Geplaatst in Avans, Columns

Vol maar Veilig

Als ze de hoek om komt, ziet ze de rij al staan. Een sliert metalen kooien vol ongeduld wacht dampend tot de slagboom open gaat. Schokkerig trekt de kleine file steeds een stukje verder op. Als ze wil aansluiten, doemt in haar spiegel een grote bus op die vol bas claxonneert. Met een dot gas verder naar het Amphia, maar ook daar geen warme ontvangst. Vandaag kan Avans geen gebruik maken van die parkeerplaats. De minuten tikken meedogenloos verder, richting aanvang van de lessen. Ze rukt driftig aan haar stuur en rijdt naar de voorkant van de school, opgehouden door drie onwillige stoplichten. Dan maar het noodparkeerterrein op. Daar vindt ze dan eindelijk een mooi plekje. Mooi, denkt ze. Tot ze haar auto nog even wil verzetten. De wielen slingeren zand en steentjes in de rondte, maar wijken nog geen centimeter. Ze staat vast, de banden weggezakt in een kuil. Onder het mompelen van een verwensing haast zij zich naar de ingang. 

131002-1

Met de blauwe noodlokalen op het parkeerterrein van de Hogeschoollaan en de verbouwing aan de Lovensdijkstraat krimpt het aantal parkeerplaatsen in Breda. Het wordt steeds moeilijker om een plekje te vinden, als je het terrein al op mag. Het parkeerprobleem bij Avans wordt steeds groter en waaiert uit door de wijk. Discussies laaien hoog op onder studenten, medewerkers en buurtbewoners en men zoekt naar oplossingen. Openbaar vervoer? Je zit bijna op schoot bij je medereizigers, en dan heb je nog geluk dat je in de bus past. Carpoolen? Moeilijk realiseerbaar vanwege wisselende aanvangstijden, maar zeker het uitzoeken waard. Zoveel mogelijk op de fiets komen dan? Zelfs hier wordt het parkeerprobleem merkbaar: de stallingen puilen uit en fietsen worden vastgesnoerd aan palen en bomen.

131002-2

Word ik hier zomaar aan de kant gezet? Verroest!

Te laat komen doordat je je auto niet kwijt kunt is zeker vervelend. Met een zware tas door de regen lopen is ook naar. Gemopper en irritatie alom. Maar die irritatie verbleekt en verstomt bij het nieuws over Nigeria, waar vorige week tientallen studenten zijn gedood in de slaapzalen van hun universiteit. Een terreurorganisatie die tegen westers onderwijs is en het daarom nodig vindt studenten neer te maaien in hun slaap. Klaslokalen en onderwijs gaan in vlammen op. Is het dan zo erg dat we een stukje moeten lopen om bij onze school, ons werk te komen? Dat we creatieve oplossingen moeten zoeken? Het is vol, maar wel veilig bij Avans. In meer dan één opzicht.

Geplaatst in Doldriest briest

Studentenhuizen

Op kamers. Leven op twaalf vierkante meter. Eten, slapen, vrienden ontvangen, gezelligheid en blokken. Mooie tijden, soms moeilijke tijden en vooral leerzame tijden.

Mijn eerste kamer-ervaring doe ik op in Breda, waar ik samen met een meisje van de middelbare school een benedenverdieping huur. De ruimte is door tussenwanden van inbouwkasten kunstig verdeeld in twee slaapkamers met daartussen een gezamenlijke huiskamer. Zeer gehorig, dus je houdt rekening met elkaar. Zo houd je ook rekening met elkaars menuvoorkeuren, maar er zijn grenzen. Grijze hompen lillende lever vormen zo’n grens. En de scheve blikken als mijn vriend een koekje teveel neemt, een andere. Wat zo’n niet-matchend samenwonen je oplevert is een dringende behoefte aan een eigen ruimte.

Je verhuist naar een ander studentenhuis en krijgt mannelijke huisgenoten. Heerlijk, al zijn duidelijke afspraken over de schoonmaak van gemeenschappelijke ruimten een must. Mannen vragen om een ander soort communicatie, ze kijken toch anders tegen zaken aan. Vuile vaat opstapelen in de gemeenschappelijke keuken is toch geen probleem zolang er nog minstens één schone pan en borden zijn? Niet moeilijk doen hè. Na een week ben ik het meer dan beu en kieper alles heel gemakkelijk in de achtertuin, waar de regen de ergste overblijfselen alvast wat losweekt.

130919studentenhuis

Of wat denk je van het vinden van resten van een ruige nacht stappen, zuipen en shoarma, druipend over je pas op de hand gewassen lingerie? Vriendelijke woorden verliezen op dat moment ieder effect. De deur opengooien en de nietsvermoedende prins ziedend uit bed sleuren brengt de boodschap beter over. Wat heeft hij staan te boenen.

En dan nog een creepy huisbaas die te pas en vooral te onpas binnenvalt. Die bewoners van zijn eigen pension bij ons in huis zet omdat hij zelf geen plek heeft. Ongure sujetten die je met een strijkijzer van je lijf af moet houden. Nachtelijke deals bij de voordeur. Een wereldvreemde jongen die geopende blikken perziken in de diepvries bewaart. Je maakt wat mee!

