Flarden van tijd
verstrikt in het doolhof
van menselijke perceptie
***
Men grijpt ernaar
in een wanhopige wedloop
naar meer
***
Tijd wordt schaars
vastgehouden door degenen
die het niet hebben
***
Laat ze vrij
laat los
leef nu
in dit moment
***
En plotseling
is ieder fragment oneindig
een zee van tijd
strekt zich voor je uit
***
Terwijl een portie maagzuur zich bezighoudt met mijn avondeten, zwiept de vaatwasser warm water in het rond en staat een pot thee te dampen. Vanavond is de bank van mij. En de zapper ook! Kom maar op met die spannende thriller of romantische komedie, ik ben er helemaal klaar voor. Benen op tafel, handen om het warme glas. De intro is veelbelovend, goede acteurs. Maar wat schuift er nou toch van rechts naar links door het beeld? Wat is dat voor iets achterl… oh gelukkig, het is alweer weg. Even een kussen erbij pakken.
Nog geen tien minuten later is het blijkbaar tijd voor het eerste reclameblok. Geen wonder dat films tegenwoordig zo lang duren. Koekjes! Tevreden knabbel ik op een chocoladewafel. Heerlijk z… verdorie, daar komt dat tekstlint weer, nu getooid met de kop van Joling?! Getver, laat me toch alsjeblieft gewoon naar de film kijken! Na een half uur heb ik vijftien korte minuten filmmateriaal gezien en vijftien lange minuten shit met fragmenten van programma’s waar ik van ril. Wat een relaxte avond leek te worden, verandert in een mum van tijd in een kalmte-oefening. Gelukkig zit er een ‘uit’-knop op mijn ouderwetse diepbeeld tv.
De Nederlandse zenders worden overspoeld met reality-tv. De eerste keer dat ik met dit fenomeen kennismaak, zie ik een blonde rijke Amerikaanse Barbie bovenaan een balustrade van een riante villa staan, terwijl ze naar haar Prins beneden gilt dat ze haar favoriete kledingstuk kwijt is. Ken roept daarop met een toegevende glimlach terug dat ze toch echt zelf moet zoeken. Vervolgens krijgt Barbie een woedeaanval en begint al haar kleren naar beneden te smijten. Verbluft denk ik nog even dat het een grap is, maar nee. ‘Hup, spring!’ moedig ik haar aan, ‘gooi jezelf achter je kleren aan!’ Die griet had geen reality-show nodig maar een fiks pak slaag op haar door-en-door verwende bottom!
Zomaar wat aankondigingen uit de tv-gids van deze week: You’re cut off, over verwende prinsesjes die in een soort heropvoedingskamp worden gedropt. Vooral laten zitten! Beach patrol, over strandwachten. David Hasselhoff in het kwadraat. Druktemakers in het nauw, werknemers die in hun werk aangemoedigd worden door kwaad publiek. Een ware inspiratiebron voor aspiranten. En dan een van de topprogramma’s: Jouw vrouw, mijn vrouw. Partnerruil is niet meer hot genoeg, we nemen de kids en het huishouden van een ander over. Alsof we niet genoeg hebben aan ons eigen gezin! Verder met Gênante lijven en Stom, stommer, stomst! Misschien moet ik dit laatste maar eens gaan kijken, het verwoordt mijn gevoelens perfect.
Een kort onderzoek laat mij een verbluffend lange lijst zien met titels als:
Danny de Munk en vrouw Jenny gaan verhuizen? Naar wel twaalf huizen verder? Dat interesseert toch geen hond, alsjeblieft zeg. En dan Dating in the Dark? In het donker kroelen, voelen en woelen? Weten we van gekkigheid nou echt niet meer hoe we mensen kunnen boeien? Ik heb er haast geen woorden voor. Mocht dit alles je niet kunnen bekoren, dan kun je ook nog meeleven met het wel en wee van de Bauers, de Pfaffs, Jan Smit en vast nog vele anderen. Waarom zou je dat willen? Wie kijkt hier in vredesnaam naar? Ik ken niemand in mijn omgeving maar er moet toch iemand kijken? Kijkcijfers hebben immers invloed op het programma-aanbod? Toch?
