Categorie: Gezondheid

Geplaatst in Columns, Cultuur, Gezondheid

Comazuipen

Gepost op door Doldriest

Lang, lang geleden, toen ik nog piepjong was, was alcohol hoofdzakelijk iets voor (jong) volwassenen. Mijn oma nam wel eens een advocaatje, met slagroom. Of een glaasje wijn. Mannen dronken bier, cognac, jenever of whisky. Onderin de kast van mijn ouders stonden flessen met alcoholische dranken – die daar trouwens nog steeds staan. Stiekem proeven bracht niet veel plezier: het spul was veel te sterk. Toen ik ging stappen, dronk de groep waarmee ik uit ging wel eens Ballantines, maar dat was toch wel uitzonderlijk. Tegenwoordig is het drinken van sterke drank veel normaler. Vooral mix-drankjes zijn erg populair. De jeugd gaat eerst indrinken bij iemand thuis, en dan blijft het niet bij een biertje.

Drinken is iets dat door de eeuwen heen gebeurde. Bij de Grieken begon een drinkgelag na een feestmaal. Zo’n drinkgelag was een samenkomst van meerdere personen, die gepaard ging met een grote of overmatige alcoholconsumptie. Wie de meeste (aangelengde) wijn dronk en wakker bleef, won een taart. Hierbij waren trouwens alleen mannen aanwezig. De Romeinen namen dit gebruik over, maar voegden er vrouwen aan toe. Perzen waren al helemaal jolige mensen: zij vergaderden twee keer over een besluit: één maal dronken en één maal nuchter! De in dronkenschap genomen besluiten konden in nuchtere toestand worden herzien. In het Germaanse Walhalla dronken de goden trouwens ook stevig door. En ook in de Middeleeuwen daagde men elkaar uit om geheel beschonken onder de tafel te belanden. Je mocht blij zijn als je deze wedstrijden overleefde.

Drankmisbruik is dus blijkbaar niets nieuws. Er bestaan verschillende vormen van excessieve alcoholconsumptie. Zo zijn daar bijvoorbeeld de flatrate-parties, waar een drankje niet veel of zelfs helemaal niets kost, maar waar de entree duur is. Of de bekende drankspelletjes, waarbij de verliezer (of de winnaar) een glas achterover moet slaan, soms in één keer. Wat wel redelijk nieuw is, is het comazuipen onder jongeren, meiden en jongens eender. We hebben het hier over kinderen tussen de 12 en 17 jaar! Ze drinken wodka, tequila en whisky, breezers en shotjes – vaak door elkaar – tot ze er letterlijk bij omvallen.

Bewusteloosheid door drankmisbruik. Een avondje stappen dat eindigt in het ziekenhuis. In 2012 loopt het aantal jeugdigen met alcoholvergiftiging dat behandeld wordt door een kinderarts tegen de duizend. In werkelijkheid zijn er waarschijnlijk nog meer comazuipers. En het aantal is stijgende. Ze zijn gemiddeld drie uren buiten bewustzijn, sommigen twee volle dagen. De jongste comazuiper in Nederland was pas 10 jaar…

Tieners die laveloos en compleet van de wereld op de grond liggen, draden speeksel en braaksel langs hun kin. Hoe lang het woord comazuipen bestaat weet ik niet, noch wanneer het fenomeen voor het eerst opdook, maar deze manier van drinken raakt kant noch wal. Je vol laten lopen binnen een zeer korte tijd om stoer te doen, terwijl je lichaam dit niet aan kan. Wedstrijdjes houden. Ik vind het afschuwelijk. Ze genieten er niet eens van, zijn zo ziek als een hond. Als een ambulance moet komen omdat je geen maat weet te houden, waar ben je dan mee bezig?! Ambulances zijn voor mensen in levensgevaar. Voor ongelukken en aandoeningen. Niet voor jongeren die zich laveloos vol laten lopen en niet meer weten dat ze op de wereld zijn.

Nog heel even en dan barst het carnaval los in de zuidelijke helft van Nederland. Hossen en lachen op muziek en drank. Voor de liefhebbers is het één groot gezellig feest. Laten we het vooral zo houden en onze jeugd niet laten verdrinken in een poel van bier en shotjes. Want het wordt veel te koud voor drenkelingen.

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Nieuws

Hamburgers voor de rijken

Gepost op door Doldriest

In Tsjechië geen single maltje meer. En ook Slivovitsj is uit den boze: alcohol boven de 20 procent is door de overheid verboden. Er zijn daar namelijk mensen die het nodig vinden om giftig spul in flessen met nep-etiketten te stoppen. Tientallen inwoners zijn reeds aan de gevolgen overleden. Leve het winstbejag. Wellicht is het een idee om die ‘zakenlieden’ in hun eigen bocht te laten gaarkoken; zijn ze meteen bijzonder goed geprepareerd.

