Tag: gezondheid

Geplaatst in Gezondheid, Korte verhalen, Persoonlijk

Kriebels

Gepost op door Doldriest

Buiten is het een en al bedrijvigheid. Mussen klemmen zich vast aan de pindakoker, knabbelen aan het vogelzaad en pikken wellustig in de pindakaas. Geen gewone pindakaas, maar speciale. Zonder zout. En twee keer zo duur natuurlijk. De tortelduif loopt geagiteerd over de tuintafel, en brokken nat brood belanden met enige nonchalance buiten de voederbak. Maar geen nood, die eet hij straks wel op. Of anders morgen; het buffet is immers dagelijks geopend.

De tuin is groen, weelderig, wild. Regen spat in koude druppels uiteen. Ze zullen wel kriebelen, daarbuiten. Net als haar hoofd kriebelt, hierbinnen. Zes weken is zij al niet zichzelf. Zes weken is haar perceptie van de buitenwereld verstoord. Verdraaid. En haar binnenwereld ligt aan duigen. Woorden zinken weg in de grijze massa, worden niet vastgehouden. Met een scheve lach laten zij heel even hun schittering zien, maar worden dan weer dof, ongrijpbaar. Het is niet dat ze diepte mist, integendeel. Haar blik is juist dieper dan normaal. De draaiingen voeren haar net iets verder weg dan anders, zwieren met een bocht naar rechts, terwijl haar gedachten links blijven hangen.

Ze strekt haar hand uit, en wordt onmiddellijk beloond met gespinde kopjes. De kat laaft zich aan haar aanwezigheid en is verrukt over de aandacht. Gezapig strekt hij zijn lenige lijf en klautert over de leuning van de bank op haar schoot. Die paar haren op haar kleding neemt ze voor lief. Liever dan de vage afstandelijkheid. Door de muren sijpelt het stemgeluid van de buren, ze hebben visite. De wereld lijkt ver vanuit haar cocon.

In gedachten verzonken dwaalt haar blik weer naar buiten, keert zich dan naar binnen. Naar de vreemde gewaarwording in haar hersenpan. Links, altijd links. Ze wil haar hoofd onder een kopieerapparaat leggen, herschikken met een 3D-printer. Opnieuw opbouwen, laag voor laag, tot het weer stabiel is. Maar geduld is het enige dat rest. Al is daar slechts een restje van over. Gelaten grijpt ze haar boek. De letters zijn kleine rotsen op een zee van pagina’s. Ze is er klaar mee. Uit alle macht dwingt ze haar brein tot gehoorzaamheid. Luister toch, verdomme! Ze krijgt er de kriebels van.

Geplaatst in Persoonlijk

Woelige Baren

Gepost op door Doldriest

De afgelopen drie weken zijn een vaart over een onstuimige zee geweest. Van onrustige golven (in mijn hoofd), schuimkoppen (onder de douche), stormen en windstiltes. Van schepen die nieuwe klotsende golven veroorzaken en gelukkig ook rustigere vaarwaters.

Zo goed en zo kwaad als het kon werkte ik vanuit thuis, mijn bed geruststellend dichtbij. En de afgelopen week, na weer een visueel verdraaide autorit maandag, werd ik door een taxi vervoerd naar en van het werk. Om half acht ’s ochtends gleed een grijze Mercedes voor, en om vier uur werd ik weer opgehaald. Wat een luxe, maar nog veel belangrijker: veilig. Gisteren, na een bezoek aan de opticien in de ochtend, toog ik weer naar Avans, maar na een uur werken kon alleen fysiek contact met een stabiel oppervlak me nog geaard houden. Een telefoontje later was ik weer op weg naar huis.

