Na twee weken uit eten tijdens mijn Griekse vakantie jeuken mijn handen om weer de keuken in te gaan. Gisteravond maakte ik al een flinke wok vol roerbakgroenten met pittige tofureepjes en gemengde rijst. En vandaag werd het een noten’brood’ met courgette op basis van een recept uit Oanh’s Kitchen (bedankt, Ilse!) dat ik lactosevrij heb gemaakt. Inmiddels heb ik het tweede stuk achter mijn kiezen. Erg lekker! En nog koolhydraatarm ook. Lees verder “Recept: Noten’brood’ met courgette”
Ingrediënten:
Benodigdheden:
Aan de slag:
Splits de eieren (of koop kant-en-klaar gepasteuriseerd eiwit) en vang het eiwit op in een vetvrije kom. Klop het eiwit met de mixer en voeg de suiker en vanillesuiker in gedeeltes toe. Blijf mixen tot het schuim helemaal stijf is. Schep er dan heel voorzichtig de in stukjes gehakte noten en de grof geraspte chocolade doorheen. Je kunt de chocolade ook met een koksmes klein hakken/snijden op een houten plank. Voor extra pit voeg je een beetje chilipoeder toe.
Bakken:
Bedek een bakplaat met bakpapier en schep kleine hoopjes zoet eiwit erop, waarbij je ervoor zorgt dat er genoeg ruimte tussen de meringues blijft. Schuif de bakplaat in het midden van de op 140ºC voorverwarmde oven en laat de meringues in een half uur rustig drogen. Je kunt de oven ook op 100ºC zetten, maar dan duurt het ruim een uur tot de meringues droog genoeg zijn. Experimenteer ermee, iedere oven is immers anders.
Afkoelen en bewaren:
Zet de ovendeur op een kier en laat de zoete lekkernijen rustig een uurtje afkoelen in de oven. Bewaar de koude meringues in een gesloten koektrommel. Of beter nog, eet ze op.
En dat goddelijke? Dat komt door mijn lieve moeder, die mij iedere keer met deze heerlijkheden verwen als ik afzak naar Zuid-Limburg. De anderen krijgen ‘gewoon’ vlaai. Lactose-intolerantie heeft soms zo zijn voordelen. Mijn vader is minder te spreken over de plakkerige schuimpjes: hij gaat dan in een (te) rap tempo door zijn geliefde repen pure chocolade heen. *grijns*
Helaas heb ik geen foto kunnen maken van de meringues van afgelopen weekend. Ik heb ze namelijk meegenomen naar mijn werk, en iedereen die langsliep vroeg ernaar, nam een stukje en wilde vervolgens het recept. En dat heb ik vanmorgen via de telefoon gekregen. Bedankt, Mam! ♥
Deze foto heb ik voorlopig van internet geplukt.
Fijn lentefeest 🙂
HAIKU ZATERDAG
Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.
Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.
Grijp de badge en doe mee!
~
op een stage lang gelee’
in Terheijden
liep ik mee
op de kinderboerderij
~
toen een kleurrijke rakker
dacht, mijn hemel
een stakker
die moet weg uit onze wei
~
met ferme pas en snavel
viel hij aan
‘Mijn kavel!’
gaf niet op totdat hij won
~
bedrieglijk zachte veren
hebben mij toen
doen leren
hoe hard ik rennen kon
~
gekakel bleef mij volgen
tot met schaamrood
verbolgen
ik een bezem nam ter hand
~
resoluut weer de wei in
vogel vluchtte
niet zijn zin
joeg hem over het hele land
~
Sindsdien heb ik ontzag
voor wat kraait
met een lach
maar kom niet dichterbij
~
Sloot een pact zonder haat
met zanger der
dageraad:
‘Jij de kip, ik het ei!’
~
We hebben in ons land prachtige mythen en gebruiken. Sint Nicolaas is een goede lieve heilige man die ter ere van zijn eigen verjaardag cadeautjes uitdeelt aan de Nederlandse kinderen. Ieder jaar komt hij weer met Pakjesboot 12 naar ons land gestoomd en zet hier de boel op stelten met zijn Zwarte Pieten. Heerlijk, wat een traditie. Nog geen maand later draaft zijn neef de Kerstman door onze straten in wederom een alternatief vervoermiddel: een arrenslee, getrokken door een troep rendieren. Hoewel de Kerstman iets gevulder is dan Sinterklaas, blijkt de familiegelijkenis direct uit de witte baard, de rode hoofdtooi en het uitdelen van presentjes, hierin bijgestaan door kleine elfen. Alweer een bron van geluk en plezier. Ik heb wel vertrouwen in die mannen, ik geloof in hen!
Ik trek echter de grens bij de paashaas. Jaren geleden waren wij op bezoek bij mijn zusje en die wilde dat ik de paashaas erkende ten overstaan van haar kinderen. Kom op nou! Een langorig rondhupsend knaagdier met een mandje met gekookte eieren op haar rug? EIEREN van een haas? Waar heeft zij die vandaan getoverd, op bezoek geweest bij een scharrelkipbedrijf? Ik kon het de kinderen niet aandoen en heb geweigerd. Toch bleef het beeld van die haas met haar kleurrijke vracht me achtervolgen en enigszins geïntrigeerd ben ik op onderzoek uitgegaan.
Er blijkt een aantal interessante theorieën over het ontstaan van de paashaas te bestaan. Ik heb ze voor je samengevat. Het begon allemaal bij de godin van de vruchtbaarheid, Ostara genaamd. Zij werd omringd door allerlei lentedieren en een daarvan was een eigenwijze, zo niet stoute kip die constant haar eieren verstopte. En zoeken naar eieren is niet echt leuk als je last hebt van een ochtendhumeur. Op een dag was de maat vol en als straf veranderde Ostara de kip in een onzichtbare haas met een gouden vacht. Weet je wat, zei ze, ga jij zelf die eieren maar zoeken. Hier heb je een mandje. Slechts één maal per jaar verandert de haas weer in een kip en mag eieren leggen, die zij bij voorkeur verstopt in een hazenleger. Heel aannemelijk nietwaar?
Toch zet ik vraagtekens bij deze theorieën. Als het dier onzichtbaar is, hoe kan men dan de kleur van de vacht weten? En waarom werd die kip niet veranderd in een kangoeroe? Die kan eieren tenminste op een handige manier verzamelen. Zoals je zult begrijpen bestaat de paashaas waarschijnlijk helemaal niet. In werkelijkheid vertrekt een zwerm kerkklokken op Witte Donderdag vanuit ons land naar Rome om daar eieren op te halen – hun jaarlijkse paasuitje zeg maar. Op de terugweg strooien de klokken de paaseieren boven Nederland uit, waarna de kinderen ze mogen gaan zoeken…
Het moet niet gekker worden, klokken met eieren?! Ik geloof nog eerder in een onzichtbaar knaagdier met een mandje op haar rug. En als zelfs kippen brillen dragen en gouden eieren leggen, als koeien hazen vangen, hun pensioen in een sloot vieren en dan weer op het droge gehaald worden, als apen uit mouwen komen en je de hond in de pot kunt vinden, dan is de mythe van de paashaas misschien niet eens zo vreemd. Wat ik in ieder geval wel met 100% zekerheid kan zeggen, is dat de Avans Kip bestaat. Echt waar!
DOLDRIEST 