Er liggen twee enveloppen op mijn bureau: een oproep van de huisarts voor een griepprik en eentje voor een corona vaccinatie. Ik besluit de eerste te negeren en maak een afspraak voor de tweede.
Rond het middaguur wandel ik op mijn gemak langs de Bredase wegen. Zon en schaduw overspoelen de bebladerde trottoirs en ik snuif de herfstlucht diep in mijn longen. Te snel naar mijn zin spot ik de gele hesjes. De verkeersregelaars hebben maar weinig te doen en behulpzaam wijzen ze me de ingang. Het mondkapjesgebod laat zich weer gelden. Hoe ging dat ook alweer? Touwtjes een halve slag draaien en om je oren haken.
Quasi-beschermd door deze papieren barrière loop ik door naar de balie, waar een jonge man het door mij ingevulde formulier bestudeert.
‘Heb je wel eens een anify… een anafa…’ Hij wendt zich hulpzoekend naar een collega, die ‘anafylactisch’ prevelt. Ik schud mijn hoofd. Gelukkig hebben mijn allergieën me nog nooit in een shock doen belanden.
De dranghekken laten een verlaten route zien, en via een gesprekje met een arts mag ik doorlopen naar de stoel bij de prikcabines. Nog voordat ik de lees-app kan starten wordt me gevraagd of ik mee wil komen. Maar natuurlijk! Spijkerjasje uit en linkermouw verder omhoog stropen. De verpleegkundige babbelt ontspannen en voor ik het besef trekt hij de naald alweer uit mijn arm. Op naar de volgende halte: de 15 minuten stoel. Ik cirkel wat met mijn arm en beantwoord Wordfeud-uitdagingen. Heerlijk, zo’n kwartiertje verplicht stilzitten!
De route terug loopt langs achteraf gangetjes en portalen naar een brede deur die zich magisch opent. Daar is de zon weer, de wind. Snel trek ik het masker van mijn gezicht en zwaai naar de vrouwelijke verkeersregelaar. Nog steeds is het rustig bij deze GGD-locatie. Haar collega spreekt me aan.
‘En, is het gelukt?’
De man wil zich alweer omdraaien als hij ziet hoe ik spijtig mijn hoofd schud.
’Nee? Wat is er gebeurd?’ Zijn stem klinkt gealarmeerd.
‘Tja, mijn spieren zijn te hard,’ flap ik eruit, ‘de naald wilde er niet in.’
Tot mijn verbazing spert de man zijn ogen wijd open.
‘Oh, en nu dan?’ vraagt hij ongerust.
Hij is bloedserieus! Hoe dan?
Ik lach en geef hem een naar ik hoop geruststellend schouderklopje. ‘Nee joh, het was maar een geintje!’
Met een brede grijns en actief zwaaiende armen loop ik terug naar Avans. Nodig of overbodig, vaccinatie 4 is een feit.
DOLDRIEST 