terrorisme – DOLDRIEST

De Boeman

Gepost op 24 mei 201725 mei 2017 door Doldriest

De dreiging sluipt naderbij, vermomd in anonimiteit. De boeman is echt, niet langer een boos sprookje. Hij manifesteert zich in ieder onbekend gezicht. Hij lacht in zijn vuistje en voedt zich met onze wanhoop.

De boeman is verdorven, in en in slecht. Hij verschuilt zich achter valse idealen en is trots in en op zijn waanzin. De grootste daad van zijn leven: het vermoorden van onschuldige kinderen. Trots! Hij misbruikt de naam van zijn god. Hoe durft hij dit te zeggen, te denken, te schreeuwen?

Je bent een moordenaar, geen martelaar. Een lafaard, gekleed in waanideeën. Je bent een schaduw die ons het zonlicht tracht te ontnemen. En de schaduw groeit, de duisternis wint terrein.

Laat daarom onze liefde stralen, als een baken in de nacht – hoe moeilijk het ook is. Laat compassie en begrip overwinnen als haat je vuisten balt. Als wantrouwen blind maakt. Samen sterk tegen de boeman. Samen voor elkaar. Voor Manchester. Voor onze wereld. Voor de mensheid.

Zeswoordverhalen

Schijnveiligheid

Gepost op 24 maart 201624 maart 2016 door Doldriest

Mijn eigen zes woorden verhaal over VEILIGHEID in beeld:

GEROEZEMOES. KLAMME HANDEN OMKLEMMEN DE KOFFER.

klik voor details

<< Wil je ook de andere zes-woorden verhalen lezen en/of meedoen? Klik op de button hiernaast.

Nieuws

Vrijdag de dertiende

Gepost op 14 november 201514 november 2015 door Doldriest

Het beloofde een avontuurlijk weekend te worden. We zouden gaan vechten. Maar met dobbelstenen en fantasie, niet met bommen en kalashnikovs. Met vriendschap en gedeeld plezier, niet met terreur en geweld. Ineens werden de gevechten echt. Parijs is onder aanval. Parijs is getroffen in haar kloppende hart, en andere steden worden bedreigd.

Ik ben ziek, ik ben er ziek van. Doodziek van het geweld en de haat. Mensen op de vlucht, mensen rennen voor hun leven, vechten voor hun leven. Mensen, wat doen we elkaar aan…

Vrijdag de dertiende, je maakt je reputatie waar.

Nieuws

Ik ben Marion

Gepost op 11 januari 201511 januari 2015 door Doldriest

Nee, ik ben niet Charlie. Ik ben Marion, en ik haat geweld.

Verontwaardiging over de aanslag op de Parijse redactie van satirisch weekblad Charlie Hebdo golft door Nederland, door heel Europa en daarbuiten. Verontwaardiging, onbegrip en woede over het geweld waarmee extremisten trachten onze vrijheid van meningsuiting in te perken.

Satire

Een satire of hekeldicht is een kunstvorm waarbij vaak op humoristische wijze maatschappijkritiek wordt gegeven. De kritiek kan geleverd worden via parodie, ironie, sarcasme, pastiche en karikatuur. De doelwitten kunnen personen, politici, tradities, religie, kunstenaars, entertainers, media, normen, waarden, trends zijn. Niet alle satire is uitsluitend humoristisch bedoeld. Sommige satires zijn zo agressief en scherp dat ze vooral willen provoceren of tot actie aanzetten.

Dit laatste is Charlie Hebdo gelukt. Maar de reactie was niet zoals gehoopt. De actie was grof geweld dat mensen het leven kostte. Redactieleden werden neergemaaid, morsdood. Monddood.

Vrijheid van meningsuiting

Vrijheid van meningsuiting is de vrijheid van burgers om hun overtuigingen kenbaar te maken, zonder voorafgaande controle door de staat. De vrijheid van meningsuiting is niet absoluut, net als de meeste andere grondrechten. Zo zijn belediging en smaad onder bepaalde omstandigheden strafbaar.