De schepen die aan mijn neus voorbij voeren waren een afgezegd Dungeons & Dragons rollenspel-weekend, een etentje, een feestavond (maar goed ook, van de groene lichtflitsen die ik op de foto’s zag, zou ik ter plekke gestrekt zijn gaan), een bezoek aan vrienden, en last but not least, mijn jaarlijkse Thanksgiving familiedag. Deze heb ik gisteren gecanceld: het water is te instabiel om op te kunnen bouwen. Intussen staar ik naar het schuim van het kielzog, dat langzaam verdwijnt.

Daar tegenover staan nieuwe en opwindende afspraken met de huisarts en hopelijk vervolgens de oogarts of neuroloog. Maar dat hoor ik vanmiddag. Intussen ziet mijn wereld er regelmatig zo uit:

141017Avans

Je wilt niet weten wat deze fotobewerking met mijn hoofd doet. Ik typ dit met mijn ogen dicht en druk nu gauw op ‘Publiceren’.

Allemaal een fijn weekend en (indien van toepassing) een geweldige herfstvakantie! Het weer belooft een behouden en aangename vaart.

Lees ook: Overgang? Dan wil ik een sticker. Een hele kast vol!

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Overgang? Dan wil ik een sticker. Een hele kast vol!

Gepost op door Doldriest

Als er een hemel is, dan wil ik daar best naar toe, maar nu nog even niet. Eerder deze week dacht ik dat een van mijn laatste uren, zo niet het laatste, had geslagen. En daar word je best even stil van.

Sinds maandag maken mijn hersenen op een vreemde manier verbinding met de buitenwereld. Het draait, het duizelt, het helt naar links. En ik zwaai mee, me vastgrijpend aan bureaus, muren en stoelen. Vooral beeldschermen slagen erin mijn brein te foppen. Regelmatig moet ik de andere kant op kijken om te voorkomen dat ik met mijn hoofd misselijk tegen het bureau smak. De onzekerheid knaagt en vreet, wat is er aan de hand? Echt prettig is het niet.

Maar dit alles valt nog mee in vergelijking met de helse rit van het werk naar huis afgelopen woensdag. Onderweg heb ik mezelf zitten knijpen om alert te blijven. Ik had het gevoel dat ik er helemaal niet bij was, dat ik wegdroomde. En halverwege de rit kreeg ik minder kracht in mijn linkerarm en rechterbeen. Doodeng! Wat was ik opgelucht toen ik bij mijn afslag kwam, om vervolgens in paniek te raken toen daar een file ontstond. Ik voelde me inmiddels zo raar, dat ik bang was ter plekke een attack te krijgen.

Thuis heb ik mijn zoon Nick ingelicht en hem op het hart gedrukt mij regelmatig te controleren, om vervolgens in bed te kruipen met bonkend hart. Het gedeelte van mijn hersenen dat nog enigszins werkte (de rechterkant) haalde inmiddels ieder doemscenario naar boven dat bestond. Na een uurtje bedrust en onrustige dromen strompelde ik weer naar beneden om wat te eten; daar had Nick voor gezorgd. De TV zond signalen uit die ik niet kon verwerken. Het zicht op de achtertuin was veel mooier. En gaf wat rust.

Donderdagochtend naar de huisarts; daar had ik al een afspraak mee om mijn cholesterol te bespreken. De wachtkamer zat vol en zwierde vrolijk mee. Naast mij een man in gesprek met een andere man. Zijn opmerking over Vluchtelingen, die kunnen we in ons dorp niet gebruiken, wekte me enigszins tot leven, maar ik was te beroerd om er tegenin te gaan. De zoemer riep mij de gang in.

Een jonge, mij onbekende arts hoorde mijn geratel aan en greep de bloeddrukmeter. De bovendruk was aardig hoog, maar de onderdruk was goed. De eerste opluchting. Daarna beluisterde hij het kloppen van mijn hart. Zeer regelmatig. Ook de kleppen bleken goed te werken. Tweede opluchting. Bij het verminderen van kracht in mijn arm dacht hij toch aan hyperventilatie. Of een verkeerde houding. Ik vind dat een prima idee. Alles beter dan een potentiële hartaanval! Derde geruststelling.

