Tijd voor Vakantie

Fris en fruitig arriveer ik op het werk en wil mijn lunch in de afdelingskoelkast in de pantry leggen. Het past echter niet. Als ik wat items verzet, grijp ik in een open roze-yoghurtverpakking. Een met geweld erin gepropte colafles had er het deksel afgewipt. Oké. Maar eens zien wat nog meer gebeurt daarbinnen, zeker gezien het feit dat haast niemand meer aanwezig is of zal zijn de komende weken.

Een minuut later roep ik de hulp van collega’s in: smerig is een te mild woord. Er staat jam in van 2015, chocopasta van 2014. Een open pak icetea met klonters en slijmerige kwabben. Een ondefinieerbare smurrie van yoghurt en fruit, tot groene kwark gemuteerd. Worst van twee maanden oud. Inmiddels ver geconcentreerde ‘melk’. Margarine erg ruim over de datum. Chocomel is door de hele koelkast gelekt, afgewisseld met rode spetters en strepen waarvan ik de oorsprong niet meer kan achterhalen. We gieten vloeistoffen weg, die slechts onwillig door de afvoer willen. Dumpen een vólle afvalzak in de grote afvalbak. Alles weg, weg, weg, behalve een enkele fles frisdrank die nog dicht is.

Samen halen we alle glazen planken -met prachtige, grillige dessins- eruit (met moeite), waarna ik met een schuursponsje de koelkast van binnen schoonmaak. Vervolgens de schone plankjes er weer in (met nog meer moeite). Pas dan kan ik mijn lunch met een gerust hart aan de koelkast toevertrouwen.

Waar was ik ook alweer mee bezig? Oh ja, mijn laptop uit het kluisje halen. Maar wat is dit nu? Daar waar mijn sleutelbos hoort te zitten, zit nu alleen maar lucht. Tas op zijn kop gekieperd, maar geen sleutels. Ook in mijn handtas geen werksleutels. Het zweet breekt me uit, en ik ben wegens de koelkast inmiddels al niet meer fris en fruitig. Waar zijn die sleutels?! Iets dat je ’s avonds in je tas stopt, mee naar huis neemt, daar neer zet en ’s ochtends dicht weer mee naar je werk neemt, kan toch niet in lucht oplossen? Zou ik ze mee naar de pantry genomen hebb…

“Help! Ik kan mijn sleutelbos niet vinden!” Mijn lieve collega springt weer op en komt mee zoeken. Vier ogen zien immers meer dan twee. Weer alles op zijn kop, maar zonder resultaat. We lopen schoorvoetend naar de afvalbak, waar ik even van te voren de zak met vies glibberig afval in heb gegooid. We kijken elkaar aan en duiken er samen in. Met onze handen duwen we rillend de etensresten aan de kant, vegen het slijm van onze vingers en wroeten verder. Maar geen sleutels.

Na een fikse wasbeurt loop ik naar mijn auto op de parkeerplaats en doorzoek het vehikel. Nope. Bij de receptie is ook niets afgegeven. Dan blijft er nog maar één mogelijkheid over: ze moeten er thuis uit gevallen zijn. Ik app mijn jongste zoon wakker, maar ook hij kan niets vinden. Hij grapt “Ze zullen vast naast mijn zwemdiploma liggen,” iets dat we al jaren kwijt zijn. En ineens klikt er iets in mijn hoofd. Een herinnering komt boven drijven. Zwembad. Water. Toilet… Ik been met haastige stappen de gang in en ruk de wc-deur open van het hok dat ik gisteravond nog gebruikt heb, vlak voordat ik naar huis ging. En ja hoor, daar hangen ze! Mijn werksleutels!

Met een zucht van opluchting voel ik hoe de spanning uit me weg sijpelt. Het is echt tijd voor vakantie…