Een andere vorm van overheidsingrijpen in New York, the Big Apple. Grote appels mogen nog wel, maar grote bekers frisdrank niet. De gemeente vindt dat haar inwoners iets te enthousiast consumeren en wil daarom over een half jaar grote bekers cola en andere suikerrijke frisdranken gaan verbieden. Jawel, verbieden! Op straffe van een fikse boete. Geen slurppartijen meer in restaurants en bioscopen. Geen halve liter energierijk vocht in het stadion om de dorst te bestrijden. Wat wel nog steeds kan is twee of drie kleinere bekers kopen, geen haan die daar naar kraait.

Stimuleert de drooglegging het ontstaan van een illegaal cola-circuit of zou het inderdaad helpen om de New Yorkers te laten afslanken? Dan kunnen andere steden en landen gerust meedoen, want in Europa zijn eveneens veel mensen met overgewicht. Zo ook in ons land. Wist je dat vier van de tien Nederlanders te zwaar zijn? Dit houdt in dat zo’n 3,5 miljoen volwassenen in Nederland kampen met overgewicht; zelfs bij kinderen neemt het toe! Dit overgewicht zorgt ervoor dat in Nederland jaarlijks 20.000 mensen vroegtijdig sterven en 40.000 mensen lijden aan ouderdomsdiabetes en/of hart- of vaatziekten als gevolg van ongezonde voeding. Vreselijk voor de zieken, maar ook funest voor ons ziektekostenstelsel.

Rien Meijerink, voorzitter van de Raad voor Gezondheid en Zorg (RGZ), acht het hoog tijd voor de vettax, een belasting op ongezond eten. Een extra accijns op voedsel waar veel ongezonde vetten en/of suiker in zit. Als het aan de RGZ lag, zou de vettax direct ingevoerd worden, stelt de Raad in haar advies ‘Preventie van welvaartsziekten’, dat in december 2011 gepresenteerd werd.

Maar liefst 25 procent van alle welvaartsziekten wordt veroorzaakt door een ongezonde leefstijl en vaak zijn dit soort ziekten te voorkomen. Volgens de raad scoort Nederland zeer slecht wanneer het gaat om risicogedrag. We roken te veel, drinken te veel, bewegen te weinig en eten te veel (ongezond). Er wordt daarom gepleit voor forse maatregelen. Wanneer het ongezonde voedsel duurder wordt gemaakt, zal een grote groep mensen liever kiezen voor goedkoper en gezonder voedsel. Althans, dat vermoedt men.

Met invoering van de vettax zou ook de forse aanspraak op de zorg verminderd worden, want minder mensen met gezondheidsproblemen betekent minder zorg en dus op termijn dalende zorgverzekeringskosten. Minder zieken, minder kosten voor de overheid op het gebied van uitkeringen. Het klinkt niet eens zo slecht… ware het niet dat het leven nu al bijna niet meer te betalen is. En Nederland kennende zal ALLES wel weer duurder worden als dit plan doorgedrukt wordt.

Het advies gaat verder. Ik citeer uit Aanbevelingen:

De burger vraagt om bescherming. Bescherming begint, en betutteling eindigt, waar de burger zelf niet in de gelegenheid is om een gezonde keuze te maken. Die grens is niet scherp, maar diffuus; vooral de jeugd mag aanspraak maken op bescherming. Neem als uitgangspunt dat in dit grijze gebied het zekere voor het onzekere wordt genomen. Testcase is bescherming tegen aanbod van onzichtbaar ongezonde producten. Hier worden als voorbeeld vijf beleidsopties genoemd:

  • maak schoolpleinen in het basis en voortgezet onderwijs rookvrij;
  • verbied drempelverlagende c.q. verslavende toevoegingen aan tabak;
  • zet meer druk achter de gezonde schoolkantine;
  • zet meer druk op het verminderen van zout in bereid voedsel, zoals brood;
  • verbied roken in auto’s liefst helemaal, want dit bevordert ook de verkeersveiligheid; verbied roken in ieder geval als kinderen meerijden.

Stuk voor stuk prima acties, daar kan ik mee leven!

Maar toch gaat het wat kriebelen. Of het nu onder de noemer ‘bescherming’ of ‘betutteling’ valt, waar blijft de vrijheid van handelen, van eigen keuzes? En betekent dit dat hamburgers in de toekomst alleen voor de rijken zijn?

Wat vind jij van de vettax?

