Een bord vol komkommerschijfjes

In deze vakantieperiode stel ik de zeswoordverhaal-uitdaging uit tot woensdag 12 augustus, en heb in plaats daarvan een oud concept uitgewerkt.

Deze post maakt deel uit van een serie over mijn vakantie in Cuba, alweer vijf jaar geleden. Klik hier voor alle verhalen.

—

dinsdag 28 juli 2015

De nacht in Camaguey gaat zacht voorbij… nou nee, niet zacht, want het lawaai van de airco is oorverdovend. Toch slaap ik redelijk goed in het midden van het grote bed. Victor is in het onderste stapelbed gekropen, omdat we door het hellende matras onophoudelijk werden gedwongen tot innig en vooral klef plakkend samenzijn. Best aangenaam, maar niet in deze hitte.

Na een verfrissende douche gaan we om acht uur op zoek naar de ontbijttafel. Tanja en Hans komen er ook bij zitten. Deze Brabanders wonen nu op Bonaire, waar Tanja les geeft op een basisschool. Met droge humor drijft Hans de spot met hun te kleine, te hete kamer zonder ramen. Een eitje, witte broodjes, ham en kaas, en vers fruit, plus muntthee.

Rond 9 uur stappen we met de koffers naar buiten en lopen naar de auto. Onze fietsgids staat ons weer op te wachten, op zijn ‘verjaardag’ nog wel! “We don’t need you!”, bijt ik hem toe, en keur hem verder geen blik meer waardig. Mopperend peddelt hij achter ons aan. Bij de auto, die veilig en gewassen op ons wacht, probeert hij het nog eens, maar dan bij Victor. Hij steekt zijn hand op en gebaart dat het dit keer ‘maar’ vijf CUC kost. Mijn man zegt “It’s a straight line to Santiago, we don’t need you.” We wijden onze aandacht aan de koffers en draaien links de weg op. Ja hoor, daar rijden de gebroeders Bike, terwijl ze regelmatig een blik achterom werpen of we volgen. We houden afstand en als zij ergens rechtsaf slaan, kiezen wij onze eigen weg. En nog de goede weg ook! Vanaf nu is het rechtdoor, door Las Tunas en dan rechts naar de zee in Zuidoost Cuba: Santiago.

We parkeren de auto bij een piepklein wegrestaurant voor een lunch- en toiletstop. Ik bestel een ensalada, en krijg… een bordje vol dunne komkommerschijfjes. Meer niet. Agua naturalis hebben ze niet, dus we nemen sinaasappellimonade. Vic eet hetzelfde. De rekening is 10.80. We kijken elkaar aan en V-man pakt een briefje van 10 CUC. De vrouw schudt haar hoofd en vraagt om kleingeld, wijst vervolgens naar de nota. Ik wijs naar het eten en zeg “Dit is echt geen 10 CUC waard.” Victor haalt een muntstuk van 1 CUC tevoorschijn, en lachend pakt zij dit aan – om vervolgens het biljet terug te geven. Even later komt ze terug met een briefje van 20 in de lokale munteenheid, ocherm. Ik zeg Vic haar het briefje terug te geven als fooi. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt.

Uitleg: de Cubaanse peso is de lokale munteenheid van Cuba. Naast de peso wordt ook nog een andere munteenheid gebruikt: de convertibele peso (CUC). Deze CUC is speciaal voor toeristen.

Dan lopen we rond het gebouw, op zoek naar het toilet. Waar is el bagno? Aan de achterkant zien we de deur. Een meisje rukt eraan en probeert hem open te krijgen, terwijl hordes vliegen belangstellend rondzoemen. Yikes. We besluiten door te rijden: liever de berm dan een pot vol ongedierte. Na anderhalf uur vinden we eindelijk een geschikt plekje. De zijweggetjes zijn moeilijk van te voren te zien, en als we iets zien, staat er wel een bushalte of een huis. Vrachtwagens, of eigenlijk taxi’s, gooien hun smerige oliewalmen de atmosfeer in. Zwarte wolken omringen ons, en we drukken haastig op de luchtcirculatieknop van de auto. Afsluiten!

Na zes uren rijden we dan eindelijk Santiago binnen. We zijn een klein stukje omgereden omdat de pijl naar de autopista een beetje uitgewist was. De plattegrond geeft aan waar we zijn, tenminste in Victor’s hoofd, en hij rijdt zonder aarzelen naar hotel Melia de Cuba. Een modern gebouw met vijf restaurants, een zwembad, airco. Kunstig gevouwde zwanen sieren ons bed.

Voor een tweede lunch besluiten we de omgeving te verkennen. Stinkauto’s en motoren benemen me de adem. We schieten een tentje binnen, maar wederom is het alleen voor locals. Zelfs geen flesje water is er te krijgen, geen thee. Victor voelt zich steeds flauwer worden, en na nog een andere bar geprobeerd te hebben, lopen we terug naar het hotel, waar we bij de snackbar aan het zwembad iets bestellen: een kaastosti voor meneer en een klein bordje patatas fritas voor mevrouw. Het valt alweer niet zo goed, dus ik schuif de resten door naar mijn hongerige metgezel. Exotische schoonheden en dikke mama’s bevolken de swimming pool, mannen met een buikje en gespierde adonissen. Maar nee, het is niet Cuba. Morgen maar gauw naar een andere plek, want hier vinden we allebei niets aan.

’s Avonds eten we noodgedwongen bij het Italiaanse restaurant van het hotel, buiten, waarbij een lichte bries regelmatig verkoelt. Spaghetti met olijfolie en flintertjes zalm, dat lijkt me wel wat. Victor kiest voor de bolognaise versie. En een biertje en mojito. Een cyperse kat loopt schooiend van tafel naar tafel. Ze krijgt bijna overal wat en ziet er, afgezien van een half dicht oog, best goed uit. Ik probeer haar naar me toe te lokken met mijn stem en vingers, maar ze trapt er niet in. Eten, dat is wat ze wil. En slapen, dat is wat ik wil. Naar bed!

---

2015	plaats	blog
20-jul	Schiphol > Havana	Cuba, here we come
21-jul	Havana	Old Havana
22-jul	Havana	Gieren
23-jul	Havana > Viñales	Over een onverwachte passagier en sigaren
24-jul	Viñales	Hongerige ogen en magen en een dorstige auto
25-jul	Viñales > Trinidad	Schurken en helden
26-jul	Trinidad	Adembenemend mooi Trinidad
27-jul	Trinidad > Camaguey	De Gidsende Gebroeders
28-jul	Camaguey > Santiago De Cuba	Een bord vol komkommerschijfjes
29-jul	Santiago De Cuba	Sterven voor het vaderland is leven
30-jul	Santiago De Cuba > Santi Spiritus	Kakka
31-jul	Santi Spiritus > Varadero	De voetstappen van Al Capone
1-aug	Varadero	In geuren, kleuren en klanken
2-aug	Varadero	Tropenweken