Groene Vingers

Gepost op 25 mei 201125 mei 2011 door Doldriest

Lente, richting zomer. Voor de één een zegen, voor de ander een lijdensweg. De neus gaat kriebelen, niesprikkels banen zich een weg naar buiten en alle sluizen gaan open. Zakdoeken zijn niet aan te slepen. Solidair besluiten de ogen ook mee te gaan doen en kleuren mooi roodwitblauw. Of een andere vlag. Zelfs de vingers gaan meekriebelen. Wroeten willen ze, wroeten in de donkere aarde. De drang is onbedwingbaar. Ze moeten zand voelen, takjes en wormen. Uitgedroogde kattendrollen. Dingen laten groeien en één worden met de natuur. Dit fenomeen noemen we ‘groene vingers’. Nagelbedden zijn niet meer om aan te zien, het zand nestelt zich in plooien en poriën, onder nagels. Zwart en groezelig. Heerlijk! Gouden tip: combineer deze groene vingers nooit met een kriebelend neusgat.

Behalve graven willen deze vingers ook knippen, hakken en snoeien. Oh wat een mooie tak. WEG ermee! We hebben immers besloten dat terugsnoeien goed is voor planten. Geen uitbundige gewassen en struiken, nee, er mogen alleen nog stompjes overblijven voordat we ze loslaten in de lente. Zo heb ik mijn lavendelstruiken een keer gesnoeid. Ik was niet meer te stoppen, hoppetee, lekker kortwieken die handel. Het enige dat nu, drie jaren later, over is, zijn miezerige houtbossen met op de toppen wat paarse bloemetjes. Maar ik krijg het niet over mijn hart om ze eruit te trekken. Je doet je kids toch ook niet weg als ze naar de kapper zijn geweest? Of je vent als zijn haar wat begint uit te vallen?

Zelf ben ik trotse bezitter van twee zandbakken: eentje vóór en een achter mijn huis. Bij droogte lijkt het wel de Sahara, complete zandstormen in onze buurt. In een vlaag van schijnbare verstandsverbijstering heb ik ooit wilde bloemen in de voortuin geplant. Een sleuf graven, zaad erin strooien et voilà. Mijn buurman kreeg haast een beroerte toen hij zag wat ik gedaan had. ‘Marion, dat is ONKRUID meid. Het verspreidt zich overal, haal het gauw weg!’. Maar nee, ik was lekker eigenwijs en werd beloond met een overdaad aan bloemen: klaprozen, stinkende gouwe (ik rook niets hoor), akkerdistel; een pracht was het. Die zomer was het extreem droog. Alle planten verdorden zonder continue bewatering. En wat denk je? Mijn wilde bloemen waren de enige die trots en uitbundig overeind bleven!

Een tuin vergt veel onderhoud. Alles dat je zorgvuldig plant verdort anders binnen een dag, maar wat spontaan opkomt tiert welig zonder aandacht. Een keer knipperen met je ogen en er trekt een groene waas door je tuin. De negeer-strategie heb ik al vaker beproefd: het onkruid gaat wel weg, ook dat droogt vast uit! Maar nee, niets daarvan, zodat ik regelmatig drie dagen lang op mijn hurken en knieën doorbreng om ieder sprietje met de hand eruit te trekken. Ben je eindelijk klaar, kun je weer opnieuw beginnen. Blijkbaar bestaat ook een andere strategie. Je kunt alles gewoon omspitten, ben je binnen een uurtje klaar. Dat wist ik niet. Gelukkig weet mijn partner dat wel.

Lang geleden had ik een oude vlinderstruik in de achtertuin. Het was mijn trots, mijn bonsai zonder pot. Ieder jaar snoeide ik hem terug – dit keer met beleid – en vanuit een prachtig lijnenspel ontsproten talloze frisse groene takjes, in de zomer getooid met een levende have van vlinders. Geweldig! Tot ik op een dag thuis kwam en de vlinderstruik omgezaagd en uitgegraven was. ‘Kijk eens!’, zei mijn ex. Geloof me, ik deed niets anders, met bliksemende ogen. ‘Hoe haal je het in je hoofd?!’ Maar het was al te laat. Ook een bloesemboom in de voortuin was gesneuveld.