Nieuws van 10 november 2012: Denemarken schaft vet-taks weer af.

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Humor

Brandpreventie

Gepost op door Doldriest

LET OP! Dit is de afspraakkaart voor de jaarlijkse controle van uw rookmelders: donderdag tussen 8.00 en 12.00 uur.  

Ooit heb ik een programma gezien waarin een huisbrand van binnen uit was gefilmd. Je ziet letterlijk niets. Een kolkende zwarte rookmassa beneemt je het zicht en de adem en je moet op de tast vluchten. Probeer maar eens een sleutel in het slot te steken in het donker, terwijl de paniek toeslaat. Nog geen week later staat hier in de buurt een huis in brand. Vlammen likken als een levend wezen aan het dak en verwoesten alles op hun pad. Wat een afschuwelijk gezicht. Zomaar ineens kan je leven totaal veranderen. Worden herinneringen vernietigd, dingen die je in de loop van je leven hebt verzameld en gekoesterd. Het belangrijkste is echter dat niemand gewond was.

Op dat moment besluit ik mijn huis te beveiligen. Maar welke brandmelders ga je kopen en waar hang je ze op? En heb je daarmee de juiste oplossing voor jouw huis? Kies je brandblussers of neem je een branddeken? Check je regelmatig of de batterijen nog werken? Is je huis nu veilig? Ik ging op zoek naar vakkundig advies, dat ik vond via Brand Preventie Nederland. Na een consult met hun deskundige schaf ik drie brandmelders, een koolmonoxidemelder en een branddeken aan. Plus een jaarlijks onderhoudscontract.

Normaal gesproken kan ik op donderdagochtend uitslapen, maar wegens de controle staat de wekker nu op half acht. Ruim op tijd, ze komen toch pas rond 11 uur. Of vlak voordat ik naar mijn werk moet om 12 uur, dat zul je altijd zien. Onder de douche bedenk ik wat ik ga aantrekken en ik heb net twee lokken geföhnd, als

TRRRIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIING

Het is 7.53 uur. Dat méén je niet?!

Ik ren naar beneden, waar de man van B.P.N. al vrolijk naar me kijkt, een grote koffer in zijn handen. En ook al heb ik hem vaker gezien, ik voel me toch behoorlijk opgelaten met slierten nat haar rond mijn hoofd, op blote voeten en in een afgedragen, te grote badjas.

Als ik hem een hand geef, zeg ik

Tussen 8 en 12 uur, dat betekent toch tien voor twaalf?!

Hij lacht en loopt naar boven, waar ik hem op de enige nog werkende brandmelder wijs. De avond ervoor moest ik nog op zoek naar twee al te mondige melders die ergens op zolder liggen.

Deze doet het prima, maar de andere liggen er al een tijdje af. Die sloegen op hol midden in de nacht in een regenachtige periode met onweer en joegen ons de stuipen op het lijf. En ik denk dat er iets is afgebroken, want ik krijg ze er ook niet meer op.

Ik denk terug aan die week, waarin zo rond 3 uur ’s nachts snerpende tonen het hele huis – de hele rij – wekten. Totale paniek, kan ik je vertellen. BRAND!! Adrenaline stroomt door je lijf als je ruikt en snuft, naar rook zoekt, terwijl je zonen hun slaapkamers uit komen rennen. Om niets te vinden. De buren zijn ook op, ik hoor het. In gedachten liggen draden te smeulen, komt er een stof vrij die we niet ruiken maar die wel gevaarlijk is. Je zoekt en zoekt, maar vindt helemaal niets. Na een uur met alle ramen en deuren wagenwijd open te hebben gelucht, toch maar terug naar bed om proberen te slapen. De nacht daarop gebeurt exact hetzelfde, en na een derde keer is de maat vol. Eraf met die dingen! Brand Preventie Nederland vertelt me telefonisch dat de melders zeer gevoelig zijn, vooral bij een hoge luchtvochtigheid. En dat ik moet bellen als het weer gebeurt. We spreken af dat ik de melders er weer op zet. Maar dat lukt niet.

Twee ontmantelde brandmelders met batterijen liggen in mijn hand. Hij inspecteert de bevestigingsplaten en knikt. Inderdaad kapot.

Je moet ze ook los drááien, niet trekken.

zegt hij licht verwijtend.

Nou, in het holst van de nacht denk je echt niet aan met beleid draaien. Dan wil je alleen dat voor niets krijsende ding tot zwijgen brengen, hoe dan ook!