Hij hield een stemvork tegen mijn hoofd: voor, links en rechts. Of ik een toon hoorde. Gelukkig wel ja, al was het in de verte. Oren gecheckt, ook goed. Toen moest ik zijn vinger volgen, op tien centimeter van mijn ogen. Of ik dubbel zag? Ja natuurlijk, gek! Ik week een stuk achteruit en volgde zijn vinger. Lukte ook al. Toen versnelde hij het tempo, en een vlaag van misselijkheid golfde onmiddellijk door mijn hoofd. Met mijn ogen dicht zei ik dat dat overduidelijk niet lukte.

Na het bedaren van de draaierigheid, vertelde hij me dat ik waarschijnlijk tijdelijk overgevoelig ben voor visuele prikkelingen. Overgevoelig, the story of my life. Het gaat waarschijnlijk vanzelf weg maar kan wel eens een maand duren. Als ik dubbel ga zien of het verschil in kracht tussen mijn linker- en rechterarm groter wordt, moet ik meteen terug. En voor nu rustig aan doen en prikkels vermijden. Welke, dat zou mijn hoofd mij direct melden. En hij heeft gelijk. Gisteren kon ik met moeite op mijn gsm kijken om te reageren op de vele WhatsApp’jes. Mijn baas had me inmiddels verboden om de PC aan te zetten. Bossy hoor, die boss van mij! Vandaag gaat het gelukkig iets beter, en ik heb wat thuis gewerkt.

Een andere verklaring kan de overgang zijn. Op diverse sites herken ik wel het een en ander, en als dat allemaal waar is, staat me nog heel wat te wachten. Wat een onbestemd woord trouwens, overgang. Overgang naar wat? Als je vroeger overging, kreeg je als beloning een sticker. En wat is onze beloning dan? Als jij iets positiefs kunt bedenken, hoor ik het graag. In de tussentijd wil ik een sticker. Een kist vol. Nee, een hele kast vol! Ter compensatie van de ellende. Van mij mag die overgang overgaan.

O ja, vergeet ik bijna het goede nieuws: mijn cholesterol is weer goed! De HDL (goede cholesterol) is gestegen van 1.2 naar 1.6, en de slechte (LDL) met 0.1 punt gezakt. In totaal voldoende om de pillen van mijn lijf te houden. Leve de smoothies!

En willen jullie mij nu excuseren? Ik ga naar het dierenasiel om een hond te halen. En die noem ik Fikkie. Kan ik tenminste mijn portie aan hem geven.

141003overgang

Geplaatst in Avans, Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Slagboom geveld

Gepost op door Doldriest

Met een wit gezicht zakt hij weg tegen de wand. De benauwdheid en pijn die hem al twee weken plagen kunnen niet meer worden ontkend: er is iets mis. Een bezorgde collega buigt zich over hem heen en belt het nummer van de bedrijfshulpverlening. Er is acuut hulp nodig.

Binnen een paar minuten verschijnt BHV1, gewapend met een AED-koffer. BHV2 volgt op zijn hielen. Collega’s trekken zich terug in de pantry, de bezorgde stilte spreekt boekdelen. Water, ruimte en rust helpen echter niet de toestand te verbeteren en men besluit het alarmnummer te bellen.

Een oefening blijkt heel anders te zijn dan een noodsituatie. Zelfs een ambulance bellen is nu moeilijk. Moet eerst 06 ingetoetst worden, of alleen maar 112? Pas na enige pogingen wordt verbinding gemaakt.

We hebben met spoed een ambulance nodig.

Waar bent u, meneer?

Hier, bij Avans in HC!

Meneer, HC, waar of wat is dat?