Maar op kamers wonen is vooral samen zijn met lotgenoten. Koken en eten, lange avonden vol muziek en spelletjes. Filosofische gesprekken tot diep in de nacht. Elkaar oppeppen voor tentamens. Onafhankelijkheid en een weg vinden naar volwassenheid.

Hoe gaat het er tegenwoordig aan toe? Zijn studenten tegenwoordig meer op zichzelf? Staan overal vaatwassers en wasmachines? Is het luxueuzer? Maar ook al vergemakkelijken deze apparaten het hedendaagse studentenleven, dan nog is het voornamelijk een kwestie van samen wonen, samen in een huis leven. Waar alles om afspraken draait, begrip en respect. En hygiëne. Want niet overal zijn huisdieren toegestaan.

Geplaatst in Doldriest briest

Wat zijn dat voor mensen?!

Jonas Smith en Laura Paxton, graag zo snel mogelijk naar de gate, anders wordt uw bagage van boord gehaald. Laatste oproep, ik herhaal, laatste oproep! De ene na de andere melding vloeit blikkerig door de vertrekhal terwijl we wachten op het boarden. Wat zijn dat toch voor mensen die een heel vliegtuig ophouden? Zorg gewoon dat je op tijd bent!

De afgelopen maand hebben we heel wat aansluitingen moeten halen. Wachten op de Fyra. Uren wachten op Schiphol. In Londen niet, want ineens blijkt dat je nog een stuk met de metro moet reizen om in de andere vertrekhal te komen. Niet shoppen, rennen! De lange vlucht naar Los Angeles. Na vier uur heb je het wel gehad. Na acht uur sukkel je eindelijk in slaap om even later weer wakker te schieten door een stel luidruchtige medereizigers die het nodig vinden om achter jou gezellig bij te kletsen. Je zou je zo met kop en staart door de nooduitgang naar buiten willen keilen, ware het niet dat dit het klimaat in het vliegtuig niet ten goede komt. Je bijt wat op je kiezen, zucht en draait twintig centimeter naar rechts. En het wordt niet donker hè, nog geen minuut. Je interne klok past zich geruisloos aan en blijft lekker actief door tikken. Maar eindelijk sta je met beide voeten op Amerikaanse bodem. Awesome!

130904GrandCanyon

klik op de foto voor een groter formaat

Dan volgt een maand van reizen, via de meest fantastische natuurparken van het ene motel naar het andere. Je zwerft door San Francisco en langs de Pacific Coast. Werkelijk alles gaat goed. De motelkamers zijn gereserveerd en ondanks bedekte dreigementen van de autoverhuurder is de motor van de auto sterk genoeg en blijft de airco cool.

Veel te snel wordt het tijd om weer naar huis te gaan. Maar liefst zes uren wachten op het vliegveld van LA – je wilt immers op tijd zijn – en dan de lange vlucht. De volgende dag landt het vliegtuig om 12 uur ’s middags op Londen Heathrow en stap je in een taxi naar Londen Gatwick. De aansluiting vertrekt pas vier uren later, tijd zat dus.

130904Gatwick

klik op de foto voor een groter formaat

Daar slaat de man met de hamer, de moker toe. Ik zit met open ogen te slapen en de moed zakt me in de wandelschoenen als ik op het grote mededelingenbord zie dat we ook nog een half uur vertraging hebben naar Amsterdam. Nog langer wachten, dit red ik nooit. Soep! Soep zal helpen om wakker te blijven. Even later lepel ik genietend de hete brij naar binnen. Langzaamaan, tijd zat. Toch maar weer naar beneden en nog eens het bord controleren.

Maar wat is dat nu?! De luchtvaartmaatschappij klopt niet. Huh? Mijn blik vliegt verder naar boven en ik zie ‘British Airways – Amsterdam – 16.00 uur – gate closed’. Het is 15.45 uur. Ik gil het uit van ontzetting en we rennen naar de closed gate. In het begin zeg ik nog ‘sorry, sorry’, maar al gauw wordt het ‘out of the way!’ Een race tegen de klok. Snakkend naar adem kom ik bij de balie aan, waar alleen de crew nog staat te wachten. Ik flap er iets uit als ‘waiting for hours’ en ‘soup’ en strompel naar het vliegtuig, het schaamrood op de kaken. Tien minuten later stijgen we op.

Wat dat voor mensen zijn die bijna het vliegtuig missen? Nou, die zijn heus wel op tijd hoor, maar ze zitten gewoon even soep te eten!

Geplaatst in Doldriest briest, Humor, Nieuws

Alarm!