Hij kijkt me aan en knikt; ik krijg warempel gelijk! Als de man naar zijn auto loopt, duik ik de slaapkamer in om me aan te kleden. Vijf minuten later zijn mijn haren droog en zie ik er wat toonbaarder uit. Intussen is de brandveiligheid inspecteur klaar met het installeren van de twee nieuwe melders. Regelmatig klinken controletonen door het huis. Ook de koolmonoxide meter wordt gecheckt. Mijn oudste zoon, die op zolder ligt te ‘slapen’, houdt zich koest. Die zal wel stevig balen van het lawaai.

Graag wil hij een kop koffie ja, hij is al vanaf kwart voor zes op. Ik zet de koektrommel op tafel en vul intussen de machtiging in. We praten wat terwijl hij van zijn koffie drinkt. De inspecteur vertelt over een programma dat hij gezien heeft, ‘Opgelicht’ heet het. Over een man die zich voordeed als brandweerman. Vele mensen zijn gedupeerd door de bedrieger. Argwanend kijk ik naar zijn dienstkleding en werp een blik op zijn auto.

Eh, jij bent toch wel écht van Brand Preventie Nederland hè?

Hij grijnst en staat dan op. De koffie heeft hem weer verkwikt: hij is klaar voor de rest van zijn klanten. En ook mijn huis is weer alert. Nu maar hopen dat deze generatie brandmelders slimmer is en het verschil kent tussen brand en vocht.

Heb jij ook aandacht besteed aan brandpreventie? 

Geplaatst in Gezondheid, Koken, Recepten

Smoothies

Gepost op door Doldriest

Het ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag, zo zegt men: nodig om het energiepeil weer op te krikken voor de dag die voor je ligt. Maar zeg eens eerlijk: heb jij doordeweeks wel tijd om ’s ochtends uitgebreid te malen?

Bij mij verschilt het van dag-tot-dag. De ene keer drink ik jus d’orange en eet een rijstwafel of cracker voordat ik naar mijn werk rijd, de andere keer neem ik wat meer tijd voor een bakje muesli met yoghurt, kiwi of ander fruit en extra walnoten. In het weekend ontbijten  we uitgebreider: een broodmaaltijd met vis of een omelet. Heerlijk.

Sinds kort heb ik een andere manier van ontbijten ontdekt: smoothies, en dan met name groene smoothies. Een aantrekkelijke manier om lekker, gezond en snel te eten. Je giet het gewoon naar binnen!

Groene smoothies bestaan uit groenten, fruit en een vloeistof (zoals water of vruchtensap, eventueel yoghurt of melk). En het enige dat je hiervoor nodig hebt is een blender, een scherp mes en een snijplank.

Om een rijke smoothie te maken, begin je met banaan, mango, perzik, peer, appel of papaya als basisfruit. Je kunt dit aanvullen met bijvoorbeeld:

  • Banaan (basis) met aardbeien
  • Mango (basis) met ananas
  • Peer (basis) met sinaasappel
  • Appel (basis) met bessen

Maar andere combinaties zijn ook mogelijk. Mix deze ingrediënten in de blender tot een romige drank. Voeg vervolgens groenten toe – dit is niet perse noodzakelijk, maar wel aan te raden:

  • spinazie
  • peterselie
  • Chinese kool
  • bleekselderij
  • komkommer
  • witlof
  • sla
  • paprika
  • wortels

Je kunt het zo gek niet verzinnen of het kan, mits je het lekker vindt natuurlijk! De verhouding is meestal 60% fruit en 40% groenten, maar je kunt dit zelf aanpassen. Vind je de smoothie niet zoet genoeg, doe er dan dadels, pruimen of een extra banaan bij.

Mijn favoriet tot nu toe:

  • 1 banaan
  • 1 appel
  • 1 peer
  • 2 koppen jonge bladspinazie
  • 1 stengel bleekselderij
  • 1 kop water

Vanmorgen heb ik een smoothie gemaakt van water, appel, pruimen, bleekselderij en een beetje kervel, gewoon omdat ik die al in huis had. Het smaakt verrassend origineel en puur – waarbij het fruit de smaak van de groente verzacht – en ik vind het heerlijk. Bovendien krijg je op deze manier gemakkelijk de aangeraden twee ons groenten en twee stuks fruit per dag naar binnen, waarschijnlijk nog meer. Ook hoop ik dat de smoothies een gunstig effect hebben op mijn hypoglycemie.

Cheers!

Ik heb een aantal websites gevonden met allerlei recepten, maar ik zal er in de loop van de tijd hier ook nog zelf publiceren.

PS. Het is herfstvakantie, dus geen Avans column deze week. Ook al is die wel al klaar. 

