Categorie: Columns

Geplaatst in Afrika, Avans, Columns

Olifanten op het dak

Gepost op door Doldriest

Zon, zangerige kinderstemmen door het open raam van het klaslokaal. In de verte de schittering van Lake Malawi. Het wordt weer stil als het silhouet van een blonde jonge vrouw in de opening verschijnt. Haar aandacht is naar binnen gericht. Naar de kinderen, die met grote bruine ogen naar haar opkijken. Zestig gezichten in opperste concentratie. Wat praat die juf vreemd, zelfs een beetje gek! Een idyllisch plaatje.

De harde waarheid: Malawi is één van de armste landen van Afrika. Scholen zijn overvol en slechts een klein percentage van de kinderen behaalt een diploma van de basisschool. Maar er zijn mensen die hier iets aan willen doen. Iets doen! Ieder jaar gaan Edukans-onderwijsexpedities naar Malawi, Oeganda, Ethiopië en Kenia om te onderzoeken hoe het onderwijs daar in elkaar steekt.

Over twee maanden vertrekt een groep van ruim dertig aankomende leerkrachten – waaronder zeven pabostudenten van Avans – vanuit heel Nederland naar Malawi. Twee weken lang gaan zij, gekoppeld aan lokale pabostudenten, lesgeven aan Afrikaanse kinderen. In ons land vinden we dertig studenten in een klas al veel; daar zitten ze soms met tachtig leerlingen in een klas. Als ze al een klas hebben; soms vinden de lessen buiten plaats. Volle tassen met leermiddelen zijn er niet. Het is juist de kunst is om met niets iets te creëren. Je enthousiasme en kennis in te zetten om het leren leuker en begrijpelijker te maken door het introduceren van actieve werkvormen. Gebruik te maken van hetgeen voorhanden is, zoals steentjes om de tafels aan te leren, of lege toiletrolletjes.

Maar voordat je als pabostudent zoiets kunt doen, moet je eerst op training. Afgelopen week het eerste voorbereidingsweekend, met een vol programma: filmpjes, projectinformatie, een workshop Afrikaanse dans, eten, een kennisquiz, een ren- en denkspel, instructies in lesgeven. Er werden ook instructies gegeven over kleding – zo moet je als vrouw knie-bedekkende rokken dragen – gedrag, zelfs over toiletgebruik!

Samen met een collega was ik zaterdag aanwezig om kennis te maken met deze prachtige jonge mensen die zich met hart en ziel inzetten voor waar zij in geloven: gelijke rechten voor ieder kind. Het recht om te mogen leren, voor jongens én meisjes. Maanden, zo niet jaren, hebben deze studenten gespaard om de reissom bij elkaar te krijgen. En na de expeditie houden ze ook nog inzamelacties: geld voor het onderwijs in Malawi.

En ik mag mee! Zo trots als een aap ben ik dat ik deel mag uitmaken van deze bijzondere groep. Of zo trots als een olifant. Nog steeds galmt het ‘Alle olifanten op het dak… KRAK!’ door mijn hoofd. Een slogan waarmee de unieke en enthousiaste staf ons bij de les hield als de vermoeidheid toesloeg. Dwaas, maar bezielend.  Serieus, maar leuk. Studiereis, maar nog veel meer een onvergetelijke levenservaring.

We gaan op onderwijsexpeditie!

140222OE

Klik voor meer informatie.

Geplaatst in Columns

Nieuw(s)

Gepost op door Doldriest

Het is druk in de coffee-corner. Koffie-hoek. Pantry. Zeg maar gewoon keukentje. Sinds een paar weken hebben we een nieuw koffieapparaat. Zo’n luxe ding met haast onbegrensde mogelijkheden: zwarte koffie, koffie met suiker, met melk, of zowaar met beide. Dan hebben we nog espresso, zwart, gekleurd of zoet. Koffiespecialiteiten als cappuccino, Wiener melange en café au lait… koffie met melk, hadden we die niet al gehad? Verder is daar ook chocolade, choco de luxe, choco café en gloeiend heet water. Nou? Teveel beloofd?

Helaas vertoont het ding om de haverklap kuren en verschijnen er raadselachtige foutmeldingen.

Bodemplaat vol.

