Tag: postaweek2011

Geplaatst in Boeken, Cultuur, Poëzie

Mosalect

Gepost op door Marion Driessen

De bel kondigt de komst van een bijzonder boek aan: Mosalect, bloemlezing uit de Limburgse dialectliteratuur. Een collega had me op het bestaan ervan gewezen en Antiquariaat De Bovenste Plank uit Maastricht had het op voorraad.

Maar liefst drie lagen papier scheiden mijn leesgrage ogen van de mosgroene omslag met een wit silhouet van Limburg erop getekend. Geboortedorp Hoensbroek springt er natuurlijk direct uit.

Gretig bladerend kom ik al snel bij ‘De Limbörgse taal’ van R. Geurts… en begrijp er niet veel van haha. Blijkbaar komt deze R. Geurts uit een heel andere streek dan ik, yep: uit Echt. Sommige woorden zijn met een sterretje versierd: vertaling achterin. Hmm zelfs te moeilijk voor de doorsnee Limburger. Geen lichte kost. Ik kan het alleen maar lezen als ik de woorden binnensmonds prevel.

Al bladerend kom ik bij dit stuk, en het vangt mijn aandacht.

Mien Vader

Mien vader kreeg en Orde van Oranje,
heej droeg ze inkeld mar den örste keer,
mar altied hai en bluumke ien zien knöpsgat,
’n onneuzel bluumke van den Lieven Heer.

Altiedig voond heej örgend wer zö’n bluumke
ien de rog, de smeele, op de bleik, ien ’t gras.
Mit ennen eerbied baog heej zich d’r aover
en staok et as en gôldstuk op de jas.

Den ennen keer was et en kruudwisbluumke,
dan wer en pörper glöjend wiske hei,
en marts viölke of ’n vergaet-me-nietje
of en örste spierke gaele brem ien mei.

Ennen kunning was mien vader mit zö’n bluumke.
Gennen vorst, den zien honneurs al van ’s maens vroeg
zö staotig en parmantelik kos drage
as vader prinselik zien bluumkes droeg.

Ik mos, ocherm, zien dodspreentje al schrieve:
gen waord van eer of meenselike pracht.
‘k Schreef inkel ovver ’n klien mar prachtvol bluumke.
En ik weet, dat heej tevreeje nor mien lacht.

Want mien vader kreeg en orde van Oranje.
Die droeg heej inkeld mar den örste keer.
Mar altied hai en bluumke ien zien knöpsgat,
’n onneuzel bluumke van den Lieven Heer.

Theo Terpstra uit Heyens

Niet echt ons eigen dialect, maar wel goed te begrijpen. De essentie van dit stuk is dat de vader van Theo Terpstra veel meer waarde hechtte aan een simpel bloempje dan aan een orde van Oranje. Slechts één keer sierde die orde zijn knoopsgat, maar hij droeg iedere dag een bloempje dat hij ergens plukte. En op het bidprentje vermeldt de heer Terpstra dan ook enkel de prachtige bloemen.

Vooruit, nog eentje:

Herrefs – Winter

Noe de zon zoe sjoen steit aon den hiemel;
noe de weeg nog leeve vaan ’t boont gewiemel
vaan ’t herrefsblaad;

noe de krezanten laoten oopenbleuie
hun gouwe hart en blaanke kroen,
en oet hun stèlle prach umhoeg geit greuie
de November-geis zoe zach en sjoen;

noe de hiel natuur häor lèste klaanke
en kleure, zien en huure deit,
(’t is de koortskleur vaan de kraanke,
dee wèt datter daalik sterreve geit.)

Noe kiek ich bang nao de lèste zon, nao ’t lèste blaad…
want daan… kump te winter aongetrooie
vol ermooi, pein en snie en naat…
Och winter, winter, de moos t’ch neet zoe spooie.

Loe Maas uit Maastricht

Loe beschrijft hoe hij de november geest, de herfst met al zijn pracht het liefst wil vasthouden uit angst voor de naderende winter. Een winter vol armoede, pijn, sneeuw en nat. De moos t’ch neet zoe spooie. Haast je maar niet, winter!

Juwelen van proza en poëzie. Dit boek gaat mee naar Hoensbroek als ik de volgende keer mijn ouders opzoek!

