Het was feest afgelopen vrijdag. Niet zomaar een feest, maar een feest van iemand die een halve eeuw ervaring achter zijn kiezen heeft. Van iemand die nu weet waar hij zijn mosterd moet halen. Iemand die je geen rad meer voor ogen kunt draaien… behalve dan dat van een Harley-Davidson. Want van zo’n rad krijgt onze Abraham nooit genoeg… Afgelopen vrijdag werd Bob vijftig jaar. Ook Vman en ik waren uitgenodigd.
Bob’s feest werd in de Ierse pub thuis gevierd – maar toch ook weer niet 😉 Het was een gezellige bende van vrienden en familie en al gauw liep ik van wang naar wang, want een hartelijke begroeting is een must in onze groep! Heerlijk om bij te kletsen onder het genot van een glas rosé en appelsap. Tot het sap mijn neus uit kwam en ik op aanraden van de puike bediening overging op Rivella. Best lekker dat spul.
Er kwamen allerlei heerlijke hapjes langs, het was alleen jammer dat er roze wormen in zaten! Tot grote vreugde van Martina bedankte ik voor deze ‘lekkernij’. Maar zonder gekheid, de catering was geweldig! Kruidige gazpacho, fruitige saladehapjes, knapperig verse broodjes met roomboter en verschillende soorten zout. Een brokje zout belandde in mijn decolleté en dreef mij half tot waanzin. Na overleg met een proestende Ruby ben ik het maar eruit gaan vissen op een rustige plek. Glaasjes met verrukkelijke olijven. Er werden zelfs vers gegrilde hamburgers royale geserveerd.
Halverwege de avond werd onze Abraham ontvoerd door een geheime delegatie, om even later aan de hand terug geleid te worden naar het feestgedruis. Daar waar Bob eerder normaal gekleed was, mochten wij nu zijn harige benen aanschouwen die onder een korte broek uit staken. Een shirt, blinddoek en een olijk petje met propeller maakte de outfit compleet. Bob nam plaats op een houten hobbelpaard ‘Harley’ en al spoedig schommelde hij erop los. Wat ging er gebeuren?!
Er kwam een enorme taart het zaaltje binnen wandelen! Nee, geen dikke vrouw, maar een echte taart. Nou ja, ook niet echt, maar van stof, versierd met ballonnen. Tijdens de speech werden enige gebeurtenissen uit Bob’s leven aangestipt. De spanning steeg, wat was het geheim van deze taart? Al gauw daalde de taart op miraculeuze wijze en uit het midden sprongen vier behaarde dames als duveltjes uit een doosje naar voren: K4. Bob’s benen waren er heilig bij! Na enige band-problemen gaf K4 een spetterende voorstelling met hun liedje ‘Wij blijven vrienden‘. Hilarisch!
Ton nam op zijn eigen unieke wijze het woord en bood Bob maar liefst twee keer twee cadeaus aan: twee fake om hem op een dwaalspoor te zetten, en twee echte. Hij kreeg een grote motortas en een prachtige pentekening van zijn hond Sam in een mooie lijst. Een bijzondere herinnering aan een bijzondere vriend…
Tegen het einde van de avond kwamen de flessen whisky op tafel, waaronder mijn favoriete Dalwhinnie. Jammer genoeg heette ook ik BOB – maar geen Abraham, nóg niet . Meer dan een zo goed als onzichtbaar bodempje zat er niet in die avond. De muziek stopte, de bediening stopte, maar wij waren nog lang niet klaar met kletsen. Ruim na twee uur liepen we naar buiten.
Kaatje stond nog trouw te wachten en daar ging het weer richting huis. Halverwege merkte ik dat we gevolgd werden! Onverstoorbaar hield ik me aan de maximum snelheid – sort of – om voor een rood stoplicht halt te houden. Mijn achtervolger stopte naast ons, opende het raam en begon te dreigen dat we beter een beetje door konden rijden! Vman antwoordde dat we dit helemaal zelf moesten weten, en na wat over en weer geschreeuw stapte de bijrijder van mijn bumperklever uit! Het leek me beter om er als de wind vandoor te gaan… ook al waren het Ruby, PP en Rudy maar *grijns* hopelijk waren er geen getuigen van dit incident, anders zou alarmnummer 112 wel eens een oproep gehad kunnen hebben.
Het was feest afgelopen vrijdag! 😀
Vind-ik-leuk Aan het laden...
DOLDRIEST 