In Breda, kamer HC…

BHV2 wil naar de gang rennen om te kijken waar hij eigenlijk is, maar wordt in zijn nekvel gegrepen. Er moeten te allen tijde twee hulpverleners bij het slachtoffer blijven. Uiteindelijk krijgt de alarmcentrale de benodigde gegevens.

De ambulance is al van verre te horen. Zwaailichten, sirene, the works. Dan blijven de tonen ineens op dezelfde plek steken. Ze staan voor de slagboom. Twee minuten later staan ze daar nog, de zwaailichten verlichten ritmisch de ramen.

Waar blijft die ambulance?

De stem van BHV1 trilt door de spanning.

Die staat nog voor de slagboom, ik moet toch de lift vrij houden?

antwoordt BHV3 in de hal.

BHV1 staart naar zijn gsm alsof hij water ziet branden. Dan brult hij

OPEN DAT DING, EN RAP EEN BEETJE!

BHV2 is inmiddels naar beneden gerend, naar de slagboom. Als het niet van afstand gaat, dan maar met de hand. Kordaat zet hij zijn handen tegen de boom en duwt. Langzaam geeft de rood-wit gestreepte barrière mee. Niet gewend aan deze brute zijdelingse beweging knapt het gevaarte af. De ambulance kan er eindelijk door! De verpleegkundigen doen eerst allerlei testen en nemen dan de zieke mee naar het ziekenhuis ter observatie. Eind goed al goed.

De ‘s middags geplande ontruimingsoefening wordt omgezet in een nabespreking.

Het ging toch best goed, afgezien van een paar ‘kleine foutjes’?

Kleine foutjes? De slagboom niet open doen als er een gillende ziekenauto doorheen wil? Dat is toch echt geen klein foutje. Het parkeerbeleid is best strikt, maar dit gaat wel heel ver. Als het niet zo’n serieus onderwerp was, zou je er bijna om kunnen lachen – maar alleen omdat het goed is afgelopen.

Ondanks deze hobbels wil ik mijn grote waardering uitspreken voor het kordate optreden van onze BHV-ploeg. Een team dat zich belangeloos inzet voor de hogeschool. Hoewel ze in het bezit zijn van een BHV- en/of EHBO-diploma, hebben ze dezelfde twijfels en onzekerheden als wij – dezelfde bezorgdheid – maar die zetten ze opzij als de nood aan de man is. Voor ons!

131204ambulance

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Geplet!

Gepost op door Doldriest

Het is bijna middag als ik aarzelend de metalen trap van de bus beklim. Binnen word ik verwelkomd door bekende gezichten. De buurvrouw. Ernaast iemand anders uit mijn straat. En kijk, daar komt de andere buurvrouw ook al de trap op. Het is een gezellige bedoening. En dit jaar mag ik voor het eerst ook meedoen. Vakantieverhalen, werk- en werkloosheidsverhalen, boodschappen- en gezondheidsverhalen, alles komt aan bod.

Dan ineens een stem achter mij.

Heeft u de brief meegenomen?

Brief? O ja, natuurlijk, alstublieft.

En een identiteitsbewijs?

Zwijgend overhandig ik mijn paspoort. De boardingpas van mijn Amerika-reis valt eruit en ik droom weg.

Ben je hier voor het eerst?

Met een klap land ik weer op aarde.

Ja, en alsjeblieft geen verhalen meer, die heb ik al genoeg gehoord.

Ervaren en veelbetekenende blikken van mijn buurtbewoners vallen tollend aan mijn voeten. Ik keur ze geen blik waardig en laat ze liggen. Verder met die vakantieverhalen, die zijn veel leuker.

De een na de ander wordt opgeroepen en het zweet breekt me uit. Dan de gevreesde woorden.

Mevrouw Driessen? Komt u maar mee.

Ik duik een klein hokje in en kleed me half uit. Met mijn hoofd in handen denk ik aan leuke dingen. Dan gaat de deur aan de andere kant open.