Vrijheid van meningsuiting wordt vaak beschouwd als een integraal concept in democratieën. De vrijheid om zonder angst voor vervolging je mening te kunnen uiten staat expliciet vermeld in de Universele verklaring van de rechten van de mens.

Onbegrijpelijk, ik zou het wel willen uitschreeuwen! Wat hebben die aanslagen voor zin? Je zaait er haat en angst mee, dood en verderf, maar geen ontzag of begrip. En zeker geen respect. En juist dat is nodig om in vrede samen te kunnen leven, samen te wonen met zoveel verschillende mensen, culturen en godsdiensten. Respect in woorden, respect in daden, daar redden we de mensheid mee. Niet met geweld, agressie, extremisme en terrorisme.

Ik ben Marion, en ik zeg nee.

En al is mijn stem zacht, samen met die van jou wordt hij sterker. Samen zwelt de roep om vrede aan tot een mars van miljoenen. Tot een gezamenlijk besef dat vrijheid iets is om voor te vechten in actieve geweldloosheid.

Wat zeg jij?

Avans, Columns

Vol maar Veilig

Gepost op 3 oktober 20136 maart 2019 door Doldriest

Als ze de hoek om komt, ziet ze de rij al staan. Een sliert metalen kooien vol ongeduld wacht dampend tot de slagboom open gaat. Schokkerig trekt de kleine file steeds een stukje verder op. Als ze wil aansluiten, doemt in haar spiegel een grote bus op die vol bas claxonneert. Met een dot gas verder naar het Amphia, maar ook daar geen warme ontvangst. Vandaag kan Avans geen gebruik maken van die parkeerplaats. De minuten tikken meedogenloos verder, richting aanvang van de lessen. Ze rukt driftig aan haar stuur en rijdt naar de voorkant van de school, opgehouden door drie onwillige stoplichten. Dan maar het noodparkeerterrein op. Daar vindt ze dan eindelijk een mooi plekje. Mooi, denkt ze. Tot ze haar auto nog even wil verzetten. De wielen slingeren zand en steentjes in de rondte, maar wijken nog geen centimeter. Ze staat vast, de banden weggezakt in een kuil. Onder het mompelen van een verwensing haast zij zich naar de ingang.

Met de blauwe noodlokalen op het parkeerterrein van de Hogeschoollaan en de verbouwing aan de Lovensdijkstraat krimpt het aantal parkeerplaatsen in Breda. Het wordt steeds moeilijker om een plekje te vinden, als je het terrein al op mag. Het parkeerprobleem bij Avans wordt steeds groter en waaiert uit door de wijk. Discussies laaien hoog op onder studenten, medewerkers en buurtbewoners en men zoekt naar oplossingen. Openbaar vervoer? Je zit bijna op schoot bij je medereizigers, en dan heb je nog geluk dat je in de bus past. Carpoolen? Moeilijk realiseerbaar vanwege wisselende aanvangstijden, maar zeker het uitzoeken waard. Zoveel mogelijk op de fiets komen dan? Zelfs hier wordt het parkeerprobleem merkbaar: de stallingen puilen uit en fietsen worden vastgesnoerd aan palen en bomen.

Word ik hier zomaar aan de kant gezet? Verroest!

Te laat komen doordat je je auto niet kwijt kunt is zeker vervelend. Met een zware tas door de regen lopen is ook naar. Gemopper en irritatie alom. Maar die irritatie verbleekt en verstomt bij het nieuws over Nigeria, waar vorige week tientallen studenten zijn gedood in de slaapzalen van hun universiteit. Een terreurorganisatie die tegen westers onderwijs is en het daarom nodig vindt studenten neer te maaien in hun slaap. Klaslokalen en onderwijs gaan in vlammen op. Is het dan zo erg dat we een stukje moeten lopen om bij onze school, ons werk te komen? Dat we creatieve oplossingen moeten zoeken? Het is vol, maar wel veilig bij Avans. In meer dan één opzicht.