Foto – Pagina 8 – DOLDRIEST

De Brabantse polder

Gepost op 18 november 201222 november 2012 door Doldriest

Na een regenachtig begin van de ochtend slaagde de zon er vanmiddag toch in om de wolken aan de kant te duwen. Naar buiten dus! 😀

We reden naar de molen van Zevenbergen en ik parkeerde mijn bolide aan de kant van de weg. De herfstlucht deed de molen prachtig uit komen

Vanaf deze plek slingert een fietspad zich langs boom en water, waar zomers de koeien los rond lopen, in hun vrijheid slechts beperkt door wildroosters. De bewijzen hiervan liggen voor het oprapen. En aan de sporen te zien liggen er teveel om te worden ontweken door alle fietsers. Gelukkig werd het verderop wat rustiger, poepontwijktechnisch.

Daar kwamen we nog veel meer molens tegen: windmolens. Schone energie maar nadrukkelijk aanwezig in het landschap. En er staan blijkbaar nog niet genoeg: minimaal drie zijn nog in aanbouw.

Een oude man op een fiets kon zich niet onthouden van negatief en bitter commentaar. Zijn wereld moet in de loop der jaren veel veranderd zijn. De windmolens doen me een beetje denken aan de indringers in War of the World.

Ook voor dieren was plaats vandaag, gevederd en gevacht.

Zie je de reiger in het derde plaatje? Rechts daarvan vloog hij weg toen ik naderbij kwam. En de hond had alleen maar aandacht voor de bal 😉

Naast deze fauna was tussen de voornamelijk bruin en groene tinten van blad en gras ook nog wat kleur te vinden in planten en bloemen.

Na een uurtje zijn we omgedraaid, omdat mijn rug er geen zin meer in had. Mijn camera wel gelukkig, dus hier nog wat mooie plaatjes – vergezichten en close-ups.

Een zomers bezoek staat alweer op het wandelprogramma, al is het maar om de koeien te zien!

Dag molen, tot volgend jaar!

Deze slideshow vereist JavaScript.

Cultuur, Foto

Prinsessen

Gepost op 17 november 201217 november 2012 door Doldriest

Ieder jaar staat er zo’n aandoenlijk snoetje voor mijn deur met de vraag of ik kinderpostzegels wil kopen. En wie kan dan nee zeggen; ik niet. Postzegels zijn altijd handig, en de extra toeslag betaal ik graag als er mooie dingen mee worden gedaan voor de jeugd.

De eerste kinderpostzegel werd in Zwitserland uitgegeven in 1912. Die zegels bestaan dus al honderd jaar. Een eeuw! Nederland was in 1924 het tweede land dat ze ging uitgeven. Met uitzondering van de oorlogsjaren 1942-1944 zijn elk jaar kinderpostzegels verschenen.

Altijd ben ik weer benieuwd naar het nieuwe thema. Zijn het kleurrijke kikkers? Een kerstthema? Kinderen? En dit keer is het… of zijn het, moet ik zeggen… de koninklijke spruiten! Amalia, Alexia en Ariane prijken met hun vrolijke gezichten op vele brieven de komende tijd. De foto’s zijn gemaakt door Z.K.H. de Prins van Oranje. Willem-Alexander himself. Prachtige blonde meiden in een ongedwongen sfeer. En dan vind ik het koningshuis toch wel weer leuk.

Biker Witch, Foto, Kunst

Bigtwin Bikeshow 2012 – 2

Gepost op 13 november 2012 door Doldriest

Voor de lol nu wat andere biker foto’s 😉

Biker Witch, Foto, Nieuws

Bigtwin Bikeshow 2012 – 1

Gepost op 12 november 201212 november 2012 door Doldriest

Pronkstukken van de Bigtwin Bikeshow in Rosmalen, zondag 11 november 2012

~ klik op de foto’s voor een groter formaat ~

De komende dagen zal ik meer foto’s publiceren. Beloofd!

