Mijn lieve vrienden, wat heb ik genoten. Maandenlang luisterde ik naar de Spotify podcast/audioboeken The Hobbit & Lord of the Rings van John Ronald Reuel Tolkien tijdens wandelingen en langere autoritten. Prettige stemmen, levendige achtergrondgeluiden en de prachtige muziek van de films. Van glimlach tot brok in de keel; soms tot tranen toe bewogen. Ik raad het jullie van ganser ❤ aan!
Hieronder hoofdstuk 1 van The Hobbit.
Ze schrobt haar handen rood, gezwollen. De huid rimpelt om haar broze botten, terwijl ze met een vermoeid gebaar een weerbarstige lok achter de oren veegt. Achteloos, gedachteloos. Grijs zijn ze nu, haar haren slechts een hint van koper. Gebonden in een slordige knot vangen ze het zweet op dat langs haar nek naar beneden parelt. Het water in de tobbe kleurt grauw en bevrijdt het wasgoed van zijn sluier. Smetteloos moet het zijn, met minder neemt zij geen genoegen. Alleen het beste is goed genoeg voor haar heer.
Eindelijk hangt het goed te drogen, een wolk van wit op een geraamte van hout. En net op tijd, hoort ze daar zijn voetstappen? Maar nee, ze zijn te licht. Geen statige tred, maar hollende voeten. De stem te hoog, te jong. Vertwijfeld ziet ze hoe groezelige vingers haar harde werk besmetten, teniet doen. Ze graaien en trekken, betasten respectloos en spelen verstoppertje. Als de jongen het hemd over zijn hoofd wil trekken, stormt ze verontwaardigd naar voren. Wil je dat wel eens laten, kwajongen? Al snel is hij het beu, verkleedspelen is veel leuker met zijn tweeën. Hij huivert even en loopt dan weg.
De rust keert weer op de binnenplaats. Niet langer verstoord door de passage van het kind, voegen de flarden van de vrouw zich weer samen. Zij inspecteert haar goed en zucht. Terug naar de tobbe.
Zij was een vrouw.
De trein spoedt zich oostwaarts. Enigszins benauwd vraag ik aan mijn vriend of het toch niet zoiets is als de Huishoudbeurs. Hierop word ik hartelijk uitgelachen. Juist ja. Ik waag het er maar op: we gaan naar de Floriade in Venlo. Een strak blauwe lucht trilt boven het theater van de natuur en ik laat me meetronen door de menigte. Eenmaal binnen zie ik kleuren. Kleuren van bloemen, kleuren van taal en van mensen. Het wordt een prachtige, zonovergoten dag.
De Wereld Tuinbouw Expo heeft vijf aandachtsgebieden:
Maar ik heb mijn eigen indeling.
Mensen:
Kunstigheden:
Dieren:
En natuurlijk bloemen, bloemen en nog eens bloemen. Zoveel bloemen dat ik een extra batterij nodig heb voor mijn camera. Hier een bloemlezing:
Een bijzondere belevenis is de Earthwalk. Een schuin oplopend pad slingert zich rond een grote halve aardbol omhoog waarin een film wordt vertoond. Onder je voeten. Je gaat met zijn allen op een (hoop ik heel) dikke glasplaat staan en kijkt op hoog niveau naar het schouwspel dat zich afspeelt met jouw neus er bovenop. Enige bestendigheid tegen hoogtevrees is gewenst, maar het is niet echt eng. Wat ik wel verontrustend vind is het lichte gekraak van het bouwsel. Ik moet mijn fantasie strak in de hand houden, wil ik rustig blijven staan. Alweer word ik uitgelachen 😉
Je kunt hieronder door een groot formaat foto’s heen bladeren door op het eerste plaatje te klikken.
Of laat je ogen verwennen zonder te klikken:
Heb ik teveel beloofd? Adembenemende schoonheid in het klein. De Floriade 2012 is zeker de moeite waard. Geopend van 5 april tot en met 7 oktober as.
Op 5 november 2011 schreef ik een post over ons roleplaying game Dungeons & Dragons. Voor de geïnteresseerden volgen hier de uitgewerkte verslagen:
Het weekend startte allemaal met Shucks! VORN! – Wat waren we trots op onze overwinning op de slechterik! En wat was het een blamage toen bleek dat we de verkeerde gepakt hadden. Gelukkig kregen we de mogelijkheid om alles recht te zetten.
En verder ging het met Council of the Eight Ruling Houses. Ons huis Xaniqos was geaccepteerd in de Hoge Raad, maar we moesten ons wel nog bewijzen. Of we The Mask of the Matriarch maar even wilden gaan halen. Een masker dat al sinds tijden spoorloos was. Maar natuurlijk doen we dat. Op pad!
