Het was vrijdagavond. Na een drukke week was ze echt toe aan wat rust. De bank lonkte en het kussen in haar rug voegde zich geheel naar haar wensen. Hoewel haar grijze kijkers nog dapper in de rondte keken, zakten haar oogleden er steeds verder overheen – eerst nog wat aarzelend, maar al gauw was er geen houden meer aan. Met een onverbiddelijke klap sloegen de luiken dicht. Het was op. Ze sliep.
~ Fijn weekend allemaal! 🙂
~ klik op de foto’s voor een groter beeld ~
😉
Even een pluim op de hoed van de Dierenbescherming steken. TOP wat jullie doen voor de vier-, twee-, geen- en meerpoters onder ons!
Een aantal successen uit 2012:
Voorbeelden van actieve bescherming van dieren. Ik ben al jaren lid. Wil je wat meer weten, neem dan een kijkje op de site van de Dierenbescherming. En als je denkt over een (nieuw) huisdier, waarom dan niet zoeken op IkZoekBaas? Beter dan Marktplaats af te struinen en wellicht te belanden bij een louche dieren(mis)handelaar.
Bron: Dier – voorjaar 2013
Het thema Armoede heeft mooie en indrukwekkende verhalen opgeleverd. Bedankt allemaal!
De komende twee weken zoek ik verhalen over ONDERWIJS. In slechts zes woorden!
Onderwijs is het overbrengen van kennis, vaardigheden en attitudes met vooraf vastgelegde doelen. Daarbij houdt men rekening met een beginsituatie, volgt men een onderwijsstrategie en worden de resultaten geëvalueerd, onder meer door toetsing, zelfevaluatie en peerevaluatie. Onderwijs wordt binnen een door de overheid bepaalde structuur gegeven door personen die daarvoor speciaal zijn opgeleid, zoals onderwijzers, leraren en docenten.
Laat je inspireren door een foto of afbeelding en schrijf daar je verhaal bij. Of bedenk eerst zes woorden en maak/zoek dan een foto.
Publiceer je Zes woorden-verhaal op je eigen website/log en plaats de link erheen in een reactie hieronder. Ik vermeld je vervolgens in dit bericht.
Veel plezier bij het schrijven, ik zie uit naar je verhaal!
Marion
De volgende uitdaging wordt gepubliceerd op woensdag 13 maart. Klik hier voor meer uitleg over Zes woorden met beeld.
LEES DE ONDERWIJS-VERHALEN VAN:
Wie volgt? 😀
—
Als regen tegen de ramen slaat
een rilling over mijn rug heen
gaat
denk ik aan jou
Wanneer de hemels razend zijn
ik tot een bal gekruld lig
klein
denk ik aan jou
De sneeuw die neerdaalt koud en wit
een deken waar ik onder
zit
ik mis jou
Als donk’re wolken samenscholen
hun druk te groot is
rust ontstolen
denk ik aan jou
De lentebries die plagend waait
met de zoom van mijn jurk
danst, graait
ik ben bij jou
Als zon en wind mijn huid verwennen
moet ik met ogen dicht
bekennen
ik denk aan jou
Je bent altijd in mijn
gedachten
Lang, lang geleden, op een meisjesschool…
Herinneringen komen ineens uit een of ander laatje in mijn geheugen tevoorschijn, flitsen, gebeurtenissen… Mag ik je voorstellen aan de tweede klas van de St. Antoniusschool in Hoensbroek uit 1970?
Rara, wie ben ik? 😉
Het is druk in de kroeg. Met ervaren hand zet de ober een bord, gevuld met een dikke dampende stew, voor de man neer. Een mandje met brood en boter staat ernaast. Zijn vrouw kijkt naar haar dubbele hamburger en dikke frieten. ‘Chips’ worden die hier genoemd. De Guinness verdwijnt als sneeuw voor de zon, cheers! Het is lunchtijd in Dublin.
Aan de andere kant van het café zitten vier jonge mannen aan een tafel en bestuderen het menu. Wat de soep is, vraagt een van hen. Bouillon, antwoordt de gevatte ober, meestal gemaakt van vlees en groenten. De anderen lachen. Just kidding! De soep van de dag blijkt groentesoep te zijn.
Naast mij ligt een baby van een half jaar te slapen op de bank, als een roos, uitgeteld na de vermoeienissen van de ochtend. Hij is pas zes maanden, vertelt de trotse moeder, en mijn oudste is drie jaar. Het jongetje zit in de leren fauteuil tegenover ons en neemt kleine hapjes van zijn hamburger. Niet het broodje of de sla, alleen het vlees. Ik laat hem maar, zegt ze, hij is ook moe en dan eet hij in ieder geval iets. Ik knik begrijpend en lach naar het kind. Verlegen draait hij zijn hoofd om. Ze zijn net aangekomen vanuit Belfast, na drie uren reizen. De vrouw komt oorspronkelijk uit Londen en is voor haar werk naar Ierland verhuisd. Dublin is haar favoriete stad – na Belfast dan – en ze is hier al vaker geweest. Bij de buren worden de glazen nog eens bijgevuld. Ook wij laten het ons goed smaken.