Expressief, Foto, Humor, Persoonlijk

Dag lief Kaatje

Gepost op 10 november 201210 november 2012 door Doldriest

Toch een beetje trieste dag vandaag. Niet alleen door het grauwe weer, maar ook omdat ik vandaag voor het laatst innig contact heb gehad met een goede vriendin. Ik zag haar dagelijks. We hadden een zeer nauwe band en ze vergezelde me overal; samen trotseerden we weer en wind. Af en toe mopperde ze wat, stotterde en bromde ze, maar over het algemeen was ze aangenaam gezelschap.

Ik herinner me de dag dat ze voor me zong. Ze heeft niet echt een mooie stem, maar dit gezang was heel bijzonder. De dokter dacht er anders over en gaf haar een zware kuur om haar op de juiste weg te houden. Stuurloos, noemde hij haar.

Soms was Kaat niet te houden, dan gingen alle remmen los. Helemaal hyper snelde ze vooruit, en wat ik ook zei of deed, ze luisterde niet naar me. Op medisch advies kreeg ze toen een nieuw klepje en dit hielp: Kaatje was weer opgelapt.

Door de jaren heen hebben we lief en leed gedeeld. Bij haar kon ik lachen, ik kon luidkeels zingen – vals of niet vals, het maakt haar niets uit. Integendeel, ze ging dan altijd meedoen. Met de ramen wijd open. En ook mijn tranen heeft ze opgevangen, terwijl ze stil verder ging. Luisterend, troostend, een warme omhelzing.

De laatste tijd ging het niet meer zo goed met Kaatje. Ze werd wat gebrekkig maar ploegde dapper door. En als ze stil viel, dan zorgde ik ervoor dat ik haar weer aan de praat kreeg, want opkroppen is niet gezond. De dokter ging op zoek naar de beste remedie. Hij schreef lapmiddelen voor en probeerde haar te helpen, maar toch takelde ze steeds een beetje verder af. Ze kon mijn tempo niet meer bijhouden.

Vandaag heb ik dan ook afscheid van haar genomen, met pijn in mijn hart. Een waas van herinneringen vertroebelt mijn blik, terwijl ik enigszins triest naar buiten kijk. Naar haar vervangster. Een kittig, prachtig ding is mijn nieuwe vriendin. Niet groen zoals Kaat, maar helder wit. En in mijn gedachten vermengt het wit zich met een groene tint. Nog één keer smelten ze samen en dan ga ik verder.

Maar Kaat, lief Kaatje, ik zal je nooit vergeten. Ik wens je veel geluk met het vinden van een nieuw maatje. Doe je best, zoals je dat ook altijd voor mij hebt gedaan.

Dag meid, ik ben trots op je! 🙂

Foto, Koken, Natuur, Persoonlijk

Thanksgiving

Gepost op 21 oktober 201221 oktober 2012 door Doldriest

En dan is de herfstvakantie alweer bijna voorbij. Een ontspannen Indian Summer week, met gisteren een heerlijke familiebijeenkomst in het teken van Thanksgiving. Dit is het tweede jaar dat ik Dutchess Thanksgiving vier.

Op het menu stond:

Limburgse vlaai
een boswandeling
borrelen
champignonsoep
zuurkoolschotel
pittige gehaktballen
satésaus
toemis boontjes
komkommerschijfjes
witte rijst
kroepoek
vruchtenyoghurt
kletsen en lachen

De smaak van deze gerechten was gelukkig veel beter dan de kwaliteit van deze foto’s 😉

Ter compensatie hier mooiere plaatjes van de boswandeling:

~ klik op de foto’s voor een groter formaat ~

Bedankt, lieve familie, you’re the best!

Foto, Gastblog, Korte verhalen, Natuur

Geveld!

Gepost op 18 oktober 201219 oktober 2012 door Doldriest

Gastblog door mijn oom Albert Driessen, 9 april 2012

Het is zondagmorgen als ik mij op weg begeef om een wandeling te maken langs ’s heren veldwegen. In de verte hoor ik de kerkklokken luiden om mij te laten herinneren dat het Pasen is, ‘de wederopstanding van Christus’. Het zonnetje schijnt en begeleidt mij met haar warme stralen. Ik loop al neuriënd met stevige pas door velden en holle wegen waar je de dassenburchten goed kunt zien door het uitgegraven zand. Door de hoeveelheid zand die er lag zou je denken dat er een graafmachine (maar dat is een Das ook) bezig is geweest.