Nog nooit is de bodemplaat zo vaak leeggegoten, er zat geen druppel meer in. Iedere koffieverslaafde leegde de bak om vervolgens wanhopig naar de display te staren. Beetje de contacten schoon maken, beetje indrukken. Wat duwen en trekken. Geduld is een schone maar veel te dorstige zaak. En ja hoor, het bruine goud stroomde weer. Er vormde zich een kleine file die na tien minuten weer afdroop. Er kwam namelijk nog een nieuwe foutmelding bij:

Mixer verstopt.

Eindelijk was daar onze charmante Douwe Egberts-redster in nood. Er bleek nog een overgevoelige tweede bodemplaat aan de binnenkant te zitten. En de mixer was overspannen geraakt van het mixen van de cacao-mix. En mét hem onze medewerkers. Er moest zwaarder geschut aan te pas komen.

140211DE

Met twee man sterk trad D.E. aan om het apparaat aan een grondig onderzoek te onderwerpen, tot in de diepste verbinding tot de orde te roepen. En deze kanjers hebben het voor elkaar gekregen – in ieder geval voorlopig. Zelfs de espresso is weer pittig. Helaas is dit niet zonder slag of stoot gegaan: de mixer is ontslagen.

Zoals met alle nieuwe dingen gaat het in het begin soms wat stroef. En dat belooft wat, want niet alleen de koffieapparaten zijn vernieuwd; binnenkort wordt het aantal vaste telefoons en desktops drastisch teruggebracht en krijgen we mobiele telefoons en laptops. Vanwege de verhoogde mobiliteit. En dan gaan we ook nog over op een ander e-mailprogramma, wordt een geheel vernieuwde versie van het studentvolgsysteem gelanceerd en nemen we een ander documentbeheersysteem in gebruik. Invoer zo allemaal rond dezelfde periode.

Als ik moet afgaan op de nukken van het koffieapparaat, kunnen we zeker nog wat uitdagingen verwachten. Maar weet je wat? Dan bellen we gewoon de D.E. Zo gefikst!

Geplaatst in Columns, Korte verhalen

Hier wordt niet gefraudeerd!

Gepost op door Doldriest

Tot diep in de nacht heb je zitten blokken. Je loopt over van parate kennis en hebt nachtmerries over black-outs. Roodomrande kleine ogen zijn het doorgeefluik van je overvolle brein. Je bent er klaar voor, het is nu of nooit!

Een kwartier voor het tentamen ben je bij het lokaal. Samen met je klasgenoten drom je naar binnen. Het ruikt er bedompt, de zuurstof opgebruikt door voorgangers. Gauw blader je nog door je aantekeningen, terwijl de zenuwen toeslaan. Het geroezemoes wordt gelukkig snel de kop ingedrukt door de surveillant.

Jassen en tassen voor in het lokaal, mensen, ID’s op tafel.

Wel of geen open boek tentamen, kladpapier toegestaan of niet, het staat allemaal in de aanwijzingen. En die worden nauwgezet opgevolgd.

Wat? Heb je geen geldig ID bij je? Niets met een pasfoto erop? Dan mag je helaas niet meedoen.

De ID-loze vertrekt, terneergeslagen. Dan moet je buurman zijn mouwen opstropen.

Wat moet dat voorstellen?
Dat is een tatoeage.
Niks tatoeage, aantekeningen zijn niet toegestaan. Jij kunt ook gaan. Zijn er nog meer mensen met tattoos? Volgt u hem maar.

Drie kandidaten verlaten het lokaal. Op de gang wordt het voorval vol ongeloof besproken.

Ik hoor een gsm. Van wie is die?
Eh, van mij geloof ik.
Mobiele telefoons moeten uit voordat het tentamen begint, pak je spullen maar.

De surveillant loopt tussen de rijen door. Dan stopt hij vlak achter je.

Waarom heb jij zo’n lange pony? Die heb je zeker laten groeien zodat je vanachter dat flexibele scherm ongestoord naar rechts of links kunt kijken, hè? Daar is de deur.

Het wordt druk op de gang.

Wil jij ook even je mouw omhoog doen? Wat is dat voor een vreemd ding, is dat zo’n smartwatch?
Eh nee, het is gewoon een digitaal horloge.
Hmmm, ik weet het niet. Voor de zekerheid verwijder ik je van het tentamen. Trouwens, iedereen met een horloge kan gaan.

De felbegeerde toets komt dichterbij. Je bent inmiddels totaal van de kook door de strenge anti-fraude aanpak.