Gelukkig hebben we ook nog shows waarin sporadisch echt talent naar boven komt, zoals Holland’s got talent, X Factor en Dancing with the Stars. Deze kunnen best aardig zijn als de jury het spotlight niet claimt. En mits echte vrienden de kandidaten zonder talent tegenhouden en hen tegen zichzelf in bescherming nemen. Nog meer verbluffends in De Allerslechtste Chauffeur van Nederland, zeker als een deelnemer presentator Ruben Nicolai en een cameraman het ziekenhuis in rijdt. En dan is nep tv ineens REALITEIT. Dat is schrikken mensen!
Reality-tv kan mij gestolen worden. En ze hoeven de dieven niet eens te pakken! Geef me in plaats daarvan maar een goede ouderwetse SOAP…
… kan ik tenminste die vieze nasmaak uit mijn mond wassen!
~Mar
Vakantie-blues speelt door mijn hoofd en de klanken maken korte metten met mijn concentratie. Ik houd het niet meer uit, wil weg, mijn baan opzeggen en er vandoor. Het keurslijf van alledag past niet meer. Ik wil zelf beslissen wat ik doe met mijn tijd en niet gedirigeerd worden door mail en telefoon. Het gareel knelt en ik worstel, verzet me. Waar is mijn paspoort? Kom hier reistas, je buik is veel te leeg. We gaan terug!!
Een week na mijn vakantie ben ik nog steeds in de ban van het prachtige zuiden van Engeland. Ruige kusten en lieflijke bloementuinen. Een taal om als een lichte deken om je heen te slaan. Gastvrije bevolking. Een adembenemend patchwork van groene weilanden, gedrapeerd over hellingen en dalen en afgewisseld met bebladerde stroken. Mijn Zuid-Limburgse hart voelt zich helemaal thuis. Een route van 2.500 km leidt iedere dag een stukje verder naar Land’s End – het uiterste puntje van Cornwall – en buigt dan weer terug naar het oosten. Machtige kastelen en stille kerken. De tocht voert door New Forest National Park. Paarden en koeien lopen onverstoorbaar vlak voor de motor. Ik stuiter van enthousiasme en wordt gemaand stil te blijven zitten.
Heb je je al eens begeven in de wondere wereld van Bed & Breakfast? Voor mij een nieuw fenomeen, en wat een kennismaking! Direct de eerste nacht ben ik om door de B&B van mrs. Brown, een tenger breekbaar vrouwtje van minstens tachtig jaar maar nog zeer kranig. Een kamer recht aan het strand! Overal ligt dik rood tapijt, zelfs in het kleinste kamertje. Zouden ze dat iedere week vervangen? En dan het landhuis net buiten Exeter. Aan het ontbijt roep ik dat ik blijf, dat ik de mansion wil kopen. Prompt volgt het antwoord: ‘Yes, actually that IS possible!’ Het blijkt echt te koop te staan voor het luttele bedrag van 850.000 pond. Juist… omrekenen heeft geloof ik geen zin, maar wat een ontzettend gave plek.
We gaan naar een kasteel kijken, boven op de berg. De motor brengt ons trouw naar een kleine parkeerplaats, maar helaas mag hij niet verder. Veilig en (erg) warm gekleed in een all weather broek, motorjas en de helm bengelend aan mijn arm begint de klim. De Tour de France is er niets bij. Een stijging van 30%, afgewisseld met iets makkelijkere stukjes. Al gauw gaat de jas uit. Wat ben ik blij dat ik The Stig niet ben! Verbeten zwoeg ik verder. Na een blik op mijn verhitte hoofd neemt mijn partner de helm van me over. ‘Houd vol Mar’, denk ik, ‘laat je niet kennen!’ Eindelijk komen we boven aan, hoera… maar de juichstemming slaat al snel om in verbazing. Waar is dat prachtige kasteel? Niets. Een lifeguard station, een weide met een hek dat toegang geeft tot een wandelroute en in de verre diepte lonkt de zee. Gossamme, dat méén je toch niet hè, heel dat stuk voor niks?! Aaaaargh. Ik laat me vallen op een rots en puf uit met een hart dat gelukkig wordt tegengehouden door de nauwte van mijn keel. Even de verkeerde afslag gepakt. Weer beneden laten we het oude bouwwerk mooi links liggen! We zijn tenslotte in Engeland.