Een vrouwelijke nies naast mij. Stomverbaasd kijk ik naar links en twijfel aan mijn gehoor: aan die kant zit namelijk helemaal niemand! Tot ik ineens bedenk dat het mijn gsm wel eens kan zijn. En inderdaad, ik heb een allergie-alarm ontvangen met bijbehorend geluidje: omdat het deze week warm is, nemen de allergenen toe en heb je meer last van hooikoorts. Mijn geschuurde netvliezen en waterige neus bevestigen dit. Best handig zo’n app, weet je in ieder geval dat je niet verkouden bent.

130618pollennieuws

Ook de afgelopen winter hadden de apps het druk. Meermaals werden we gealarmeerd door landelijke meldingen die noodweer aankondigden. Code oranje, code rood. Storm, zware sneeuwval, van alles werd voorspeld. Probeer thuis te werken en ga vooral niet de weg op, was de boodschap. En vervolgens viel het acht van de tien keer reuze mee. Vroeger keek je ’s avonds naar het weerbericht op het nieuws en trok daar je conclusies uit. Of je keek naar de hemel, voelde hoe koud het was en leidde daaruit af dat het wel eens kon gaan vriezen. Bij kans op gladheid of ijzel ben ik blij met een melding, dan mogen ze van mij ook ieder uur even bellen. Voor het eerst was daar echter ook een weeralarm voor regen. Hoe absurd kan het worden. Moet daar ook al een alarm voor worden afgegeven?

130619weeralarm

Nu gauw weer terug naar de zon. Met de zomer op de stoep heb je naast pollen-alarm ook kans op smog-alarm. Hoge temperaturen, weinig wind en teveel fijnstof. We moeten met zijn allen langzamer rijden of de auto laten staan, want de lucht is verzadigd met allerlei troep die niet wil verwaaien en dat heeft akelige gevolgen voor je luchtwegen. Een nuttig alarm, zowel voor het milieu als voor jezelf.

Maar weet je wat ik vandaag binnen kreeg? Een hittestress-alarm! Is dat een nieuw woord? Eindelijk kunnen we genieten van de eerste zomerse dagen van het jaar, en dan wordt meteen landelijk alarm geslagen. Ouderen wordt aangeraden het rustig aan te doen en zwaar lichamelijk werk moet als het even kan vermeden worden. Het is warm ja, en benauwd, maar als het boven de 30°C is voel je toch zelf wel dat je het rustig aan moet doen? Hittestress… ik krijg stress omdat ik met mooi weer binnen moet zitten!

Vanzelfsprekende fenomenen waarvoor we tegenwoordig een alarm nodig schijnen te hebben. Mogen we zelf nog nadenken? Wie weet lukt het ons wel om samen een gat in de app-markt te ontdekken. Of te slaan. Wat denk je van een nationaal zeep-alarm? Als GTST begint? Of een barbecue-alarm als de omstandigheden optimaal zijn? Het barbecue-weerbericht bestaat immers al. Even die app ontwikkelen zou ik zeggen, en dan automatisch een bestelling bij Appie eraan koppelen.

130619koffie

Weet je wat we echt nodig hebben? Een koffie-alarm. Een app die alarm slaat als de koffieautomaat kapot is. Dat je in plaats van een bakkie troost voor de maandagochtendblues een monteur zult aantreffen die de hemelse machine volledig gedemonteerd heeft – en dat drie weken lang zowat dagelijks. Daar wil ik een alarm voor op mijn telefoon. Dan blijf ik namelijk wel thuis werken!

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

Diëten? Die eten juist niet!

Op het gebakschoteltje lagen alleen nog maar wat kruimels. Ze likte de laatste slagroomresten van haar vingers en vestigde toen haar aandacht op de kop warme chocomel die voor haar stond te dampen. Vol en romig, de echte! Nadat ook de Belgische bonbon was verdwenen, stak ze met een zucht van voldaanheid een sigaret op. Straks een borreltje? Waarom niet! Vast een goede bodem voor de friet met biefstuk die vanavond op het menu stonden…

Wat is hier lekker aan? En wat is hier slecht aan? Helaas zijn veel lekkere dingen niet goed voor ons, omdat ze stampvol calorieën zitten. In onze westerse samenleving worden we er rijkelijk van voorzien. En nu de zon weer tevoorschijn komt en de kleding luchtiger wordt, prijkt ‘dieet’ weer bovenaan de gespreksstoffenlijst. Als je slank wilt zijn (of lijken) en corrigerende harnassen niet meer helpen, dan moet je daar toch echt aan (en in) geloven. Gretig tellen we calorieën alsof het geld is.

130605tellen

In Dieetland is er voor ieder wat wils. Wil je alleen maar brood eten? Geen probleem. Of vermijd je juist liever alle koolhydraten? Kan ook geregeld worden. Weight Watchers, Cambridge en Sonja Bakker, Montignac, Atkins, noem ze maar op. Heerlijk zeg, iedere ochtend een bak zalmsalade met mayonaise. Of spek en ei. Maar zelfs dat komt na een paar dagen je strot uit. Eventuele tekorten worden aangevuld met speciale – dure – vitamines en mineralen; astronautenvoer voorziet in al je behoeften, behalve in die van de geest.