Eh dit is mijn eerste keer, en ik ben als de dood,

stamel ik, de gruwelverhalen nog vers in mijn geheugen.

Geen probleem, ik ga precies uitleggen wat ik doe. Geef jij maar aan als het niet meer gaat.

Het apparaat wordt op mijn hoogte ingesteld en een stevige hand brengt me in positie. Ik mag me niet meer bewegen en hoef alleen maar te ontspannen. De druk neemt behoorlijk toe; ik zou wel gek zijn als ik me nu zou bewegen. Vier tellen later is mijn borst weer zo vrij als een vogeltje.

Dat viel best mee,

zeg ik verwonderd.

Vannacht lag ik wakker, te piekeren. Zou het echt zo’n pijn doen? En stel je voor dat het apparaat op tilt slaat. Of dat de stroom uitvalt en de bankschroef niet meer open gaat! Maar tien minuten later sta ik weer opgelucht buiten, vier foto’s verder. Mijn borsten zijn alweer opgeveerd, die laten zich mooi niet pletten.

Over twee weken de uitslag…

131128

foto: Interieurindex

Op zoek naar meer informatie, stuit ik op dit interessante artikel:

Mammografie, weet waar je aan begint

En ineens vraag ik me af of ik er wel goed aan gedaan heb. Hoe sta jij hier in?

Geplaatst in Gezondheid, Persoonlijk

Bioresonantie p(e)ri(k)kel(ing)en

Gepost op door Doldriest

Onverwachts zwiept de koperen wichelroede mijn kant op. Gevangen in een magnetisch veld tussen de metalen plaat in de rugleuning van mijn stoel en het koperen scherm op het kastje naast me knipper ik van verbazing. Het onvoorspelbare instrument beweegt voornamelijk verticaal, met regelmatig een uitschieter schuin naar mij toe, soms zelfs horizontaal – afhankelijk van de substantie die gemeten wordt. Wonderlijk. Voor mij dan hè, voor Miranda is het dagelijkse kost. Met een geroutineerd gebaar pakt ze het vijandige staafje en dropt het in een glas. Welkom in de alternatieve wereld van de bioresonantie – een nieuwe stap in mijn dagelijkse strijd tegen allergieën.

Na alweer een maand van luchtweginfecties en algehele malaise is de maat vol. Geen inhalers meer, geen codeïne meer, maar met volle vaart het alternatieve circuit in. Via een kennis heb ik deze tip gekregen om mijn overgevoeligheid en astma tegen te gaan. En hier wordt bevestigd wat ik al lang wist: al die symptomen hangen samen. Eindelijk iemand die kijkt naar het totaalbeeld, in plaats van een longarts of een dermatoloog, die alleen naar hun eigen vakgebied kijken.

131027vat

Miranda Allart-van Harn is natuurgeneeskundig therapeut in haar praktijk Bioresonantie Breda. Een gedeelte van haar folder:

Bioresonantie is gebaseerd op uitvindingen op het gebied van de bio- en quantumfysica. Het lichaam, een orgaan en elke cel straalt energie uit. Via deze energie, oftewel frequentiespectrum, communiceren de cellen met elkaar. Gaat dit goed, dan bent u gezond. Is deze communicatie verstoord, dan ontstaan er ziektesymptomen als pijn, allergie, concentratieverlies, chronische vermoeidheid.

We beginnen met een intake, waarbij ze met die koperen wichelroede de disbalans in mijn lijf meet. Voedsel, dieren, organen, alles wordt doorgemeten – een volledige APK. Als ze hiermee klaar is, zijn drie glazen potjes tot boven de rand gevuld met staafjes met spul waar ik op reageer. Mijn gehoest verstoort regelmatig de weldadige stilte van de behandelkamer.