Wat een manier van reizen, ik word er lyrisch van. De wereld ziet er anders uit vanaf een Harley: vrij en avontuurlijk. Soms echter een beetje te… Links een afgrond van ettelijke honderden meters, nonchalant ‘beschermd’ door een latje van 3 centimeter op heuphoogte. Boven een dak van gebladerte dat geruststellend ritselt en intussen stiekem het vocht naar beneden transporteert. Voor me een kronkelende weg, een paadje van amper een meter breed, in het midden smaakvol gedecoreerd met een strook mos, grassprietjes en wat kiezel. Lekker smoooooth. Bergop- en afwaarts. En wij daarover heen op een ronkende motor. Eén schrikreactie door een konijn – laat ik al helemaal niet denken aan een tegenligger – en we storten naar beneden. Ik zie mijn kinderen nooit meer terug. Stil zitten, doodstil zitten meid! Na wat een half uur lijkt maar vast korter is, komen we beneden aan in de Valley of Rocks. Terwijl ik als een haas van de Harley afklauter, ontsnapt een BLOODY FRIKKIN’ HELL!!! aan mijn bloedeloze lippen, weergalmend vanuit de diepte waar mijn hart ooit gezeten heeft. ‘Zo, dat was best heftig!’, hoor ik. The understatement of the year. Gelukkig masseert de ongelofelijk prachtige omgeving zachtjes mijn getergde zenuwen en na wat foto’s stap ik met knikkende knieën weer op.
Met recht een enerverende vakantie! Wat is die bureaustoel dan veilig als ik weer bij Avans ben. Als we knuffels, kussen en vakantieverhalen met het team hebben uitgewisseld. Als we alweer schaterend van diezelfde stoel zijn gevallen. Misschien valt het toch wel weer mee om terug te zijn…
Op onze reis per motor door het zuiden van Engeland kom ik prachtige kastelen en indrukwekkende kathedralen tegen. Ontzettend mooi!
Wat echter veruit het meeste indruk maakt is de natuur. De vriendelijkheid en gastvrijheid van de mensen. En de ingetogen oude bouwwerken uit een andere tijd.
Zoals deze eenvoudige maar daarom voor mij o zo mooie kerk en het omringende kerkhof. Even weg uit deze jachtige tijd naar vroegere eeuwen. Grafzerken uit 1850…
Stille verwondering…
niet alle eendjes zwemmen in het water
ze stappen ook graag vrolijk rond
een snater hier, een wedren daar
op zoek naar eten op droge grond
zo ook dit vrolijk exemplaar
nieuwsgierige pretogen, onbevreesd
van gestrooide kruimels en van aandacht
kreeg hij natuurlijk het allermeest
Het stortregent. In mijn tuin klimmen cats & dogs in een inderhaast gebouwde ark om de pootjes droog te houden. Wat een hondenweer. Wat vreselijk. Dit is toch geen zomer! De herfst is gearriveerd en brengt windvlagen naar Nederland. Wat…
… WAT BEN IK TOCH EEN AFSCHUWELIJK VERWEND NEST!
Een paar dagen regen en meteen steen en been klagen. Ik zit niet op een camping te rillen in een ondergelopen en lekkende tent. Ik zit niet op een fiets om tegen de wind in door de zware buien te zwoegen. En ik zit al helemáál niet in een overvol vluchtelingenkamp in Somalië waar kleine kinderen sterven door de droogte en ontbrekende voorzieningen.
Nee, ik heb de dag doorgebracht op een comfortabele stoel met gekke lieve collega’s. Daarna trotseerde mijn Kaatje dapper de waterplassen en bracht mij droog naar huis waar mijn zonen op me wachtten. En nu voor het eten een glaasje wijn en wat knabbels. Goh, wat heb ik het toch slecht… NOT!
Kon ik die wolken maar naar Somalië jagen waar zich volgens de Verenigde Naties de grootste humanitaire ramp ter wereld voltrekt. Niet om de opvangkampen in een modderbad te veranderen, maar om de dorst van de grond te lessen. Om de gewassen te laten groeien. Om het drinkwater aan te vullen en te zuiveren door verse aanvoer.
Hier wat beelden van de ramp in Somalië. De foto’s en onderschriften spreken voor zich.