Foto: Sylvia Tuintje / Villa Extra
Geplaatst in Gastblog, Humor, Korte verhalen, Muziek

De Saxofoon

Gepost op door Marion Driessen

Belevenissen van een Ouder Echtpaar

Gastblog door mijn oom Albert Driessen. Enige kennis van Limburgs is een pré 😉

Het was op een mooie zonovergoten dag in april dat het echtpaar al vroeg uit de veren was. Vandaag zouden ze een saxofoon gaan bekijken en eventueel tot een koop besluiten, mits het instrument aan de eisen van de heer W. Bloasgèer voldeed. Welgemutst en goed uitgerust togen ze op weg naar het plaatsje Vorselaar in België.

Mevrouw A. Bloasgèer-van Blètsjgèer was een beetje nerveus: het was ook niet niks, zo’n verre reis naar het buitenland. Ze had wat brood met beleg en drie kannen koffie klaargemaakt, zodat ze onderweg even konden stoppen voor een kleine picknick. In alle consternatie was ze echter de koelbox en de koffiekannen, die ze in een tas gedaan had, vergeten in de auto te zetten. Een geluk dat ze er aan dacht voordat ze bij Nuth de autoweg opreden. ‘Het begint alweer goed,’ blafte Wilfred Bloasgèer, draaide 180 graden en reed met een grimas op z’n bakkes weer huiswaarts.

Na dit oponthoud verliep de reis verder probleemloos. Wilfred had zijn navigatie systeem ingeregeld en onder het genot van een muziekje schoot de reis goed op. Op een gegeven moment – ze reden tussen een colonne vrachtauto’s – ging plots een auto op de linkerrijbaan vol in de remmen. Hij raakte onder een grote blauwe wolk van zijn banden in een slip en kwam recht op de auto van het echtpaar af. Wilfred reageerde instinctief en reed geheid de vluchtstrook op. De in de slip geraakte auto miste hun auto op een haar na!

Het was gelukkig nog goed afgelopen en na enige tijd reden ze in bosrijk gebied. Anky zei ‘Wilfred, stop hier ergens, dan eten wij wat.’ Zo gezegd, zo gedaan. Even even later zaten ze gemoedelijk op een parkeerplaats met een heerlijke kop koffie en een goed belegde boterham in de hand te genieten van de rust. ‘Wilfred, ik moet even een grote boodschap doen.’ Anky liep om zich heen kijkend naar een grote haag waar ze achter ging zitten. Opeens een gil en Wilfred sprong als door een wesp gestoken op en riep ‘Wat is er gebeurd?!’ ‘Kom maar eens kijken.’

Toen hij bij haar kwam, viel zijn mond open van verbazing. ‘Wa… wa… wat is dat?’ en wees op een konijn en een fazant die daar in het gras lagen. Anky vertelde wat haar was overkomen. ‘Ik had geen toiletpapier, dus pakte ik een bosje gras. Maar tot mijn schrik pakte ik een konijn bij de oren en ik schrok zo dat ik hem de lucht ingooide en tot mijn grote verbazing kwam hij tegen een voorbij vliegende fazant. Wat moet ik hiermee doen?’ Hierop zei Wilfred ‘Neem maar mee naar huis. Dan hebben wij tenminste iets van België als de saxofoon niet is wat ik er mij van voorgesteld heb.’ ‘Als de politie ons maar niet aanhoudt, want dan krijg je ook nog een proces voor stropen!’ zei Anky.

Het navigatie systeem bracht hen probleemloos naar het adres in Vorselaar. Daar aangekomen bleek de eigenaar van het instrument een zeer aimabel persoon te zijn, evenals zijn echtgenote. Ze werden naar de woonkamer gedirigeerd, waar onder het genot van een heerlijk bakje koffie het ijs gebroken werd en de interesses uitgebreid besproken werden. Gastheer Rob liet met trots de verbouwing van zijn badkamer aan de gasten zien, je zag zijn zweet nog over de vloer lopen!

