Tag: stress

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Werk-Druk

Gepost op door Doldriest

Ik zie ze vallen, een voor een. Als losgeslagen bladeren waaien ze mee met de herfstwind. Soms weet iemand zich nog in de luwte vast te klampen aan een uitstekende tak, vindt houvast, maar het is maar voor heel even. Dan wordt hij onweerstaanbaar verder meegesleurd in een wervelwind van taken. Van dingen die moeten. Gele post-its dwarrelen quasi-vrolijk mee.

Haast zindert in de lucht en breidt zich uit naar alle kanten. Ongedurig. Men kan niet meer echt luisteren. Er is geen tijd, het is veel te druk! Hoewel de voeten nog net stil staan, zijn de gedachten alweer ver vooruit. Naar de les. De wachtende studenten. Het stagebezoek. Naar de stapels werkstukken die wachten op een kritische blik. Of op een corrigerende tik. De notitie die af moet.

Er wordt keihard gewerkt. De blik is bijna grimmig op het beeldscherm gericht, koptelefoon op om de oren te beschermen tegen aanlokkelijke afleidingen. Het is een teken aan de wand dat weldadige uitbarstingen van plezier haast met irritatie worden bekeken. Kan het wat zachter? Dan verscholen een melancholische blik. Een onuitgesproken wens om mee te doen. De verbeten trek verzacht en heel even gaan de teugels los, maar al snel is men weer geconcentreerd. Nog even doorpezen.

Niet alleen de uitvoering van het onderwijs levert een flinke werkdruk op; we moeten immers ook evalueren. We moeten aanpassen, terugkoppelen en ontwikkelen. Vernieuwen! En daarover moet gecommuniceerd worden. We vergaderen in allerlei commissies en projectgroepen. En ieder overleg eist aandacht op met zijn energieslurpende kop. ‘Gewoon’ les geven is een verademing, met creatieve toeren ingepast in overvolle agenda’s. De naderende accreditatie doet er nog een schepje smaakversterker bij.

Het is roerig in Onderwijsland. In het verlangen naar het nog beter willen doen moet alles sneller, actueler, nieuwer. We willen meer! Met veel enthousiasme komen fantastisch goede ideeën tot leven, hele programma’s worden omgegooid in onze drang naar verbetering. Ideeën die echter maar amper passen in het keurslijf van de hogeschool. Er is ruimte nodig voor lessen in lokalen en takenplaten, en dit alles bij een krap budget. Het gebouw staat bol en het uithoudingsvermogen wordt ernstig op de proef gesteld.

Ik zie ze vallen, een voor een. Of is het een kwestie van perspectief en ga ik langzaam zelf gestrekt? 😉

131120werkdruk

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Humor, Korte verhalen

Lekker Ontspannen

Gepost op door Doldriest

En elk jaar krijgt mijn geschiedenisdocent het weer iets drukker. – Loesje

Heb jij het ook druk? Te druk? Zo druk dat je vaak niet kunt ontspannen en maar door maalt? Dit gevoel van onrust in je lijf heet ‘stress’. Eigenlijk is het een oer-reactie van de mens om te overleven in de wilde natuur, maar er is niet veel wilds meer in de hedendaagse maatschappij, behalve wijzelf natuurlijk. We hollen van hot naar her met iPad navigeersysteem in de hand en vergeten vaak stil te staan, stil te zijn.

Milde stress kan positief uitpakken, maar langdurige spanning zonder ontlading is ronduit ongezond. Nu kun je stress op allerlei manieren kwijtraken: pakje sigaretten roken, een fles wijn naar binnen gieten of je hele voorraad snacks (of pillen) erdoorheen jagen. Kan best lekker zijn hoor, maar is niet echt aan te raden. Dan zijn sport en slapen veel beter, of speciale ontspanningstechnieken. 

130508stoelmassage

Zo is daar massage. Lekker relaxen op een bed terwijl je lichaam aan alle kanten gekneed wordt. Onze baas gunt ons regelmatig een stoelmassage. Dat doet het College van Bestuur natuurlijk niet zelf, daar worden deskundigen voor ingehuurd. Heerlijk. Kijk er niet van op als je een elleboog in je rug krijgt, hoort er allemaal bij. Zelfs je handen komen aan de beurt en je lijkt op wolken te zweven erna. Het enige nadeel is dat je geen zin meer hebt om te werken. Je niet eens meer kúnt werken, omdat je alles los laat, inclusief je verstand.