Je ziet dat ze flink bezig zijn geweest met snoeiwerkzaamheden en er ligt ook nog een oude boom waar nog vele voor mij onbekende kevers/larven en weet ik veel wat er nog meer van leven. De Ouvermoer beek – dat is de vroegere afwateringsbeek van de staatsmijnen waar het stof van de gewassen kolen in terecht kwam – Slambeek, zoals het hier genoemd werd, is in de jaren 70 ondergronds in buizen gelegd en mag nu weer in zijn oorspronkelijke loop door het landschap meanderen.

Aan het eind van de wandeling loop ik even langs ‘mijn’ oude appelboom om te kijken of er al bladvorming te zien is, maar tot mijn grote schrik is de boom geveld door de tand des tijd. Het doet mij toch wel iets om mijn levensboom nu alleen maar in mijn herinneringen te hebben en natuurlijk ook op foto’s.

Marion, ik ga er van uit dat ik nog vele jaren deze herinneringen mag koesteren en zoals een oude spreuk zegt

Groetjes,
Al

________________________________________________________________

Dat hoop ik ook, oom Al. Je hebt weer een heel mooi stukje geschreven, een stukje lente in de herfst. Dankjewel!
~ Marion

Foto, Fotogedicht, Natuur, Poëzie

Stekelmans

Gepost op 18 oktober 201218 oktober 2012 door Doldriest

~

nietige distel

je bent adembenemend

prachtig van nabij

~

– klik op de foto voor de volledige grootte –

________________________________________________________________

Een haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.

Dieren, Foto, Korte verhalen, Persoonlijk

De vogel is gevlogen

Gepost op 13 oktober 201213 oktober 2012 door Doldriest

Halloooooooooooo? Mijn stem schalt door het huis als ik thuis kom van het werk, in de hoop op een echo in de verte. Twee bromstemmen geven antwoord. Yes! Mijn jongste zoon is ook thuis. In augustus is hij uitgevlogen naar een studentenhuis bij Maastricht. Samen met twee vrienden uit ons dorp en nog drie andere jongeren vindt hij inmiddels zijn weg in het studentenleven. Twee aan twee koken voor de zeskoppige huisploeg. Samen aan tafel in de grote keuken. Een beetje opruimen en poetsen. Met de trein of fiets naar de universiteit. En natuurlijk ook studeren. Het gaat goed met hem!

In Uitvlucht beschreef ik wat ik voelde bij de gedachte dat Sean het nest ging verlaten. Gelukkig blijkt het allemaal best mee te vallen. We houden contact via Skype, via WhatsApp en sms’jes. Bellen doen we niet vaak, dat vindt hij niet zo prettig. En gelukkig woont Nick nog thuis, al moesten we wel allebei wennen aan de andere positie aan de eettafel. En de gewijzigde hoeveelheid voedsel.

Maar nu is mijn jongste weer even thuis! Zijn lange lijf holt bij me weg als ik hem een knuffel wil geven. In de hoek van de keuken weet ik hem te pakken te krijgen, onder luid protest – maar dat klinkt niet echt heel serieus. ’s Avonds zitten we met zijn vieren – mijn partner is ook gearriveerd – rond tafel aan de Chinese maaltijdsoep. Met omeletreepjes, taugé, uitjes en ketjap als garnering. Het smaakt goed en de gesprekken zijn even dwaas als voorheen.

Het is wel een hele toer om alle agenda’s goed op elkaar af te stemmen. De jongens gaan regelmatig naar hun pa. En daar is ook nog V-man’s huis, dat bewoond wil worden. Ieder weekend is het afwachten hoe de afspraken lopen.

Niet alleen mijn oudste zoon en ik zijn blij als Sean thuis komt, maar ook zijn grote kleine behaarde vriend, Bandit. Al gedraagt die zich in het begin als de beledigde onschuld, verontwaardigd door zijn baasje’s afwezigheid. Al gauw echter spint katerkop als een razende: hij heeft zijn vertrouwde plekje weer kunnen innemen: op bed, warm en knus weer verenigd met zijn jonge meester. De vogel was gevlogen, maar deze kater heeft hem inmiddels weer weten te vangen. Al is dat maar van korte duur.