Daarna volgt een basisbehandeling. Mijn linkerhand op een koperen plaat die op mijn been ligt, mijn rechterhand en neus in de Libelle. De secondes sluiten zich aaneen tot minuten. Dan ineens kippenvel op mijn rechterarm, al snel gevolgd door mijn linkerarm. Vreemde kriebels in mijn benen. Wat het is weet ik niet, maar iets stroomt door mijn lijf. Hmmm.

131024bioresonantie

Het blaffen, dat gestopt was, begint weer volop als Miranda met een plaat mijn longen en bronchiën behandelt. Dan schiet er ineens een golf van een onbeschrijfelijk iets van kruin tot tenen. Ik laat het maar over (en door) me heen komen. Als Miranda de plaat weghaalt, vermindert het hoesten aanzienlijk. Goh.

Anderhalf uur later verlaat ik de praktijk, een chip vlak onder mijn navel geplakt. De komende twee weken kan ik niet meer verdwalen! Ik hoop dat ik maar niet allergisch reageer op die chip. Of op de pleister. Miranda vertelt dat ik rustig aan moet doen, en dat ik waarschijnlijk erg vermoeid zal zijn die dag.

‘s Middags krijg ik de uitslag via e-mail: slechts één schimmel in mijn lijf (blijkbaar uniek), maar wel zeven virussen met flamboyante namen. Die zouden door de behandeling moeten verdwijnen, waarna we ons kunnen focussen op de echte oorzaken. En waarop ik reageer? Houd je vast. Nee, houd mij maar vast, want ik heb het niet meer: rijst (mijn basisvoedsel), gluten, lactose, haver, E621 (een smaakversterker die ze in zowat alle kant-en-klaar producten stoppen), varkens- en rundvlees.

131027etiket

Al dat lekkers moet ik de komende weken zien te vermijden. Zonder lactose heb ik het afgelopen jaar leren leven, maar een gluten allergie is nieuw voor mij. Dat wordt opnieuw alles bestuderen in de supermarkt. Naarstig probeer ik te bedenken wat ik nog wel mag eten. Over twee weken de vervolgbehandeling. En ik hoop dat dan het sein voor rijst, gluten en/of rundvlees weer op veilig gaat. Want als dat permanent blijkt te zijn, wordt eten – vooral bij familie, vrienden of uit eten – wel erg moeilijk.

Lees ook: Snap-er-niet-veel-van-maar-goed-nieuws!

Geplaatst in Gezondheid, Koken, Recepten

Recept: Tropische Smoothie

Gepost op door Doldriest

130606zonDaar is ze dan eindelijk weer: de Zon – gooi open die deuren en ramen en laat haar binnen. 😀

Om dit te vieren maken we vandaag een smoothie met een zonnig karakter.

Meng:

  • 1/2 galia meloen
  • sap van een 1/2 citroen
  • 1 sinaasappel
  • 1 peer
  • 1 nectarine
  • stukje komkommer
  • handvol spinazie
  • 1 eetlepel lijnzaad
  • 1/4 kop kokosmelk
  • 2 koppen water

in een blender tot een lichtgroene drank met een zachte kokosnuance.

2013-06-06 09.50.03

Cheers!

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Diëten? Die eten juist niet!

Gepost op door Doldriest

Op het gebakschoteltje lagen alleen nog maar wat kruimels. Ze likte de laatste slagroomresten van haar vingers en vestigde toen haar aandacht op de kop warme chocomel die voor haar stond te dampen. Vol en romig, de echte! Nadat ook de Belgische bonbon was verdwenen, stak ze met een zucht van voldaanheid een sigaret op. Straks een borreltje? Waarom niet! Vast een goede bodem voor de friet met biefstuk die vanavond op het menu stonden…

Wat is hier lekker aan? En wat is hier slecht aan? Helaas zijn veel lekkere dingen niet goed voor ons, omdat ze stampvol calorieën zitten. In onze westerse samenleving worden we er rijkelijk van voorzien. En nu de zon weer tevoorschijn komt en de kleding luchtiger wordt, prijkt ‘dieet’ weer bovenaan de gespreksstoffenlijst. Als je slank wilt zijn (of lijken) en corrigerende harnassen niet meer helpen, dan moet je daar toch echt aan (en in) geloven. Gretig tellen we calorieën alsof het geld is.