Geplaatst in Gezondheid, Humor, Korte verhalen, Persoonlijk

Dentofobie

Gepost op door Doldriest

Een zacht muziekje op de achtergrond, met daar bovenuit de woorden

Marion, ik ga je nu achterover leggen.

Oké, jij bent de enige die dat mag zeggen,

reageer ik.

Anja, wil jij even weg gaan? Ze wil alleen met me zijn.

We lachen alle drie. Door de zenuwen grijp ik iedere afleiding aan om het moment suprême uit te stellen en flap er de gekste dingen uit. Het is alweer een half jaar geleden dat ik voor het laatst in deze stoel lag. Mooi zachtgeel is hij, met een comfortabele uitholling voor mijn hoofd. Maar of ik nu op luxe leder lig of op beton, het maakt me niet uit. Ik voel er niets van. Als één brok spanning lig ik te wachten op wat komt.

De tandarts – een kunstige super vergrotende bril op zijn neus – kijkt grijnzend op me neer en zegt dat het ook altijd hetzelfde is met mij. En ik lach met hem mee, een valse lach. Want ik wil alleen maar weg, weg van die dreigende rij met instrumenten die zich boven mijn borst uitstrekt.

Eerst maar eens foto’s maken. Een plaatje van 10 bij 10 cm. wordt voorzichtig in mijn mond gemanoeuvreerd. Natuurlijk is het veel kleiner, maar volgens mijn keel scheelt het niet veel. Gelukt! Nu de andere kant nog. Weer ontkent mijn lijf het nut van deze actie.

Er zitten scherpe kanten aan hè?

zegt de tandarts meelevend. Ik ontken woordeloos, daar ligt het niet aan. Als ook die foto klaar is – en alles is nog goed ook! – ontspan ik voor het eerst een beetje.

Nu de rondgang met spiegel en haakje, prima te doen. Dan het schoonmaken met een mechanisch apparaat, waar een straaltje water bij te pas komt. Water dat zich verzamelt in mijn wang. Dreigt te overstromen. Mijn bebrilde behandelaar hangt een afzuigslangetje in mijn mondhoek. Wat een geweldige man!

Anja, de assistente, beantwoordt intussen een telefoontje van een andere patiënte, die een dikke wang heeft van een ontsteking. Ik volg het gesprek met belangstelling, afleiding hè. Dan richt ze haar aandacht weer op mij en schuift ook nog eens een dikker slurpapparaat in mijn mond. En dat is wat teveel van het goede geloof ik. Ik worstel en kom boven, half dan, want beide tanddeskundigen houden van schrik op met wat ze aan het doen zijn. Gelukkig, even pauze.

Gaat het weer een beetje?

Ik haal diep adem, slik, knik en ga weer liggen.

Het afzuigslangetje wordt uit mijn mondhoek verwijderd en we gaan weer verder. Polijsten nu, met een apparaat waarmee ze stoeptegels vasttrillen, maar dan met een mintsmaakje. Het gaat absoluut de goede kant op. Tot hij bovenin aan de gang gaat en ik kokhalzend om me heen grijp. Twee paar ogen kijken me verbijsterd aan.

Volgens mij is mijn keel te kort of zoiets,

brabbel ik.

Vroeger als kind mocht de huisarts ook al niet in mijn keel kijken, de spatel vloog dan door het huis heen.

Ze knikken begrijpend, maar snappen er duidelijk niets van.

Geef haar maar een bekertje water, zodat ze zelf haar mond kan spoelen. Laten we het maar niet hier in de stoel doen, dat vind ze vast ook niet fijn.

Twee minuten later sta ik als een klein kind mijn mond schoon te wassen boven de wasbak. Maar dat doet me niets: alweer heb ik mijn halfjaarlijkse controle overleefd. 😉

Geplaatst in Columns, Compassie, Gezondheid, Persoonlijk

Het leven is als Pepsi!

Gepost op door Doldriest

Daar is Marion! Een uitgelaten studente vliegt me buiten om de nek en springt met me in het rond, op de hielen gevolgd door haar vriendin die dezelfde blije boodschap heeft. Opluchting staat op hun gezichten geschreven. Eindelijk ‘s avonds met het gezin op de bank, spelletjes doen, een film kijken. Eindelijk gewoon weekend vieren in plaats van die eeuwige dreiging van de studie. Wat een prestatie van deze kanjers. Vier jaren lang gezwoegd voor het diploma, en nu is het dan ook zover. Ze zijn geslaagd! En ik ben zo trots op hen.

