Slaap, waar ben je toch naar toe gegaan? Vind je mij niet meer aardig? Snurk ik te hard misschien? Ik mis je steeds meer, voel me niet lekker zonder jou. Je zult vast een goede reden hebben om mij te ontwijken. Misschien is het wel goed voor mij, zitten mijn hersenen te vol met indrukken die niet in een droom verwerkt kunnen worden. Omdat ze echt zijn, werkelijkheid zijn. Slaap, waar je ook bent, je kunt altijd terug naar huis komen. Ik heb nu genoeg gewaakt. Ik wil weer in je armen liggen.

Midden in de nacht word ik wakker. Het lijkt alsof ik stik, alsof mijn longen vol zitten. De klamboe komt dreigend naderbij, zijn bescherming verandert in beklemming. Ik duik onder het dunne gaas door en snak naar adem. Het is vreselijk benauwd, alle ramen zitten potdicht. Geen mug te bekennen; die zijn wel wijzer dan in deze stroperige lucht te verblijven. Als het hoesten bedaard is, check ik de tijd. Kan ik al gaan douchen? Maar nee, het is pas 23 uur! Gelaten wurm ik me weer onder het gordijn door en probeer een goede slaaphouding te vinden. Het ene kussen is veel te dik, de twee andere veel te klein en dun. Dan klopt mr. Sandman aan en neemt me mee. Mee naar een nieuwe dag: dag twee in Malawi.

Ik spoel het ontbijt van witbrood, een gebakken eitje en ongegeten rijstepap (melk of water, that’s the question) weg met twee mokken hete thee. Buiten grijpt iedereen drie flesjes Mkokomo water en kiest dan het vervoer: de grote bus of het kleine busje. Spencer rijdt rustig door de straten van Lilongwe. Er is geen tijd om te praten, we moeten kijken! Een ongewoon schouwspel verlevendigt het asfalt en de rode aarde. Afrikaners lopen af en aan, hele vrachten op hun hoofd. Fietsen balanceren grote stapels hout op de bagagedrager. De open laadbak van een vrachtwagen is volgestouwd met arbeiders. Ze kijken met grote ogen naar de bus blanken, witten, die hen voorbij rijdt. Woest zwaaien ze als er een foto gemaakt wordt. Kinderen in schooltenue, marktkramen met fruit, groenten, maar ook met stoelen, fauteuils en zelfs grafkisten. Het is een komen en gaan, en iedereen lijkt een doel te hebben.

We hotsknotsen over de weg naar het Emmanuel Teacher Training College, de bus doorwaadt een grote poel. De zon is warm, al is het pas acht uur, of half negen. Ik ben alle besef van tijd kwijt doordat ik horloge noch gsm bij me heb. Na een uitgebreide rondleiding is het tijd voor thee, en daar ontmoeten we dan eindelijk de pabostudenten. Eerstejaars zijn het, en dolenthousiast. Ik maak kennis met Juliette, een knappe jonge meid die heel knuffelig is. Aanraken is hier heel gewoon, gewenst zelfs. En ik vind het geweldig. De reisgroepen worden gesplitst en volgen ieder een les. Ik sluit me aan bij Suzanne en bevindt me in het mathematics schoollokaal.

De teacher geeft twee uren onafgebroken les en iedereen doet mee. Op basis van een door de studenten gemaakte toets worden de vraagstukken doorgenomen. Ook studenten die een onvoldoende hebben voor een vraag, mogen voor het schoolbord gaan staan om het uit te leggen. En als ze het niet weten, geen nood: iedereen mag helpen. Het is echt een groepsproces, prachtig. Wat een interesse en commitment. Joseph zit naast me en legt me dingen uit die ik niet begrijp. Op mijn beurt laat ik hem andere oplossingen zien voor de uitgebreide rekensommen die hij maakt. En een identieke uitkomst. Hij grijnst breed en wil precies weten wat ik gedaan heb. Zo leuk!

Na twee uren zitten ben je wel toe aan een toiletbezoek. Studenten naast me roepen vol afgrijzen: Marion, je hebt een hele blauwe arm! Ik kijk naar mijn geliefde rechter ledemaat en inderdaad, ik verander langzaam in een smurf. Doet het pijn?, vragen ze, reageer je allergisch op lactose? Ik lach en zeg dat ik het echt niet weet, dit heb ik nog nooit meegemaakt. Een enkele gedachte aan bloedvergiftiging vliegt door mij heen, maar die gedachte bonjour ik snel weer mijn linkeroor uit. Later blijkt dat DEET ervoor zorgt dat verf heel gemakkelijk afgeeft. En in de bus heb ik dicht tegen Steve aan geklemd gezeten. Die een nieuw blauw en ongewassen overhemd aan heeft.

Daarna is het tijd voor de lunch: witte rijst, kip, saus en een schep bruine bonen. Twee meiden schuiven bij ons aan tafel aan en er volgt een hilarisch gesprek over ‘meeize’. Corn? Mais? Neeeeee, ‘meeize’! Als we het niet eens worden over wat het precies is, springt ze op, rent naar haar kamer en komt even later met een halve maiskolf terug. Zie je wel! Intussen spoelt een heftige bui de prachtig aangelegde en onderhouden tuin schoon. Het klaart net op tijd op voor het sporten. Voetbal, korf- en volleybal, en ik maar foto’s maken. Dan vormt zich een kring met zingende en lachende vrouwen. Afrikaanse en Hollandse liedjes vullen de lucht met vrolijke klanken, handengeklap en een djambee. Ze dagen elkaar uit en ja hoor, de onvermijdelijke vogeltjesdans zorgt voor grote hilariteit.

Rond 15 uur nemen we afscheid met de belofte morgen weer terug te keren. Maar er is geen tijd om te rusten: het feitelijke verslag moet nog geschreven worden, het sfeerverslag en het creatieve. Een uur lang praat ik met vier anderen over gedichten, over emoties en het vertalen daarvan. Vertel hen dat een gedicht niet per se hoeft te rijmen. We maken er wat moois van. Een non schrijft voor ons op wat ‘welkom’ is in Chichewa, hun taal. Takulandirani ku Malawi. Welkom in Malawi. En dat voelen we ons zeker. Het wordt de titel van ons verslag.

Witte rijst met kip en een banaan later sluiten we de dag af met een groepsevaluatie. Morgen een spannende dag: onze studenten gaan hun twin ontmoeten! En ik ga weer op zoek naar Klaas Vaak. Slaap lekker.