Zoveel mooie en actieve plannen had ik voor deze kerstvakantie. Ze gingen echter de mist in doordat ik ziek werd. Mijn hoofd knalde uit elkaar -zelfs zonder vuurwerk-, mijn neus blokkeerde, mijn rug doet vrolijk mee en nu zijn mijn longen ook nog van de partij. Hoog tijd dus voor het maken van een remedie: hoestbonbons. Lees verder “Recept: Hoestbonbons”
Reeds lang stoor ik me aan diverse ontsierende plekjes. Met mijn hypergevoelige huid reageer ik op alle prikkels. Moeder- en andere vlekken ontstaan spontaan en nemen in aantal toe. Bestaan er eigenlijk ook vadervlekjes? Vorige week ging ik naar de huisarts en vroeg hem ze eens goed na te kijken. Bij een lieve collega van mij was een melanoom ontdekt -inmiddels gelukkig met succes behandeld- dus nam ik liever het zekere voor het onzekere. Gelukkig zag het er allemaal onschuldig en rustig uit, maar hij ging ze toch weghalen. Ik kreeg verdovende zalf mee, met de opbeurende opmerking dat ik echter wel allergisch was voor bepaalde ingrediënten van die zalf. Eerst maar even testen dus. De binnenkant van mijn pols bleef echter heel rustig, dus ik waagde het er vanmorgen maar op.
De aanwijzingen: een uur voor de behandeling de crème er dik erop smeren en dan een speciale pleister eroverheen plakken. De achterkant van mijn been ging goed, maar het duurde even voordat ik die pleister doorhad. Een gefrot vliesje was alles dat overbleef, maar het plakte in ieder geval min of meer aan mijn vel. Ik haalde mijn schouders op en trok een jeans eroverheen. Nu mijn rug. Maar hoe kon ik die behandelen; ik zag het niet goed in de spiegel en mijn armen kwamen er niet bij. Probleem voor later. Toen naar de hogere regionen aan de voorkant. Waar moest ik beginnen met plakken? Het waren er veel te veel! Ik besloot overal wat op te smeren en er dan simpelweg een shirt over aan te trekken. Wit gestipt -als een negatieve marsipulami- ging ik op pad. Mijn shirt en sweatshirt hadden in ieder geval plaatselijk geen pijn, en de veiligheidsriem van de auto ook niet. Besmeurd arriveerde ik na een korte rit bij de huisartsenpraktijk.
De wachtkamer zal stampvol en bij iedere nieuwe patiënt riepen we in koor “Goedemorgen!” Naast mij streek een man neer die gebiologeerd was door zijn gsm. Niet in stilte, maar met alle bliepjes, toeters en bellen. Ik moest me bedwingen om hem niet te wijzen op de stille stand. Ik negeerde en las verder. Na een half uur klonk mijn naam door de luidspreker en begaf ik mij naar kamer 6. “Zo,” zei dokter B. monter, “wij gaan eens aan de slag. Ga maar liggen.”
Aangezien ik niet kon zien wat hij aan en achter mijn rug aan het doen was, waarschuwde hij me iedere keer als ‘het’ zou gaan gebeuren. De verdovende zalf op mijn been deed zijn werk redelijk goed, dat viel best mee. Voordat ik het wist plakte hij een pleister erop. Toen verder naar mijn rug, zonder smeersels. Er werd gemompeld en geschraapt. Ik beet een paar keer op mijn tanden en kneep in mijn arm, afleiden van de pijn door andere pijn te creëren. Je wordt creatief op zo’n moment.
Daarna was de voorkant aan de beurt. Hij paste dezelfde methode toe, dus ik wist wat er ging komen. Bij één plekje voelde ik haast niets, maar dat was dan ook de enige plek waar een laag crème op was blijven zitten. Het ging maar door, ik voelde me inmiddels net een aardappel die geschild en van oogjes ontdaan werd.
Toen was mijn hals aan de beurt. Eerst paste hij dezelfde methode toe, maar daarna stapte hij over op een ander apparaat. Het lusje deed me denken aan een tekentang. Een (koude) metalen plaat op mijn blote buik zorgde voor de juiste aarding en daar gingen we dan. Werd ik geëlektrocuteerd? Oké, dit was echt niet fijn, het brandde gemeen. “Ben ik blij dat ik geen barbecueworstje ben!”, siste ik. Mijn dokter, die ingespannen naar zijn werk tuurde, schoot in de lach. Hij kon het zich goed voorstellen. Bij iedere aanraking met de gloeiende pen sprak hij me bemoedigend toe. We waren er bijna.
