Zondag feestdag lijkt het motto te zijn vandaag.

We rijden weer zes kilometer verder en vinden eindelijk een restaurant dat geopend is, met een hartelijke, vriendelijke en vooral goede bediening. En dat mag ook wel, want het is chic in dit kasteel. Onze spijkerbroeken maken weinig ophef. V-man bestelt een pastagerecht, en voor mij maakt de kok een lactosevrije maaltijd van verse vis en groenten in olijfolie. Zelfs het brood is met zorg geselecteerd. Heerlijk! Als we bij volle maan wegrijden bij het kasteelrestaurant, zien we een vos in onze koplampen.

Toscane, je bent adembenemend mooi. ❤

Zondag 3 mei 2015

Afrika, Foto

Kinderhand

Gepost op 24 mei 201428 augustus 2014 door Doldriest

Stil kijk ik uit naar de verte, overweldigd door de Afrikaanse ziel. Kinderstemmen vloeien moeiteloos samen tot een ritme van zon en dans. Vaag hoor ik hun lied als echo’s in mijn hoofd. Even een moment van rust.

Wolken hebben het zonlicht getemd en ik maak me op om terug te keren naar de groep als er een meisje aan komt lopen. Ze kijkt onbevreesd naar me op en ik kijk in haar pure-chocolade ogen.

What’s your name?, vraag ik zacht. My name is Marion.

Ze fronst haar wenkbrauwen en antwoordt My name is Justice.

What a lovely name, zeg ik, lach haar toe en loop dan langzaam weer omhoog over het zandpad.

Dan voel ik hoe een klein handje mijn rechterhand grijpt en mijn hart loopt over van intens geluk. De zon breekt weer door in Malawi.

Afrika

Drie vluchten verder… Lilongwe!

Gepost op 12 mei 201412 mei 2014 door Doldriest

Paris by night. Onder ons schuift de lichtstad met bonte kleuren het donker in. De Eiffeltoren ontlokt kreten van bewondering. Het vliegtuig is gevuld met vrolijke meidenstemmen, het mannelijk gebrom ver in de minderheid. Yanoula’s heldere lach klinkt boven alles uit. We zijn nu echt op weg naar Lilongwe!

De onderwijsexpeditie begint voorspoedig als Pim, onze taxichauffeur, zijn bus voorrijdt om de Bredase studenten naar België te vervoeren. De ouders zijn maar wat blij dat we erbij zijn. Het is niet niks om je dochter naar het verre Afrika te zien vertrekken.

De tijd in Brussel vliegt voorbij in de bonte melange van 42 Malawigangers, stoere vaders en soms betraande moeders. Nog even een hapje eten – de panini met omelet en bacon smaakt bijzonder goed – en dan naar de douane. Deze blijkt een lichtelijke hindernis te zijn voor Agnes. Boosdoener: haar haarspeld. Na achterlating van een flesje aceton en een bijna lege fles zonnebrand mag ook zij doorlopen.

In Parijs stapt een nieuwe lichting reizigers in, zoekend naar de juiste stoelnummers. Nog wat kerosine bijtanken en dan stijgt onze zilveren vogel weer op, de donkere nacht in. De muziek in het vliegtuig is… bijzonder. Zenuwslopend, van klarinet naar opzwepende Indiase klanken. Echt ontspannen word je er niet van. Onrustig val ik in een lichte slaap.

Rond middernacht gaan ineens alle lichten aan: dinner is served! Verbouwereerd kijken we de stewardessen aan, maar tasten dan toe. Het smaakt goed na zo’n lange reisdag. De nacht kabbelt voorbij, terwijl slaap wordt vermengd met waakzaamheid. Dan wordt het om 5 uur weer licht. Niet van de opkomende zon, maar van een licht ontbijt. Addis Ababa is nabij.

Ongeduldig wachten we tot de trap wordt gekoppeld aan het vliegtuig, we willen naar buiten! De lucht is warm, omarmt ons. Helaas moeten we naar binnen, de terminal in. De vakantiesfeer slaat met een klap toe. Bazaars, restaurants, en vooral kleurrijke Afrikaanse mensen. We kijken onze ogen uit. Al snel is het tijd om te boarden. De rij die eerst voor het toilet staat, heeft zich verhonderdvoudigd voor de gate. Wat een toevloed aan mensen, dit gaan we nooit op tijd redden. Gelukkig wacht de crew op ons.