Meditatie, ideaal om te ontspannen als je het goed onder de knie hebt. Maar als ik het probeer, krijg ik altijd de neiging om mijn geestelijke krachten te gaan testen – the Force. Zo zat ik afgelopen week door een donkere zonnebril naar een steen te staren, volledig gefocust. Beweeg, geef ik als opdracht, beweeg en kom naar mij toe! Niets natuurlijk, mafketel. Maar mijn ogen zijn nog geen meter naar rechts gedwaald of het object komt tot leven! Verbluft knipper ik en… natuurlijk heb ik geen psychische krachten. Het was gewoon een donzig vogeltje dat net zo dwaas als ik zat te suffen. Toch schrok ik er stiekem een beetje van 😉

130508vogel

Al eens naar de sauna geweest? Ook geweldig ontspannend, zegt men. Mijn ervaringen in een sauna zijn goddank op een hand te tellen. Wat een hitte zeg, afgrijselijk. Zelfs het interessante uitzicht kan mijn aandacht niet voldoende afleiden. Gelukkig gooit iemand water op het vuur om te verkoelen… waarna een muur van hitte op je neer slaat. Mijn oer-reactie: naar buiten! Oh nee, wordt gezegd, je mag nog geen koude douche nemen. Nou ik dacht het wel, een koude douche is juist prima om alle stress van de sauna van je af te spoelen.

Yoga, ook al zo relaxed. Als ik ergens van ga stressen is het op commando ontspannen. In de zwangerschapsgym zat destijds ook een deel yoga. Ga maar lekker op je rug liggen. Nou, probeer dat maar eens als walvis met een slechte rug. Mag ik op mijn zij gaan liggen? Dat werd toch echt afgeraden. Zo ontspannen als een plank lag ik daar te yoga’en. Een keer en nooit meer. En dat puffen ging later vanzelf.

Stress. Geef mij maar een spannend boek, of zet me in een blokhut in Portugal – liefst gecombineerd – dan ontspan ik als de beste. En dat heb ik vorige week dan ook gedaan. Want vanaf nu gaan we in één streep naar het einde van het studiejaar. Allemaal veel succes, sterkte en kalmte in dit laatste blok.

Hoe houd jij je hoofd koel in drukke tijden?

Geplaatst in Columns, Compassie, Gezondheid, Persoonlijk

Het leven is als Pepsi!

Gepost op door Doldriest

Daar is Marion! Een uitgelaten studente vliegt me buiten om de nek en springt met me in het rond, op de hielen gevolgd door haar vriendin die dezelfde blije boodschap heeft. Opluchting staat op hun gezichten geschreven. Eindelijk ‘s avonds met het gezin op de bank, spelletjes doen, een film kijken. Eindelijk gewoon weekend vieren in plaats van die eeuwige dreiging van de studie. Wat een prestatie van deze kanjers. Vier jaren lang gezwoegd voor het diploma, en nu is het dan ook zover. Ze zijn geslaagd! En ik ben zo trots op hen.

Ik stap de werkvloer op en een zware deken van verdriet daalt neer. Verstikt. Maar ik kruip eronder en deel de pijn en wanhoop die in de lucht hangen. Een student van ons is overleden. Zomaar. Plotseling. Niets wees erop dat deze tragedie zou gebeuren. Hij werd slechts 19 jaar. We staan allemaal met onze mond vol tanden, er zijn geen woorden voor. Waarom hij? Waarom deze levenslustige bruisende jonge vent, die nog lang niet klaar was met leven?

Zijn klasgenoten zijn verbijsterd en murw geslagen. Iedereen die hem kent is diep geraakt. Tentamens zijn ineens niet meer belangrijk. Samen zijn, samen praten, samen stil zijn, dat telt. En ondanks de pijn en het verdriet is het mooi te zien hoe zij steun zoeken en vinden bij elkaar. Een hechte vriendenclub is het. Snikken worden gesmoord in wijd open armen. Tranen worden gedroogd op de schouder van een lotgenoot. Ze zijn verdrietig. Missen hun maatje. En ik ben triest met hen, maar ook zo trots op hun kracht, hun moed!

Het team heeft het druk. Erg druk. Tentamens, examens, mondelinge toetsen. Scripties en onderzoeken. Een niet aflatende stroom van werk en inzet van studenten vraagt een even grote inzet van docenten en ondersteuning. De diploma-uitreiking nadert met rasse schreden en nog lang niet alles is binnen. Paniek slaat toe! Maar we zetten er samen nog even de schouders onder en ploeteren voort, tot ook die hobbel is overwonnen. Ben trots op mijn collega’s!

