Afgelopen vrijdag ging de wekker. Is dat zo raar, zul je wellicht denken? Nou nee, maar dit keer was ik blij met dat melodieuze geluid: ik hoefde namelijk niet naar het werk. Mijn Vman en ik gingen met een groep van 20 motoren naar de HOG Rally in Luxemburg! Voor de tiende keer alles controleren, de laatste dingen inpakken – grappig wat je allemaal thuis laat als je weinig plek hebt – om vervolgens al voor negen uur weg te ronken. Het weer was zonnig en warm en op de verzamelplaats werden we begroet door onze enthousiaste bikervrienden.
Via een prachtige route volgden we Bob steeds dieper België in. Dan was het Nederlands-, dan Duits-, erna Franstalig. Wat een culturele diversiteit in dat kleine land. De koffiestop liet niet zo heel lang op zich wachten en we konden meteen plaatsnemen op het terras. Vier heerlijke vlaaien lonkten naar ons; dit lonken duurde niet zo heel lang: toen waren ze verorberd. Verder weer door een heuvelachtig landschap. Ik voelde me, als Limburgse, bijzonder thuis en genoot met volle teugen.
Toen de Garmin GPS ‘lunchstop’ aangaf, volgden we onze Road Captain over een smal weggetje naar een zonovergoten terras. Het was goed om even je benen te kunnen strekken en wat rond te lopen. De bestelling moest binnen worden doorgegeven, dan betalen en vervolgens kreeg je een nummer en alvast het drinken. Een dik half uur later volgde de eerste gil ‘numero un, ou est numero un?’. Nou, dat waren Vman en ik dus. De omelet met ham en kaas was smeuïg en zacht, het stokbrood vers, de salade fris, heerlijk. Weer duurde het 10 minuten voordat nummer 2 werd omgeroepen. En zo hadden we nog een hele reeks te gaan. Balorig wilden we opnieuw bestellen voor het geval we alweer hongerig waren als de laatste bediend was. Toch maar niet gedaan.
Na deze zeer ruime tussenstop kwamen we pas erg laat bij de site locatie La Rochette aan. Motor parkeren en naar de registratiestand in de brandende zon. Mijn broek kleefde inmiddels aan mijn benen vast. Onze reservering was in orde en een uur later stond een wirwar van kleine tentjes op een mooie plek op de camping. Uit die plakbroek, aan luchtige spijkerbroek en vlug op pad naar wat voedsel en veel voornamer: drinken! Het blikje Bacardi cola dat White Lady met me deelde smaakte goddelijk, maar was alleen genoeg om een piepklein beetje van de enorme dorst te lessen. Kwijlend van het prachtige bike-schouwspel vonden we een plekje op een overdekt terras. Koele pinten voor de heren, grote glazen icetea voor de dames. En toen nog eentje! Een uur later volgde het eten, maar we waren inmiddels ver over onze honger heen om 22 uur ’s avonds.
In de feesttent speelde een rockband – hey dat rijmt – en het publiek stroomde de dansvloer op. We mochten menige danceact aanschouwen en een overenthousiasteling stortte zich over een bank en ging met tafel, bank en al languit. Natuurlijk legde Vman dit moment vast op de gevoelige plaat. Rond twee uur in het donker voorzichtig de weg terug naar de tent gezocht en naar (lucht)bed, maar niet voordat we met z’n allen nog wat dronken bij de tenten. Luide muziek, lachende mensen, onnavolgbare discussies, een te hard opgepompt luchtbed en diverse snurkers hielden mij uit mijn slaap, zodat ik om half zes alweer ronddwaalde over de camping. Wat maken die vogels een herrie zeg! Maar het was wel knus in ons tentje.
De douches – zeer schoon en luxe sanitair trouwens – brachten weer wat leven in de wandelende brouwerijen en spoelden de overtollige alcoholdampen weg die zaterdagochtend. Ik was blij dat ik het had gehouden bij een glas rode wijn. Uitdroging en oververmoeidheid gecombineerd met alcohol is funest. Vman voelde zich helemaal niet lekker en verruilde de lange ontbijtrij weer voor zijn slaapplek. Met Daan en Annie verder gelopen en jawel hoor: spek en ei, hoera! Er was een overvloed aan eten dat al snel verdween in de gretige magen van de stoere mannen en vrouwen. Toch maar een paar broodjes met kaas en een flesje sportdrank meegenomen naar de zieke. Hiervan knapte hij zover op dat we zelfs nog op de motor konden kruipen om een ritje te maken. Deze opleving duurde helaas niet al te lang en na wat geslenter over een in de zon bradende braderie lagen we een uurtje later op onze luchtbedden in de schaduw. Dat doet een mens goed.