Ik stap de werkvloer op en een zware deken van verdriet daalt neer. Verstikt. Maar ik kruip eronder en deel de pijn en wanhoop die in de lucht hangen. Een student van ons is overleden. Zomaar. Plotseling. Niets wees erop dat deze tragedie zou gebeuren. Hij werd slechts 19 jaar. We staan allemaal met onze mond vol tanden, er zijn geen woorden voor. Waarom hij? Waarom deze levenslustige bruisende jonge vent, die nog lang niet klaar was met leven?

Zijn klasgenoten zijn verbijsterd en murw geslagen. Iedereen die hem kent is diep geraakt. Tentamens zijn ineens niet meer belangrijk. Samen zijn, samen praten, samen stil zijn, dat telt. En ondanks de pijn en het verdriet is het mooi te zien hoe zij steun zoeken en vinden bij elkaar. Een hechte vriendenclub is het. Snikken worden gesmoord in wijd open armen. Tranen worden gedroogd op de schouder van een lotgenoot. Ze zijn verdrietig. Missen hun maatje. En ik ben triest met hen, maar ook zo trots op hun kracht, hun moed!

Het team heeft het druk. Erg druk. Tentamens, examens, mondelinge toetsen. Scripties en onderzoeken. Een niet aflatende stroom van werk en inzet van studenten vraagt een even grote inzet van docenten en ondersteuning. De diploma-uitreiking nadert met rasse schreden en nog lang niet alles is binnen. Paniek slaat toe! Maar we zetten er samen nog even de schouders onder en ploeteren voort, tot ook die hobbel is overwonnen. Ben trots op mijn collega’s!

Blijdschap zij aan zij met leed. De eerste kleinzoon wordt geboren, een zoon overlijdt. Een relatie wordt verbroken, nieuwe liefde bloeit op. Gezinsuitbreiding, een student vliegt uit. Het leven is vaak onvoorspelbaar en vol tegenstrijdigheden. Meestal kabbelen de dagen voorbij, maar dan gaan gebeurtenissen er ineens met je vandoor, een stroomversnelling sleurt je mee, tegen wil en dank. Is het een kringloop of een stroom zonder einde? Wat ik wel weet, is dat onze geliefden voortbestaan in ons, in onze harten en gedachten. Iedereen laat iets achter, onuitwisbaar en nooit dovend. Life can be a bitch, mensen, maar ook heel mooi.

Het leven is als Pepsi: prikkelend en zoet. Opwekkend, soms stijgt het naar je hoofd. Er zit van alles in, maar je weet niet precies wat. Het is absoluut niet te pruimen als het lauw en doodgeslagen is. Live your life to the Max! Alvast een heel fijne vakantie. Dan zie ik je weer aan de andere kant van de zomer…

~Marion

Geplaatst in Compassie, Expressief, Gezondheid, Persoonlijk, Poëzie

Weet jij wat bidden is?

Gepost op door Doldriest

~

Weet jij wat bidden is?

Weet jij het,

zijn er regels voor?

Mag het alleen tot God

of ook tot de Godin,

zelfs meerdere Goden?

Moet het hardop

of mag het ook stilletjes

voor me uit starend

in mijn gedachten ver van hier?

Doe ik het met de ogen open

of toch liever dicht?

Zal ik mijn handen vouwen

of leg ik ze in mijn schoot?

Zijn de knieën belangrijk

of mag ik blijven zitten,

misschien liggen zelfs?

Moet het vaak

of mag het ook soms

zomaar

als ik niet meer zelf kan helpen

en mijn vertrouwen

in Iemand’s handen moet leggen?

Mag het vrolijk

of alleen maar ernstig?

Voor de zekerheid

doe ik alles maar door elkaar

bid in alle variaties,

als alles maar goed gaat

en jij snel weer beter wordt!

~

Tekst & foto © Marion Driessen
Geplaatst in Columns, Gezondheid, Humor, Koken

We maken er een potje van

Gepost op door Doldriest

Lekker eten! Voor je ligt een sappige steak, bruin gebakken maar nog een beetje rauw van binnen. Het rood en groen van de salade raakt je recht in je drang naar gezondheid. Met een frivole zwaai zet de ober ook nog een schaal met frietjes voor je neus en al vlug doop je zo’n knapperige rakker in de mayonaise. Goddelijke combinatie. Wat zeg je? Liever een beenhammetje? Natuurlijk. Of een kippenbout? Spareribs? Misschien een gebakken visje. Of vegetarisch, ook heerlijk. En nog gezond ook!

Ah, hoorde ik daar de term ‘gezond’ vallen? Ik hoorde in ieder geval een bons. Een bons van gevallen vertrouwen in gezonde voeding. Volgens mij bestaat die namelijk niet meer. Voordat je het weet heb je iets engs te pakken. Of, beter gezegd, heeft dat engs JOU te pakken. De mens staat aan de top van de voedselketen en verorbert met smaak. Maar er liggen onverwachte dingen op de loer.