Blijdschap zij aan zij met leed. De eerste kleinzoon wordt geboren, een zoon overlijdt. Een relatie wordt verbroken, nieuwe liefde bloeit op. Gezinsuitbreiding, een student vliegt uit. Het leven is vaak onvoorspelbaar en vol tegenstrijdigheden. Meestal kabbelen de dagen voorbij, maar dan gaan gebeurtenissen er ineens met je vandoor, een stroomversnelling sleurt je mee, tegen wil en dank. Is het een kringloop of een stroom zonder einde? Wat ik wel weet, is dat onze geliefden voortbestaan in ons, in onze harten en gedachten. Iedereen laat iets achter, onuitwisbaar en nooit dovend. Life can be a bitch, mensen, maar ook heel mooi.

Het leven is als Pepsi: prikkelend en zoet. Opwekkend, soms stijgt het naar je hoofd. Er zit van alles in, maar je weet niet precies wat. Het is absoluut niet te pruimen als het lauw en doodgeslagen is. Live your life to the Max! Alvast een heel fijne vakantie. Dan zie ik je weer aan de andere kant van de zomer…

~Marion

Geplaatst in Compassie, Inspiratie, Persoonlijk

Eindexamen Blues

Gepost op door Doldriest

~

Een noodzakelijk kwaad

waar je je in concentratie

op inzicht en geheugen verlaat.

~

De druk wordt groot en groter

en de antwoorden glippen weg

als veel te zachte boter.

~

Je wilt studeren, veel, echt

maar je brein zoekt een uitweg

en vlucht, wat je ook zegt.

~

Houd vol, kom op, bijt door

en bedenk in alle stress:

Straks sta je er veel beter voor!

~

Heel veel sterkte met de laatste pittige loodjes, jullie kunnen het!

Voor mijn jongste zoon Sean, zijn vrienden, en voor iedereen die nu middenin de eindexamen-uitdaging zit.

Geplaatst in Expressief, Gedicht

Van Blog Los

Gepost op door Doldriest

Tweeduizendtien en tweeduizendelf
Brachten mij dichter tot mijzelf

Schrijven daar, schrijven hier
Schrijven geeft mij veel plezier

Engels, Nederlands, het is één brij
Van woorden en zinnen, met foto’s erbij

Ik sta ermee op en ga ermee naar bed
En meestal is het dolle pret

Mijn brein maakt sprongen van hot naar her
Over dingen dichtbij en dingen van ver

Iedere dag een Figment is dit jaar’s doel
En geloof me, da’s best een heleboel!

Plus wat losser Gedartel op deze site
Eens per week, het lijkt wel light

Samen met M&M schrijf ik Dierlantijnen
Over spreeuwen, dassen en konijnen

Schrijfgroep BlogMaarRaak! vergt onderhoud
Alweer ’n bijeenkomst, ik krijg het benauwd << niet echt hoor 😛

Over Kerkers & Draken schrijf ik ook nog
Op Dungeon Dutchess, zo heet dat blog

Soms wordt het teveel, ben ik de klos
En voel me dan even Van Blog Los

Verhalen en plots spelen door mijn hoofd
Door al het bloggen bijna uitgedoofd

Tot vorige week, ik zag het licht
Het verbindende thema en kogelgewricht

Ideeën groepeerden tot kinderboek
Enthousiaste duik in nieuw onderzoek

Schrijven, lezen, mijn kop wordt te heet
Maar dan komt de muze en pakt me beet

Zij zit op mijn schouder en dwaalt door mijn haar
En als ik twijfel, dan staat ze steeds klaar

Net als jij lieve lezer, met je oog en je oor
Al ben ik Van Blog Los, jij sleept mij erdoor

Dus een groot DANKJEWEL voor alle steun
En nou houd ik op met mijn gekreun! 😉

Geplaatst in Algemeen, Columns

A little drunk

Gepost op door Doldriest

Het is donderdagavond en mijn Avans-shift zit er eindelijk op. Op de radio Lady Antabellum’s Need You Now en zoals altijd zing ik luidkeels mee: ‘It’s a quarter after one, I’m a little drunk and I…’ rijd recht een alcohol controle in!

Ik lig in een stuip als ik het raam naar beneden laat glijden. Niet uitleggen Mar, denk ik nog, gewoon blazen en wegwezen, maar natuurlijk maakt mijn mond weer opmerkingen als ‘Goh, als dit een theecontrole was, hing ik!’. De vriendelijke dame blijft echter onverstoorbaar en duwt het apparaat in mijn mond. Blazen – piep – blazen – piep – blazen – geen piep meer. Haar gespannen en mijn ontspannen blik vallen samen op het kleine schermpje. Geen idee wat er staat maar blijkbaar is het goed: ik mag doorrijden. Met een ‘Ik zei toch dat ik alleen maar thee op heb!’ maak ik me uit de voeten.

