~
vleugels van kleuren
knipogen traag naar de zon
roes van ambrozijn
~
~ klik op foto voor volledige grootte ~
________________________________________________________________
Tag: zomer
Zonnewende
Vandaag, 21 juni, begint de zomer. Vandaag wordt het hoogtepunt van de lichte periode gevierd – langste dag en kortste nacht – tijdens het Litha feest.
In Groot-Brittannië is de verwelkoming van de zomerzon tijdens het solstitium van 21 juni uitgegroeid tot een traditioneel festijn waarvoor duizenden geïnteresseerden zich gedurende de nacht van 20 op 21 juni verzamelen rond het prehistorische steencirkel-monument Stonehenge op de Salisbury Plains, dichtbij het dorpje Amesbury, in de graafschap Wiltshire.
Gelijkgestemden vieren er feest en maken muziek, neo-druïden, witte heksen, wichelroedelopers en aanhangers van natuurgodsdienst, sekten en aanverwante systemen van geloof, zoals ufo-fanaten en andere theoretici van de grenswetenschappen maken er jaarlijks hun opwachting om gezamenlijk getuige te kunnen zijn van de eerste zonsopgang na het solstitium.
Alleen dán namelijk, komt de zon op van exact achter de zogenaamde Heel Stone, een onmiskenbare steenkolos in één van de tegenwoordig vrijwel niet meer herkenbare verre buitenringen van het monument en die volgens sommige theorieën een prominente rol heeft gespeeld. Voor velen bekend als het vaste ijkpunt dat nodig was om Stonehenge te kunnen gebruiken als calendarium, observatorium voor zon, maan en sterren, en als men geloof zou hechten aan de meest buitenissige bedenksels, zelfs als een soort computer avant la lettre.
Zomer, een tijd van groeien en rijpen…
Informatie: Wikipedia
Recept: Pastasalade
Een heerlijke recept voor een zomerse dag: pastasalade!
Italiaans hoofdgerecht voor 6 personen
voorbereidingstijd 15 minuten
marineren 90-180 minuten
bereidingstijd 30 minuten
Ingrediënten:
- 1 pakje risoni of gekleurde fusilli
- 500 gram kipfilet
- 2 bakjes cherry tomaatjes, doormidden gesneden
- 2 bolletjes mozzarella
- 2 zakjes rucola sla
- 1 flinke scheut olijfolie
- 250 gram champignons, in vieren
- 1 zakje pijnboompitten
- 125 gram gerookte spekblokjes of -reepjes
- 1 grote pot pesto
- bruschetta kruiden naar smaak
- zeezout en versgemalen peper naar smaak
- 1 bos basilicum
Bij voorkeur een paar uur van tevoren de kipfilet (heel) marineren in olijfolie, bruschetta kruiden, zout en peper. Na het marineren de kipfilet bakken in een pan tot het vlees gaar van binnen en goudbruin van buiten is. Iets laten afkoelen.
Intussen de pasta koken, volg de aanwijzingen op de verpakking.
Pijnboompitten goudbruin en knapperig roosteren. Spek uitbakken, eruit scheppen en in het spekvet met wat olijfolie de champignons bakken.
Cherry tomaatjes in vieren snijden…
en de mozzarella in stukken.
Gebakken kipfilet in stukjes snijden.
Alles samenvoegen in een grote kom (of twee). Voeg dan de verse basilicum,
de rucola, pesto en een scheut olijfolie toe.
Kan warm, lauw en zelfs koud gegeten worden. Lauw smaakt het beste.
Smakelijk!
—
Bedankt voor de inspiratie, Thijssie! 😀
Winterse Lentepracht
dapper ding
in het midden van de winter
klamp jij je koppig vast
aan de herinnering van de zon
en het wachten beu
creëer jij je eigen seizoen
een frêle knop
waarmee de lente ontluikt
Felblauwe bol van de zomer, winterse verdorde bladeren en een nieuwe knop. Drie seizoenen binnen één hortensia!