En toen kwam het moment suprême: de saxofoon werd uit zijn koffer gehaald en met enige trots aan Wilfred overhandigd, die hem meteen uitgebreid inspecteerde. Rob vertelde dat de saxofoon pas gereviseerd was en zei tegen Wilfred ‘Speel eens iets voor?’ Wilfred antwoordde dat hij in geen veertig jaar meer een noot gespeeld had, waarop Anky zei ‘Je hebt de laatste veertien dagen aan één stuk geoefend, dus zeur niet en speel nou maar iets.’

Aan zoveel druk kon hij niet ontkomen en Wilfred begon eerst een beetje haperend, maar na een paar toonladders zette hij in op de Bolero van Ravel.

Rob stond met gesloten ogen te luisteren, evenals zijn echtgenote Natalie. De tonen, zo zuiver, raakten zijn ziel. En toen Wilfred de saxofoon neerlegde applaudisseerden Rob en Natalie. Rob zei geëmotioneerd ‘Het is lang geleden dat ik zoiets moois heb gehoord, zo zuiver en zo gepassioneerd gespeeld,’ en pinkte een traan weg van ontroering. Anky zei in het dialect ‘Zint ze os noe aan ‘t bezèeke?!’ en vervolgde in het Nederlands ‘Wilfred, het wordt stilaan tijd om op huis aan te gaan,’ en stond op. Wilfred handelde de koop af en welgemutst togen ze huiswaarts.

Na enige ongemakken (navigatie werkte niet goed) waren ze voor het donker thuis, waar Anky zei ‘Als je nog eens zoiets hebt, dan ga je maar alleen. Die drukte en gejakker op die snelwegen, daar word ik gestoord van!’ en zette de tv aan om Goede Tijden, Slechte Tijden te kijken. Wilfred poetste nog even de saxofoon op. Een paar uurtjes later gingen ze moe maar voldaan naar bed.

Hoe de buren de dagen erna gereageerd hebben is mij niet bekend. Het enige dat mij is opgevallen, is dat de milieupolitie geregeld langs kwam rijden in verband met geluidsoverlast…

Al

________________________________________________________________

Dit verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen eerder dit jaar. De heer en mevrouw Bloasgèer-van Blètsjgèer zijn mijn ouders. Die saxofoon bestaat echt! Natuurlijk is ook het nodige ontsproten aan de fantasierijke geest van Oom Al 😉
‘Kleine’ bijkomstigheid, mijn vader is achter in de 70…

En dan de Bolero. Wat een geweldige compositie. Adembenemend mooi en schitterend uitgebeeld door Maya Plisetskaya.

Geplaatst in Expressief, Inspiratie

Wat is jouw woord voor 2012?

Gepost op door Marion Driessen

Het nieuwe jaar staat alweer te popelen bij de deur. Het jonkie aarzelt, durft nog niet aan te kloppen. Maar iedere dag komt het een stapje dichterbij en strekt zijn armen uit om je over de drempel te helpen. Het schrikkelkind vraagt je hem te begeleiden tot volwassenheid, driehonderd zesenzestig dagen later.

Het afgelopen jaar heeft voor mij in het teken gestaan van expressie. Dit woord vormt voor mij een inspiratiebron tot scheppen, creëren, schrijven. Expressie om van gedachten te kunnen wisselen met anderen, in woord en daad. Expressie is immers niets, een lege huls, als anderen niet zien wat uitgedrukt wordt, als mensen de boodschap niet horen en niet kunnen reageren. Dan is het een stille roep in een verlaten vlakte.

Bijna dertigduizend bezoeken aan mijn blogs – vaak voorzien van commentaar – geven mij de hoop dat die expressie in 2011 gelukt is. Ik heb er volop van genoten om mijn gedachten, gedichten, verhalen en mooie en ja, ook trieste dingen met je te delen en daar reacties op te krijgen, in dialoog te gaan. Ik hoop jij ook. Dankjewel allemaal, het was een jaar om nooit te vergeten.

Nog geen twee weken scheiden ons van 2012. Een paar dagen nog om stil te staan bij wat was, wat is en wat komen gaat. Op welke wijze wil jij je leven invulling geven in het komende jaar? Wat ga je doen? Wie wil jij ZIJN? Op welk woord zou jij de aandacht willen leggen in 2012?