Die bril ziet er wel erg futuristisch uit. Zeker een Google bril hè?  Eruit!

De surveillant kijkt zwijgend naar de andere brildragers. Ze pakken hun boeltje en sloffen naar buiten. Het wordt een waar opstootje.

Heb jij contactlenzen? Volgens mij was daar ook iets mee, iets met beeldschermen… Contactlenzendragers, verlaat het lokaal.

Daar zit je dan, als enige met ID en korte haren, zonder tatoeage, zonder bril, horloge of lenzen. Je start de secure browser, die moet voorkomen dat je illegale digitale informatiewegen bewandelt. Klikken op CITO. Je bent er bijna, als…

POEF.

Het programma slaat vast. Hulptroepen worden ingeschakeld en dan blijkt dat het netwerk plat ligt.

Sabotage. Eruit! Hier wordt niet gefraudeerd!

140129gadgets

Geplaatst in Columns, Korte verhalen

Wat een gezeur!

Gepost op door Doldriest

Wat denk je? Zit je net lekker te gamen, helemaal verdiept in je spel, klinkt er weer een stem van beneden. Eten! Geërgerd kijk je even op, om vervolgens de hoek om te sluipen. Je hebt het spel bijna uitgespeeld en hoeft alleen nog de eindbaas te verslaan. Voorzichtig nader je het beest, voetje voor voetje. Je grijpt de muis nog wat steviger vast en… de deur vliegt open, je moeder schuimbekkend op de drempel. Van schrik klik je net iets te laat en daar gaat je gevecht. Je zorgvuldig uitgekiende strategische aanval. Nou bedankt hoor, mompel je, heel mijn spel naar de knoppen. Chagrijnig en met trage tred volg je je ma naar beneden. Ja, ik weet dat de vaatwasser nog niet leeg is gehaald. En gestofzuigd heb ik ook nog niet. Chill, maak je niet zo druk, ik mag toch zeker zelf weten wanneer ik die stomme klusjes doe? Zeur niet zo! En ja, vanavond ga ik stappen, van mijn eigen geld. Zucht, dat tentamen stelt niets voor, dat haal ik met mijn ogen dicht.

Herkenbaar? Aan alle kanten hoor ik dezelfde verhalen, die de overtuiging dat ik als opvoeder gefaald heb, wat temperen. Het lijkt wel of alles teveel is voor een groot deel van de jongere generatie. Snel, flitsend, vrij moet het zijn. Tegenwoordig is opvoeden alleen maar gezeur, tenminste, als we onze kroost moeten geloven. Ze stappen met bewonderenswaardig gemak over problemen heen. Stappen ook vaker over studies heen: drie opleidingen beginnen en geen enkele afmaken. De studieschuld loopt in de vele duizenden euro’s. Doe niet zo moeilijk, later verdien ik zoveel geld dat ik dat makkelijk kan afbetalen. Ik weet zelf wel wat ik doe, je zeurt alweer.

140115gezeur

Op die leeftijd is de opvoedingsfase voorbij en moet de zelfstandigheid – met wisselend succes – beleefd en ontwikkeld worden. En dat kost tijd. Dat kost energie, niet alleen van het jongmens, maar ook van de thuisbasis. Ik ben vóór een jaar keihard werken voordat een studie wordt begonnen. Aan den lijve ondervinden hoe het is om je eigen geld te verdienen, voor jezelf te zorgen. Nadenken over wat je met je leven wilt, welke kant je op wilt. En niet lopen zwabberen van het een naar het ander. Ja, letterlijk wel natuurlijk, met flink veel sop.

Kan ik het opvoeden nog een keer overdoen? Maar nee, loslaten! Ze moeten hun eigen leven leiden. Maar dat is best moeilijk: als je die lange manen eenmaal klemvast heb, is loslaten haast onmogelijk. Waarom zien ze nou toch geen rede, het lijkt zo duidelijk. Je zou uit pure onmacht haast een borrel nemen. Gelukkig ben ik ouder dan 18 jaar, dus dat mag. Cheers.

Geplaatst in Avans, Columns, Cultuur

KerstAttentie!

Gepost op door Doldriest

De donkere dagen voor kerst staan voor de deur. Ze verdringen zich voor het raam en willen naar binnen, de warmte in. Een plekje vinden bij de boom die schittert in het kaarslicht. In de stal slapen als het moet. En wij moeten ze trotseren. Het duister buiten houden en de deur gauw dicht doen om het licht niet te laten wegsijpelen.