Het nieuwe vliegtuig is een stuk jonger en dat is maar goed ook, want we moeten veel tijd inhalen. Ook hier worden we verwend met een heerlijke maaltijd. De uren vliegen voorbij en voor we het weten staan we weer op Afrikaanse bodem. Lilongwe! Het hartelijk onthaal tovert een blije lach op de vermoeide gezichten. De douane heeft zelfs tijd voor een praatje en grapje. Drie bussen vervoeren ons en onze bagage naar Msamba Catholic Center.

Aan de overkant van de drukke straat is een markt. Mensen kijken net zo naar ons als wij naar hen. Ze lachen en vragen hoe het met je gaat.

Naast ons complex is een sportterrein waar jongens fanatiek strijden om de bal. Onze bondscoach moet hier maar eens naar talent komen zoeken. Maar niet nu. Serene rust op de veranda waar ik zit te typen. Het is half zeven en aardedonker. De krekels gaan onvermoeibaar door met hun live concert. We hebben het gehaald.

—

Edukans Onderwijs Expeditie naar Malawi van 26 april tot 10 mei 2014. Klik hier voor meer informatie.

Doldriest briest

Wat zijn dat voor mensen?!

Gepost op 4 september 20136 maart 2019 door Doldriest

Jonas Smith en Laura Paxton, graag zo snel mogelijk naar de gate, anders wordt uw bagage van boord gehaald. Laatste oproep, ik herhaal, laatste oproep! De ene na de andere melding vloeit blikkerig door de vertrekhal terwijl we wachten op het boarden. Wat zijn dat toch voor mensen die een heel vliegtuig ophouden? Zorg gewoon dat je op tijd bent!

De afgelopen maand hebben we heel wat aansluitingen moeten halen. Wachten op de Fyra. Uren wachten op Schiphol. In Londen niet, want ineens blijkt dat je nog een stuk met de metro moet reizen om in de andere vertrekhal te komen. Niet shoppen, rennen! De lange vlucht naar Los Angeles. Na vier uur heb je het wel gehad. Na acht uur sukkel je eindelijk in slaap om even later weer wakker te schieten door een stel luidruchtige medereizigers die het nodig vinden om achter jou gezellig bij te kletsen. Je zou je zo met kop en staart door de nooduitgang naar buiten willen keilen, ware het niet dat dit het klimaat in het vliegtuig niet ten goede komt. Je bijt wat op je kiezen, zucht en draait twintig centimeter naar rechts. En het wordt niet donker hè, nog geen minuut. Je interne klok past zich geruisloos aan en blijft lekker actief door tikken. Maar eindelijk sta je met beide voeten op Amerikaanse bodem. Awesome!

klik op de foto voor een groter formaat

Dan volgt een maand van reizen, via de meest fantastische natuurparken van het ene motel naar het andere. Je zwerft door San Francisco en langs de Pacific Coast. Werkelijk alles gaat goed. De motelkamers zijn gereserveerd en ondanks bedekte dreigementen van de autoverhuurder is de motor van de auto sterk genoeg en blijft de airco cool.

Veel te snel wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar liefst zes uren wachten op het vliegveld van LA – je wilt immers op tijd zijn – en dan de lange vlucht. De volgende dag landt het vliegtuig om 12 uur ’s middags op Londen Heathrow en stap je in een taxi naar Londen Gatwick. De aansluiting vertrekt pas vier uren later, tijd zat dus.

klik op de foto voor een groter formaat

Daar slaat de man met de hamer, de moker toe. Ik zit met open ogen te slapen en de moed zakt me in de wandelschoenen als ik op het grote mededelingenbord zie dat we ook nog een half uur vertraging hebben naar Amsterdam. Nog langer wachten, dit red ik nooit. Soep! Soep zal helpen om wakker te blijven. Even later lepel ik genietend de hete brij naar binnen. Langzaamaan, tijd zat. Toch maar weer naar beneden en nog eens het bord controleren.

Maar wat is dat nu?! De luchtvaartmaatschappij klopt niet. Huh? Mijn blik vliegt verder naar boven en ik zie ‘British Airways – Amsterdam – 16.00 uur – gate closed’. Het is 15.45 uur. Ik gil het uit van ontzetting en we rennen naar de closed gate. In het begin zeg ik nog ‘sorry, sorry’, maar al gauw wordt het ‘out of the way!’ Een race tegen de klok. Snakkend naar adem kom ik bij de balie aan, waar alleen de crew nog staat te wachten. Ik flap er iets uit als ‘waiting for hours’ en ‘soup’ en strompel naar het vliegtuig, het schaamrood op de kaken. Tien minuten later stijgen we op.

Wat dat voor mensen zijn die bijna het vliegtuig missen? Nou, die zijn heus wel op tijd hoor, maar ze zitten gewoon even soep te eten!