Bewust en minder vet eten is gezond, zeker in combinatie met voldoende beweging. Maar bij een eenzijdig dieet zet ik grote vraagtekens. De balans wordt verstoord en het lichaam gaat interen op de voorraad vet – precies wat we willen, of op de spieren – en dat willen we weer niet. Waar ik me zorgen om maak zijn de excessen. Kijk naar de modellen die maatje 34 of minder hebben. Wandelende skeletten zijn het, met wat vel eroverheen. En dat zijn aantrekkelijke rolmodellen? Ze kunnen niet rollen, ze zijn te hoekig!

130604modellen

Ook in mijn omgeving zijn mensen regelmatig fanatiek aan het diëten, soms wel zes weken lang alleen maar shakes en repen, met wat soep in de avond. Vanaf de zijlijn bekijk ik deze vastbeslotenheid, het lijden en verlangen, het eraan toegeven en de schuldgevoelens. Het resultaat en de trots. De ontgoocheling. Maar soms, soms trek ik mijn mond open. De grens was bij mij bereikt toen de een aan een dropje rook en er verzaligd – niet verzadigd – aan likte, om vervolgens het dropje weg te gooien. Toen de ander helemaal lyrisch werd omdat er een stukje paprika in haar warm water, eh soep zat. En ik krijste dat ze normaal moesten doen.

Gezond verstand en goede producten. Vind een balans die je in het dagelijkse leven kunt volhouden en sta jezelf in vredesnaam toe om te genieten van lekkere dingen.

Haar bordje was leeg. En bleef leeg. Ze likte aan een dropje en speelde met haar jojo…

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Korte verhalen

De Zorg – Onbetaalbaar

Ik ben voor het uitkeren van gevarengeld bij een bezoek aan de huisarts. Het begint al bij binnenkomst. De bacteriën en virussen vliegen je rond de oren. Aan alle kanten word je omringd door gesnotter, koorts en gekuch. In de wachtkamer drentelen peuters rond met groen slijm onder de neus. De houten bouwblokjes houden via mondcontact de cirkel van besmetting in stand. Zouden die kinderen worden ingehuurd door de zorgverzekering? Oudjes naast je bespreken al rochelend uitgebreid hun kwalen en maken dat je heel hard weer naar buiten wilt rennen. Getergd kijkt een zakenman op zijn horloge – voor de vijfde keer in evenveel minuten; draait rondjes op de houten zitting.

130522zorg4

Dan een stem uit de luidspreker: Mevrouw Jansen bij dokter Nieuwenhuizen. Men kijkt verstolen naar elkaar. Wie is de gelukkige? Even later wordt de oproep herhaald en verstoort wreed het geanimeerde gesprek tussen twee vrouwen.

Oh dat ben ik, meid. Nou, dan zal ik maar eens gaan.

Tot gauw hè.

Ja, dag!

Dág, denk je, schiet nou toch op, ik heb nog meer te doen vandaag. De blokkentoren wordt inmiddels tegen de grond gekwakt door broerlief en zusje zet het op een krijsen. Met een rood hoofd probeert de moeder de zaak te sussen en veegt steels de neus van het verhitte meisje schoon.

Dan ben je aan de beurt en treedt binnen in het heilige der heiligen: de dokterskamer. Wat kan ik voor je doen?, wordt gevraagd. Daarna volgen nog meer vragen, die nooit gesteld zouden worden als de arts de moeite nam om het beroemde digitale patiëntendossier te raadplegen. En wat doet hij vervolgens? Kijkt hij in een indrukwekkend handboek? Spreekt hij zijn onuitputtelijke kennis aan? Nee, hij start internet op en typt de klacht in Google. Sprakeloos zie je het gebeuren. Je hebt een Google dokter! Even later sta je met een recept voor pillen die je eigenlijk niet wilt en een verwijzing weer in de gang. Maar ja, hij zal het wel beter weten, heeft er tenslotte voor gestudeerd.

130522zorg2

Bij de apotheek moet je ook weer een nummertje trekken. Gelukkig ken je intussen iedereen en blijft het gezellig. Je krijgt je recept en moet contant betalen. Oké, zeg je, want je hebt toevallig je polis niet op zak. Maar je hoeft niet alles af te rekenen, blijkbaar wordt toch nog iets vergoed…

Een paar weken later krijg je een brief van de zorgverzekering. Jippie, de ingediende declaraties van de tandarts worden uitbetaald? Te vroeg gejuicht: of je de rest van je huisartsbezoek ook nog even wilt betalen. De drie pillen blijken € 30 te kosten en het bloedonderzoek wordt per microscopisch klein deel uitgesplitst, waarbij ieder deeltje deel uitmaakt van een grote optelsom. Eigen risico, jawel. Van de tandartsrekeningen krijg je niks terug. De hoge ziektekostenpremies met extra sterren zijn nog niet genoeg, dokken zul je, meer!

130522zorg1

Huisartsbezoek wordt net als studeren iets voor de rijken. En in plaats van gevarengeld krijg je een fikse nota. De volgende keer bedenk ik me wel drie keer voordat ik weer naar de huisarts ga, want van deze kosten word ik nog veel benauwder. De zorg in Nederland – onbetaalbaar!