De brievenbus heeft het hele jaar geoefend voor deze maand en de gespierde klepper zorgt ervoor dat iedere kerstkaart een zachte landing maakt op de deurmat. Een groet, iemand denkt aan je. Fijn is dat! Of groeit daarmee ook de verplichting om iets terug te sturen? In feite is het weggegooid geld, die kaarten over en weer. Omgehakte bomen. Een berg aan papier. Allemaal waar, maar toch… toch worden de donkere dagen door dit alles lichter.

Er zijn diverse mogelijkheden om kerstkaarten te versturen. Het bijzonderst vind ik de kaarten die met veel zorg zelf zijn gemaakt. Prachtig vind ik ze, mooi of niet. Winkel, online maken of geheel digitaal. Welke optie je ook kiest, het gaat erom dat je de geest van kerst uitstraalt. En waarom niet even bellen in plaats van een kaartje, of spontaan op bezoek gaan? Zoveel feestelijke mogelijkheden om familie en vrienden attent te verrassen.

131218

De hogeschool heeft ook altijd een verrassing in petto. Zo was daar een paar jaren geleden een Avans kookboek met persoonlijke recepten van medewerkers. Bijzonder leuk om uit te proberen. En lekker! De bijbehorende schort is niet weg te slaan uit mijn keuken. Of een ouderwets kerstpakket met Italiaanse lekkernijen, mmm.

Vorig jaar was het helemaal spannend. Er werd een grote kartonnen verpakking binnengereden, dichtgeplakt en erg zwaar; goed gevuld dus! De nieuwsgierigheid was erg moeilijk te beteugelen: wat zat daar in?! Het bleek een kunstige verrassing te zijn: een keramieken gloeilamp. Of was het een vogelhuisje? Een plantenbak aan een dik koord? Je kon werkelijk alle kanten op met dit kerstcadeau. Bewonderd, verguisd, prachtig, belachelijk. Het riep in ieder geval vele reacties op. Mijn schutting wordt nog steeds vereerd met het ding, al heeft nog nooit een vogel gewaagd er zijn kop in te steken.

Wat zou er dit jaar op het programma staan? Weer zoiets spraakmakends? We hebben nog geen verdachte pakketjes gesignaleerd maar daar gaat vast snel verandering in komen.

Geplaatst in Avans, Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Slagboom geveld

Gepost op door Doldriest

Met een wit gezicht zakt hij weg tegen de wand. De benauwdheid en pijn die hem al twee weken plagen kunnen niet meer worden ontkend: er is iets mis. Een bezorgde collega buigt zich over hem heen en belt het nummer van de bedrijfshulpverlening. Er is acuut hulp nodig.

Binnen een paar minuten verschijnt BHV1, gewapend met een AED-koffer. BHV2 volgt op zijn hielen. Collega’s trekken zich terug in de pantry, de bezorgde stilte spreekt boekdelen. Water, ruimte en rust helpen echter niet de toestand te verbeteren en men besluit het alarmnummer te bellen.

Een oefening blijkt heel anders te zijn dan een noodsituatie. Zelfs een ambulance bellen is nu moeilijk. Moet eerst 06 ingetoetst worden, of alleen maar 112? Pas na enige pogingen wordt verbinding gemaakt.

We hebben met spoed een ambulance nodig.

Waar bent u, meneer?

Hier, bij Avans in HC!

Meneer, HC, waar of wat is dat?

In Breda, kamer HC…

BHV2 wil naar de gang rennen om te kijken waar hij eigenlijk is, maar wordt in zijn nekvel gegrepen. Er moeten te allen tijde twee hulpverleners bij het slachtoffer blijven. Uiteindelijk krijgt de alarmcentrale de benodigde gegevens.

De ambulance is al van verre te horen. Zwaailichten, sirene, the works. Dan blijven de tonen ineens op dezelfde plek steken. Ze staan voor de slagboom. Twee minuten later staan ze daar nog, de zwaailichten verlichten ritmisch de ramen.

Waar blijft die ambulance?

De stem van BHV1 trilt door de spanning.

Die staat nog voor de slagboom, ik moet toch de lift vrij houden?

antwoordt BHV3 in de hal.

BHV1 staart naar zijn gsm alsof hij water ziet branden. Dan brult hij

OPEN DAT DING, EN RAP EEN BEETJE!