Inmiddels heb ik zelf bomen terug geplant. Nieuwe vlinderstruiken in voor- en achtertuin en nog twee coniferen. Wist ik veel dat die dingen zo groot en breed werden! Een paar jaar geleden vroeg mijn vader, die op bezoek was, of hij kon helpen in de tuin. ‘Ja graag pap!’ Op zijn vraag of hij ook mocht snoeien, antwoordde ik ‘Doe maar hoor, ik vertrouw op jouw oordeel.’

Een uur later bracht ik hem een verfrissend drankje en…

… tot mijn verbazing had ik nog maar een halve conifeer over. Hij had ‘m gewoon dwars doormidden gezaagd! Niks de top eruit halen, nee hoor, hup de zaag erin. De buitenkant was nog groen, maar de binnenkant bleek hol en verdord. Mijn pa keek me aan en haalde zijn schouders op, alsof hij wilde zeggen ‘Dat kon ik toch ook niet weten?’. Zijn blik was zo hulpeloos dat ik het uitschaterde en opperde dat het vast nog wel zou aangroeien. ‘Zou je denken?’, zei mijn vader hoopvol. ‘Tuurlijk pap, groene vingers!’

Inmiddels zijn we jaren verder en inderdaad, de conifeer groeide langzaam door. Maar hij verloor niet alleen veel haar, hij kreeg ook nog een bierbuik. Er zat geen model meer in! Vorige maand is hij afgevoerd.