Inmiddels ben ik weer thuis. Het piekt nog wat op mijn rug, trekt op mijn borst en brandt in mijn nek. En ik zie er niet uit. De nazorg bestaat uit een koud washandje, vaselinezalf en antihistaminepillen. Voor de zekerheid heb ik ook nog een verse voorraad hydrocortison zalf in huis, mocht de verdovende crème toch een reactie uitlokken.
Al met al viel de behandeling gelukkig mee. Maar voortaan behandel ik aardappels met meer respect!
De schrijfopdracht voor het zes woorden-verhaal van deze week is HYGIËNE
Hygiëne is een verzamelnaam voor alle handelingen en handelingswijzen die ervoor zorgen dat mensen en dieren gezond blijven door ziekteverwekkers uit de buurt te houden. Het woord is afkomstig van het Griekse woord Hygieia; υγιεινή was in de Griekse mythologie de godin van de gezondheid en reinheid.
Voorbeelden zijn:
- afwassen;
- baden of douchen;
- gedragen kleding wassen;
- handen wassen;
- handschoenen dragen bij riskante karweitjes;
- keuken schoonhouden;
- schoon werken bij het bereiden van eten (hieronder vallen onder andere koken en het smeren van een boterham);
- bederfelijke etenswaren in de koelkast bewaren;
- sterilisatie en desinfectie van besmette voorwerpen of oppervlakken;
- uitwerpselen in een toilet deponeren;
- rioolwaterzuivering;
- handen wassen of ontsmettingsgel aan de handen smeren na elke patient.
Met de term sociale hygiëne worden de taken en verantwoordelijkheden aangeduid. die de Nederlandse wetgever in 1995 bij leidinggevenden in de horeca heeft neergelegd.
De nieuwe 6WMB-uitdaging: schrijf een verhaal over HYGIËNE in slechts zes woorden. Laat je inspireren door een foto of afbeelding en schrijf daar je verhaal bij. Of bedenk eerst zes woorden en maak/zoek dan een foto.
Hier een voorbeeld van een Zes Woorden verhaal, geschreven door Ernest Hemingway.
Wat een impact hebben deze luttele zes woorden.
Publiceer jouw Zes woorden-verhaal met bijpassende foto of afbeelding op je eigen website/blog en plaats de link naar jouw post in een reactie hieronder. Ik vermeld je vervolgens in dit bericht.
Veel plezier bij het schrijven!
Marion
LEES DE VERHALEN OVER HYGIËNE VAN:
Wie volgt? 
diep in de avond
je gaat bijna naar bed
heb je toch nog even
de hond buiten gezet
ach, denk je
ik ren even mee
anders moet hij heel alleen
in het donker naar de plee
op blote voeten
dat zal niet gaan
maar zie daar
de redding staan
in zoon’s schoenen
stap je naar buiten
al zijn het veel te grote
logge schuiten
het sloft te veel
ze zijn maten te groot
dan schrik, en zwik
daar lig je in de goot
je hand zwelt op
en met veel gevloek
plas je bijna
in je pyjamabroek
een rit in de auto
naar het ziekenhuis
en je weet het al
het is echt niet pluis
je arme hand
in de scan gestoken
daaruit blijkt
op twee plekken gebroken
nu zit je dan
van elleboog tot vinger
stram in het gips
je arm in een slinger
lieve pechvogel
veel sterkte en geduld
ik heb nu genoeg
geflauwekuld
ga maar aan de pillen
en aan de neut
heb je toch nog
een klein beetje leut
Sterkte en beterschap ❤ x
M©Driessen
~
Diep in de donkere nacht
als het behaaglijk is en warm
gaat ineens je interne alarm
je voelt het opkomen
onstuitbaar, onweerstaanbaar
een golf van hitte vlamt
dwars door alles heen
en je drijft uit je bed.
~
Vroeg in de ochtend
kruip je aan tegen je lief
geniet van huid op huid
maar dan houd je het niet uit
veel te warm, veel te heet
je puft, je wappert
en je trappert
zo het dekbed van je af.
~
Zowaar er zijn ook voordelen
de verwarming kan lager
je afkoeling gaat trager
bind een touwtje aan je hoofd
en je hebt een mooie rode ballon
bedek je wang met een eitje
handig voor het ontbijtje
eet een pracht omelet
~
Maar toch
opvliegers
vlieg op!