Het masker zou te vinden zijn in het Ghetto of the Dead. En ik kan je verzekeren dat dit geen aangename omgeving is, je gaat er niet echt voor je plezier naar toe. Allerlei moordzuchtige, hongerige wezens staan je naar het leven. Rennen en het juiste mausoleum vinden. Piece of cake.
Ben je ontsnapt aan de ghouls, kom je warempel nog meer Monsters In The Dark tegen. Niet goed voor je hart, maar wel voor je lachspieren. Krengen waren het, niet kapot te krijgen! Of toch wel?
Rare jongens die Dungeons & Dragons karakters 😉 Maar zij staan wel garant voor weekenden vol vriendenpret met prachtige boeken, unieke dobbelstenen en grote avonturen. Over enkele weken de volgende sessie…
Het Land Onder De Zeespiegel was in rep en roer. Het gonsde letterlijk van de geruchten.
Heb je het al gehoord? De Wilde Pion wil de Gulden inzetten in het Grote Schaakspel!
Opwinding en verwarring heersten over het land en ook ver daarbuiten. Overal braken discussies los. ‘Wat zou het betekenen,’ vroeg men zich af, ‘welke kant gaat het Spel nu op? Keert dit het tij? Komen de Gulden Tijden van weleer weer terug? Of wordt het gehele Waterrijk in duisternis gedompeld?’
Hoewel de andere Grootmeesters dit soort zetten al vaker voor hun kiezen hadden gekregen, werden zij toch enigszins onrustig. Zij drentelden heen en weer over het schaakbord, stootten hun tenen aan de randen en keerden schielijk weer terug naar hun vakje. Maar even consolideren.
Eigenlijk was de zet helemaal niet nieuw. De tactiek stond al jaren bekend als de Zet der Gulden Middenweg. Niet echt nieuw of verrassend dus. Vrij doorzichtig zelfs. De strategie was gebaseerd op de doctrine van de mythische figuur Aristotalloss, die had verkondigd dat iedere deugd voortkomt uit twee ondeugden.
Eén van de ondeugden in kwestie, de Wilde Pion, wreef intussen in zijn handen, overtuigd van zijn briljante zet.
Laat de kiezers zich maar uitspreken over de Gulden Zet. Dan kan ik me daar lekker achter verschuilen, terwijl de andere Grootmeesters de echte kastanjes uit het vuur halen. Brand ik mooi mijn vingers niet. Het is trouwens een prima jaargetijde voor kastanjes. En ze groeien langs de Gulden Middenweg!
Zijn mede-ondeugden waren Hoogmoed, Gierigheid en Gulzigheid. Het waren vage figuren die nooit echt op de voorgrond traden maar alles regelden via hun volgelingen. Ze hielden van het zaaien van verdeling. Van rookgordijnen creëren en afleiden. Van gekonkel en gekronkel. Van het opzetten van mensen tegen elkaar.
De Grootmeesters peinsden lang over een tegenzet. Het Grote Schaakspel in het Land Onder De Zeespiegel stagneerde en viel zelfs even stil, terwijl de onrust en protesten van de mensen in het hele rijk toenamen. Met luide stemmen eisten zij duidelijkheid.
Slaan wij inderdaad de Gulden Middenweg in of handhaven wij de Euri Tactiek?
Ten langen leste staken de Schaakmeesters de koppen bij elkaar, sloegen de handen ineen en deden zelfs een tijdje aan voetjevrijen over de vakgrenzen heen. Het was een magische samenwerking. De Meesters waren nu samen aan zet, en dit deden zij met wijsheid, rechtvaardigheid, gematigdheid en moed. Met trouw aan de medemens. Zij hielden vast aan de eerder gekozen strategie in het Grote Schaakspel en versloegen daarmee de Wilde Pion met zijn Gulden Zet.
Had Aristotalloss toch nog gelijk: iedere deugd komt inderdaad voort uit ondeugden. En dat doet mij deugd.
Het voorgaande is natuurlijk slechts een deel van een sprookje. Ik stort me niet echt in de politieke wateren van het Land Onder De Zeespiegel. Die stromen zijn mij iets te roerig en verraderlijk. Ik laat het aan de dolfijnen en barracuda’s over, de walvissen en kwallen, de algen en kreeften. Zij voelen zich allen als een vis in het water, ook al zijn zij het niet. In het Land Onder De Zeespiegel geldt namelijk het recht van de sterkste. Of van de meest gehaaide…
Dit wordt geen gezapig weekend met saai familiebezoek. Geen wassen draaien en strijken. En er is al helemaal geen sprake van op de bank in slaap vallen. In tegendeel, het wordt een aaneengesloten strijd tegen het kwade. Of tegen het goede. Wat zeker is, is dat het een gevecht wordt, vaak op leven en dood.