BHV2 is inmiddels naar beneden gerend, naar de slagboom. Als het niet van afstand gaat, dan maar met de hand. Kordaat zet hij zijn handen tegen de boom en duwt. Langzaam geeft de rood-wit gestreepte barrière mee. Niet gewend aan deze brute zijdelingse beweging knapt het gevaarte af. De ambulance kan er eindelijk door! De verpleegkundigen doen eerst allerlei testen en nemen dan de zieke mee naar het ziekenhuis ter observatie. Eind goed al goed.

De ‘s middags geplande ontruimingsoefening wordt omgezet in een nabespreking.

Het ging toch best goed, afgezien van een paar ‘kleine foutjes’?

Kleine foutjes? De slagboom niet open doen als er een gillende ziekenauto doorheen wil? Dat is toch echt geen klein foutje. Het parkeerbeleid is best strikt, maar dit gaat wel heel ver. Als het niet zo’n serieus onderwerp was, zou je er bijna om kunnen lachen – maar alleen omdat het goed is afgelopen.

Ondanks deze hobbels wil ik mijn grote waardering uitspreken voor het kordate optreden van onze BHV-ploeg. Een team dat zich belangeloos inzet voor de hogeschool. Hoewel ze in het bezit zijn van een BHV- en/of EHBO-diploma, hebben ze dezelfde twijfels en onzekerheden als wij – dezelfde bezorgdheid – maar die zetten ze opzij als de nood aan de man is. Voor ons!

131204ambulance

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Werk-Druk

Gepost op door Doldriest

Ik zie ze vallen, een voor een. Als losgeslagen bladeren waaien ze mee met de herfstwind. Soms weet iemand zich nog in de luwte vast te klampen aan een uitstekende tak, vindt houvast, maar het is maar voor heel even. Dan wordt hij onweerstaanbaar verder meegesleurd in een wervelwind van taken. Van dingen die moeten. Gele post-its dwarrelen quasi-vrolijk mee.

Haast zindert in de lucht en breidt zich uit naar alle kanten. Ongedurig. Men kan niet meer echt luisteren. Er is geen tijd, het is veel te druk! Hoewel de voeten nog net stil staan, zijn de gedachten alweer ver vooruit. Naar de les. De wachtende studenten. Het stagebezoek. Naar de stapels werkstukken die wachten op een kritische blik. Of op een corrigerende tik. De notitie die af moet.

Er wordt keihard gewerkt. De blik is bijna grimmig op het beeldscherm gericht, koptelefoon op om de oren te beschermen tegen aanlokkelijke afleidingen. Het is een teken aan de wand dat weldadige uitbarstingen van plezier haast met irritatie worden bekeken. Kan het wat zachter? Dan verscholen een melancholische blik. Een onuitgesproken wens om mee te doen. De verbeten trek verzacht en heel even gaan de teugels los, maar al snel is men weer geconcentreerd. Nog even doorpezen.

Niet alleen de uitvoering van het onderwijs levert een flinke werkdruk op; we moeten immers ook evalueren. We moeten aanpassen, terugkoppelen en ontwikkelen. Vernieuwen! En daarover moet gecommuniceerd worden. We vergaderen in allerlei commissies en projectgroepen. En ieder overleg eist aandacht op met zijn energieslurpende kop. ‘Gewoon’ les geven is een verademing, met creatieve toeren ingepast in overvolle agenda’s. De naderende accreditatie doet er nog een schepje smaakversterker bij.

Het is roerig in Onderwijsland. In het verlangen naar het nog beter willen doen moet alles sneller, actueler, nieuwer. We willen meer! Met veel enthousiasme komen fantastisch goede ideeën tot leven, hele programma’s worden omgegooid in onze drang naar verbetering. Ideeën die echter maar amper passen in het keurslijf van de hogeschool. Er is ruimte nodig voor lessen in lokalen en takenplaten, en dit alles bij een krap budget. Het gebouw staat bol en het uithoudingsvermogen wordt ernstig op de proef gesteld.

Ik zie ze vallen, een voor een. Of is het een kwestie van perspectief en ga ik langzaam zelf gestrekt? 😉

131120werkdruk

Geplaatst in Columns, Humor

Verdwaald

Gepost op door Doldriest

Heb je het goede adres ingetypt? Vorige keer gingen we hier namelijk naar links.

