Geplaatst in Gedicht, Poëzie

Kind, ik heb je lief

Mijn wereld stond stil
toen jij werd geboren
en kreeg pas echt glans
door jouw eerste lach

Weerloos sterk
nam je mijn hart in handen
ik was verloren
vanaf de eerste dag

Je tere oogopslag
zo open, onschuldig
een moeiteloos smelten
ik zag alleen jou

Dan het hoofdje schuin
in twinkelende blik
verstraalde je ondeugd
waar ik zoveel van hou

Weergaloos dapper
stap jij door je leven
kin eigenwijs
onnavolgbaar vlug

Maar soms, in een tel
is daar weer mijn kleintje
en zie ik net als vroeger
je kuifje terug

Je kleine handen
werden stoere knuisten,
tien teentjes
nu van groot formaat

Maar wat blijft
is wij samen
een moederliefde
die nooit meer overgaat

Voor Owen en Elin,
en natuurlijk ook voor mijn zonen Nick en Sean

© MC Driessen

 

Geplaatst in Fotogedicht

Haiku Zaterdag


zelfs de Engelsen

van top tot teen besmet met

zuidelijke koorts

Carnaval

HAIKU ZATERDAG

Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels, waarvan de eerste regel 5, de tweede regel 7 en de derde regel weer 5 lettergrepen telt.
De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblik-ervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.

Schrijf een haiku op je blog/website over wat jou vandaag bezighoudt en geef het de titel Haiku zaterdag. Zet je bijdrage met een link naar je eigen post in een reactie hier op Doldriest. Je mag een foto of een tekening gebruiken, maar dat hoeft helemaal niet.

Grijp de badge en doe mee! 🙂

HaikuZaterdagBadge

Geplaatst in Foto, Persoonlijk, Poëzie

Mijn Held

Lieve Pap, hoewel ik vandaag helaas niet bij je ben, zijn mijn gedachten dat wel. Voor jou:

Pap,
jij vormt een brug
van standvastigheid,
vertrouwen, kennis
liefde en humor
door mijn hele leven
hebt gegeven
wat geen ander kon
je bracht de zon
en de maan
begaan,
stille kracht
kunstenaar
met handen en hoofd
en niets breekt
mijn geloof
in jou,
rechtvaardig
hartelijk lachend
verontwaardigd
vanuit je tenen
vechter, genieter
mijn Pap, mijn vader
mijn held.

2013-03-16 12.49.45130616

Geplaatst in Korte verhalen, Persoonlijk

Pijn

Met pijn in zijn ogen kijkt hij mij aan. Een achteloos bericht brak de bruingroene glans en met moeite veegt hij de scherven bij elkaar. Breekbaar – nog steeds – na te snel vervlogen kinderjaren zonder handje in de zijne. Tweewekelijkse logeerpartijen vervingen de dagelijkse sores en smeedden een band tussen vader en zonen. Niets zou de liefde voor zijn kinderen dwarsbomen en de trots brandt fel. Zijn jongens, prachtknapen. Nu ze allebei studeren zijn hun bezoeken sporadischer, maar een biertje drinken, uit eten, heeft een nieuwe dimensie in hun gezamenlijke leven gebracht.

En nu dan die speciale dag. De Vader-Zoon-Dag. Geweldig vindt hij het, eindelijk weer een tastbaar bewijs van zijn vaderschap. Tot het bericht op het scherm verschijnt dat er nog een ‘vader’ komt. En dat is er een te veel. Er is maar één echte vader! Of knelt de stiefband net zo zwaar, zo niet zwaarder dan de bloedband? Door een scheiding ongewild van de vanzelfsprekende eerste plek verdreven. Dat doet verrekte pijn.

Geplaatst in Expressief, Korte verhalen

Wachten

Met haar neus tegen de ruit gedrukt, zo dicht bij het glas dat ze bijna niets meer zag door haar eigen adem, keek het meisje naar buiten. Het was een beetje mistig. Flarden wolken trokken voorbij en dompelden de wereld in een waas van wit licht.

Wanneer komen ze nou, oma?

De vrouw zuchtte, iedere dag weer die zelfde vraag. Ze ging bij haar kleinkind staan en streek haar door de krullen. Toen antwoordde ze zacht:

Dat weet ik niet, schat.

Als een schim bleef het meisje bij het raam en wachtte. Als ze heel goed keek zag ze haar broertje. Sam was vandaag een stoere ridder, zijn stok een gevaarlijk zwaard. Daarmee rende hij achter zijn vriendje aan, tot die zich ineens omdraaide en er een waar gevecht ontstond. De jongens hadden rode wangen van inspanning.

Kom nou hierheen, ik wil ook spelen!

Ze bonsde op het raam.

Waarom ga je niet met de anderen spelen? Verstoppertje of tikkertje, daar ben je toch zo dol op?

Vandaag niet, oma, ik blijf liever hier.

Het kind ging weer in de stoel zitten, maar bleef vol verlangen naar buiten kijken. Haar handafdrukken begonnen al te vervagen en het glas herkreeg zijn doorzichtige uiterlijk. Met haar bleke huid en haar blonde haar zag ze eruit als een prinsesje. Grijze ogen die veel te wijs waren voor zo’n jong kind. Berusting tekende haar gezicht, met af en toe een vlaag van ongeduld. Zoals nu.

Heeft mama geen tijd voor mij, oma?

De vrouw schrok en haastte zich terug naar het raam. Ze nam het verdrietige gezichtje tussen haar gerimpelde handen en keek het meisje ernstig aan.

Nee, lief kind, dat mag je nooit denken. Jouw mama houdt enorm veel van jou en wil dolgraag bij je zijn. Altijd, iedere minuut. Maar het kan nu gewoon nog niet. Het is nog te vroeg, meiske.