Morgenmiddag arriveren mijn vrienden uit West-Friesland voor twee dagen vol avonturen met en tussen trollen, orcs en elfen, reuzen en aardmannetjes in de uitgestrekte gewelven van het Onderdonker. Jeeeeeeeeeez’, dat klinkt echt voor geen meter in het Nederlands. The Underdark! Gelukkig spelen we Dungeons & Dragons (D&D) voornamelijk in het Engels.
Zwaaiend met zwaarden en schilden maaien we onze tegenstanders neer, doorboren en spiesen, hakken en houwen, tot niets meer overblijft dan wat bloederige… met een koffielepeltje zitten we op de bank met een hapje en een drankje, pratend, in de aanval of juist de verdediging, vol discussie of samenwerkend. Met diverse schitterende D&D boeken bij de hand om regels en magische items op te zoeken.
Zo’n rollenspel wordt geleid door een Dungeon Master (DM), die het basisverhaal helemaal heeft voorbereid en uitgewerkt (tot en met de bijrollen). De spelers weten alleen de feiten die de DM hen verstrekt. Hij schetst de spelsituatie, stelt vragen, doet suggesties en geeft opdrachten aan de spelers, die ieder een fantasy personage hebben bedacht. En dan gaat het avontuur beginnen, duiken we onder in onze rollen en gaan spelen. In onze groep zijn er vier spelers en een DM.
Zo kan de groep – na subtiele aanwijzingen van de DM – bijvoorbeeld recht in een hinderlaag van een bende schurken lopen. Dan is het niet zo dat een van ons opspringt, een cape omslaat, naar de keuken rent en met een koksmes gaat maaien. Of met aardappelschilmesjes de anderen belaagt. Nee, we verzinnen de acties zelf door middel van onze fantasie. We gaan in de tegenaanval. Zoeken dekking achter een boom en schieten terug. Of sluipen naderbij en schakelen de boeven zo uit. Of sturen er een vuurbal naar toe (wizard). We schetsen een spel met woorden.
Deze verzinsels worden eenvoudig uitgebeeld door miniaturen en getekend op papier of een whiteboard. Acties zijn aan vaste regels gebonden. Zo wordt de uitkomst vaak bepaald door het gooien van dobbelstenen. Het zijn heel aparte exemplaren. Een normale dobbelsteen is een D6 (zes vlakken), maar wij spelen met een D4 (vier vlakken), een D6, D8, D10, D12 en een D20. Het is dus helemaal niet zeker of een actie gaat lukken.
Als een 20 gerold wordt (met de D20 natuurlijk) weerklinkt gejuich, want dat betekent dat de actie zeer goed gelukt is. Maar het komt ook wel eens voor dat je een 1 rolt (met diezelfde D20) en dat is niet zo gunstig. Zo heb ik in een weekend wel eens vijf keer een één gerold, zowat achter elkaar. En kukelde dus ook vijf keer van een palissade af. Hard. Een tijdelijke ‘gave’. We hadden direct door moeten rijden naar het casino! Iedere keer als je gewond raakt, raak je hitpoints kwijt. Je kunt ook ‘dood’ gaan in een sessie en dan ben je je personage, waar je maanden, zo niet jaren aan hebt gewerkt, kwijt.
Daarnaast heeft ieder personage sterke en zwakke punten die de kans op succes vergroten of verkleinen. Als je een compleet harnas draagt, is de kans nihil dat je goed bent in sluipen. En heb je moeite tegen een berg op te klimmen. Maar van de andere kant ben je wel een tank in close combat. Lekker rossen. Een goede samenstelling van de groep is dan ook zeer belangrijk.
Hoewel de DM het verhaal kan sturen, is de echte invulling van een D&D avontuur soms zeer verrassend door de creatieve bijdragen en vondsten van de spelers. Zo hebben wij in de vorige campaign in onze bloeddorst een van de bij-personages van de DM ‘vermoord’, voordat die ons een belangrijke tip kon geven. Verhaal bijna om zeep, maar het beteuterde gezicht van de DM was kostelijk.
Mocht je nieuwsgierig zijn naar onze belevenissen, dan kun je rondkijken op Dungeon Dutchess, waar ik verslag doe van onze verhalen.