Lichte argwaan klinkt door in de stem vanaf de achterbank.

Dat weet ik, maar Tom stuurt me nu naar rechts.

Mijn vertrouwen in TomTom is grenzeloos, ook al laat hij het bord Goirle links liggen en rijden we in volle vaart Tilburg binnen. We gaan op kraamvisite bij een collega. In de spiegel zie ik hoe Mootje nog eens achterom kijkt.

Tom spreekt me vermanend toe.

Houd links aan.

Ja, Tom.

Neem de volgende afslag.

Natuurlijk, Tom.

Ik volg braaf zijn aanwijzingen en draai met een ruime bocht naar rechts. Een onbekende weg strekt zich voor ons uit, geflankeerd door statige bomen. De verte lonkt. De beschuiten met muisjes ook. We liggen nog steeds op schema, het gaat goed!

131106

Dan beveelt Tom mij linksaf te slaan. En dat wil ik best doen, ware het niet dat er geen weg is, alleen een doodlopende. Ik gooi mijn auto aan de kant en kijk met opgetrokken wenkbrauwen naar de meiden.

Weet je zeker dat je Goirle hebt ingetypt en niet Tilburg? We moeten naar Goirle hè.

Mootje vertrouwt het voor geen meter. Gelukkig vertrouw ik het wel, al begint de twijfel iets te kriebelen.

Jahaa!

Ik rijd verder in de hoop op een herberekening. Tom wijst echter stug terug. Schouderophalend doe ik een rondje rotonde en zoek naar een niet bestaande naastliggende zijweg.

We gaan helemaal terug naar de snelweg,

besluit Jootje,

en dan wél naar links, borden Goirle.

Tom sputtert nog wat tegen maar we roepen in koor dat hij zijn mond moet houden. De temperatuur stijgt. Intussen is er via WhatsApp contact met de wachtende kraamvrouw.

We komen eraan, houd die baby wakker!

Bij de afslag van de snelweg vervolgen we onze weg, dit keer naar links. Tom mokt nog even maar besluit ons dan gelijk te geven. We juichen en herkennen zowaar de omgeving. We zijn inmiddels flink te laat. Na een tijdje passeren we een rotonde en… staan doodleuk wéér bij diezelfde doodlopende weg. Verbluft vallen we stil.

Dan vanaf de achterbank een beschuldigende stem:

Je hebt het verkeerde adres in getypt!

NIET, dat ding is gek geworden!

Jootje – strategisch naast mij op de voorbank – grijpt haar mobiel en overlegt met de nog steeds werkloze gastvrouw. Ik keer terug naar de rotonde, waar we naar straatnamen speuren en…

Ja daar, links, naar links!

Ze prikt bijna in mijn oog, zo enthousiast wijst ze. Daar is dan de lang gezochte weg. Als we die volgen, doet Tom eindelijk een juiste duit in het zakje.

Houd je kop!!!

roepen we eensgezind.

Ruim een half uur te laat rollen we beschaamd lachend de auto uit. Verdwaald. In Goirle nota bene!

Geplaatst in Avans, Columns, Doldriest briest

Digitale Overvloed

Gepost op door Doldriest

E-mails. Ziek word je ervan, vooral als je ziek bent. Als een dweil van bank naar bed en weer terug. Energie om thuis te werken is er niet en je zakt weg in een koortsige lethargie. Het nare hiervan is dat het aantal berichten in je inbox in een rap tempo oploopt. Een prikkelende uitdaging om weer snel beter te worden.

Mailen is een populair en gemakkelijk medium: gemakkelijk in gebruik én misbruik.

Ik kan vanmiddag niet bij de les zijn. Wilt u me even laten weten wat behandeld wordt?

Pas na drie berichten over en weer geeft de student het op en zoekt de informatie op Blackboard. Of neemt contact op met medestudenten. Dagelijks ontvangen docenten tal van dit soort berichten.

131023emails

Wat is makkelijker dan bij de eerste de beste onduidelijkheid het toetsenbord te grijpen en het probleem over de schutting van de academie of de docent te gooien. Om de opleiding te verwijten dat de communicatie ontoereikend is omdat niet alles op een presenteerblaadje wordt aangeboden. En als ze het blaadje dan onder de neus krijgen, dat de boodschap dan niet persoonlijk voorgelezen wordt.