Biker Witch, Columns, Expressief, Natuur

De Baai

Gepost op 11 mei 201112 mei 2011 door Doldriest

~~~~~~~~~~~

ochtendzon kust
onbewust strelend
het zand en de golven
bedolven onder stofgoud

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een donkere vlakte beweegt aan de horizon. Weerspiegelingen van zilver maken krassen in het zwart als de maan haar zuster ten afscheid groet. In het prille licht schrijft een krab zijwaarts een brief op de kustlijn, even afgeleid door de verwaaide stem van een winddanser. Het wordt ochtend in de baai…

‘Waar gaan we zitten mam?’ Ze stuitert over het zand, op zoek naar de beste plek op het nog verlaten strand. Sandalen vliegen door de lucht, al snel gevolgd door een shirt en rokje, waarop het meisje uitgelaten naar het water rent. ‘Niet te ver schat!’ Maar de woorden bereiken slechts dovemansoren. Schelpen, slierten zeewier, resten van een geheimzinnig zeewezen. Haar Nintendo ligt vergeten in de badtas.

Een echtpaar arriveert met een kleine jongen. Voorzichtig zet hij zijn emmertje neer en steekt een schepje in het zand. Niet uitgelaten als het andere kind, maar geconcentreerd, afgemeten. Een paar zandkorrels kleven aan zijn handen, schoenen half weggezakt in de losse ondergrond. Zijn ouders staan er trots bij te kijken. Zie hem eens spelen! Hoge schoenen, witte kousen. Een bermuda opgefleurd door een bloemen blouse en een keurig wit hoedje. Haar buik bolt vrolijk, verwachtingsvol, knieën licht gebogen om in balans te blijven. ‘Klik’, zegt de fotocamera, die iedere beweging van zoonlief zorgvuldig vastlegt. ‘Klik’. De vader beweegt amper, gebiologeerd door zijn nageslacht. Een bedachtzaam en statig gezin.

‘Hey man, halve zool, gij ken ook nie gooie man!’ Soepel en trefzeker vliegt een bal heen en weer tussen vier vrienden. Als een worp onverhoeds toch afwijkt, volgt een stoere duik in het zand om het rond stuk plastic te vangen. Schijnbeweging en mis! ‘Stumper, ge bakt der eg niks van!’ Ze zijn onvermoeibaar, zich maar al te zeer bewust van keurende vrouwelijke blikken. Een belofte van een pijnlijke roodheid bloeit langzaam op hun gespierde, nog parelwitte bovenlijven.

Met haar knietjes stevig in het zand gedrukt sluipt een peuter naar de waterkant. Moeder kijkt met argusogen toe en wil net in actie komen, als pa oprijst uit de zee. Hij buigt zich voorover en tilt het kind hoog op in zijn sterke armen. Veilig. Met een paar passen bereiken ze het water waar ze genietend blijven staan. ‘Kijk dan naar de bootjes liefie, zie je de witte zeilen?’. Het kind kraait en brabbelt terug. Buiten de zwemzone is het een drukte van belang. Zeilboten laveren enthousiast tegen de wind in, boeg in de golven. Iets dichterbij spelen surfers hun spel met plank, water en windkracht, en laten een spoor van schuim achter.

Meeuwen hangen roerloos in de wind en kijken neer op een merel die driftig onder een struik scharrelt. ‘Waar is toch die lekkere worm? O ja, mmm… veel beter dan het voer dat ze daar serveren!’ Zijn kraalogen blikken even opwaarts naar een terras vol lentegasten dat blakert in de zon. Duits voert de boventoon en een verdwaald Engels woord raakt flarden van onze moerstaal. Plotseling wordt de serene rust verstoord door de hartslag van een Harley, dan weer stilte. Even later beklimmen twee bikers de houten trappen en nemen plaats aan een tafel. Hun zwarte broeken worden gecamoufleerd door de koelte van de schaduw.

‘Hier, HIER!’ De gebaren spreken boekdelen. De hond gaat zitten en kwispelt zandwolken omhoog. Maar het blijkt niet genoeg. Weer wijst een hand naar een plekje nabij blote voeten. De hond kijkt vragend, koppie scheef, en nadert om vervolgens zijn kont weer in het warme zand te planten. Maar nee, baasje is nog niet tevreden. Gelaten zakt de hond door alle vier de poten en wordt beloond met een weggegooide bal. ‘Jippie, balbalbalzoekbalbalbalrenrendaarrenval…’. Hij gooit zijn poten in de lucht en schurkt met zijn rug door het zand, wringt zich in vrolijke bochten.