De vrouw begint haar spullen bij elkaar te zoeken. Ze gaat weer verder, zegt ze, naar het hotel. De baby is inmiddels wakker en observeert met grote ogen de bedrijvigheid. Natuurlijk kan ik het niet laten om even gek te doen. Hij lacht zoals alleen baby’s kunnen lachen, uitbundig en helemaal blij. Vakkundig wordt hij door zijn moeder in een soort skipak gepropt, de armpjes onwillig, maar het lukt haar toch. Compleet dicht geritst wordt de kleine in de wandelwagen gezet. Die zal het straks niet koud hebben!
Wil jij even op hem passen, vraagt ze me, dan kan ik met de oudste even naar het toilet? Automatisch knik ik en zeg dat niemand bij haar kindje zal komen. Ze draait zich om en loopt weg, de trap af naar de damestoiletten, mij enigszins verwilderd achterlatend. Daar zit ik dan, met een baby. Zelfs haar tas hangt nog aan de buggy.
Tegenstrijdige gedachten flitsen door mijn hoofd. Het is een eer om even op dat kleintje te mogen passen. Maar ik ben ook perplex en verontwaardigd. Dat doe je toch niet, je kind alleen laten in een café? Wat is dat voor een onverantwoordelijke moeder? Stel je voor dat ik kwaad in de zin had. Ik zou mijn spullen kunnen pakken, de wandelwagen naar buiten rijden en weglopen met de baby. Wie laat nou toch zijn kind achter bij een wildvreemde?
Dan ineens verandert de verontwaardiging over haar gedrag in beschaming over mijn eigen gedachten. Ben ik echt al zo gewend aan misdrijven uit het nieuws, dat kidnapping mogelijk lijkt, hier, in deze gezellige pub? En ik lach, verwonderd en trots op het vertrouwen dat deze vrouw mij schenkt. Haar verzoek was intuïtief en natuurlijk, moeders onder elkaar. Vijf minuten later komt ze terug en nemen we afscheid. Een vluchtige ontmoeting, die een diepe indruk op me achterlaat
Vertrouwen. Wat een mooie gedachte om het nieuwe jaar mee in te gaan.
De zon speelt al dagen verstoppertje, dus vandaag moest ik gewoon naar buiten om haar te zoeken! Kijk je met me mee?
De foto’s van de Smokkelroute Goudberg zijn gemaakt in de omgeving Chaam / Strijbeek.
Vandaag een grijze, wat saaie mistige dag. Maar een prachtige dag voor stevige winterkost: op het menu staan verse aardappelpuree (met kruidenkaas), rode kool met verse appel en malse hachee. Hopelijk vinden onze gasten het straks ook lekker.
Van de hachee hier het recept:
Meng het vlees met peper, zout, sambal en bloem eerst goed in een kom en bak het vervolgens in een pan met dikke bodem – gietijzer is perfect – in een flinke scheut olijfolie tot het vlees bruin is (ongeveer tien minuten).
Voeg dan de uien en knoflook toe en bak die even mee tot de ui glazig is. Voeg dan het bier, het water en het bouillonblokje, de azijn en een scheutje ketjap toe en breng het langzaam weer aan de kook. Leg er dan de laurierblaadjes in en roer er een halve tot één theelepel kruidnagelpoeder doorheen. Je mag ook gewone kruidnagels gebruiken, maar zelf houd ik niet van zoek geraakte kruidnagels, die ik later ongewild tussen mijn kiezen vermaal. Verkruimel de ontbijtkoek en roer deze er ook doorheen.
Laat de hachee gerust drie tot vier uren pruttelen tot het vlees botermals is en je huis gevuld is met een geur die je doet watertanden.
Smakelijk eten!
Als een onverklaarbare kracht me dwingt mijn ogen te sluiten
en watten mijn hoofd tot barstens toe vullen,
een vermoeidheid mijn ledematen ketent met te zware boeien
die uit protest rinkelen tot in mijn botten,
indien mijn brein de gehoorgangen dempt, zo niet blokkeert,
pijnlijke schrapers zich in mijn keel genesteld hebben
en spieren die ik nog niet kende klieren,
dan,
en alleen dan,
ben ik ziek…
Maar dat ben ik niet,
ik weiger!
… al wankel ik op het randje.
DOLDRIEST 