Geplaatst in Columns, Gezondheid, Humor, Persoonlijk

Grote Mond

In de behandelkamer hoor ik gemompel en dan geluiden met een hoog toeren- en boorgehalte. Ik slik. Gelukkig is iemand anders eerst de pineut. Een man in oranje shirt zit op zijn gemak een tijdschrift te lezen. Wat te doen, wat te doen? Ik duik in mijn werkmail – alles beter dan dit – en sta op het punt via mijn telefoon een e-mail te sturen als Anja, de assistente, verschijnt en mij onverwachts eerst naar binnen bonjourt. De deur van de behandelkamer gaat open en een oude kromgebogen man schuifelt de wachtruimte in. Ik lach naar hem en stap over de drempel. Het walhalla van de fijntechniek in.

130404humor

Daar zit de tandarts, klaar voor de aanval. We hebben al heel wat jaren een relatie, die alleen goed is in verticale houding. Afleiden, ik moet hem afleiden. Gewoon blijven praten. Eerst bespreek ik de tandtechnische zaken van mijn jongste zoon met hem. Hij knikt ernstig en ik doe met hem mee. Maar onverbiddelijk nadert het moment…

Neem maar plaats, Marion, dan leg ik je achterover.

Ik mompel nog dat hij niet weer grappige opmerkingen moet maken, want mijn overspannen zenuwen grijpen iedere gelegenheid aan om onrust te stoken. Geen slappe lach dit keer. Dan lig ik doodstil, want hij nadert met een spiegeltje en een haakje. Uur X is aangebroken. Hij prikt en port, kijkt en schraapt, en zegt warempel dat het er goed uit ziet. Ik vraag maar niet of hij mijn tanden bedoelt.

Als de angstbrok in mijn keel te groot wordt, hoest ik even.

Ben je verkouden?
Nee, ik ben herstellende van een allergie-aanval.

kraam ik uit; een kip zonder kop is er niets bij.

Toch geen allergie-aanval voor de tandarts, hè?

Nee, díé allergie is absoluut chronisch. Al is het best gezellig hier hoor, afgezien van al het andere.

Ik lach als een boer zonder kiespijn, terwijl hij aan de gang gaat met zwaar anti-tandsteen-geschut. Keep breathing, denk ik, ontspannen die benen en handen. Zwaar verkrampt doen ze van afstand mee met de schoonmaakactie onder mijn neus.

Telkens als ik denk dat de tandarts klaar is, schudt hij weer een nieuwe truc uit zijn mouw. Anja grijpt af en toe in en sommeert hem mij even te laten slikken. Ik lig met mijn ogen dicht en probeer uit alle macht niet in de tegenaanval te gaan. In gedachten smijt ik hem in de stoel en experimenteer met de interessant uitziende apparaten. Ik klem mijn ogen stijf dicht. En mijn mond open. Ik denk terug aan die keer dat ik met hernia en al uit de stoel kroop toen ik moest happen voor een kroon en daar bijna in stikte. En aan de keer dat ik hem klemvast bij zijn arm greep tijdens het boren. Toen ik verplicht kalmerende middelen moest slikken voordat ik weer onder behandeling mocht. Levensgevaarlijk zijn wij voor elkaar, de tandarts en ik.

130417gereedschap

Tot mijn grote opluchting neemt de activiteit af en we praten wat na over tandpasta, over flossen en over raggertjes. De beproeving lijkt ver over te zijn, dus ik ben weer bezig met een geduchte verbale afleiding – ik wil weg hier. Als ik uit de stoel glijd, schudt hij zijn hoofd en zegt tot afscheid:

Die mond van jou, er is niet veel plek hè, maar er komt toch behoorlijk veel uit!

Opgelucht grijns ik – dit keer echt – en maak dat we weg komen, mijn grote mond en ik.

Geplaatst in Doldriest briest, Gezondheid, Humor

Heb ik weer!

Ken je dat? Uitslag rond je navel? Jeukende rode bultjes die zeer irritant zijn? Je krabt, je smeert er wat op, maar het wordt steeds erger, tot ineens tot je doordringt dat de binnenkant van de knoop van je spijkerbroek de boosdoener is. Nikkelallergie! Geen nood, je hebt nog altijd een drietal opties:

  1. je draagt altijd je shirt in je broek;
  2. je smeert nagellak aan de binnenkant van de knoop;
  3. je plakt een pleister op het metalen rondje.

130403spijkerbroekLet op: opties 2 en 3 zijn niet permanent: de nagellak slijt en de pleister laat los. Maar als noodoplossing werken ze prima. Tips van een ervaringsdeskundige

Wat later krijg je uitslag op je bovenbenen. Een uitslag die onaangenaam schuurt tegen diezelfde spijkerbroek. Zou het…? Ja hoor, weer is de spijkerbroek de oorzaak: verfstoffen. Heb jij weer! Mijn advies: wassen, meerdere malen, met Neutral. En geen wasverzachter gebruiken. 