Hetgeen mij meteen brengt tot het volgende:
*TRINGGGG*
Zucht. Alweer geld nodig? Zeg, ik ben ZELF onderhand een goed doel! Het houdt maar niet op.
Sinds de dip in de economie komt deze reactie vaak voor. Heel begrijpelijk als je bijvoorbeeld door de crisis je baan hebt verloren en moeilijk kunt rondkomen. Als je welvaartspeil hard achteruit holt en je niet meer hetzelfde comfort hebt als voorheen. Als je iedere euro moet omdraaien voordat je ‘m durft uit te geven.
Stug schenk ik iedere maand aan deze goede doelen:
En dit blijf ik doen tot ik mijn jongens geen eten meer kan geven. Want kinderen, zieken, vluchtelingen en dieren hebben alle hulp nodig die ze kunnen krijgen en ik kan het geld hiervoor nu opbrengen. Klik gewoon eens op een link; dan zul je tot de conclusie komen dat je al kunt helpen met een kleine bijdrage!
Het is maar een greep uit alle mogelijkheden; een volledig overzicht vind je op Goede Doelen. En misschien is het slechts een druppel op een gloeiende plaat. Maar iedere euro telt. JOUW bijdrage telt! Vele druppels maken een grote plas die de gloeiende plaat der rampen misschien iets doet afkoelen.
Waarmee we weer bij water belanden. Het regent in Nederland…
De spleet is zo diep dat je er met gemak een fiets in kunt parkeren. De aan zwaartekracht onderhevige spijkerbroek spant in zittende toestand slechts gedeeltelijk om de billen. Ik kan mijn ogen er niet van af houden, hoe hard ik ook tracht mijn blik af te wenden. Er is daar ergens toch hopelijk nog wat meer katoen te vinden? Niet aan denken meid!
Ernaast heb ik vol uitzicht op een Björn Borg boxer die om smalle heupen sluit. Steunend op gespierde armen leunt de jonge adonis achterover, zijn gezicht opgeheven naar de zon. Ontspannen stilte in het druk gesticulerende groepje. Genoeg om naar te kijken zou je denken. Maar in een ogenblik dwaal ik weer af. Naar die spleet. Af brein, AF!
Even later staat het groepje op en een ruim geruit shirt drapeert zich vol genade over de gevreesde donkere diepte. Ik slaak een zucht van verlichting en heb eindelijk weer oog voor mijn omgeving.
Om mij heen een live modeshow. Niemand regisseert het spektakel en chaos lijkt te overheersen. Toch kan ik langzamerhand patronen ontdekken. Naast Björn Borg en de bouwvakker zien we ook de zakenmannen in dop. In mijn ogen moeten ze nodig gepeld worden – ik houd meer van casual – maar ze zien er kek uit in hun stemmige kostuums. Ook de dames stralen doelbewustheid met hun gehakte mantelpakjes.
Hakken, martelwerktuigen van de moderne tijd! Een crime voor ruggengraat en voeten, maar ze doen wel lange benen nog langer lijken. En worstbenen eh … tja, dat blijven gewoon worstbenen met hakken. Erboven ragfijne panty’s, leggings of gewoon een dun laagje natuurlijk bruin, eindigend in een kittig rokje. We vervolgen onze opwaartse weg.
Daar zie ik iets dat in dezelfde categorie als de bilspleet valt: een naveltruitje met teveel vulling. De rollen puilen er onderuit. De man heeft hoogstwaarschijnlijk niet door dat zijn achterkant gemengde gevoelens oproept, maar dit valt toch echt wel recht in het blikveld van iedere spiegel. VRE-SE-LIJK! Meid, hang er alsjeblieft iets overheen. Wel zonde van die navelpiercing.
Dit jaar is een jaar van laarzen. Van rubberlaarzen met bloemetjes, recht uit het New Yorkse straatbeeld geplukt, tot stoere Uggs. Zelfs in de zomer worden deze wolligwarme knuffeldieren op handen aan de voeten gedragen. De Australische schapen slaken een zucht van verlichting als ze van hun wol af zijn, maar hier stoppen we onze voeten erin, ook al is het 30 graden. Verder zijn er natuurlijk de vertrouwde slippers en sneakers onder spijkerbroeken in allerlei lengtes, ruige shirts, romantische blouses en fleurige jurkjes. De mode zwiert vrolijk in het rond.