Even nog wat technische details voor de liefhebbers:
Naast al deze dwaze D&D avonturen is er in zo’n tweemaandelijks weekend ook ruimschoots plek voor culinaire uitspattingen. Nasi Goreng is een klassieker. De pasta-salade een topper. Kaas en olijven. Fris, bier en wijn. Ook is er altijd ruimte voor een spannende dvd en ontspannen geklets. Kortom, het zijn top-weekenden. Even helemaal weg van het werk, van de dagelijkse zorgen en beslommeringen.
Mijn vrienden hebben geen zachte G. Ook zijn zij het milde zuidelijke klimaat niet gewend. Maar stiekem vinden ze het allemaal best geinig, ook al zullen zij het ten stelligste blijven ontkennen.
Tot morgen! Bij nader inzien: tot straks! Middernacht is alweer voorbij…
Vanavond hebben we Harry Potter and the Deathly Hallows deel 1 mogen aanschouwen. Inmiddels is het een traditie geworden om met mijn jongste zoon naar de bioscoop te gaan om de nieuwste Harry Potter film te zien. Overvolle agenda’s – zelfs in het weekend – stonden als een blok tussen ons en Must See in maar we hebben dit blok eindelijk in mootjes weten te hakken.
Deathly Hallows betekent zoiets als dodelijke relikwieën (heilige overblijfselen) en wordt vertaald met ‘De relieken van de Dood’. Meteen wordt weer overduidelijk waarom ik er jaren geleden voor gekozen heb om boeken bij voorkeur in de oorspronkelijke taal te lezen. Dit is voornamelijk Engels, mondjesmaat Nederlands en een enkel verdwaald Duits exemplaar.
Onbegrijpelijk waarom de namen in deze film verminkt worden tot een slap Nederlands aftreksel. Waarom doen ze dat? Gelukkig klinkt Harry Potter al vertrouwd genoeg en mogen we ons gelukkig prijzen dat het niet Harry Ketel geworden is. Zo is Hermione Granger in ons kleine landje Hermelien Griffel, en wordt Ron Weasley Ron Wemel genoemd. Je vindt hier een handige lijst met de vertalingen van de namen.
Oorspronkelijk waren de boeken van schrijfster J.K. Rowling bedoeld voor kinderen en vermoedelijk zijn daarom de namen en termen aangepast aan het jonge Nederlandse publiek. Wat de vertalers vergeten zijn is dat de jeugd tegenwoordig erg Engels gericht is door de TV en games die zij speelt. Bovendien worden de films steeds gewelddadiger en zijn ze echt niet meer geschikt voor kinderen die nog geen Engelse namen kunnen uitspreken.
Een overzicht:
Harry Potter en de
Mijn zoon verslond de boeken en een aantal jaren had ik dan ook perfecte cadeaus voor hem. Vanaf zijn 11e jaar las hij ze zelfs in het Engels – een echte zoon van zijn moeder. Ik heb geloof ik de eerste twee boeken van hem geleend: wel aardig voor young adults maar niet echt goed. De rest van de serie heb ik niet gelezen, dus ik kan geen uitspraak doen over de verdere ontwikkeling. Men zegt dat de boeken beter worden.
Harry Potter wordt vaker vergeleken met The Lord of the Rings van J.R.R. Tolkien. Dit strijkt regelrecht tegen mijn haren in. Het kunstwerk van Tolkien staat absoluut ver boven de verhalen over Harry Potter. Tolkien heeft een hele wereld gecreëerd, met verhalen erom heen, hij heeft zelfs een complete taal verzonnen: Elfish. Ik lees de trilogie van Lord of the Rings als sinds mijn 18e, en in de loop der jaren heb ik de boeken vaak ter hand genomen. Ook de verfilming van The Lord of the Rings is prachtig gedaan, vooral de extended versions.
De films van Harry Potter daarentegen vallen mij tegen. The Half-Blood Prince heeft vorig jaar niet veel indruk op mij gemaakt; zelfs mijn jongste vond het einde onbevredigend. The Deathly Hallows is iets beter – de special effects zijn mooi gedaan en er zitten goede schrikmomenten in. Als je de boeken niet kent, is het moeilijk om alle voorvallen in het juiste perspectief te plaatsen. De grote lijn van het verhaal is wel goed te volgen.
Wat zal Harry Potter and the Deathly Hallows deel 2 ons brengen? Een aandoenlijk figuurtje – goed voor enigszins vochtige ogen – zullen we helaas niet meer terug zien. Maar één ding weet ik wel zeker: een grote bak met zoute popcorn zal verschijnen!
DOLDRIEST 