Ken je het Zijn > Doen > Hebben principe (nog)? Als je begint met een verandering op het ‘zijn’ vlak, volgen het ‘doen’ en ‘hebben’ makkelijker. Zie voor meer uitleg mijn post van vorig jaar: Wat is jouw woord voor 2011? Lees het maar even, dat voorkomt wellicht veel ik-heb-steengoede-voornemens-maar-ze-zijn-verdorie-onuitvoerbaar-ellende! Om te kunnen komen tot Zijn > Doen > Hebben, gaan we ieder een speciaal woord uitkiezen. Je kunt eens kijken naar de woorden hieronder en dan een uitkiezen dat bij je past. Een woord dat uitdrukt hoe je wilt zijn. Waar je extra aandacht aan wilt geven het komende jaar. Je kunt natuurlijk ook zelf een woord bedenken!

Aandacht – Aanvaarding – Aanwezigheid – Accepteren – Actie – AFSTEMMEN – Avontuur – BALANS – Beheersing – Bereidheid – Bewustwording – Bloei – Creativiteit – Creatie – Dankbaarheid – Discipline – DOORZETTEN – Duidelijkheid – EERLIJKHEID – Eigenliefde – Evenwicht – Flexibiliteit – FOCUS – Geduld – Geestelijkheid – Geluk – Genezing – Genot – Gezondheid – Gratie – Groei – Integriteit – Inspiratie – Ja – Keuze – Koekoek – KOKEN – Kracht – Lachen – Levenskracht – Liefde – LIEFHEBBEN – Listigheid – Lol – LOSLATEN (2x) – Luister – Mededogen – Moed – Moeiteloosheid – Nee – Ontdekking – Ontspanning – Ontwikkeling – Ontzag – Openheid – Orde – Organisatie – Overvloed – Overweging – Pionier – Relativeren – Rijkdom – Risico – Ritueel – Ruimte – Rust – Schoonheid – Toestaan – Tolerantie – Thuis – Veelzijdigheid – VERANDERING – Vergeven – Vergiffenis – Verplichting – Verrukking – Vertrouwen – Volharding – Vrede – Vreugde – Vriendelijkheid – Vriendschap – Vrijgevigheid – VRIJHEID – Vrijlaten – Welzijn – Weten.

Zal ik zelf de aftrap geven? Mijn woord voor 2012 is

FOCUS

Focus: Het object of de kwestie waarop het denken en de aandacht is gericht.

Mijn gedachten zijn namelijk vaak erg speels. Ze kijken rond in hot, luisteren in her, en sprinten vervolgens van het een naar het ander. Een rasechte tweeling vrees ik. Met op ieder moment een brij aan indrukken die in die grijze massa daarboven verwerkt moet worden tot de juiste smaak, dikte en verhouding. En dat kost allemaal extra energie, en de blikvangers zelf krijgen niet altijd de aandacht die ze verdienen. Terwijl ze die méér dan waard zijn: mijn jongens, partner, familie en vrienden, werk, omgeving, de wereld. Mijn interesses en schrijfgedachten.

Meer aandacht voor het hier en nu, en niet al kilometers verder zitten. Focus op met wie of met wat ik bezig ben, zonder te denken aan andere dingen die in mijn hoofd rond flitsen, dingen die nog geregeld en uitgewerkt moeten worden. Ja, daar mag ik wel aan denken, maar NIET NU. Zonder me zorgen te maken over wat misschien eventueel wellicht zou kunnen gebeuren. Nee Mar, FOCUS meid.

Wat is JOUW woord voor 2012?

Jouw leidraad voor de komende maanden? Vertel het ons. Deel en inspireer! En wil je – indien van toepassing – vertellen over jouw ervaringen met het woord van vorig jaar? Hoe is dat gegaan? Had je er een houvast aan?

Fijne feestdagen.
Hoe je ze viert maakt niet uit.
Maar dat je het leven viert wel.
Op naar 2012!

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Kerstverhaal

Gepost op door Marion Driessen

Verhaal in zes woorden met beeld, thema ‘Schrijf een kerstverhaal in zes woorden’:

 

Een koude stal. Een warme verlossing.

 

Meer verhalen over dit thema vind je bij Jokezelf.

Geplaatst in Columns

Liefde Online

Gepost op door Marion Driessen

Ik heb jou gekocht.