😉
M©Driessen
Gisteren leek het 2014; vandaag is het net nog 2015. Alweer is er een jaar voorbij gevlogen. Voor 2015 koos ik DICHTBIJ als leidraad. Dicht bij anderen, dicht bij mezelf. Op zoek naar mooie dingen in de omgeving. Nabijheid van familie en vrienden. Niet te ver vooruit denken, niet gisteren of morgen, maar vandaag. De essentie raken, jezelf zijn.
En met hulp van dit woord hervond ik mezelf. Ik kreeg weer grip op mijn veel te drukke leven, vond de balans terug en voelde me niet meer verscheurd. En ik besefte dat ik me alleen heel voelde met V-man aan mijn zijde. Gelukkig sloot hij me weer in zijn armen. Heel DICHT BIJ zijn hart. ❤
Dit jaar kies ik voor PUUR. En dit heeft niet alleen met chocolade te maken 😉 maar met veel meer. Zoveel producten zijn kunstmatig en bevatten toevoegingen, dat we niet meer weten wat we precies eten, innemen en op ons lijf smeren. PUUR betekent voor mij eerlijke en gezonde voeding, (nog) meer groenten en fruit, noten, minder vlees -sorry, V-man en zoonliefjes- en zoals altijd zo goed als geen suiker. Mijn geliefde smoothies en salades; ik drink en eet ze al vaak, maar nu nog bewuster. Zelf brood bakken, met olijfolie, noten, zongedroogde tomaten. Met sesam- en lijnzaad. Kruidenthee.
PUUR is ook hoe ik in 2016 in het leven wil staan. Eerlijk en direct. PUUR van mens tot mens, niet gehinderd door taal, cultuur, afkomst. Onbelemmerd door wat ‘men’ vindt, of wat ‘zou moeten’. Rages, modes – nee. Gezond verstand en PUUR gevoel. Laat je hart spreken, volg je intuïtie en laat de angst voor wat het is. Het onbekende zien als een kans, niet als een eng iets. PUUR leven, PUUR delen, PUUR genieten. Dat is waar ik in 2016 naar op zoek ga.
klik voor details
Welk woord zal jouw leidraad zijn voor het nieuwe jaar? Waar je ook voor kiest, ik wens met heel mijn hart dat je een fantastisch jaar tegemoet gaat in goede gezondheid, met geluk, blijdschap en enthousiasme, met moed en in vrijheid.
Veel dank voor jullie hartverwarmende, grappige, creatieve en ontroerende reacties op Doldriest en via e-mail, en jullie bijdrages aan de zes-woorden en haiku-uitdaging. Door jullie ziet de wereld er mooier uit.
Lieve groet,
Marion
~
een paar dagen lang
stond wereld stil, maar tikt nu
weer monter verder
~
Pff. Een gezond weekend allemaal! xx
HAIKU ZATERDAG
Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.
Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.
Grijp de badge en doe mee!
Ruim twee weken verder zit ik hier achter mijn pc met de nieuwe computerbril op mijn neus, en ik moet zeggen: die bevalt uitstekend – ook met lezen – al is de reikwijdte slechts anderhalve meter. Als ik opkijk wordt alles wazig, nog versterkt door de blauwe waas op mijn brillenglazen: BlueControl.
BlueControl is een transparante coating voor brillenglazen die het blauwe licht dat door beeldschermen wordt uitgestraald neutraliseert, waardoor vermoeidheid en overbelasting van de ogen wordt voorkomen. Bijkomende voordelen zijn vermindering van de lichtschittering en een scherper contrast. Ogen blijven niet alleen in een betere conditie, maar kijken wordt comfortabeler en kleuren krijgen een natuurlijker karakter.
Ik durf nog niet te juichen, maar het beeldschermwerk ging vanmorgen beter dan voor de vakantie!
O ja, de vakantie. Na een kleine week carnavalshotel Doldriest beheerd te hebben voor mijn kroost en consorten, stonden afgelopen donderdag de laatste onderzoeken in de reeks op de rol. Op naar Breda voor een EEG en het hyperventilatie-onderzoek. Zonder gezichtscrème, met gewassen haren maar zonder oppeppend haarschuim- of lak. En met mijn sprietjes betekent dat sluik in het kwadraat.