Foto’s en tekst © Marion
Indian Summer
De zon stuurt haar warme stralen naar de aarde, waar de mens de gouden lansen verkleumd omarmt in een poging de zomer vast te houden…
Plagend dartelt een lichte bries rond, op zoek naar wat uitdaging. Al snel is het windkind verwikkeld in een schommelspel met blonde lokken. De vrouw lacht, schudt haar haren los en leunt dan met een haast onhoorbare zucht achterover in de tuinstoel. Een klein geluidje waaruit voldoening spreekt. Het gouden licht liefkoost haar huid en tovert vlammen van oranje en rood op haar oogleden. Een diep verlangen om altijd zo te kunnen blijven zitten golft door haar heen.
Op de achtergrond geluiden van een ander leven, een jachtig leven. Auto’s trekken op, een motor knettert in de verte. De sirene van een ambulance ploegt een pad van wanhoop door de omgeving. Wat zou gebeurd zijn? Dan leidt de stem van de buurvrouw haar weg van deze neerslachtige gedachte. Of ze nog koffie wil. Maar nee, deze vraag met ingesloten aanbod is niet voor haar bestemd. Getik van hakken kondigt een nieuwe indringer in haar stilte aan, maar de dreiging gaat voorbij zonder hoorbare gevolgen. Rust daalt neer als een sluier van welbehagen.
Wat lijkt de herfst nog ver weg op deze beschutte plek. Ze huivert even bij de gedachte aan striemende regen die een spoor van kilte achterlaat. Aan de wind, nu nog teder, maar later koud, krachtig, doordringend tot merg en been. Wanneer de zon verborgen wordt achter een deken van wolken. Een deken die geen warmte biedt. Aan bladeren die zich wanhopig met vingertoppen aan hun tak vastklemmen maar altijd de strijd verliezen, om doornat en vertrapt op de grond te belanden.
De ogen van de vrouw vliegen open en schitteren in een lichte paniek. Nee! Hoog boven haar strekt een hemelsblauw gewelf zich uit tot aan de horizon. De zomer is nog niet weg. Gerustgesteld strijkt ze met haar vingertoppen over de grond en verzamelt langzaam de flarden van haar gemoedsrust weer bijeen. Ontspant.
Dan verandert een terloopse blik opzij in een geconcentreerd turen. Ziet ze het nou goed? Op de plek waar een Indiase schone een rode stip schildert, zit een stippelbeestje als een bindi op het tuinbeeld. Een kevertje, gezonden door een lieve heer. De felle kleur contrasteert sterk met het zwart en de blik van de vrouw wordt onweerstaanbaar naar dit derde oog getrokken. Ademloos blijft ze kijken en ziet hoe het beeld tot leven komt, zich met haar koesterend in het nazomerlicht. Tengere hals kwetsbaar en daardoor sterk. Een glimlach verbindt de twee vrouwen – de een van steen, de ander van vlees en bloed – en samen heffen zij het gelaat naar de zon.
Braaaaave stoel
Vakantie-blues speelt door mijn hoofd en de klanken maken korte metten met mijn concentratie. Ik houd het niet meer uit, wil weg, mijn baan opzeggen en er vandoor. Het keurslijf van alledag past niet meer. Ik wil zelf beslissen wat ik doe met mijn tijd en niet gedirigeerd worden door mail en telefoon. Het gareel knelt en ik worstel, verzet me. Waar is mijn paspoort? Kom hier reistas, je buik is veel te leeg. We gaan terug!!
Een week na mijn vakantie ben ik nog steeds in de ban van het prachtige zuiden van Engeland. Ruige kusten en lieflijke bloementuinen. Een taal om als een lichte deken om je heen te slaan. Gastvrije bevolking. Een adembenemend patchwork van groene weilanden, gedrapeerd over hellingen en dalen en afgewisseld met bebladerde stroken. Mijn Zuid-Limburgse hart voelt zich helemaal thuis. Een route van 2.500 km leidt iedere dag een stukje verder naar Land’s End – het uiterste puntje van Cornwall – en buigt dan weer terug naar het oosten. Machtige kastelen en stille kerken. De tocht voert door New Forest National Park. Paarden en koeien lopen onverstoorbaar vlak voor de motor. Ik stuiter van enthousiasme en wordt gemaand stil te blijven zitten.
