Geplaatst in Film

Kuifje komt tot leven!

Kapitein Haddock, Bobbie, Tintin. Kortom… KUIFJE, een creatie van Belgische striptekenaar Hergé (George Rémi). Het eerste stripalbum werd voor het eerst gepubliceerd in 1930. Pas in 1946 verscheen de eerste Nederlandstalige druk.

 

En nu spelen onze helden in een bijna levensechte animatiefilm, gemaakt door Peter Jackson (Lord of the Rings) en Steven Spielberg.

Duizend bommen en granaten!! Het klinkt erg veelbelovend. Na het bekijken van deze trailers, ga ik The Adventures of Tintin, Secret of the Unicorn zeker zien!

Trailer 1:

Trailer 2:

Recensie van de Volkskrant:

Het is een interessante paradox. Stort een filmmaker als Steven Spielberg zich voor het eerst op 3D, doet hij dat met een figuur die een platte held bij uitstek is. In The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn geeft hij een derde dimensie aan Kuifje, de journalist met het olijk omhoog staande plukje haar die door de Belg Hergé met zorgvuldige zwarte lijnen werd uitgetekend.

Er zijn talloze redenen om je niet aan die combinatie te wagen en al helemaal niet als Amerikaan met een figuur die in stripminnend Europa een legendarische status heeft. Spielberg gebruikt voor zijn 3D-avontuur de ‘motion capture’-technologie, een manier van filmen waarbij de acteurs geanimeerde karakters voorzien van stem en mimiek. Dat is wel wennen: wat is deze Kuifje glad! Jamie Bell (Billy Elliot) doet zijn best om hem expressie te geven, maar een blotenbillengezicht blijft het.

Passende keuze
Aan de andere kant, die mengeling van cartoonesk en natuurlijke bewegingen is ook een passende keuze: die combinatie was een van Hergés grote krachten. Daarbij krijg je amper tijd om je eraan te storen. Kuifje zelf is immers niet het meest interessante personage. De razende reporter is in de strips van Hergé vaak een katalysator, een manier om de lezer mee te slepen naar exotische plekken, bevolkt met kleurrijke bijfiguren. Het is het type dat alle belevenissen eerder ondergaat dan naar zijn hand zet – zijn hond Bobby is eigenlijk net iets opmerkzamer.

En dat is precies zoals Spielberg hem toont, in deze film die elementen van de albums Het Geheim van de Eenhoorn, De schat van Scharlaken Rackham en De Krab met de Gulden Scharen bij elkaar veegt en het eerste deel moet zijn van een trilogie. Aan de hand van Kuifje dompelt hij de kijker vanaf het begin onder in digitale actie. Spielberg trakteert op zwaardgevechten en prachtige achtervolgingen, waarbij hij laat zien hoe 3D een niet nadrukkelijke toegevoegde waarde kan zijn. Geen kogels die het publiek in vliegen, maar dwarrelend stof dat een ruimte diepte geeft. En het mag misschien niet de eerste keer zijn dat een hoofdrolspeler midden op straat tussen voortrazend verkeer belandt, maar zelden was het zo spannend.

Nostalgisch
Naar verluidt was Hergé er na Spielbergs Indiana Jones-films van overtuigd dat alleen deze regisseur zijn creatie recht zou kunnen doen. The Adventures of Tintin laat inderdaad zien hoe zeer Kuifje en deze avonturenreeks bij elkaar liggen: het is een bijna nostalgische combinatie van humor en actie. En Spielberg omarmt het bronmateriaal met minstens evenveel liefde als de nieuwe technieken: de voortrazende film zit vol verwijzingen en favoriete figuren als kapitein Haddock – mooi neergezet door Andy Serkis – dragen de film.

Geplaatst in Natuur, Nieuws

Witte Haai Vogelvrij in West-Australië

Wilde dieren en tamme mensen. In zo’n spanningsveld moeten haast wel slachtoffers vallen. Zo ook in West-Australië, waar in de laatste maanden al drie watersporters zijn doodgebeten door (een) witte haai(en). Angstaanjagend voor beide partijen. De witte haai – bekend van Jaws – kan wel zes meter lang worden. De mens bijt van zich af door zes lijnen uit te gooien in de hoop de haai te vangen; het dier gebruikt gewoon zijn tanden – om te eten.

Sinds 2000 mag men witte haaien legaal afschieten in Australië, ook al wordt deze vis met uitsterven bedreigd. En waarschijnlijk gaat men nu inderdaad van deze mogelijkheid gebruik maken om ervoor te zorgen dat deze killer niet nog meer menselijke buit gaat verschalken. Colin Barnett, premier van de staat West-Australië, overweegt zelfs een grote ruiming van haaien bij de populaire zwemstranden. Ook wil hij extra patrouilles en luchtsurveillances instellen en worden stranden afgeschermd. Want als er dodelijke slachtoffers vallen is dat niet goed voor de gezondheid van mens en economie.