Het wordt avond. De schaduwen rekken en strekken zich vermoeid uit. Naderende duisternis drijft de badgasten huiswaarts en opgelucht slaakt de baai een diepe zucht. Een deken van rust daalt neer terwijl haar levensbloed met een ritmische beweging alles schoon spoelt.

Bye Baai

Compassie, Expressief, Natuur, Nieuws, Poëzie

Hartslag

Gepost op 3 mei 201118 september 2011 door Doldriest

Tsunami, tornado’s,
de dood van Bin Laden
een zondovervloed
aan geweld’ige daden

Het schrille contrast
tussen buigen en winnen
verhindert altijd
een balansvol beminnen

Mijn blik door het raam
valt zwaar op een mus
zij voelt echter niets
geeft geen blijk van onrust

Sereen is de zon
schijnt in leegte zo blauw
onwetend van rampen
houdt zij ook van jou

Van jou hier en hen daar
kent geen enkel verschil
maar de mens wikt en weegt
raakt het leven, maakt kil

Een façade van rust
wreed versplinterd door haat
waar de lont wordt ontstoken
is het straks veel te laat

Hartslag van de aarde
weerkaats in iedereen
met een klein beetje liefde
voelt geen mens zich alleen

Columns, Cultuur

De Paashaas

Gepost op 27 april 20113 mei 2011 door Doldriest

We hebben in ons land prachtige mythen en gebruiken. Sint Nicolaas is een goede lieve heilige man die ter ere van zijn eigen verjaardag cadeautjes uitdeelt aan de Nederlandse kinderen. Ieder jaar komt hij weer met Pakjesboot 12 naar ons land gestoomd en zet hier de boel op stelten met zijn Zwarte Pieten. Heerlijk, wat een traditie. Nog geen maand later draaft zijn neef de Kerstman door onze straten in wederom een alternatief vervoermiddel: een arrenslee, getrokken door een troep rendieren. Hoewel de Kerstman iets gevulder is dan Sinterklaas, blijkt de familiegelijkenis direct uit de witte baard, de rode hoofdtooi en het uitdelen van presentjes, hierin bijgestaan door kleine elfen. Alweer een bron van geluk en plezier. Ik heb wel vertrouwen in die mannen, ik geloof in hen!

Afbeelding: Festina Lente

Ik trek echter de grens bij de paashaas. Jaren geleden waren wij op bezoek bij mijn zusje en die wilde dat ik de paashaas erkende ten overstaan van haar kinderen. Kom op nou! Een langorig rondhupsend knaagdier met een mandje met gekookte eieren op haar rug? EIEREN van een haas? Waar heeft zij die vandaan getoverd, op bezoek geweest bij een scharrelkipbedrijf? Ik kon het de kinderen niet aandoen en heb geweigerd. Toch bleef het beeld van die haas met haar kleurrijke vracht me achtervolgen en enigszins geïntrigeerd ben ik op onderzoek uitgegaan.

Er blijkt een aantal interessante theorieën over het ontstaan van de paashaas te bestaan. Ik heb ze voor je samengevat. Het begon allemaal bij de godin van de vruchtbaarheid, Ostara genaamd. Zij werd omringd door allerlei lentedieren en een daarvan was een eigenwijze, zo niet stoute kip die constant haar eieren verstopte. En zoeken naar eieren is niet echt leuk als je last hebt van een ochtendhumeur. Op een dag was de maat vol en als straf veranderde Ostara de kip in een onzichtbare haas met een gouden vacht. Weet je wat, zei ze, ga jij zelf die eieren maar zoeken. Hier heb je een mandje. Slechts één maal per jaar verandert de haas weer in een kip en mag eieren leggen, die zij bij voorkeur verstopt in een hazenleger. Heel aannemelijk nietwaar?

Ostara © Katia Honour

Toch zet ik vraagtekens bij deze theorieën. Als het dier onzichtbaar is, hoe kan men dan de kleur van de vacht weten? En waarom werd die kip niet veranderd in een kangoeroe? Die kan eieren tenminste op een handige manier verzamelen. Zoals je zult begrijpen bestaat de paashaas waarschijnlijk helemaal niet. In werkelijkheid vertrekt een zwerm kerkklokken op Witte Donderdag vanuit ons land naar Rome om daar eieren op te halen – hun jaarlijkse paasuitje zeg maar. Op de terugweg strooien de klokken de paaseieren boven Nederland uit, waarna de kinderen ze mogen gaan zoeken…