En waarom moet papa altijd werken? Het is niet eerlijk, ze kunnen toch wel even langskomen hier?

Zwijgend drukte de oude vrouw een kus op het voorhoofd van haar kleinkind. Hoe vaak hadden ze dit gesprek al gevoerd? Ze keek naar buiten en zag in de verte hoe haar dochter Sam naar binnen riep. Het was tijd voor het avondeten.

Ze pakte de tengere handjes stevig vast.

Kindje, kijk me eens aan? Dat weet je toch, lieverd. Ze hebben immers nog geen vleugels, zoals wij…

Geplaatst in Koken, Persoonlijk

Over Eten, Op Kot Gaan En Andere Zaken

De heerlijke geur van milde basmati rijst, aangevuld met een kruidig aroma van frikadel pan en gecomplementeerd door de prikkeling van sambal goreng boontjes, streelt nu al bijna een uur de geurpapillen of weetikveelwatvoor registratiezintuigen in mijn neus. Het ruikt heerlijk en we hebben trek!

Iedere avond is het weer een uitdaging om te verzinnen wat we gaan eten. Gisteren waren het kipdrumsticks uit de oven, in het weekend nasi goreng en een pastaschotel, vorige week nog een zuurkool ovenschotel met spekjes, room, gehakt, sambal, ketjap, ketchup, appel en nog veel meer.

De enige dag waarop geen twijfel mogelijk is over het menu, is donderdag. Die dag werk ik tot 21 uur bij de hogeschool en bestellen de jongens thuis pizza met friet. Of shoarma met friet. Of gewoon friet. Donderdag is de enige fastfood dag in huize Drieske.

Voordat ik op kamers ging wonen – net achttien – had ik thuis voornamelijk gebakken, en dan bedoel ik cakes, koekjes, vlaaien en taarten. Fruitig en heerlijk, maar van echt koken had ik geen kaas gegeten. Geen nood, een tante bracht raad in de vorm van het Elsevier’s nieuwe Pocket Kookboek en zelf kocht ik nog Lekker Indonesisch Koken erbij. Beide boekjes gebruik ik zelfs nu nog, en dat is ook wel te zien aan de de loslatende pagina’s.

Inmiddels is mijn collectie flink uitgebreid. Beneden in de boekenkast staan nog vegetarische boeken, broodbakboeken, Aziatische recepten, snel-klaar-menu’s, en hierboven in mijn schrijfhol deze verzameling:

Tegenwoordig doe ik inspiratie ook online op. Zo is bijvoorbeeld Allerhande van Albert Heijn erg handig. Of je hoeft maar ‘kip paprika ui oven’ in Google in te tikken et voilà, zo vind je Kip met paprika uit de oven.

In de winter komen geregeld stamppotten op tafel. Rauwe andijvie, boerenkool, hutspot, met spekjes en kruidenkaas erdoorheen en een lekkere bal gehakt of braadworst erbij. Of een stevige maaltijdsoep met stokbrood en kruidenboter. Zo heb ik vorige maand erwtensoep gemaakt met heel veel groenten en ZONDER vieze glibberige varkenshiel. Getverderrie, geen poot in mijn soep!

Meestal is het eten echter exotischer. Al in mijn studententijd bleven kookkunsten niet beperkt tot de Hollandse keuken. Dan zou ik het namelijk geen ‘kunsten’ wagen te noemen. Indonesisch, Italiaans, Spaans, Mexicaans. Als de combinatie van ingrediënten me laat watertanden, dan maak ik het.

Volgend jaar wil mijn oudste zoon naar de Filmacademie in Amsterdam. En met ingang van schooljaar 2012-2013 wil mijn jongste waarschijnlijk ‘op kot’ in Antwerpen om de studie geneeskunde te gaan volgen. Ik heb wel eens plagend gezegd dat die knullen waarschijnlijk nog steeds bij me zullen wonen als ze veertig zijn, maar die verwachtingen veranderen in een rap tempo.

Op kot, op kamers. De geschiedenis gaat zich herhalen. Mijn jongens hebben reeds enige aarzelende stappen op de kookweg gezet. Aardappels, eieren, witte bonen in tomatensaus, saucijsjes, hamburgers, tosti’s, doperwtjes, blinde vinken, zelfs varkenshaas met champignonsaus komen tot leven in Nick’s vaardige handen. Tot leven…

Foto: Lach van de Dag

Als het echt zover is, dan draag ik het kookboek dat ik van mijn tante kreeg over aan een van mijn zonen. Ook het koken van een ei staat er in, altijd handig. Tegen die tijd zal ik zelfs het incidentele gemopper missen als ze iets echt niet lusten. De bakjes appelmoes. De eeuwige chocoladevla. Het geharrewar over-en-weer aan tafel. Het op mijn vingers fluiten om door te dringen tot hongerige oren in de hoge regionen van ons huis. De steeds groter wordende magen in de steeds langer wordende lijven.

Nick en Sean zijn in mijn leven gekomen met een weeïg gevoel 😉 en straks zullen ook zij hun eigen weg gaan – heb ik alweer een weeïg gevoel! Als mijn jongens op kamers of kot gaan, is de cirkel rond, de tafel nog maar half bezet, Vman en ik met zijn tweetjes.

Maar nu nog niet. Nu is die cirkel meer een ellips die het ene moment soepel draait, en het andere een wat langere zwaai nodig heeft. Voorlopig rollen ze mijn leven nog niet uit!

Wat staat er bij jou op het menu? Koken de kinderen wel eens? Hoe sta jij tegenover het uitvliegen van de kroost?