Voorheen viel ‘slechts’ één dode per jaar door een haaienbeet, tegenwoordig loopt dit aantal op. Alleen al in de afgelopen maand stierven de Amerikaanse duiker George Thomas Wainwright (32) en zwemmers Bryn Martin (64) en Kyle Burden (21) in het westen van Australië. Afschuwelijke voorvallen. Het is mogelijk dat slechts een killer shark hiervoor verantwoordelijk is; waarschijnlijk zwemmen echter meerdere witte haaien rond in die wateren.

Maar wat wil je dan? De zee is het domein van zeesterren en dolfijnen, van kwallen en krabben, walvissen en haaien. Allemaal aangepast aan het zeeleven, verdediging door nog grotere tanden, door gif, door onbreekbaar pantser, omvang of snelheid. Wat zou jij liever vangen als haai? Gaan voor een kleinere vis die maar niet stil wil dobberen in het water, of liever zo’n lekker spartelend weerloos kant-en-klaar hapje? Ik wist het wel.

Geplaatst in Zeswoordverhalen

Oud(er) Worden

Intrigerende uitdaging van Jokezelf: bedenk een compleet verhaal in precies zes woorden en zoek daar een illustratie bij. Dit keer gaat het over oud(er) worden

Hier mijn eerste poging:



De injectie was haar rimpels onwaardig.



Gerelateerde post: Rimpels, sierraad of vloek?

Geplaatst in Columns, Expressief, Natuur, Poëzie

Indian Summer

De zon stuurt haar warme stralen naar de aarde, waar de mens de gouden lansen verkleumd omarmt in een poging de zomer vast te houden…

Plagend dartelt een lichte bries rond, op zoek naar wat uitdaging. Al snel is het windkind verwikkeld in een schommelspel met blonde lokken. De vrouw lacht, schudt haar haren los en leunt dan met een haast onhoorbare zucht achterover in de tuinstoel. Een klein geluidje waaruit voldoening spreekt. Het gouden licht liefkoost haar huid en tovert vlammen van oranje en rood op haar oogleden. Een diep verlangen om altijd zo te kunnen blijven zitten golft door haar heen.

Op de achtergrond geluiden van een ander leven, een jachtig leven. Auto’s trekken op, een motor knettert in de verte. De sirene van een ambulance ploegt een pad van wanhoop door de omgeving. Wat zou gebeurd zijn? Dan leidt de stem van de buurvrouw haar weg van deze neerslachtige gedachte. Of ze nog koffie wil. Maar nee, deze vraag met ingesloten aanbod is niet voor haar bestemd. Getik van hakken kondigt een nieuwe indringer in haar stilte aan, maar de dreiging gaat voorbij zonder hoorbare gevolgen. Rust daalt neer als een sluier van welbehagen.

Wat lijkt de herfst nog ver weg op deze beschutte plek. Ze huivert even bij de gedachte aan striemende regen die een spoor van kilte achterlaat. Aan de wind, nu nog teder, maar later koud, krachtig, doordringend tot merg en been. Wanneer de zon verborgen wordt achter een deken van wolken. Een deken die geen warmte biedt. Aan bladeren die zich wanhopig met vingertoppen aan hun tak vastklemmen maar altijd de strijd verliezen, om doornat en vertrapt op de grond te belanden.

De ogen van de vrouw vliegen open en schitteren in een lichte paniek. Nee! Hoog boven haar strekt een hemelsblauw gewelf zich uit tot aan de horizon. De zomer is nog niet weg. Gerustgesteld strijkt ze met haar vingertoppen over de grond en verzamelt langzaam de flarden van haar gemoedsrust weer bijeen. Ontspant.

Dan verandert een terloopse blik opzij in een geconcentreerd turen. Ziet ze het nou goed? Op de plek waar een Indiase schone een rode stip schildert, zit een stippelbeestje als een bindi op het tuinbeeld. Een kevertje, gezonden door een lieve heer. De felle kleur contrasteert sterk met het zwart en de blik van de vrouw wordt onweerstaanbaar naar dit derde oog getrokken. Ademloos blijft ze kijken en ziet hoe het beeld tot leven komt, zich met haar koesterend in het nazomerlicht. Tengere hals kwetsbaar en daardoor sterk. Een glimlach verbindt de twee vrouwen – de een van steen, de ander van vlees en bloed – en samen heffen zij het gelaat naar de zon.

© Marion Driessen


Geplaatst in Cultuur, Koken, Natuur

Dutchess Thanksgiving

Het gaat gebeuren. Het gaat echt gebeuren! Mijn wens om Thanksgiving te mogen vieren in ons koude kikkerlandje komt uit. Vorig jaar schreef ik er al over in Vasteloaves & Thanksgiving.

In onze familie kennen we tradities. Zo gaan we met Pasen naar mijn zusje om het plat dak onveilig te maken. Wordt in de nazomer de barbecue opgestookt bij mijn broer in het wonderschone België om de nakomelingen van Antje en Willy Wortel een uitlaatklep te bieden. En trekken we aan het einde van het jaar massaal naar het zuiden om kerst te vieren bij Opa en Oma. Prachtig.