Toen was het hoog tijd voor een kijkje bij de kramen op de site. Smullen van ringen, kettingen, T-shirts, leren kleding, gekke gadgets, indianen hoofdtooien, noem maar op. De rij voor de barbecue groeide gestaag en we vreesden voor de vleesvoorraad. Terug naar de tent dus om de tegoedbonnen op te halen en een uurtje later gingen wij op weg naar de barbecue… waar we vrienden van ons aantroffen die in dat uur maar 10 meter verder naar voren waren geschoven in de wel 40 meter lange rij! En om twee uren te gaan staan wachten ging me te ver, of juist niet ver genoeg. Met het oog op een eventuele instorting halverwege, baanden wij ons een weg naar de frietkraam met patat en een kipcorn als prooi.
‘Hey, zullen we nog een stukje gaan wandelen?’, vroeg Vman mij. Daar was ik natuurlijk wel voor in, want ik ben een natuurlijk mens. We stortten ons de bossen in, met een noodgang mag ik wel zeggen want het ging steil bergafwaarts. Vele treden, schuine paadjes, boomwortels, ontbrekende traponderdelen en gepuf verder belandden wij in het stadje zelf. Verder naar het centrum lopen, steeds verder naar ANP toe… de schrik sloeg mij om het hart bij de gedachte aan de terugweg. ‘Hey’, zei mijn biker-hubby weer, ‘ik zou toch heel graag die kasteelruïnes daarboven bekijken Marion.’ Ik staarde hem aan: pittige klim naar boven aan de andere kant, dan terug naar het centrum, om vervolgens de tocht in een helling van circa 45 graden weer naar de camping te maken?! Aangezien ik niet wist of 112 wel zou werken in Luxemburg, heb ik hem dat plan liefjes afgeraden. Al had ik ook dolgraag die ruïnes bekeken, gewoonweg schitterend!
In plaats daarvan bekeken wij op een bankje de mensen, de bikers, de bikes, een vreemde man die met houterige en onverwachte bewegingen voor de gesloten kerkdeur ging staan bidden, kinderen die de grootste lol hadden, gewoon door buiten te rennen en te hinkelen. En stiekem verzamelde ik genoeg energie voor de klim terug naar boven. Jammer genoeg had ik wel een duim maar geen helm, dus achterop springen bij een passerende biker was geen optie. Huppetee, hand-in-hand weer bergopwaarts, benen van lood. Het moge duidelijk zijn dat mijn conditie ver te zoeken is, zelfs in Luxemburg vond ik ‘m niet. Toen wij het donkere bos weer betraden ging mijn kin omhoog. Hup Mar, gewoon doen – rotreclame – en daar gingen we. Vman voorop met mijn tas en ik als een hinde achter hem aan. De eerste 10 treden dan hè, daarna veranderde ik in een oude bok. Maar we hebben het gehaald! En ik was maar een beetje benauwd. Dat hadden we toch maar mooi gefikst.
Als beloning mocht ik van mezelf een hangertje met een witch erop kopen en dat sieraad zal mij altijd herinneren aan een schitterend weekend. Daarnaast prijkt aan mijn vinger een ring met een elfje. Biker én fantasy gek die ik ben.
’s Avonds speelde alweer een gave band en we zaten in het gezel-lige-schap van Daan & Annie en een aantal Belgische HOG-leden. Hilariteit alom. Na twee rode wijntjes kon ik dan eindelijk een paar uur slapen, tot een uitgelaten gezelschap weer in de tentjes naast ons arriveerde. Het was na drieën en ik was wakker. Maar weer een sanitaire stop en verder slapen tot 7 uur. We wilden namelijk vóór de parade al van de camping af zijn om de reis naar huis te aanvaarden.
Na een hete douche, ontbijt en inpaksessie was alles weer op de motor vastgesjord en kusten we de andere chapterleden ten afscheid. Zij vertrokken later. Daan baande zich met zijn sirene een pad over de campingpaadjes. Onder zijn leiding bromden we naar St. Vith, maakten nog een tussenstop voor koffie en thee en zetten toen via de snelweg koers naar Geel. Wat hebben ze daar smaakvolle familiepizza’s zeg. Om je vingers bij af te likken. De regen viel intussen trouwens mals uit de zwaar bewolkte hemel. Geen nood, gewoon wachten tot het ophield. Droog bereikten we zondag middag weer Vman’s huis. Een weekend met een zon en een sterretje!
Vind-ik-leuk Aan het laden...
DOLDRIEST 