De EEG’er schuurde op zes plekken mijn gezicht en hals en bevestigde de sensoren, terwijl ik languit op een ziekenhuisbed lag. Daarna nam hij mijn hoofdhuid onder handen met iets dat ik op gevoel het beste kan beschrijven als een botte schrapende drilboor die op circa tien plekjes kwakken zoutgel uitbraakte. En dat ging niet echt zachtzinnig. Daarna kroop hij achter een PC en bekeek het resultaat van zijn handwerk. Onder vaag gemompel van secties kwam hij terug en herhaalde de schuurprocedure. Weer terug achter het beeldscherm, maar nog was hij niet tevreden. Je hebt een dikke hoofdhuid, zei hij. Ik antwoordde dat ik liever dikke haren had. Na ronde drie maakte de gel blijkbaar eindelijk genoeg contact en kon het gazen mutsje strak getrokken worden.
Vervolgens met ogen dicht lekker ontspannen liggen, met ogen open, ogen dicht. En toen begon de lichtshow. Vijf ronde LED-lampen die zowel in wit als in kleur flitsten dat het een lieve lust was. Zelfs met mijn ogen dicht en het licht uit zag ik ze nog vrolijk door schijnen. Toen ik er ook nog bij moest gaan zuchten, was het feest compleet. Twintig minuten duurde het in totaal, waarna hij me weer kwam verlossen van de plakkers en het schattige mutsje. Hij maakte mijn gezicht schoon met papieren handdoekjes met ontsmettingsgel, en behandelde zo ook mijn haren. Sorry, maar ik ben niet verantwoordelijk voor je kapsel, grinnikte hij. Ik haalde er zo goed en kwaad als het ging maar een borstel doorheen en vluchtte de gang op.
Met de inmiddels opdrogende klodders in mijn haar en rood geschuurde plekken op mijn gezicht wandelde ik de gang weer door, op zoek naar wachtruimte 1, waarbij ik zorgvuldig alle spiegels vermeed. De hyperventilatie-test! Eerst moest ik een vragenlijst invullen, waarbij antwoorden op een vijfpuntsschaal mogelijk waren. Of ik wel eens gespannen was, koude voeten of handen had, tintelingen rond mijn mond, en nog veel meer. Bij sommige vragen kon ik nooit antwoorden, maar bij de andere werd het meestal soms. Natuurlijk ben ik wel eens gespannen, zeker als er vijf man rond mijn bureau staan. En ja, ik ben ook wel eens angstig, vooral als er een tandarts in de buurt is en een stoel in horizontale stand. De score viel blijkbaar mee.
Toen de behandelkamer binnen voor de blaastesten. Het was er 24°C en ik ging al kapot van de hitte na dat EEG. Naast rode schuurplekken en klodders nu ook nog een rood hoofd, het werd steeds fraaier. Vervolgens smeerde de testster Midalgan op mijn linkeroorlel. Eeeeeeh, waar is dat voor?! Dan krijg je een betere doorbloeding in je oor en kan ik gemakkelijker prikken, was het antwoord. Prikken in de vingertop is uit, prikken in je oorlel is in! Ik vertelde dat ik allergisch voor Midalgan ben en dat ik het al bloedheet had. De Midalgan vloog er weer af, en de naald vloog erin. Via staafjes bloed werd op verschillende tijdstippen het zuurstofgehalte bepaald. De test kon beginnen.
Met een knijper op de neus en mijn lippen rond een vies smakend mondstuk mocht ik me uitleven in allerlei oefeningen, met als toppunt het drie-minuten-als-een-gek-diep-hijgen-tot-je-licht-in-je-hoofd-wordt. Tegen die tijd was mijn keel uitgedroogd en moest ik me dwingen om door te gaan, anders mocht het nog een keer opnieuw. Dat mondstuk kun je mooi niet meer gebruiken, zei ik na afloop opgelucht, daar staan mijn tandafdrukken in. En misschien kun je ze voortaan ook in chocoladesmaak bestellen? Ze lachte maar wat en liet me ontsnappen. Thuis regelrecht de douche in.
Volgende week krijg ik de uitslagen van de neuroloog. Misschien krijg ik dan een rood waas voor ogen, maar tot dan toe houd ik het mooi bij blauw.