Een van de top- (of diepte-) punten was wel de e-mail die ik laatst ontving met betrekking tot toetsinschrijving. Op vrijdagavond word ik thuis gebeld door een bezorgde Avans-medewerker: er is een student in paniek omdat zij buiten haar schuld niet kan deelnemen aan een tentamen.

Laat haar maar gauw nog even een e-mail sturen,

zeg ik, niet precies wetende wat aan de hand is.

Met moeite schakel ik weer over van weekend- naar werkmodus en kruip boven achter mijn PC om de inmiddels op schrift gestelde noodkreet te lezen. Het blijkt iemand te zijn die zich niet correct heeft ingeschreven en dit niet tijdig gemeld heeft. Verzuimd heeft om vervolgens mijn instructies voor na-inschrijving op te volgen. En die mij nu per e-mail dringend ‘verzoekt’ om in het weekend toch maar even te regelen dat ze op maandag aan een tentamen kan deelnemen. Mijn antwoord die avond is heel duidelijk.

Gelukkig worden ook veel leuke en goede berichten verstuurd, positieve en opbouwende digitale gedachtewisselingen. En zeer terechte boodschappen! Ook vanuit de studentkant zijn er gerechtvaardigde frustraties als ze geen of te laat antwoord krijgen.

E-mail, een zegen en een vloek. Je zou er bijna opnieuw ziek van worden: is het niet van de inhoud, dan is het wel van het aantal. Laten we eerst zelf oplossingen bedenken en op zoek gaan naar informatie, voordat we in de digitale pen klimmen.

Geplaatst in Avans, Columns

Vol maar Veilig

Gepost op door Doldriest

Als ze de hoek om komt, ziet ze de rij al staan. Een sliert metalen kooien vol ongeduld wacht dampend tot de slagboom open gaat. Schokkerig trekt de kleine file steeds een stukje verder op. Als ze wil aansluiten, doemt in haar spiegel een grote bus op die vol bas claxonneert. Met een dot gas verder naar het Amphia, maar ook daar geen warme ontvangst. Vandaag kan Avans geen gebruik maken van die parkeerplaats. De minuten tikken meedogenloos verder, richting aanvang van de lessen. Ze rukt driftig aan haar stuur en rijdt naar de voorkant van de school, opgehouden door drie onwillige stoplichten. Dan maar het noodparkeerterrein op. Daar vindt ze dan eindelijk een mooi plekje. Mooi, denkt ze. Tot ze haar auto nog even wil verzetten. De wielen slingeren zand en steentjes in de rondte, maar wijken nog geen centimeter. Ze staat vast, de banden weggezakt in een kuil. Onder het mompelen van een verwensing haast zij zich naar de ingang. 

131002-1

Met de blauwe noodlokalen op het parkeerterrein van de Hogeschoollaan en de verbouwing aan de Lovensdijkstraat krimpt het aantal parkeerplaatsen in Breda. Het wordt steeds moeilijker om een plekje te vinden, als je het terrein al op mag. Het parkeerprobleem bij Avans wordt steeds groter en waaiert uit door de wijk. Discussies laaien hoog op onder studenten, medewerkers en buurtbewoners en men zoekt naar oplossingen. Openbaar vervoer? Je zit bijna op schoot bij je medereizigers, en dan heb je nog geluk dat je in de bus past. Carpoolen? Moeilijk realiseerbaar vanwege wisselende aanvangstijden, maar zeker het uitzoeken waard. Zoveel mogelijk op de fiets komen dan? Zelfs hier wordt het parkeerprobleem merkbaar: de stallingen puilen uit en fietsen worden vastgesnoerd aan palen en bomen.

131002-2

Word ik hier zomaar aan de kant gezet? Verroest!

Te laat komen doordat je je auto niet kwijt kunt is zeker vervelend. Met een zware tas door de regen lopen is ook naar. Gemopper en irritatie alom. Maar die irritatie verbleekt en verstomt bij het nieuws over Nigeria, waar vorige week tientallen studenten zijn gedood in de slaapzalen van hun universiteit. Een terreurorganisatie die tegen westers onderwijs is en het daarom nodig vindt studenten neer te maaien in hun slaap. Klaslokalen en onderwijs gaan in vlammen op. Is het dan zo erg dat we een stukje moeten lopen om bij onze school, ons werk te komen? Dat we creatieve oplossingen moeten zoeken? Het is vol, maar wel veilig bij Avans. In meer dan één opzicht.