Ik wilde dolgraag ook een vast punt in het jaar hebben om onze familie bij elkaar te krijgen in plaats van losse feestjes en zo. En geloof me, zo’n dwaas gek gezellig familiefeest kan nooit te vaak plaatsvinden. Het was tijd voor een nieuwe traditie, en deze vond ik in Amerika en Canada: Thanksgiving. Een oogstfeest. Een feest van familie, van samen lachen, samen eten. Een dag om dank te zeggen aan de natuur en aan de goden & godinnen voor de oogst, voor al het goede. Een wonderschoon gebruik.

Bij het polsen van de Driessens kreeg ik alleen maar enthousiaste reacties, zodat het polsen als snel evolueerde in het versturen van een uitnodiging. Helaas kan mijn jongste zoon er niet bij zijn. Maar dat is niet heel erg zielig: die gaat een week naar Rome met school! Best aangenaam 😉

Het was een natte zomer. Een korte zomer. Maar met een mooie maand september. En als we mogen vertrouwen op de weersvoorspellingen, wordt het een prachtige zonnige frisse herfstachtige zaterdag 15 oktober! Ideaal om de bossen in te trekken, de herfstkleuren te bewonderen, op zoek te gaan naar paddenstoelen (om ze vervolgens te laten staan) en bladeren en wat modder onder onze voeten te voelen. Om later een borrel te drinken en samen te eten.

Dutchess Thanksgiving. Ik heb er zin in! 😀

Geplaatst in Columns, Expressief

Radio Hollandio

Een dagje vrij. Het is een drukte van belang achter mijn tuin. Geklop, getimmer, het gezang van een boormachine. Een oer-Hollandse radiozender stuurt vrolijke deuntjes de omgeving in. Zware mannenstemmen roepen technische raadsels en banaliteiten en hebben de grootste lol. Of is het ruzie? Ruige klanken vermengen zich met het bouwlawaai, de een nog luider dan de ander.

Het feest begint al om zeven uur ’s ochtends en gaat iedere dag lekker lang door. Ongehinderd door CAO’s van buurtbewoners mogen zij doen wat ze willen vanuit het perspectief: wij doen ook maar ons werk.

Lieveling, heb jij me niet meer nodig?
Lieveling, ben ik nu overbodig?

Onuitstaanbaar opgewekte deuntjes breken door de geluidsbarrière, omlijst door accordeon muziek. Dan nog een topper. Iets over een woonboot?! Zinken die handel. Een paar minuten later is het tijd voor

Ik leef alleeeeeeen nog maar voor jou.

Nou, LAAT DAT ALSJEBLIEFT! Met moeite onderdruk ik mijn moordneigingen.

Jij en ik, wij samen in een booooootje.

Ja puik idee, en dan op volle zee overboord. Kielhalen!

Echt, ik trek dit niet meer, niet te harden. Nog één stompzinnig liedje en ik ga keihard staan krijsen in de deuropening. Dat ze hun koppen moeten houden. Dat ze een andere zender moeten opzetten. Ik gooi er wat Kamelot en Nightwish tegenaan. Zo, daar heeft die Hollandse muts niet van terug!

Niet alleen in auditieve zin wordt ons leven belegerd, ook in visuele zin zijn er indringers. Zat ik vroeger lekker buiten in de tuin, beschut door de muur in mijn rug en bomen van voren, kijk ik nu aan tegen een rij huizen die gezellig tegen mijn schuurtje aan schurken. Virtuele vervuiling van de bovenste plank. Rijen betonplaten worden aaneen geregen tot het geraamte van een huis. Spichtige ijzeren staven houden er de vorm in. Een torenhoge kraan dirigeert het bouwballet vanuit de lucht. Is it a bird? A plane? No, it’s Super Roof! Iedere dag staar ik met weemoed naar de daken en pas telekinese toe. Helaas verschuiven ze nog geen centimeter.

Naast deze statische vorm van uitzichtvervuiling heb je ook nog de actieve visuele indringer. Op een ochtend sta ik – zoals altijd – half te slapen onder de douche en peins over de dag die nog maagdelijk voor me ligt. Ik strijk de natte haren uit mijn ogen en kijk dromerig op… recht in het gezicht van een vreemde kerel! Een vent die op een steiger aan de achterkant van mijn huis op ooghoogte allerlei bouwkundige capriolen uithaalt. Van schrik verstijf ik ter plekke en staar gebiologeerd naar de man, als een hertje gevangen in het licht van de bouwlampen. Langzaam vult de badkamer zich met stoom en verhult mij in een genadige mist. Pas dan adem ik weer uit en reik als een haas naar mijn handdoek. Best gezellig zo met al die bosbewoners in mijn badkamer, maar dit was toch een eenmalige attractie. Het raam is inmiddels geblindeerd met kunstig plakplastic.

Helaas is geen enkel isolatiemateriaal bestand tegen de klanken van Radio Hollandio. Nog steeds sijpelen de schlagers door de kieren van het hout. Radio HELLandio zullen ze bedoelen! Ik ga maar weer werken. Daar kan ik tenminste zelf beslissen naar welke muziek ik luister.