Weet je nog, mond-en-klauwzeer? Ik heb dan wel geen klauwen, maar van mijn mond moeten ze afblijven. En de gekkekoeienziekte? Minuscule muterende eiwitten die een aanstekelijk feestje geven in de hersenen van onze runderen? Het levert een nieuwe variant van de voor ons dodelijke Creutzfeldt-Jakob ziekte op. Zelfs een verhitting tot 100°C is niet genoeg om die prionen te vernietigen. En wij maar denken dat rundvlees beter is dan vet en onrein varkensvlees.

Het is allemaal maar niks. Laten we op kippenvlees overstappen! Dat is een stuk magerder. Maar dan wel scharrelkip, want scharrelen – af en toe een wormpje en steentje in de buitenlucht pikken – is gezond. En je hoeft niet bang te zijn dat je vogelgriep krijgt: het kippenvlees zit inmiddels zo boordevol antibiotica dat je helemaal niet meer ziek kunt worden. Erg handig. Tot je op een dag resistent blijkt te zijn tegen andere kuren.

Hmmm, toch maar vis? Die beesten scharrelen immers de hele dag, zwemmen vrolijk rond in de onmetelijke oceaan. Ze worden ook nog regelmatig goed doorgesmeerd met wat olie en gekruid met afvalstoffen. Om een goed kleurtje te krijgen, wentelen zij zich ook nog in een stralingsbad. Jawel, Japanse sushi is gezond.

Verdorie, wat kan ik dan nog eten? Ik heb het: vegetarisch, de oplossing! Tot de ehec-hel losbreekt. In tegenstelling tot e-hack, die in vele gevallen leidt tot een virus, is ehec een bacterie. Een groot verschil. Bacteriën zijn namelijk normaal gesproken goed te behandelen… behalve deze kleine rotzakken. De ehec bacterie zat eerst op de komkommers, sprong toen over op de tomaten en… eh… waar zaten die krengen nou? Op de taugé? Toen vonden we ze: ze zaten op de spruiten. Weg ermee! Uhm. Nee, toch maar weer oprapen. Alweer verkeerde paniek: het waren de bietenspruiten. Oeps, beetje onhandige vertaling, met desastreuze gevolgen. Maar waar die ehec ook op zit, het is dodelijk.

En dan heb ik het niet eens gehad over smaakversterkers. Maak je een keuze in je zoektocht naar lekker en (zo) gezond (mogelijk) eten, krijg je ook nog de E621 toevoeging op je dak. Dat spul zit werkelijk overal in. Soepen, sauzen, kant-en-klare kruidenmengsels, worsten, koekjes, snacks, noem maar op. E621 is wettelijk goedgekeurd en heeft geen nadelige gevolgen voor de gezondheid. Maar is dat wel echt zo? Onderzoek laat mogelijk iets anders zien.

Hoe zit het trouwens met dierenwelzijn? En met de honger in de wereld? Het verbouwen van granen, die we voeren aan ons vlees-op-pootjes, terwijl we ze ook gewoon rechtstreeks kunnen eten? De biogassen die ook nog de lucht in worden geslingerd?

Mensen, ik weet het echt niet meer, het is zo complex. De balans tussen lekkere en gezonde voeding is steeds moeilijker te vinden, laat staan te handhaven. Misschien moeten we alleen nog maar kruidenthee met antioxidanten en zuiver bronwater drinken. En biologisch-dynamische granen erin weken. Aangevuld met whisky om de overlevende bacteriën te doden. Maar dat zou vrij radicaal zijn. Dus ben ik gisteren toch maar even langs de huisarts gegaan, voor een pond kipfilet. Ik voelde me wat grieperig. We kregen er een zakje E621 kruiden bij. Gratis. We hebben er een potje van gemaakt.

Geplaatst in Gezondheid, Humor, Koken

Spruiten!

Gepost op door Doldriest

Vakantie is niet goed voor mij. Het tast mijn hersenen aan. Bij gebrek aan een dagelijkse portie werk-gymnastiek gaat mijn brein haperen. Is minder soepel. Kan zich niet goed concentreren.

Vandaag, op zoek naar eens iets ander dan sla en sperzieboontjes, heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering zelfs spruiten gekocht. Groene mini knollen. Dik- en dunbuikige kooltjes. En ik lust helemaal geen spruiten!

Illustratie: tuinadvies.nl

Ik heb ze al op allerlei manieren klaargemaakt. Gekookt. Gewokt. In een ver en nog-niet-grijs verleden, heb ik met de moed der wanhoop zelfs een keer Indische spruitjes gemaakt. Ik heb nog net de pan niet weggekieperd, het smaakte totaal niet.