Heb je je al eens begeven in de wondere wereld van Bed & Breakfast? Voor mij een nieuw fenomeen, en wat een kennismaking! Direct de eerste nacht ben ik om door de B&B van mrs. Brown, een tenger breekbaar vrouwtje van minstens tachtig jaar maar nog zeer kranig. Een kamer recht aan het strand! Overal ligt dik rood tapijt, zelfs in het kleinste kamertje. Zouden ze dat iedere week vervangen? En dan het landhuis net buiten Exeter. Aan het ontbijt roep ik dat ik blijf, dat ik de mansion wil kopen. Prompt volgt het antwoord: ‘Yes, actually that IS possible!’ Het blijkt echt te koop te staan voor het luttele bedrag van 850.000 pond. Juist… omrekenen heeft geloof ik geen zin, maar wat een ontzettend gave plek.
We gaan naar een kasteel kijken, boven op de berg. De motor brengt ons trouw naar een kleine parkeerplaats, maar helaas mag hij niet verder. Veilig en (erg) warm gekleed in een all weather broek, motorjas en de helm bengelend aan mijn arm begint de klim. De Tour de France is er niets bij. Een stijging van 30%, afgewisseld met iets makkelijkere stukjes. Al gauw gaat de jas uit. Wat ben ik blij dat ik The Stig niet ben! Verbeten zwoeg ik verder. Na een blik op mijn verhitte hoofd neemt mijn partner de helm van me over. ‘Houd vol Mar’, denk ik, ‘laat je niet kennen!’ Eindelijk komen we boven aan, hoera… maar de juichstemming slaat al snel om in verbazing. Waar is dat prachtige kasteel? Niets. Een lifeguard station, een weide met een hek dat toegang geeft tot een wandelroute en in de verre diepte lonkt de zee. Gossamme, dat méén je toch niet hè, heel dat stuk voor niks?! Aaaaargh. Ik laat me vallen op een rots en puf uit met een hart dat gelukkig wordt tegengehouden door de nauwte van mijn keel. Even de verkeerde afslag gepakt. Weer beneden laten we het oude bouwwerk mooi links liggen! We zijn tenslotte in Engeland.
Wat een manier van reizen, ik word er lyrisch van. De wereld ziet er anders uit vanaf een Harley: vrij en avontuurlijk. Soms echter een beetje te… Links een afgrond van ettelijke honderden meters, nonchalant ‘beschermd’ door een latje van 3 centimeter op heuphoogte. Boven een dak van gebladerte dat geruststellend ritselt en intussen stiekem het vocht naar beneden transporteert. Voor me een kronkelende weg, een paadje van amper een meter breed, in het midden smaakvol gedecoreerd met een strook mos, grassprietjes en wat kiezel. Lekker smoooooth. Bergop- en afwaarts. En wij daarover heen op een ronkende motor. Eén schrikreactie door een konijn – laat ik al helemaal niet denken aan een tegenligger – en we storten naar beneden. Ik zie mijn kinderen nooit meer terug. Stil zitten, doodstil zitten meid! Na wat een half uur lijkt maar vast korter is, komen we beneden aan in de Valley of Rocks. Terwijl ik als een haas van de Harley afklauter, ontsnapt een BLOODY FRIKKIN’ HELL!!! aan mijn bloedeloze lippen, weergalmend vanuit de diepte waar mijn hart ooit gezeten heeft. ‘Zo, dat was best heftig!’, hoor ik. The understatement of the year. Gelukkig masseert de ongelofelijk prachtige omgeving zachtjes mijn getergde zenuwen en na wat foto’s stap ik met knikkende knieën weer op.
