Gastblog door Leonie van den Berg:
Vijf jaar is hij, mijn kleine rooie. En vanavond om 8 uur staat hij naast me. Zijn kleine, warme handje in de mijne. Hij ziet een veteraan op tv, die salueert… en hij doet het na. Twee minuten is hij stil en staat met zijn ene handje naast zijn kleine hoofdje en zijn andere handje veilig in mama haar hand.
Ik kijk naar hem en het pijnlijke besef dat hij zoveel jaar geleden zomaar uit mijn veilig hand getrokken had kunnen worden, komt omhoog. Omdat een ander hem niet zou zien zoals ik hem zie. Om zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Ik voel mijn maag samentrekken en een traan glijdt over mijn wang.
Hij wilde het zelf, want hij weet waar dodenherdenking voor staat. Waardoor hij hier kan staan, bij mama. Met zijn haarkleur, zijn ogen, zijn zijn. Snappen doet hij het niet, want waarom hadden de Duitsers een hekel aan die mensen dan? En ik snap het net zo min als hij.
Twee minuten is hij stil en het Wilhelmus zwelt aan. “Dankjewel”, hoor ik naast me. Vijf jaar en zijn kleine handje in de mijne. Ik snap het net zo min als jij, mijn lief. Maar ik sluit me aan bij je vijfjarige, wijze en pure antwoord.
Dankjewel… we will never forget.
Leonie
–
Op 4 mei stilstaan
in sprakeloze woorden
herinneren wij
–
Ik denk aan de Tweede Wereldoorlog. Aan de slachtoffers en aan overlevenden, gehavend in lijf en geest. Aan hen die voor ons vochten en stierven. Maar ook de oorlogen die nu woeden, de mensen die op de vlucht zijn voor mateloos en wreed geweld, zijn heel dichtbij. Dankbaar voor vrede en vrijheid in Nederland, en tegelijkertijd vol onmacht en bezorgdheid over de mondiale verharding. We hebben onze vijfjarigen hard nodig.
Liefs,
Marion
DOLDRIEST 