Dan ineens een nieuwkomer. Ik knipper een paar keer met mijn ogen maar het beeld wil maar niet weg gaan. Een harembroek! Een broek met veel te veel stof en een abominabele pasvorm. Een gepofte drollenvanger. Het kruis bengelt ergens tussen de knieën. Oosterse vrouwen zien wellicht bevallig en sensueel uit in half doorzichtige exemplaren, maar…
Maar ik geef geen commentaar, neen, ik observeer! Alsof ik ook maar enig besef van mode heb. Je hoort mij niets zeggen, modebarbaar die ik ben. Iedereen moet gewoon dragen wat hij of zij leuk vindt! Flaneren in zomerse outfits, buiten lachen en je goed voelen. Het nu nog drukke schoolplein is binnenkort zo goed als verlaten, ademloos wachtend op het nieuwe studiejaar. Maar wij nog niet. Voorlopig zijn wij vrij en genieten we van de zomer!
Pabo Avans Hogeschool, met Marion Driessen.
Ja hallo, meej mevrouw Jaanse. Zeg, wanneer komt mijn pakske nou es binnen? Da ik besteld heb? Ik wacht al langer as twee weken!
Goedemorgen mevrouw Jansen. Welke bestelling bedoelt u?
Nou, die van da boekske.
Boekje? Heeft u boeken besteld van de literatuurlijst? Of de Pabowijzer?
Wa voor wijzer?
De Pabowijzer?
Neeje, die van da boekske, da Pabo boekske!
Pabo boekske?
Vanaf de overkant bereiken mij benauwde geluiden. Ik kijk op en zie mijn collega half naast de stoel hangen van het lachen. Ze maakt zeer beeldende gebaren en ineens begint het in de verte te dagen. Mevrouw zal toch niet…
Mevrouw Jansen, welk Pabo boekje bedoelt u precies?
‘Zwarte Tarzan, vraag of ze de zwarte Tarzan besteld heeft,’ moedigt de overkant me breed grijnzend aan, ‘zeg dat die uitverkocht is!’. Intussen praat mevrouw Jansen verder.
Dat lingerie boekske natuurlijk. Maar ik hej gewoon kleren besteld. Jullie verkopen ook gewone kleren hoor!
Ik bijt op mijn lippen terwijl mijn blik weer op mijn collega valt die inmiddels allerlei kleding en handelingen uitbeeldt. Manmoedig probeer ik haar te negeren en draai me om, maar mijn stem begeeft het en ik sla dubbel van het lachen, hand voor de hoorn. Achterstevoren op de stoel met mijn kop half in de kast weet ik nog net verstikt uit te brengen:
Dat geloof ik graag mevrouw Jansen, maar u spreekt nu met Avans Hogeschool, met de… de andere Pabo, de academie voor pedagogisch onderwijs. U moet waarschijnlijk een ander numm…
Een klik bevestigt het verbroken gesprek.
……………………………………………………………………………………………………………………………
Pabo Avans Hogeschool, met Marion Driessen.
Dag mevrouw Driessen, u spreekt met mevrouw Elsinga. Hopelijk kunt u mij helpen. Ik heb in 1981 de opleiding voor kleuterleidster gevolgd en nu ben ik mijn diploma kwijtgeraakt. Kunt u mij een kopie sturen?
Het is vrijdagmiddag vijf over vijf…
……………………………………………………………………………………………………………………………
Pabo Avans Hogeschool, met Marion Driessen.
Dag, met Smit spreekt u. Zeg, moet u eens luisteren, we hebben hier een kleine kangoeroe.
Een zeer zakelijke stem. Verbluft laat ik een stilte vallen, waarin ik tracht de mij toevertrouwde informatie te verwerken.
Een kangoeroe?
Klopt. Wanneer kunnen we die brengen?
Een kangoeroe?! U bedoelt een wallaby?
Juist ja.
Mijn stem wordt iets hoger. Waarom krijg ik altijd dit soort debiele telefoontjes? Waarom dat toestel niet gewoon laten rinkelen?