Met recht een enerverende vakantie! Wat is die bureaustoel dan veilig als ik weer bij Avans ben. Als we knuffels, kussen en vakantieverhalen met het team hebben uitgewisseld. Als we alweer schaterend van diezelfde stoel zijn gevallen. Misschien valt het toch wel weer mee om terug te zijn…
Zomerse Outfits
De spleet is zo diep dat je er met gemak een fiets in kunt parkeren. De aan zwaartekracht onderhevige spijkerbroek spant in zittende toestand slechts gedeeltelijk om de billen. Ik kan mijn ogen er niet van af houden, hoe hard ik ook tracht mijn blik af te wenden. Er is daar ergens toch hopelijk nog wat meer katoen te vinden? Niet aan denken meid!
Ernaast heb ik vol uitzicht op een Björn Borg boxer die om smalle heupen sluit. Steunend op gespierde armen leunt de jonge adonis achterover, zijn gezicht opgeheven naar de zon. Ontspannen stilte in het druk gesticulerende groepje. Genoeg om naar te kijken zou je denken. Maar in een ogenblik dwaal ik weer af. Naar die spleet. Af brein, AF!
Even later staat het groepje op en een ruim geruit shirt drapeert zich vol genade over de gevreesde donkere diepte. Ik slaak een zucht van verlichting en heb eindelijk weer oog voor mijn omgeving.
Om mij heen een live modeshow. Niemand regisseert het spektakel en chaos lijkt te overheersen. Toch kan ik langzamerhand patronen ontdekken. Naast Björn Borg en de bouwvakker zien we ook de zakenmannen in dop. In mijn ogen moeten ze nodig gepeld worden – ik houd meer van casual – maar ze zien er kek uit in hun stemmige kostuums. Ook de dames stralen doelbewustheid met hun gehakte mantelpakjes.
Hakken, martelwerktuigen van de moderne tijd! Een crime voor ruggengraat en voeten, maar ze doen wel lange benen nog langer lijken. En worstbenen eh … tja, dat blijven gewoon worstbenen met hakken. Erboven ragfijne panty’s, leggings of gewoon een dun laagje natuurlijk bruin, eindigend in een kittig rokje. We vervolgen onze opwaartse weg.
Daar zie ik iets dat in dezelfde categorie als de bilspleet valt: een naveltruitje met teveel vulling. De rollen puilen er onderuit. De man heeft hoogstwaarschijnlijk niet door dat zijn achterkant gemengde gevoelens oproept, maar dit valt toch echt wel recht in het blikveld van iedere spiegel. VRE-SE-LIJK! Meid, hang er alsjeblieft iets overheen. Wel zonde van die navelpiercing.
Dit jaar is een jaar van laarzen. Van rubberlaarzen met bloemetjes, recht uit het New Yorkse straatbeeld geplukt, tot stoere Uggs. Zelfs in de zomer worden deze wolligwarme knuffeldieren op handen aan de voeten gedragen. De Australische schapen slaken een zucht van verlichting als ze van hun wol af zijn, maar hier stoppen we onze voeten erin, ook al is het 30 graden. Verder zijn er natuurlijk de vertrouwde slippers en sneakers onder spijkerbroeken in allerlei lengtes, ruige shirts, romantische blouses en fleurige jurkjes. De mode zwiert vrolijk in het rond.
Dan ineens een nieuwkomer. Ik knipper een paar keer met mijn ogen maar het beeld wil maar niet weg gaan. Een harembroek! Een broek met veel te veel stof en een abominabele pasvorm. Een gepofte drollenvanger. Het kruis bengelt ergens tussen de knieën. Oosterse vrouwen zien wellicht bevallig en sensueel uit in half doorzichtige exemplaren, maar…
Maar ik geef geen commentaar, neen, ik observeer! Alsof ik ook maar enig besef van mode heb. Je hoort mij niets zeggen, modebarbaar die ik ben. Iedereen moet gewoon dragen wat hij of zij leuk vindt! Flaneren in zomerse outfits, buiten lachen en je goed voelen. Het nu nog drukke schoolplein is binnenkort zo goed als verlaten, ademloos wachtend op het nieuwe studiejaar. Maar wij nog niet. Voorlopig zijn wij vrij en genieten we van de zomer!
DOLDRIEST 