Gekocht?!

Ja, voor € 30,-

Eeeeeeh?

Op Relatieplanet!

 

De uitspraak wordt gedaan met een grijns rond de lippen. Blijkbaar was ik een koopje.

Relatieplanet. Slechts een van de vele datingsites, en ze hebben nu al meer dan vier miljoen members zie ik. Met acht duizend leden online op een zondagavond. En dan hebben we ook nog:

  • Parship, de datingsite voor échte liefde
  • eDarling, serieuze singles met stijl
  • Lexa, als het om daten gaat
  • Relatie.nl, als het écht serieus moet zijn
  • Match.com, ontdek wie bij je past
  • e-Matching, dating voor hoger opgeleiden

We hebben bijna zeventien miljoen inwoners in Nederland, hmmm… Mensen, half Nederland is blijkbaar single! Miljoenen singles. Doe België er ook nog maar bij, anders hebben we niet genoeg kandidaten voor al deze sites.

Gekheid natuurlijk, het zijn niet alleen singles die op zoek zijn naar de ware liefde. Of een beetje liefde. Naar aanhankelijkheid. De perfecte relatie. De datingsites zijn ook een visvijver voor vriendschap, een avontuurtje, seks, geld, een uitweg, verzin het zelf maar. Verder hebben we ook nog Second Love, een site voor vreemdgaan. Het moet niet gekker worden. De crisis slaat toe en Second Love floreert.

In de profielen meestal aantrekkelijke foto’s en eigenschappen. Hoe zou dat in de werkelijkheid zijn? Is die wulpse lieve pittige sportieve attente brunette werkelijk Angelina Jolie? Is die gespierde muzikale romantische gevoelige eerlijke Adonis echt Brad Pitt? Dat kan wel eens vies tegenvallen.

€ 30,-. Ik was wel wat meer kwijt vier jaar geleden. Na diverse relaties en een lange tussenstop was ik eindelijk zover dat ik wel weer wat amoureus’ in mijn leven wilde. Uitgaan deed ik niet. Sporten kon ik niet meer. Computer had ik wel, dus wat lette me. Niets.

Eerst zes maanden op Lexa. Waarvan één maand actief lid en vijf maanden sponsor zonder account. Opgezegd, nadat een man die twintig jaar ouder was kwaad op me werd toen ik hem afwees. Opgezegd, nadat een knul die twintig jaar jonger was maar niet kon begrijpen waarom ik niet op zijn avances inging. Opgezegd, na met pop ups en chat berichten belaagd te zijn door een wildvreemde man die me koosnaampjes gaf toen ik hem zei dat ik niet wilde chatten. “Schatje. Lieverd. Kusje.” KUSJE? Wegwezen glibberjanus, ik ken jou niet! Wat een ellende. Geld en een illusie armer, maar een ervaring rijker op de dating markt. Ik bleef maar lekker vrij. Op naar het-theedrinkende-oude-besje-met-twintig-katten-schap.

Mijn vriendin gaf niet op en adviseerde me Relatieplanet te proberen. Die site was serieuzer dan Lexa, zei ze. Dat klopte warempel ook nog, dus maar weer een betaald lidmaatschap, nu voor drie maanden. Ik ging niet weer sponsoren. Met zijn tweeën gingen we op de site op zoek naar de juiste lover. En die vond ik, ook een schrijver nota bene. Na een poos heen-en-weer mailen hadden we een eet-date. Waarin hij me vertelde dat hij nog midden in een scheiding zat. Juist ja, klein detail. Leuke vent, maar de klik was helaas niet wederzijds.

De prullenbak in met mijn zorgvuldig opgebouwde profiel. Opzouten met interesses, hobby’s en kenmerken. De boom in! Ik had er schoon genoeg van. De katten miauwden al dankbaar in de toekomst. In plaats daarvan plaatste ik deze quote:

A woman needs a man, like a fish needs a bicycle!

Zo, daar konden de heren der schepping het voor mijn part mee doen. Ik fietste en viste niet meer. Het lidmaatschap van Relatieplanet was toch bijna voorbij.