Begrijp ik het goed dat u belt naar de Pabo, naar Avans Hogeschool, omdat u een wallaby heeft en er van af wilt?
Correct.
Mijn wenkbrauwen zijn inmiddels de haargrens ruim gepasseerd. Ik probeer het nogmaals.
Meneer Smit, wat denkt u dat we hier met een kangoeroe moeten doen? Op een HOGESCHOOL? Het is hier toch geen kinderboerderij?!
Ja, wat moet ik er anders mee?
Ik voel mijn klomp breken en kan me niet meer inhouden.
Dat weet ik ook niet, maar u kunt het dier in ieder geval niet naar Avans brengen! Bel de Dierenbescherming op, of Safaripark Beekse Bergen, Stichting AAP, weet ik het, maar NIET de Pabo!! Succes meneer Smit.
Sprakeloos kijk ik naar mijn toestel en speur dan rond naar verborgen camera’s. Op de gang zie ik nog net een buideldier voorbij hupsen…
In januari 1997 vond ik mijn weg naar Hogeschool West-Brabant. Of was het nou Brabant? In ieder geval nog geen Avans. Het complex bestond slechts uit drie hoofdtorens met wat tussenvleugels. De bewegwijzering was even wennen, maar met enig wiskundig- en taalgevoel was het best te doen. Een rechttoe-rechtaan gebouw. Ik startte mijn loopbaan bij CMV en vervolgde mijn weg via Social Work Deeltijd. Deze hechte club mensen maakte werken gewoon leuk! Toch maakte ik in 2005 de overstap naar de Pabo. Het was een grote stap van ettelijke honderden meters: ik verhuisde van de Hogeschoollaan naar voormalige kweekschool, klooster en internaat Sint-Franciscus aan het Dr. Jan Ingen Houszplein 2 te Breda.
Dezelfde hogeschool, maar een compleet andere wereld! Een oud gebouw, gelegen in een bruisende volkswijk. Zelfs zo bruisend dat een grote stalen poort – die (soms) werkte op afstandbediening – nodig was om dolende wijkbewoners tegen te houden. Een plein aan de voorkant met speel- en hangtoestellen voor jongeren. De bloemenkraam op de hoek. Een keur aan winkeltjes – al dan niet obscuur – om diezelfde hoek. Binnenplaats met grote bomen en bankjes in de zon.
Vol ontzag stapte ik die eerste keer door de houten deuren en meldde me bij de receptie waar ik werd doorverwezen naar het Servicepunt. Via de uitgesleten marmeren trap klom ik naar de tweede verdieping en passeerde een prachtige kapel waarin de oude versie van Xplora gevestigd was. Heiligenbeelden strekten hun zegenende handen naar me uit. WOW. Bij het Servicepunt – gevestigd in de ziekenboeg van deze oude kweekschool – wachtte me nog een verrassing: ik vond er een oud-collega van de Sociale Verzekeringsbank! Het ijs was meteen gebroken, al duurde het twee dagen voordat alle katten uit de boom gekeken waren. Maar toen was er ook geen weg meer terug.
Hoe kan ik ooit beschrijven wat daar allemaal gebeurde. Het was een warme douche met een flinke straal humor, een verrassend geurenspel aan emoties, romig schuim van saamhorigheid. Laat ik maar gewoon beginnen met wat dingen die me te binnen schieten. Er schuilen nog veel meer verhalen achter. Alright, de memoires van het Dr. Jan Ingen Houszplein:
Wist je dat…
Voor onze HBO-studenten is de Hogeschoollaan veel beter, professioneler, uitdagender en modern. Maar regelmatig verlang ik terug naar onze oude Pabo. Het was geen superstrak architectonisch ontwerp. Geen glazen paradepaardje met technische hoogstandjes. Er was geen contact met andere academies en opleidingen. Maar ook geen problemen met lokalen en roostering. Het gebouw aan het Dr. Ingen Houszplein was uniek, dat krijgen we nooit meer terug. Maar wat we gelukkig meegenomen hebben naar de Hogeschoollaan is een geweldig team dat nog steeds die oude verbondenheid uitstraalt. Meiden, bedankt!! En oude kweekschool aan het Dr. Jan Ingen Houszplein, we dragen jou nog steeds in ons hart mee.
