Categorie: Foto

We rijden over smalle Franse landwegen, op weg naar huis na een heerlijke vakantie. De twee weken Normandië zijn voorbij gevlogen. En toch was iedere dag gevuld met zoveel moois. Alledaagse gebeurtenissen in een nieuwe setting krijgen extra glans. We hebben lieve mensen ontmoet, in onze gite Le Bois-Ellier, in de hotels, de winkels en restaurants. Fransen stug en onvriendelijk? Daar klopt niets van; tenminste, niet anders dan in Nederland of waar dan ook.

De zon schijnt vanuit een met wolken bedekte hemel en we dalen met 5% af. Zodra een weg ook maar iets naar beneden helt, staat er een bord met het bijbehorende percentage. Schrijven op een tablet in een bocht nodigt uit om misselijk te worden, maar gelukkig kan ik blind typen. Ik houd mijn blik strak op de weg gericht, terwijl V-man met vaardige hand de auto langs de vele rotondes stuurt. De afstand tot ons Frans toevluchtsoord wordt steeds groter.

Joe Bonamassa & Beth Hart

Golvende graanvelden waar de wind doorheen kruist. Het mais, het melancholieke gitaarspel van Joe Bonamassa. Wat zal ik de uitgestrektheid missen, de heuvels en dalen. De bijzondere bouwstijlen. Was het in de buurt van Le Bois-Ellier voornamelijk bouwen met Engelse stenen –Bretonse stenen moet ik zeggen– is het hier in Dieppe en omstreken een mix van bakstenen en grove keien. Anders, mooi, uniek. Ik zal je missen, Normandië, zoals ik nu onze gastvrouw Lynne, haar man Keith en hun grappige Jack Russell Monty al mis.

Maar wat ik niet zal missen is het bloederige schouwspel van onze lunch gisteren. Terwijl ik de buitenste stukjes van een eendenborst naar binnen probeer te krijgen, worstelt Victor met zijn steak ‘medium’. Nou medium is het allerminst. Denk aan een lap die tien seconden op een grill heeft gelegen, met daar binnenin een massa rauw vlees, vet, pezen en… argh. “Ik word weer vegetarisch!”, kreun ik aan tafel. De maaltijd gisteravond was veel beter: V-man had forel en ik zalm, met een sla-tomatensalade en een dressing van olijfolie en azijn. Eerlijk eten. Lekker eten. Gáár eten!

Naar huis. Ik wil niet naar huis. Ik wil wel naar huis. Ik mis mijn jongens en mijn katten. Wil onder de nieuwe douche staan. Maar ik mis ook het onbekende, de nieuwe vergezichten. Majestueuze windmolens die keurig op een rijtje draaien in de wind. De bovengrondse elektriciteits- en telefoonlijnen, die iedere weg de weg wijzen. Lijntjes energie naar de afzonderlijke huizen brengen. De wijze waarop de vrouwelijke TomTom-muts de Franse wegen uitspreekt. De zwart- en bruin-gevlekte koeien. De mooie bruine koeien. De gespierde beige runderen. Geiten en schapen. Geen zonnebloem- of lavendelvelden dit keer –die liggen zuidelijker.

We rijden naar huis op deze tweede zwarte zaterdag. Van mij mogen we op deze kleine wegen blijven rijden, dan duurt het nog wat langer. Nog even in de vakantiestemming blijven. En hoewel ik Normandië en haar mensen zal missen, schept vooruit gaan ook weer ruimte voor nieuwe avonturen. Zoals in de herfstvakantie naar Engeland. We hebben weer wat mogen proeven van de Engelse sfeer bij Lynne en Keith. En dat smaakt naar meer. Maar niet naar de Franse keuken.