Het moet niet gekker worden, klokken met eieren?! Ik geloof nog eerder in een onzichtbaar knaagdier met een mandje op haar rug. En als zelfs kippen brillen dragen en gouden eieren leggen, als koeien hazen vangen, hun pensioen in een sloot vieren en dan weer op het droge gehaald worden, als apen uit mouwen komen en je de hond in de pot kunt vinden, dan is de mythe van de paashaas misschien niet eens zo vreemd. Wat ik in ieder geval wel met 100% zekerheid kan zeggen, is dat de Avans Kip bestaat. Echt waar!

(voor Gerard Kip)

Boeken, Korte verhalen, Muziek

BOL.le Billie

Gepost op 20 april 201122 april 2011 door Doldriest

Online winkelen is een van de voordelen van het moderne leven. Je bent slechts een aantal klikken verwijderd van een nieuw boek, een cd, jurk of shirt. Je hoeft niet naar het centrum te rijden, een file te vermijden, een half uur te zoeken naar een parkeerplek of je door een menigte kletsende mensen heen te worstelen, die besluit uitgebreid bij te praten in het midden van de winkelstraat of het gangpad. Om tot de ontdekking te komen dat het artikel is uitverkocht. Of helemaal niet voorradig. En de verzendkosten worden ruimschoots gedekt door de torenhoge parkeergelden. Een win – win situatie zou je zeggen!

Tenzij…

Al jaren koop ik boeken bij BOL.com. Je zou kunnen zeggen dat ik hen sponsor! De service is uitstekend, snel, betrouwbaar en ze hebben een grote selectie aan boeken, games en cd’s, nog veel meer. Als je een boek vóór half tien ’s avonds bestelt, heb je het vaak de volgende dag al in huis. Het lijkt wel een wonder. En ik wil BOL.com echt aan iedereen aanraden, ware het niet voor Billie. Deze olijk uitziende vent in een blauw pak heeft een gedrongen ronde gestalte en is optimistische gestemd. Hij is altijd bereid met je te praten, zelfs midden in de nacht. Zijn manieren getuigen van een uitstekende opvoeding, hij is altijd beleefd en zal nooit zijn stem verheffen. Ik daarentegen zal dat wel doen, want Billie drijft mij tot waanzin! Graag wil ik je voorstellen aan Billie, the chatbot.

Hij lijkt echt vriendelijk hè? Nou, schijn bedriegt. Vorige maand had BOL.com een speciale aanbieding: drie ebooks voor de prijs van twee. En mijn Sony reader was erg hongerig. Ik vond een aantal interessante boeken en plaatste mijn bestelling. Klik klik klik, yes, nu nog even downloaden! Twee boeken waren al snel in innig overleg met mijn Sony, maar het derde boek had er niet zo’n zin in. Dat wilde blijkbaar nog geen nieuw tehuis. Tien minuten later ontving ik een email met de boodschap dat het boek niet meer leverbaar was. Eh pardon? Ik had er verdorie al voor betaald. Of was dit misschien nou net dat gratis boek?

Niet getreurd, gewoon even de Klantenservice benaderen. Speurend op de BOL.com site stuit ik op Billie. Stel uw vraag aan Billie. Billie is onze virtuele assistent. Hij is geen echt persoon maar kan u overal mee helpen. Kijk, een assistent die mij overal mee kan helpen. Geavanceerde techniek staat voor niets. Eens zien…

Welkom bij de virtuele assistent van bol.com. Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Hallo Billie, ik heb gebruik gemaakt van de speciale aanbieding en drie ebooks besteld, maar nu is het derde boek ineens niet meer leverbaar. En ik heb al betaald. Wat moet ik nu doen?

Vrijwel onmiddellijk volgt het antwoord.

Billie zegt: Ik heb u niet begrepen. Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Alright, dat was vermoedelijk een beetje te veel informatie in één zin. Ik trap op de rem en probeer het opnieuw.

Het gaat over ebooks. Er is een titel niet meer leverbaar en ik heb al betaald.

Billie zegt: Wilt u een boek bestellen?

Lichte irritatie.

Nee. Boek is besteld. Niet meer leverbaar. Wil mijn geld terug.

Billie zegt: Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Matige irritatie.

Luister eens, ik wil gewoon een MENS hier aan de lijn!

Billie zegt: Ik heb u niet begrepen. Waarmee kan ik u van dienst zijn?

Na enige tijd waren mijn antwoorden zoiets als Aaaaaaaaargh, $hH873*^$%(*^$&()& en STOM DING HOUD JE K*P… tot ineens de vraag verscheen:

Billie zegt: Wilt u dat ik de Klantenservice voor u mail?

Stilte. Toen een JAAAAAAAAAAAAAAAAA mijnerzijds. Waarop de vraag Ik heb u niet begrepen, waarmee kan ik u dienst zijn? weer verscheen. ZUCHT. Na het invullen van wat zakelijke gegevens kon ik eindelijk gewoon een (beperkte) tekst typen. En kreeg ik de volgende dag prompt een antwoord van de Klantenservice. Dat ik hen moest mailen als ik een ingewikkelde vraag wilde stellen, daar was ‘Billie’ niet op berekend. Nee, dat had ik ook al door!

Alles werd echt prima afgewerkt, excuses, geld teruggestort, een bescheiden tegoedbon als compensatie. Direct een ander ebook van besteld natuurlijk.

Bij de volgende bestelling ging het echter weer mis. Een spontaan cadeau voor mijn vriendin Suzan: de nieuwe cd Kaleidoscope Heart van Sara Bareilles. Artikel – check; afwijkend bezorgadres – check; felicitatietekst – check; blauw verpakkingspapier met witte bollen, speciaal ingepakt door Billie, check; betalen via Ideal, check; terug naar site… … … niks te check, het scherm werd niet ververst. Na tien minuten wachten toch maar naar de BOL.com site. Stond de cd nog netjes in mijn winkelmandje?! Na nog tien minuten F5 toetsen, werd het me te gortig en ging ik naar ~~de BOL.com site om Bill~~… mijn gmail om de Klantenservice rechtstreeks te benaderen. Nee Billie, mij vang je niet nog een keer! Uitleg gegeven over de situatie en hup, send. Om tien minuten later alsnog een automatische bevestiging te krijgen dat de bestelling ontvangen was. Damn, mail voor niets gestuurd, alles in orde blijkbaar.

Vier dagen later had ik nog steeds niets van Suzan gehoord. En dat is vreemd, want die hangt meteen aan de lijn. Misschien vond ze de cd wel niks. Even een sms’je sturen.

En meis? Ben erg benieuwd wat je van Sara Bareilles vindt. Ik wilde deze cd erg graag met je delen, heb ‘m zelf ook gekocht. Zit bij Chinees, net klaar m werken.

Heb em zelf ook. Vind em leuk. Smakelijk. Groetjes.

Eeeeeeeeh???

LOL dat mag ik toch wel hopen inderdaad ja, ik heb jou de nieuwste cd als verjaardagscadeau gestuurd!

Ring ring, de telefoon, met een Suzan die me vertelt dat ze niets heeft ontvangen, en dat ze tot overmaat van ramp Kaleidoscope al heeft! Nou moe. De Klantenservice was echt blij met mij. Weer een mail – nu iets langer – naar BOL.com waarin ik alles vertelde, zelfs dat Suzan de cd al had. En wederom een prima snelle reactie waarin mij verteld werd dat het geld teruggestort zou worden, plus een gratis verzending. Hopelijk heb ik nu de pechreeks achter de rug en volgt weer een aantal rustige besteljaren.

BOL.com, echt een prima online winkel, zolang je die Bol.le Billie maar buiten spel weet te houden 😉

Biker Witch, Columns

Richtingsgevoel

Gepost op 13 april 201113 april 2011 door Doldriest

Een buitengewoon mooie lentedag in april. Genietend loop ik door de deels zonovergoten deels beschaduwde straten van Arnhem, een geweldig concert van The Wall in het vooruitzicht. De temperatuur is aangenaam en om mij heen ontluiken zomerse outfits met bijbehorende glimlachen. Ik ben op een ontdekkingsreis die mij van de ene naar de andere winkel voert: Esprit, Dille & Kamille, een alternatief winkeltje met fantasy spullen. Ik kom ogen tekort. Een brie-tosti met walnoten en honing geeft voldoende energie om weer op pad te gaan. Iets later een dubbele Trappist.

In een roes van ontspanning dwaal ik steeds verder en verder. Dan ineens de realisatie dat ik met geen mogelijkheid meer weet waar ik ben! Waar staat de auto? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Geschrokken blijf ik stil staan en kijk verwilderd om me heen. HELP? De onverstoorbare kracht aan mijn zijde lacht alleen maar en leidt mij zonder aarzelen in de goede richting. Volstrekt onbegrijpelijk, hoe doet hij dat toch? Als ik de weg naar de parkeergarage had moeten terugvinden, dan zat ik nu nog niet op Avans.