Spruiten lijken wel wat op hersenen. Je snijdt de stam weg, pelt wat lagen af en komt soms daartussen de meest vreemdsoortige aliens tegen. Zouden het vage, tot leven gewekte spruitengedachten zijn? Laten we hopen dat een lading zout in het water deze koolbewoners naar buiten lokt, zodat ze niet in het kookwater belanden.

Weet je wat wel lekker is? Spekjes! Uitgebakken spekjes, krokante zoute spekjes mmm. Ik zal me vanavond vooral op die brosse blokjes concentreren en ze van een zekere spruitendood redden. Of ik neem wat witte bonen in tomatensaus – de lievelings’groen’ten van mijn oudste zoon. Maar daarvan kan ik ook maar een paar wegwerken, voordat mijn keel omgekeerde plannen maakt.

Gelukkig hebben we het toetje nog…

Smakelijk eten! En nieuwe, lekkere recepten zijn welkom!

Geplaatst in Compassie, Gezondheid

R.I.P. Ab Bobbink

Gepost op door Doldriest

Verbijstering. Ongeloof. Verslagenheid. Al deze emoties schieten in een razend tempo door mij heen. Maar het nieuws is en blijft onverbiddelijk: Ab Bobbink is vanmiddag plotseling overleden. Collega-columnist van Avans, collega van de Academie voor Gezondheidszorg, collega e-learning coach. Collega… nee, niet meer.

Nee, niet jij!

Waarom jij? 

Mooi en betrokken mens

Waar ben jij naar toe?

Waarom ging je nu,

net nu het zo goed met je ging?

Je had nog zoveel te vertellen

Je woorden laten een leegte achter

die niemand kan opvullen

Nooit meer even stilstaan

van gedachten wisselen

over het leven, over schrijven

Nooit meer genieten

van je bescheidenheid

je interesse

je bevlogenheid

je passie

Herinneringen blokkeren mijn keel

en mijn ogen worden mistig

Ik mis je Ab

en zal aan je blijven denken

Op 20 november schreef hij nog: Verder gaat het goed

Het was zo’n week dat ik weer eens extra geconfronteerd werd met mijn levensfase en de sterfelijkheid van de mens, met de sterfelijkheid van vrienden en bekenden. Met mijn sterfelijkheid. Op mijn leeftijd maak je steeds vaker mee dat leeftijdsgenoten om je heen ziek worden en de eindigheid daardoor een vorm krijgt. Confronterend die zoektocht naar betekenisgeving en nieuw evenwicht. Ik ontspring die dans en prijs mij gelukkig. Mijn kwalen zijn hanteerbar en gelukkig geldt dat voor nog veel meer mensen.

Zevenenzestig is natuurlijk ook niet gering. Hij voelt zich nog goed en energiek, maar om hem heen gaan er langzaamaan meer mensen dood. En de serie pillen die hij moet innemen – „tegen diabetes, hoge bloeddruk en prostaatklachten” – herinnert hem dagelijks genadeloos aan het onontkoombare verval en de vergankelijkheid. „Maar verder gaat het goed, hoor”, zegt hij, op die ondoorgrondelijk-ironische Bromettoon. Ik wil niks weten als de camera niet loopt, Frans Bromet, NRC Handelsblad, 19 november 2011

Maar verder gaat het goed. Dat geldt zeker voor mij. Ondanks de kwalen die bij het verval horen, voel ik me beter dan ooit. Stabieler, rustiger, genuanceerder dan voorheen. Ouder worden brengt verval, maar mij meer innerlijke onafhankelijk. Oud worden is mooi. Mijn lichaam mag me langzaam in de steek laten, maar mijn geest is evenwichter dan ooit.

Maar ik heb makkelijk praten, ik heb voor zover ik weet, geen kanker.

En ineens is hij weg. Hij had inderdaad geen kanker. Alleen hield zijn hart op met kloppen. Maar verder gaat het goed…

Hier is zijn laatste column voor Punt: Kwartje. Lees meer fascinerende, rake en moedige stukken op Ab’s website. En zijn opmerkingen op Twitter.

Rest In Peace dear Ab, be happy up there.

~Marion

Zie ook: 
Voor Ab Bobbink, het kan zomaar… door Rudi Clause
In memoriam: Ab Bobbink en Met grote passen door het gebouw in Punt, onafhankelijke krant van Avans
Fatale Pauze door Tiemen
Death, Harsh Master (Engels) door mij

CondoleanceRegister Ab Bobbink