En wat denk je? Wie reageerde? Iemand uit de buurt van Breda. Iemand die zich niet liet afschrikken door mijn terughoudende woorden. Iemand die volhield toen ik niet wilde afspreken maar eerst wilde mailen om elkaar beter te leren kennen. Iemand die door de stoerheid heen prikte, recht in mijn tere hart.

Weer had ik een afspraak om uit te gaan eten. Hij haalde me thuis op. Of ik dat niet eng vond? Nou nee, niet echt. Wist hij veel dat mijn ouders en vrienden paraat waren op afstand. Dat de buren achter de ramen zaten om bij het minste teken van onraad binnen te stormen. Dat de hele karatevereniging aan een enkel telefoontje genoeg had om massaal in auto’s te springen om mij te komen bevrijden. Maar het was allemaal niet nodig. Dit keer was de klik luid en duidelijk.

Ik vond mijn partner, met wie ik nu al ruim drie jaren gelukkig ben. Ik kostte hem € 30,-. Hij kostte mij mijn hart.

Geplaatst in Expressief, Humor, Poëzie

Omgaan Met Verschillen

Gepost op door Marion Driessen

Dag meisje met de roze schoen

Hallo, wat ben jij aan het doen?

Wandelen op een zonnige dag

Ik blijf graag even als dat mag

Wat heb jij lange benen?

Waarom krullen jouw tenen?

Ik vind je stippenjurk erg mooi

En ik jouw shirt, gemaakt van hooi

Waarom ben jij zo vreselijk groot?

En jij zo’n kleine spillepoot?

Wat zijn wij anders met zijn twee

Jawel, maar zit jij daar echt mee?

Verschillen, die zijn relatief

Niet zo moeilijk alsjeblieft?

Kijk eens op een andere manier?

Oh ja, ik zie het zelfde hier

Handen op de rug, benen recht

Voeten vooruit, net wat je zegt

Mijn hart klopt snel en in de maat

En dat van jou hangt aan je staart

Groot, klein, ’t is maar hoe je kijkt

Lang niet alles is wat het lijkt

Mijn nek doet nou pijn van het turen

Au ja, mijn rug, we staan al uren

Tot morgen dan, kom je weer hier?

Jazeker, leuk, even voor vier

Dag lief meisje, dag nieuwe vriendin

Tot gauw kleine man, ik heb nu al zin

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Vreemd – II

Gepost op door Marion Driessen

Verhaal in zes woorden met beeld, thema Vreemd.

 

Ooit was zij net als wij.

 

Meer verhalen over dit thema vind je bij Jokezelf.

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Vreemd – I

Gepost op door Marion Driessen

En dan is het alweer tijd voor de nieuwe uitdaging van Jokezelf: bedenk een verhaal in precies zes woorden over het thema: VREEMD en zoek daar een passende illustratie bij. Dit ‘verhaal’ is geheel gebaseerd op de foto die ik eerder dit jaar maakte in Breda.

 

Wie de schoen past, klimme erin!

Dit vreemde tafereel maakte dat ik afgelopen zomer abrupt stilstond en naar mijn camera greep…

Geplaatst in Cultuur, Foto, Koken, Natuur

Landgoed Wolfslaar

Gepost op door Marion Driessen

Ergens in de 17e eeuw wordt in Breda een boerenhoeve gebouwd, compleet met weilanden, akkers, een moestuin en een grote boomgaard: Landgoed Wolfslaar is ontstaan. En deze geschiedenis herhaalt zich: in de loop der tijd is deze boerenhoeve minstens vijf keer vernietigd en weer opgebouwd. Een volhouder dus.

In 1862 geeft de toenmalige eigenares, barones Charlotte Storm-Cuypers opdracht tot de bouw van het statige, stijlvolle Landhuis en Koetshuis zoals wij deze tegenwoordig kennen. Haar erfgenamen verkopen het geheel in 1905. Tussen 1905 en 1947 wordt Landgoed Wolfslaar door verschillende families bewoond, totdat het in 1955 wordt verkocht aan de gemeente Breda. Achtereenvolgens fungeert Wolfslaar als kraamopleidingsinstituut, onderdeel van de Volkshogeschool Bouvigne en als kantoor van de Grontmij.