Een zonovergoten lentedag in juni. Als we langs de singel lopen, waaien trompetklanken onze richting uit. Een muzikant heeft zich afgezonderd om nog even te oefenen. Een weefgetouw van pontons strekt zich uit over het water van het Spanjaardsgat. Er is een groot podium gebouwd op het water, maar er speelt nog geen band. Hierdoor niet in het minst gehinderd hebben honderden zon- en muziekliefhebbers een plekje gevonden. Zien en gezien worden.
We slenteren verder het centrum in, gelokt door de jazzy klanken. Helaas blijken ze nog steeds van blik te zijn. Waar zijn die befaamde bandjes nou, slapen ze nog? Het 41ste Breda Jazz Festival gaat rustig van start.
In de Visserstraat lopen we vrienden tegen het lijf. Even bijkletsen natuurlijk, over vakanties en de afgelaste Harleydag in Arnhem. Rivaliserende bendes zouden de stad onveilig maken. De enige oplossing was blijkbaar Arnhem hermetisch op slot gooien en alles annuleren. Ook Breda moet er dit jaar aan geloven: er komt geen Harleydag Breda! Eeuwig zonde. Goh, zouden ze vandaag dan niet bang zijn? Hier zijn toch zeker ook rivaliserende bands?
We genieten van het uitzicht. Breda is een prachtige gemoedelijke stad met veel mooie gebouwen en ook veel mooie mensen. Aparte mensen. Interessante mensen. Ik kijk met verwondering naar een vrouw op slippers met gouden naaldhakken. Erg knap en atletisch als je daar op kunt lopen zonder te stranden tussen de kinderkopjes.
Dan ontdek ik een Warhammer winkel met prachtige sets – ook Lord of the Rings – langs de wanden, een live workshop en kleine kunstwerken uitgestald in het midden. Ik moet ze gewoon even aanraken, héél voorzichtig. Ademloos dwaal ik rond, kijkend naar de geconcentreerde gezichten van kinderen die druk bezig zijn met het beschilderen van de figuurtjes. De miniaturen lijken me ook bijzonder geschikt voor Dungeons & Dragons. Vman is inmiddels naar buiten gevlucht. Een man vangt mijn blik op en vraagt of ik een rondleiding wil, of uitleg over het spel. Ik bedank hem en zeg – met een knipoog naar buiten – dat ik misschien nog wel een keertje alleen terug kom.
Bij Bagels & Beans weten we een tafeltje in de zon te bemachtigen. Vman kiest voor een muffin en ijsthee, zelf kies ik voor een Nootgeval: een goddelijke mix van yoghurt, ahornsiroop, walnoten, bananen en kaneel. Ik heb zin om het glas uit te likken.
Een Perry Sport en Xenos later gaan we weer op zoek naar een terras. Het is vreselijk druk, maar iedereen lacht en danst, klapt en zingt. Wat een sfeertje! Dan hoor ik eindelijk een streetband, man met paraplu voorop. Dertig jaren Jazz Festival vliegen in een rap tempo door mijn hoofd om tot stilstand te komen in 1981; het jaar dat ik startte met mijn studie in Breda. Vanaf het begin kwam mijn vader rond Hemelvaart hier naar toe om te genieten van de live jazz muziek. Het was een vrolijke traditie, vaak samenvallend met mijn verjaardag. Weet je wat? Ik ga hem bellen, ga hem laten meeluisteren, terugvoeren naar toen. Zijn lachende stem aan de telefoon vertelt me dat hij dit op prijs stelt.
Op het Kasteelplein schiet Vman – na diverse mislukte pogingen – als een snoek af op een vrij tafeltje bij Plan B. Hij en een vreemde man winnen samen. Wij vrouwen grijnzen naar elkaar en even later zitten we gezamenlijk wat te drinken. Het is een echtpaar uit Tilburg. Ze drinken slechts één pilsje, anders redden ze het niet meer op de fiets terug. Ik denk aan Vman’s rug en houd het bij jus d’orange. Een dubbele trappist in deze warmte vloert me gegarandeerd.
Een uurtje later stappen we op, de volgende terrasliefhebbers nog net niet op schoot. Hand-in-hand lopen we op de klanken van de zonnige muziek terug naar de auto. Wat een heerlijke donderdag.
DOLDRIEST 