Het is half acht en buiten ontwaakt de wereld voor een nieuwe dag. Buiten hè, binnen niet. Daar liggen er nog twee in de armen van Morpheus. Zouden mijn zonen wel weten dat ze liggen te kroelen met een Griekse god? Dan waren ze vast zo wakker. Mijn Ford Ka staat al te stuiteren van energie. Ik maan Kaatje tot kalmte, de benzineprijs is al hoog genoeg. Geen onnodig verbruik! Ik stap in en druk het frontje van de radio in de houder. Echt als allereerste. Geen meter zonder muziek. De nieuwe werkdag moet goed beginnen. Pasje naast me leggen om een soepele doorvaart bij de slagboom te garanderen straks en gassen maar.
Soepel neem ik de bocht naar rechts, de straat uit, de rotonde op, waar ik boven op mijn rem stamp omdat iemand denkt dat verkeer van de naderende wegen voorrang heeft. Net zozeer geschrokken als mijn nieuwe vriendin aan de rechterhand, blaas ik opgelucht wat spanning weg. Dat ging nog maar net goed. ‘Relax’, zingt Frankie Goes To Hollywood, ‘don’t do it!’. Weer ontspannen blèr ik lekker mee. Maar ik ga niet naar Hollywood, ik ga naar Avans!
Zoals gewoonlijk is het wat druk bij het stoplicht. ‘You’d better stop – Sam Brown stapt even in – before you go and’, daar hebben we groen licht. Even het pedaal indrukken en dan schiet ik de snelweg op. Het is nog half donker en van alle kanten flitsen koplampen in de spiegels. Recht voor me snijdt een auto bijna de neus van Kaatje af. Die kwam natuurlijk pas op het laatste moment erachter dat hij de afslag moest hebben. Het zal toch geen… en ja hoor, het IS een Golf! Een korte pauze op de radio voor wat reclame. ‘Volkswagen Golf. One of the greatest pleasures you can have.’ Argwanend kijk ik naar het frontje.
O ja, hier moet ik er zelf af. Onheilspellende borden laten een ronde boodschap met rode rand zien. ‘Slow down, you move too fast,’ zingen Simon en Garfunkel – nee, dat is geen vervanger voor Nick! – ‘you got to make the morning last.’ Vreemd, maar toeval bestaat. And I’m feelin’ groooooooovy, ook al kruip ik vooruit. Jeetje, wie rijdt er vooraan? Mijn stembanden raken al aardig opgewarmd.
Op de rondweg staat alles knus zij aan zij en ik bekijk mijn medefileerders. Een enkeling krijgt extra aandacht, vanzelfsprekend alleen vanuit de ooghoeken. Mijn god, wat een stuk is dat ooooh. De DJ kondigt Billy Ocean aan en voor ik het weet zing ik uit volle borst ‘Get out of my dreams, get into my car!’ De hunk heeft zijn raampjes echter potdicht en hoort mijn verzoek niet. Gelukkig, we gaan weer rijden.
De volgende hindernis is de Rondweg, waar we met zijn allen door drie fuiken heen moeten zien te komen. ‘We’re on the road to nowhere’ schalt uit de speakers. Niks ervan, Avans wacht, gekke Pratende Hoofden! Ik houd mijn adem in achter een vrachtwagen die zich met een centimeter speling onder het viaduct door wringt. Dat scheelde niets. Nog een stoplicht nemen en dan rijden we alweer in de buurt van de hogeschool. Als ik op mijn beurt wacht voor de slagboom, zingen Frans en Jenny in duet ‘Vluchten kan niet meer.’ Ongelofelijk, wat een goede zender. Het is haast niet te geloven!
Opwinding en verwarring heersten over het land en ook ver daarbuiten. Overal braken discussies los. ‘Wat zou het betekenen,’ vroeg men zich af, ‘welke kant gaat het Spel nu op? Keert dit het tij? Komen de Gulden Tijden van weleer weer terug? Of wordt het gehele Waterrijk in duisternis gedompeld?’
Eén van de ondeugden in kwestie, de Wilde Pion, wreef intussen in zijn handen, overtuigd van zijn briljante zet.
Mijn studiekeuze had werkelijk niets met mijn wensen voor de toekomst te maken. Wel alles met een uitloting voor de opleiding Ergotherapie. Met een gebrek aan financiële middelen om archeologie succesvol te kunnen inzetten na de studie (verborgen piramides blootleggen en zo). En vooral met spontane besluiten, gezelschap, jong en onbezonnen zijn en niet te vergeten de aantrekkingskracht van Breda. Decanen zijn overbodig: open een vestiging van het V.V.V. in middelbare scholen en promoot je stad. Succes verzekerd.
Studeren betekent vaak afscheid nemen van je leventje bij paps en/of mams. En dan zou het zo maar kunnen zijn dat je gaat samenwonen met iemand van je middelbare school, die je niet goed kent en die je uiteindelijk beter leert kennen dan je ooit zou willen. Dan kan het best wel eens gebeuren dat je regelmatig een grijze massa lillende lever boven een braadpan ziet uitstijgen, met daarboven weer het verheerlijkte gelaat van je huisgenote, terwijl je eigen van afgrijzen vertrokken gezicht vastberaden de toegang tot je mond blokkeert. Uit diezelfde pan worden twee dagen later misschien wel kipschnitzels opgediept, die aan weerszijden van de vork hun flanken laten hangen… Een slappe kipschnitzel, voormalig krokante schijf met knapperige korst! Metamorfoseert dat ding tussen wanden van staal of zo? Niet weg te krijgen! Ik leerde in ieder geval in een rap tempo lekkere dingen koken.
En dan ineens gaat het kriebelen. Je passie gaat knagen. Je echte interesse, je talent en bevlogenheid spannen samen om je eens flink te kietelen, zodat je het niet meer kunt negeren: je MOET er nu iets mee gaan doen! Als je een van de gelukkigen bent grijp je deze kans op omscholing op wat latere leeftijd en stort je je met de moed der wanhoop – wellicht met de wanhoop der moed – op een nieuwe studie. Een studie die bloed, zweet en tranen kost, maar waarmee je je leven de juiste kant op kunt sturen. RESPECT voor deze doorzetters. Maar soms heb je deze optie niet en moet je andere wegen bewandelen.
Behalve graven willen deze vingers ook knippen, hakken en snoeien. Oh wat een mooie tak. WEG ermee! We hebben immers besloten dat terugsnoeien goed is voor planten. Geen uitbundige gewassen en struiken, nee, er mogen alleen nog stompjes overblijven voordat we ze loslaten in de lente. Zo heb ik mijn lavendelstruiken een keer gesnoeid. Ik was niet meer te stoppen, hoppetee, lekker kortwieken die handel. Het enige dat nu, drie jaren later, over is, zijn miezerige houtbossen met op de toppen wat paarse bloemetjes. Maar ik krijg het niet over mijn hart om ze eruit te trekken. Je doet je kids toch ook niet weg als ze naar de kapper zijn geweest? Of je vent als zijn haar wat begint uit te vallen?
DOLDRIEST 