Heerlijk toch om met een gerust hart zo’n fuik in te rijden? Dit was geloof ik de derde keer dat ik in mijn leven op alcohol gecontroleerd ben. De allereerste keer was in Rijen. Mijn eerste opwelling was dat er een malloot midden op de weg stond te zwaaien, gedachten aan een overval flitsten door mijn hoofd. Maar al snel bleek de malloot een blauw uniform te dragen.

Eigenlijk heb ik best zin in een borrel! CITO toetsen die bij een hele groep niet werken. Een op hol geslagen Test Manager zodat niemand iets kan controleren. Docenten die naar binnen hollen en me met trouwe maar paniekerige hondenogen aanstaren. Argh, ik kan er toch ook niets aan doen?! Problemen met de MS Officetoetsen? Wel ja joh, kan er ook nog wel bij. De spanning heeft zich lekker in mijn hoofd genesteld en is stijgende.

Dan stormt in de avond een groepje studenten naar binnen, voorop de blonde woordvoerster die helemaal over de rooie is. ‘Ik pik het niet! Dit is te absurd voor woorden! We zijn één minuut te laat en mogen niet meer binnen bij het tentamen en dat is echt BELACHELIJK want vorige week werden anderen nog wel binnengelaten en… en… DIT PIK IK VERDORIE NIET!!!’ Toon en volume stijgen in volmaakte harmonie met mijn hoofdpijn naar ongekende hoogten. Juist ja.

Ik kijk op en loop naar de balie. Pik jij dit niet? PIK JIJ DIT NIET? Weet je wat ik niet pik? Dat jullie gewoon TE LAAT zijn en dan hier stennis komen schoppen terwijl jullie daar helemaal geen RECHT toe hebben! Ik ben deze hele toetsweek SPUUGZAT! Ik ga flippen, ik voel het…

Tien tellen later hoor ik mijn kalme stem begrijpend reageren en regel een andere oplossing. Deeltijdstudenten hebben het immers niet makkelijk.

Alweer komt iemand binnenlopen! Mijn hersenen knijpen dreigend samen, de adrenaline draait overuren. Maar dan zie ik een big smile, een doos chocoladereepjes, en word ik omarmd door een dankbare studente die ik de dag ervoor ‘gered’ heb met een MS Officetoets. En dan, beste mensen, dan is je dag weer helemaal goed!

Thuis. HIER die fles Chardonnay. I’ll be a little drunk but I need it now!

Geplaatst in Algemeen

CiEP

Gepost op door Doldriest

Vandaag, dinsdag 2 november 2010, is een gedenkwaardige dag! Want vandaag gaan we Kiepen. Jawel, met een hoofdletter K. Of was het nou een C?

In mijn gedachten noem ik het kiepen – althans, ik hoop dat dat het wordt – kruiwagens vol overbodige ballast weggooien. Of keepen, en in plaats van de ballen uit de goal te houden, juist in de goal te trappen. Of die ballen in de lucht te houden.

Maar officieel is het CiEP-en! We gaan met ons hele team deelnemen aan een CiEP-traject.

Ik citeer:

“Veel mensen die werken in een kantooromgeving hebben te maken met een te hoge werkdruk, grote hoeveelheden (elektronische) informatie, chronisch tijdgebrek en stress. Graag zou men resultaten realiseren, het overzicht op en de regie over het werk willen houden om zo hun werk op een hoger peil te brengen om met meer plezier en voldoening te functioneren.
Impulsus heeft het CiEP-programma ontwikkeld om een oplossing hiervoor te bieden. Het werken volgens CiEP laat mensen in een kantooromgeving 10%-20% effectiever functioneren en stelt directie en managers van kantoororganisaties in staat het werkproces van hun afdeling(en) integraal en duurzaam te optimaliseren.
Meer dan 1000 organisaties en ruim 70.000 medewerkers in Nederland en België zijn met veel resultaat gefaciliteerd in het toepassen van CiEP, zowel op persoonlijk als op organisatorisch niveau.”

Zoals je je kunt voorstellen, zijn onze verwachtingen hoog gespannen. Een overlopende mailbox, brandjes blussen, achter de feiten aanhollen, ad hoc beslissingen, constant prioriteiten moeten verleggen als zich weer een NOODGEVAAAAAL voordoet. Rennen, hollen, zelfs laag vliegen.

De werkdruk is torenhoog in ons team, tot nu toe gaan wij dit met humor te lijf. Zonder die humor waren we al lang gillend gek geworden. Nu zijn we alleen lachend gek 😉

Kom op CiEP, show us what you got! Nee, laat me dat even herformuleren:

Show us what WE got!