Om alle ellende te vergeten trakteer je jezelf op een nieuw horlogebandje. Twee dagen later kriebelt het wat aan de binnenkant van je pols, maar dat zal wel inbeelding zijn. De dag erna laat je huid duidelijk weten dat zij niet gediend is van je keuze: in de metalen sluiting zit iets waar je niet tegen kunt. Verdikkeme, nikkel, weg met dat ding! Je koopt een ander bandje, een mooi leren exemplaar, dit keer met een roestvrijstalen sluiting. Jou pakken ze niet nog eens. Na een paar dagen kijk je naar de binnenzijde van je pols en ziet tot je ontzetting dat er weer onrust ontstaat. Geen nood, je transporteert je horloge naar je rechterpols. Gelukkig reageert die precies hetzelfde zodat je het zeker weet. Snel doe je het horloge af, maar het is al te laat: je witte bloedcellen zijn lekker actief en de komende twee weken lijkt het alsof je je polsen hebt doorgesneden. Vurige felrode striemen (ont)sieren je huid. Er is geen ontkomen meer aan: je moet echt naar de huisarts, die naar de cortison-zalf grijpt. Volg gewoon mijn advies op hè, ik heb het meegemaakt. Blijkbaar reageert je gevoelige huid op iets in het leer.

Op gegeven moment gaan ook je voeten meedoen. Je koopt nieuwe teenslippers – die hippe, van leer – en gaat ermee naar Rotterdam. Tegen de avond loop je op blote voeten over het asfalt omdat je voetzolen in brand lijken te staan. Gekheid? Nee hoor, het gebeurt. Weg met die dingen. Lente-mode: met blote benen in je laarzen. Gewoon, één dagje. Gevolg: drie keer terug naar de huisarts, die de zwaarste crème voorschrijft die er is om de rode banden rondom je kuiten weg te krijgen. Heb jij dat wel eens? Nee? Moet je eens proberen, echt lachen.

130403thinkDan de oplossing: Think! Een merk schoenen dat gelooid wordt met plantaardige stoffen, speciaal voor mensen die allergisch aangelegd zijn. Je dartelt blij door de stad op je nieuwe schoenen… en voelt het al komen opzetten. Of je rijdt met de motor naar het zuiden – dit keer met dikke sokken tussen jouw huid en het leer – en belandt in een gigantische regenbui waardoor je sopt in je laarzen. Leren laarzen. Met als gevolg twee voeten die je tot waanzin drijven. Ken je dat? Nou, ik wel.

Verzorgende gezichtsproducten uit de natuurwinkel, dermatologisch getest, gemaakt met uitsluitend natuurlijke producten. Kan echt geen kwaad. En dan begint het gekriebel. De eerste uitslag kondigt zich met een blije lach aan: Ja hoor, daar ben ik weer! Gezellig! En een week later zit je bij de dermatoloog met een dikke vurige laag op je gezicht. Echt aan te raden als je er niet uit wilt zien. Of onverklaarbare uitslag rondom je mond? Rode vlekken die ineens opkomen, heb je dat wel eens? Nou, probeer dan het volgende: maak stapels kopieën van tentamens en ga ze tellen terwijl je om de vijf setjes aan je vinger likt. Bingo! Je haren laten verven bij de kapper kan trouwens ook onvermoede gevolgen hebben.

130403test

Het lijkt steeds erger te worden. Toch maar eens een tweede allergietest doen. Zo’n uitgebreide dat de assistente het onverantwoord vindt maar toch moet uitvoeren. Meer dan zeventig stoffen op je rug, schouders en bovenarmen. Niet douchen, niet wassen, gewoon laten zitten, wat er ook gebeurt, is het bevel. Echt geinig joh, dat gezicht van de verpleegkundige als in het ziekenhuis die grote pleisters eraf gaan. Ronde ogen van ontzetting. Waarom ben je niet eerder teruggekomen?! Maar ja, je denkt dat het wel normaal zal zijn. Niet dus; ik heb er nog steeds een litteken van op mijn schouder.

Uitslag: inmiddels allergisch voor parfumstoffen, conserveermiddelen, nikkel, rubber, verfstoffen, looistoffen, drukinkt, van alles. Hoera, eindelijk bewijs. Eindelijk advies waar je iets mee kunt. Kom maar op met de remedie, beste dermatoloog! Vol verwachting luister je naar de woorden: Tja, gewoon vermijden hè, jij weet beter dan ik hoe je dat moet doen. En met een setje papieren in de hand ga je weer naar huis, een illusie armer.

130403hangerMaar mensen, lieve mensen, dan kom je ineens op een website die zilveren sieraden met edelstenen verkoopt. Je zoekt eens op je sterrenbeeld en komt uit bij de steensoort aventurijn. He, eens kijken. Ooooooh, het werkt tegen allergieën en migraine. Het is toch fantastisch zeg, die moet je dan gewoon hebben: een mooie hanger en twee ringen van zilver met aventurijn, want je bent niet allergisch voor zilver. Vol verwachting klopt je hart als je een paar dagen later de envelop open maakt en je daar beeldige sieraden ziet. Lichtgroene stenen glanzen in het licht. Omdoen, en wel meteen! Dat zou jij ook doen, toch? Baat het niet, dan schaadt het niet.