130605tellen

In Dieetland is er voor ieder wat wils. Wil je alleen maar brood eten? Geen probleem. Of vermijd je juist liever alle koolhydraten? Kan ook geregeld worden. Weight Watchers, Cambridge en Sonja Bakker, Montignac, Atkins, noem ze maar op. Heerlijk zeg, iedere ochtend een bak zalmsalade met mayonaise. Of spek en ei. Maar zelfs dat komt na een paar dagen je strot uit. Eventuele tekorten worden aangevuld met speciale – dure – vitamines en mineralen; astronautenvoer voorziet in al je behoeften, behalve in die van de geest.

Bewust en minder vet eten is gezond, zeker in combinatie met voldoende beweging. Maar bij een eenzijdig dieet zet ik grote vraagtekens. De balans wordt verstoord en het lichaam gaat interen op de voorraad vet – precies wat we willen, of op de spieren – en dat willen we weer niet. Waar ik me zorgen om maak zijn de excessen. Kijk naar de modellen die maatje 34 of minder hebben. Wandelende skeletten zijn het, met wat vel eroverheen. En dat zijn aantrekkelijke rolmodellen? Ze kunnen niet rollen, ze zijn te hoekig!

130604modellen

Ook in mijn omgeving zijn mensen regelmatig fanatiek aan het diëten, soms wel zes weken lang alleen maar shakes en repen, met wat soep in de avond. Vanaf de zijlijn bekijk ik deze vastbeslotenheid, het lijden en verlangen, het eraan toegeven en de schuldgevoelens. Het resultaat en de trots. De ontgoocheling. Maar soms, soms trek ik mijn mond open. De grens was bij mij bereikt toen de een aan een dropje rook en er verzaligd – niet verzadigd – aan likte, om vervolgens het dropje weg te gooien. Toen de ander helemaal lyrisch werd omdat er een stukje paprika in haar warm water, eh soep zat. En ik krijste dat ze normaal moesten doen.

Gezond verstand en goede producten. Vind een balans die je in het dagelijkse leven kunt volhouden en sta jezelf in vredesnaam toe om te genieten van lekkere dingen.

Haar bordje was leeg. En bleef leeg. Ze likte aan een dropje en speelde met haar jojo…

Geplaatst in Foto, Gezondheid, Koken, Recepten

Recept: Smoothie voor Gamers

Gepost op door Doldriest

Bleekneuzen zijn het, die gamers van ons. Ze komen nauwelijks nog buiten en zijn verdiept in een wereld vol actie en avontuur. Maar dat gamen kost veel energie. En een verminderde blootstelling aan de zon maakt nodig dat ze extra vitamines krijgen. Vandaag dus een speciale smoothie voor gamers. Als je ze naar buiten kunt sleuren, is dat natuurlijk veel beter 😉

Bij bleekneuzen hoort een bleke hoofdgroente:

2013-05-11 11.11.41

aangevuld met vrolijke kleuren:

2013-05-11 11.11.54

Mix

  • stronk witlof
  • 1 banaan
  • 1 kiwi
  • 1 mineola / mandarijn
  • sap van 1/2 citroen
  • 1/4 meloen
  • 1 eetlepel lijnzaad
  • 1/2 liter koud water

in een blender tot een goudgele zonnige drank:

2013-05-11 11.16.50

Een energiedrank die ook voor buitenspelers trouwens niet te versmaden is.