Inmiddels is de medische draaimolen weer een paar keer rondgegaan. De neuroloog hoorde afgelopen dinsdag mijn verhaal voor de derde keer aan, schudde zijn (hopelijk) wijze hoofd en kon de klachten nog steeds niet plaatsen. Hij greep zijn toetsenbord en begon er driftig op te tikken, intussen fragmenten van de uitslagen van eerdere onderzoeken van KNO- en oogarts prevelend. Ik onderbrak hem en zei dat ik die uitslagen nog nooit gezien had. Toen hij daarna een emmer vol medische termen over me uitstortte, begreep ik waarom. Koeterwaals!
Ik nestelde me dieper in de stoel en straalde de boodschap uit dat ik niet zou weggaan voordat hij iets anders verzon. Nou, dat deed hij! Morgenavond een nieuwe MRI-scan, nu specifiek van de nek. En een EEG met lichtimpulsen plus een hyperventilatie-test medio februari. En begin maart gaat hij me de resultaten vertellen. Als dit allemaal niets oplevert, kan hij niets meer voor me doen. Maar dat zien we dan wel weer.
De allereerste stap om tot een oplossing te komen, zette ik in oktober zelf richting opticien. Aangezien mijn eigen optiek er in juli de brui aan had gegeven, was ik naar een zaak hier in het dorp gegaan. Zij vertelde me toen dat mijn bril niet meer helemaal klopt, maar dat dit absoluut de oorzaak niet kon zijn van de klachten.
Vanmorgen liep ik toevallig langs de plek waar mijn oude opticien gevestigd was, en tot mijn verrassing zat daar ineens een andere: Optiek BOAV!STA. Een Optometrist! Aangezien ik online een artikel over optometrie had gelezen, waarbij ik 90% van de daar opgenoemde oogklachten herkende, dook ik als een haas naar binnen. De man, Peter, luisterde aandachtig naar mijn verhaal en sleurde me de onderzoeksruimte in. Daar bleek al snel dat de bril die ik nu draag helemaal niet meer geschikt is, en zeer zeker niet achter de PC. Blijkbaar moet ik constant mijn ogen overmatig inspannen. Bovendien ben ik van – naar + gegaan. Zegt me niet zoveel, maar ik voel het des te meer.
De optometrist vermoedt dat mijn ogen door het dragen van de nieuwe bril veel meer tot rust zullen komen bij beeldschermwerk en dat de klachten gegarandeerd deels zullen afnemen. Ik voelde de spanning van me afglijden. Een uur later stapte ik weer opgelucht naar buiten, met ogen als schoteltjes. Over een week is mijn nieuwe bril klaar, speciaal voor computerwerk. En er zit ook nog een blue light protect overheen. En als dat goed helpt, dan laat ik mijn gewone bril ook vervangen door glazen met de nieuwe sterkte. Of is het nu zwakte?
Als ogen konden vloeken, dan waren die van mij luidkeels aanwezig. Ze zouden het uitgillen van frustratie en onmacht. Als ogen konden rennen, dan hadden ze hun route tussen het kastje en de muur allang verlaten, op zoek naar nieuwe paden. Gelukkig kunnen ze wel zien, al gaat het niet van harte.
Vandaag is weer een stukje hoop vervlogen. Na vier maanden zou vandaag eindelijk iemand weten wat er aan de hand is. Diverse bezoeken aan neuroloog, KNO-arts en oogarts hebben immers geen verklaring opgeleverd. Alleen bij de helende handen van een fysiotherapeut heb ik baat gehad. En bij rust. Maar vanmorgen zou de orthoptist raad weten. Rode en groene glazen, lenzen en licht. Ik kan het felle lampje haast nog zien branden, volgens mij heb ik een schroeiplek op mijn oogzenuw. Een half uur later liep ik weer naar buiten, met fitness-oogoefeningen en een nieuwe afspraak voor over zeven weken. Dan wil ze mijn nieuwe spieroogballen van dichtbij zien. Mijn klachten waren haar echter onbekend.
Aan de andere kant is door al die onderzoeken ook zekerheid ontstaan. Mijn ogen werken blijkbaar best goed (samen), ik kan me aardig in evenwicht houden en mijn brein is fotogeniek. Als die drie deugnieten hun acties nou ook nog eens zouden willen coördineren, zou het veel beter gaan. Maar daar hebben ze nog niet echt zin in; ze zijn nog steeds allergisch voor beeldschermen. Wie de dwarsligger is weet ik niet, maar ik zal erachter komen!
Jammer dat ogen niet kunnen vloeken. Nu moet ik het zelf doen.
DOLDRIEST 