 

(Foto’s van de gebouwen op verzoek toegevoegd – bron: internet)

Tegenwoordig worden de gerestaureerde panden gebruikt als luxe conferentie- en feestlocatie met bijbehorend – in 2005 met Michelinster bekroond – restaurant. Prachtig allemaal. Voor mij heeft Wolfslaar echter een andere aantrekkingskracht: de landgoedtuinen, een stukje natuur waar je het niet verwacht. Wie weet struinen er zelfs nog wolven rond…

Deze slideshow vereist JavaScript.

Geplaatst in Columns, Humor, Muziek

Get Into My Car!

Gepost op door Marion Driessen

Het is half acht en buiten ontwaakt de wereld voor een nieuwe dag. Buiten hè, binnen niet. Daar liggen er nog twee in de armen van Morpheus. Zouden mijn zonen wel weten dat ze liggen te kroelen met een Griekse god? Dan waren ze vast zo wakker. Mijn Ford Ka staat al te stuiteren van energie. Ik maan Kaatje tot kalmte, de benzineprijs is al hoog genoeg. Geen onnodig verbruik! Ik stap in en druk het frontje van de radio in de houder. Echt als allereerste. Geen meter zonder muziek. De nieuwe werkdag moet goed beginnen. Pasje naast me leggen om een soepele doorvaart bij de slagboom te garanderen straks en gassen maar.

Soepel neem ik de bocht naar rechts, de straat uit, de rotonde op, waar ik boven op mijn rem stamp omdat iemand denkt dat verkeer van de naderende wegen voorrang heeft. Net zozeer geschrokken als mijn nieuwe vriendin aan de rechterhand, blaas ik opgelucht wat spanning weg. Dat ging nog maar net goed. ‘Relax’, zingt Frankie Goes To Hollywood, ‘don’t do it!’. Weer ontspannen blèr ik lekker mee. Maar ik ga niet naar Hollywood, ik ga naar Avans!

Zoals gewoonlijk is het wat druk bij het stoplicht. ‘You’d better stop – Sam Brown stapt even in – before you go and’, daar hebben we groen licht. Even het pedaal indrukken en dan schiet ik de snelweg op. Het is nog half donker en van alle kanten flitsen koplampen in de spiegels. Recht voor me snijdt een auto bijna de neus van Kaatje af. Die kwam natuurlijk pas op het laatste moment erachter dat hij de afslag moest hebben. Het zal toch geen… en ja hoor, het IS een Golf! Een korte pauze op de radio voor wat reclame. ‘Volkswagen Golf. One of the greatest pleasures you can have.’ Argwanend kijk ik naar het frontje.

O ja, hier moet ik er zelf af. Onheilspellende borden laten een ronde boodschap met rode rand zien. ‘Slow down, you move too fast,’ zingen Simon en Garfunkel – nee, dat is geen vervanger voor Nick! – ‘you got to make the morning last.’ Vreemd, maar toeval bestaat. And I’m feelin’ groooooooovy, ook al kruip ik vooruit. Jeetje, wie rijdt er vooraan? Mijn stembanden raken al aardig opgewarmd.

Op de rondweg staat alles knus zij aan zij en ik bekijk mijn medefileerders. Een enkeling krijgt extra aandacht, vanzelfsprekend alleen vanuit de ooghoeken. Mijn god, wat een stuk is dat ooooh. De DJ kondigt Billy Ocean aan en voor ik het weet zing ik uit volle borst ‘Get out of my dreams, get into my car!’ De hunk heeft zijn raampjes echter potdicht en hoort mijn verzoek niet. Gelukkig, we gaan weer rijden.

De volgende hindernis is de Rondweg, waar we met zijn allen door drie fuiken heen moeten zien te komen. ‘We’re on the road to nowhere’ schalt uit de speakers. Niks ervan, Avans wacht, gekke Pratende Hoofden! Ik houd mijn adem in achter een vrachtwagen die zich met een centimeter speling onder het viaduct door wringt. Dat scheelde niets. Nog een stoplicht nemen en dan rijden we alweer in de buurt van de hogeschool. Als ik op mijn beurt wacht voor de slagboom, zingen Frans en Jenny in duet ‘Vluchten kan niet meer.’ Ongelofelijk, wat een goede zender. Het is haast niet te geloven!