Toch nog wat zon op deze regenachtige dag. Goedemorgen! 🙂

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Humor, Korte verhalen

Lekker Ontspannen

Gepost op door Doldriest

En elk jaar krijgt mijn geschiedenisdocent het weer iets drukker. – Loesje

Heb jij het ook druk? Te druk? Zo druk dat je vaak niet kunt ontspannen en maar door maalt? Dit gevoel van onrust in je lijf heet ‘stress’. Eigenlijk is het een oer-reactie van de mens om te overleven in de wilde natuur, maar er is niet veel wilds meer in de hedendaagse maatschappij, behalve wijzelf natuurlijk. We hollen van hot naar her met iPad navigeersysteem in de hand en vergeten vaak stil te staan, stil te zijn.

Milde stress kan positief uitpakken, maar langdurige spanning zonder ontlading is ronduit ongezond. Nu kun je stress op allerlei manieren kwijtraken: pakje sigaretten roken, een fles wijn naar binnen gieten of je hele voorraad snacks (of pillen) erdoorheen jagen. Kan best lekker zijn hoor, maar is niet echt aan te raden. Dan zijn sport en slapen veel beter, of speciale ontspanningstechnieken. 

130508stoelmassage

Zo is daar massage. Lekker relaxen op een bed terwijl je lichaam aan alle kanten gekneed wordt. Onze baas gunt ons regelmatig een stoelmassage. Dat doet het College van Bestuur natuurlijk niet zelf, daar worden deskundigen voor ingehuurd. Heerlijk. Kijk er niet van op als je een elleboog in je rug krijgt, hoort er allemaal bij. Zelfs je handen komen aan de beurt en je lijkt op wolken te zweven erna. Het enige nadeel is dat je geen zin meer hebt om te werken. Je niet eens meer kúnt werken, omdat je alles los laat, inclusief je verstand.

Meditatie, ideaal om te ontspannen als je het goed onder de knie hebt. Maar als ik het probeer, krijg ik altijd de neiging om mijn geestelijke krachten te gaan testen – the Force. Zo zat ik afgelopen week door een donkere zonnebril naar een steen te staren, volledig gefocust. Beweeg, geef ik als opdracht, beweeg en kom naar mij toe! Niets natuurlijk, mafketel. Maar mijn ogen zijn nog geen meter naar rechts gedwaald of het object komt tot leven! Verbluft knipper ik en… natuurlijk heb ik geen psychische krachten. Het was gewoon een donzig vogeltje dat net zo dwaas als ik zat te suffen. Toch schrok ik er stiekem een beetje van 😉

130508vogel

Al eens naar de sauna geweest? Ook geweldig ontspannend, zegt men. Mijn ervaringen in een sauna zijn goddank op een hand te tellen. Wat een hitte zeg, afgrijselijk. Zelfs het interessante uitzicht kan mijn aandacht niet voldoende afleiden. Gelukkig gooit iemand water op het vuur om te verkoelen… waarna een muur van hitte op je neer slaat. Mijn oer-reactie: naar buiten! Oh nee, wordt gezegd, je mag nog geen koude douche nemen. Nou ik dacht het wel, een koude douche is juist prima om alle stress van de sauna van je af te spoelen.

Yoga, ook al zo relaxed. Als ik ergens van ga stressen is het op commando ontspannen. In de zwangerschapsgym zat destijds ook een deel yoga. Ga maar lekker op je rug liggen. Nou, probeer dat maar eens als walvis met een slechte rug. Mag ik op mijn zij gaan liggen? Dat werd toch echt afgeraden. Zo ontspannen als een plank lag ik daar te yoga’en. Een keer en nooit meer. En dat puffen ging later vanzelf.

Stress. Geef mij maar een spannend boek, of zet me in een blokhut in Portugal – liefst gecombineerd – dan ontspan ik als de beste. En dat heb ik vorige week dan ook gedaan. Want vanaf nu gaan we in één streep naar het einde van het studiejaar. Allemaal veel succes, sterkte en kalmte in dit laatste blok.

Hoe houd jij je hoofd koel in drukke tijden?