Een paar dagen later gaat het kriebelen. Op je kin. Wat vreemd zeg. Hmmm, misschien een lichte reactie op de aventurijn? Het werkt dus! Dan jeuk op je schouder. Huh, hoe kan dat nou? Je wordt zondagochtend wakker en krabt afwezig aan je rechterzijde. Voelt bultjes. Voelt ook de hanger die tegen je huid gevlijd ligt. Vol ontzetting doe je je ketting af en staart ernaar. De dagen erna wordt de reactie steeds heftiger en staan je kin, mond, hals, nek en schouders onder. Geen nood, je bent inmiddels immers ervaringsdeskundige en koopt meteen hooikoortstabletten met anti-histamine werking en crème van A. Vogel tegen huidirritatie. Die twee middelen gebruik je dan het hele weekend, om er op maandag achter te komen dat er parfum in de crème zit van die vreemde Vogel. Je smijt de tube over je bureau heen en gilt van frustratie. Dan pak je de telefoon en belt de huisarts, van wie je een zware kuur tegen allergieën krijgt zodat je niet meer mag autorijden en een week lang zo suf als een beer in winterslaap bent.

Ooit meegemaakt? Heb ik weer!

Inmiddels is het antwoord van A. Vogel op mijn vraag waarom er in vredesnaam parfum zit in een crème tegen huidirritatie, binnen. Ja mevrouw, de crème is op basis van schapenvet en dat ruikt niet lekker, dus stoppen we er parfum in. Een veel betere reactie kreeg ik van de online sieradenwinkel, alle lof voor hun service. Zij kunnen er ook niets aan doen dat ik zo idioot overgevoelig reageer. Edelstenen werken, neem dat van mij aan!

Stenenkaart DEF.indd

Geplaatst in Avans, Columns, Doldriest briest

We zijn er KLAAR mee!

Ben jij er ook zo klaar mee? Met het koude winterweer? Met de sneeuw en ijzige regen? Met het laagje rijp op de auto’s? Van alle kanten hoor ik verzuchtingen, de wens naar de lente. Het gebrek aan energie. Het verlangen naar de zon. Vorige week hebben we bij onze academie uit balorigheid een kerstslinger met lampjes tevoorschijn gehaald om de witte waas van de sneeuw te verdrijven. En het viel niet eens op! We hebben er wel kleurige paaseitjes onder gehangen, zodat het toch nog een verbinding met de tijd van het jaar had.

130313Paasballen1

Kom op, oude Koning Winter, we zijn klaar met jou. Het is tijd voor je winterslaap in geschiktere oorden. We hebben van je genoten maar nu is het tijd voor iets nieuws: Vrouwe Lente staat te dringen.

Weet je waar ik echter nog veel meer klaar mee ben? Finaal en totaal? Waar ik het echt helemaal mee heb gehad? Met de agressie in de sport, en dan met name agressie tegen arbitrale trio’s! Het afgelopen weekend waren er maar liefst drie voorvallen:

Een 21-jarige scheidsrechter is mishandeld door twee ‘helden’ van 15 en 20 jaar. Broers, die het niet eens waren met een beslissing van deze jonge vrijwillige scheids in Leiderdorp. Resultaat: een dubbele kaakbreuk en een zwaar gekneusde neus. Bij een vriendschappelijk potje zaalvoetbal. Vriendschappelijk?!

In Engeland wordt een scheidsrechter met de dood bedreigd na het toekennen van een rode kaart. Eerst vanuit het Manchester United publiek, later op Twitter. Een ijverige fan belt zelfs de politie en eist de arrestatie van de arbiter.

Libanon houdt ook niet van rood. Daar moet een scheidsrechter zich letterlijk uit de voeten maken wanneer hij belaagd wordt door een menigte woedende spelers en begeleiders. Op de vlucht voor mensen die van sport ‘houden’.

130320sport

Wat is dit voor waanzin? Enthousiasme is prima, gezond fan(atiek) zijn ook, maar deze uitwassen moeten direct zwaar bestraft worden. Plus zonder pardon voor het leven uit de club. Sport verbroedert. Maar vermoedelijk alleen bij broeders uit hetzelfde team. Indien je neus niet dezelfde richting uit wijst – zoals bij een scheidsrechter die alle kanten op moet draven, of bij een grensrechter die er dwars op staat, of de neus van een tegenstander die net de andere kant op gaat – dan moet die neus blijkbaar gebroken worden.

Als deze agressievelingen zo goed weten hoe een wedstrijd gefloten dient te worden, hoe de regels moeten worden toegepast, waarom volgen ze dan niet zelf de opleiding tot scheidsrechter? Waarom zetten ze zich niet ook belangeloos in voor de gemeenschap door vrijwillig lijnman te worden? Of te coachen? Maar nee, lekker gillen vanaf de tribune, stoer doen in een groep, dát is pas heldhaftig.

Laat die lieden zonder schedelinhoud zich eens actief richten op een andere sport. Een sport waarbij discipline en zelfbeheersing een must zijn. Ik weet nog wel een goede karatevereniging die dit gedrag onmiddellijk zou corrigeren. Of stuur ze gedwongen op retraite op een eenzame bergtop bij de Shaolin monniken. Een karig ontbijt – werken – een karige lunch – werken – vroeg naar bed – bij voorkeur zonder eten.

Man man, wat ben ik er klaar mee. Stelletje testosteron-concentraten. Beesten. Houd je klauwen voortaan thuis!

Geplaatst in Doldriest briest, Natuur

Al het goede komt van boven?

Je zou haast vergeten dat het universum groter is dan de aarde. Er is ook zoveel te beleven. De paus die vrijwillig aftreedt zonder eerst dood te gaan – zeshonderd jaar geleden voor het laatst gebeurd. Boeddhabeelden die worden verwijderd uit de winkels in Teheran om zo de verspreiding van het Boeddhisme tegen te gaan. De Amerikaanse wapenwetgeving waar aan getornd wordt. Het nieuws dat er veel meer Nazi getto’s en kampen in Europa waren dan ooit aangenomen. Een Amerikaan die zomaar met bed en al door een sinkhole wordt verzwolgen. Caïro dat onder aanval ligt van dertig miljoen sprinkhanen. Genoeg ophef op onze aardkloot, wereldnieuws!

Maar dan worden we plotseling wakker geschud door het heelal, dat twee stenen op ons af stuurt. Attentie, mensheid, even los komen van jullie dagelijkse beslommeringen. Alle ogen zijn naar boven gericht als asteroïde 2012 DA14 op veilige afstand van 28.000 km passeert – het gevaarte is vijftig meter in omtrek. Maar een andere meteoriet – nog niet half zo groot als DA14 – valt ons in de rug aan en ontploft op ‘slechts’ twintig kilometer hoogte boven Rusland. De schokgolf van de ontploffende ruimtesteen vaagt alle ruiten in de omtrek weg en 1200 mensen raken gewond. Films als Deep Impact en Armageddon lijken ineens geen fictie meer.

In de loop der tijd zijn er vaker inslagen geweest. Ik noem er een paar:

  • Vredefort Krater, 2 miljard jaar geleden ontstaan in Free State, Zuid-Afrika, met een radius van 300 km. Dit is de grootste bekende inslagkrater ter wereld, door UNESCO tot werelderfgoed verklaard in 2005.
  • Sudbury Basin, met een diameter van 130 km, 1.8 miljard jaar geleden in Ontario, Canada ontstaan.
  • Morokweng Crater, 145 miljoen jaar geleden, in het noordwesten van Zuid-Afrika bij de Kalahari woestijn; deze krater bevat fossielen van meteorietresten.
  • Chicxulub Crater, 65 miljoen jaar oud, gelegen in Yucatán, Mexico. Wetenschappers vermoeden dat deze meteoriet het einde van de dinosauriërs veroorzaakt heeft, of in ieder geval eraan heeft bijgedragen. De geschatte diameter is 180 km.
  • Popigai Crater, 36 miljoen jaar geleden ontstaan in Siberië, Rusland. Russische wetenschappers beweren dat deze krater vele triljoenen karaat inslag-diamanten bevat: een van de grootste depots van de wereld.

Ook in Nederland zijn vier gevallen bekend van meteorietinslagen, met als zwaarste die in 1843 bij Utrecht: bijna tien kilo. Ter vergelijking: de meteoriet die vrijdagochtend boven het Oeralgebied tot ontploffing kwam, had een doorsnee van zeventien meter en woog tien ton! Deze meteoriet zorgde voor de grootste explosie sinds de Tunguska-meteoriet in 1908, toen een komeet neerkwam in Siberië en meer dan tachtig miljoen bomen omver blies in een afgelegen gebied zo groot als Limburg. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets inslaat in een dichtbevolkt gebied.

Maar ja, we zeilen nu eenmaal met zijn allen op een bol door de ruimte to boldly go where no man has gone before, omringd door sterren en planeten, melkweg- en zonnestelsels. Met af en toe een explosie die brokken de ruimte in slingert. Iets om over na te denken op een mooie lentenacht met knipogende lichten aan het firmament?

Wellicht is het wijzer om onze aandacht voorlopig toch maar weer te richten op aardse zaken. Zaken waar we invloed op kunnen uitoefenen. Want naast Boeddha-beelden rukken ook Simpsons poppetjes en barbies op naar Iran. Symbolen van een culturele invasie uit het Westen. In de ban ermee! Nu kan ik me dat persoonlijk wel voorstellen: verspreiding van de barbie-cult is ook doodeng. Van mij mogen ze Barbie in Nederland ook verbieden. Inclusief Haagse bar. Maar laten we Boeddha in ere houden.

130305Boeddha-1