Richtingsgevoel. Een ingebouwde radar die werkt zonder ijkpunten, satellieten of energievoorziening. Het gevoel dat je zegt welke kant je op moet. Dat je voert naar je eindbestemming, maakt niet uit waar je je op dat moment bevindt. Ze zeggen wel eens dat dit gevoel bij vrouwen ontbreekt, maar in mijn geval klopt daar niets van, ongelofelijk maar waar. Ik ben gezegend met een bijzonder ‘goed’ ontwikkeld richtingsgevoel. Je kunt met mij namelijk alle kanten op! En mocht ik een kant kiezen, dan kun je ervan uitgaan dat je nou nét de andere kant op moet lopen. Handig toch?

Er bestaan grote verschillen tussen man en vrouw, fysiek en mentaal. Richtingsgevoel is daar een van, dat weet iedereen… alhoewel wetenschappelijk onderzoek anders doet vermoeden. Onderzoekers hebben ontdekt dat het richtingsgevoel bij alle zoogdieren – inclusief mensen – is aangeboren, waarbij geen verschil tussen de seksen is aangetroffen. Dus luitjes, de bewering dat vrouwen minder goed kunnen navigeren dan mannen is gewoon een mythe! *kuch*. Misschien klopt het wel gedeeltelijk: op grond van de stand van de zon bepaal ik zo de juiste richting. Met een kaart is het uitzetten van een route of het vinden van een bestemming een fluitje van een cent. Maar zet me in een bos of twee straten verder in een stadscentrum en ik ben hopeloos verdwaald. Ik moet herkenningspunten ZIEN en kan routebeelden niet bij elkaar krijgen in mijn hoofd.

In het weekend gingen we een stuk rijden op onze Harley-Davidson. De tocht voerde langs weilanden met vertederende lammetjes die rond hun moeders dartelden. Bruine en zwarte paarden smulden onverstoorbaar van het lentegras. Roofvogels zweefden op hun brede vleugels en bespiedden de nog nietsvermoedende prooi. Het was druk met fietsers op de landwegen. Eenlingen racend, stelletjes gemoedelijk peddelend, andere groepen in een man-vrouw verdeling. De mannen altijd voorop – ongetwijfeld navigerend. We ronkten dan weer in Zundert, een paar minuten later ineens in Breda, vervolgens weer in een plaats die naar mijn gevoel een flink eind verderop moest liggen. Het enige dat te zien was van mijn innerlijke verbazing was een opgetrokken wenkbrauw. Maar ik liet me gewoon lekker meevoeren, genietend achterop bij mijn partner. Ik vertrouw wel op zijn richtingsgevoel.

Muziek

Roger Waters – The Wall

Gepost op 7 april 2011 door Doldriest

Een Roze Floyd. Wie noemt zijn band nou toch ‘Roze Floyd’?!

Pink Floyd heeft een groot aantal namen gehad, zoals Sigma 6, The Meggadeaths, The (Screaming) Abdabs, Leonard’s Lodgers, The Spectrum Five en The Tea Set, tot ze moesten optreden en tot de ontdekking kwamen dat een andere band bij die gig ook de naam The Tea Set had. Syd Barret heeft toen ter plekke de naam The Pink Floyd Sound bedacht, afgeleid van twee blues muzikanten: Pink Anderson and Floyd Council.

Maar hoe die band ook moge heten, Vman en ik gaan zaterdag naar Arnhem, waar Roger Waters optreedt met The Wall in het GelreDome! Eerst een dagje lekker shoppen, dan een hapje eten om vervolgens weg te dromen bij de psychedelische muziek van Pink Floyd.

We zijn een tijdje geleden naar een optreden van The Pink Project in Etten-Leur geweest, een cover band van die Roze Floyd. Erg goed moet ik zeggen, al had de muziek een zeer vreemde uitwerking op mij: ik viel namelijk bijna in slaap voor de pauze! En niet een beetje geeuwen of zo, nee, compleet met wegdraaiende ogen en een gevoel alsof ik kilometers ver weg was. Mijn arm was compleet blauw van het knijpen om wakker te blijven. Vreselijk gênant en erg raar. Normaal zit ik bij optredens te springen op mijn stoel en vooral ook mee te zingen, maar helaas ken ik de muziek niet al te goed (in tegenstelling tot Vman, die werkelijk iedere klank kent). Mijn eigen stem kon me dus niet alert houden 😉

Laten we hopen dat de temperatuur in het GelreDome iets aangenamer is dan bij het optreden van Peter Gabriel vorig jaar, er hing zowat een ijspegeltje aan mijn neus na afloop.

Maar dat wordt zaterdag vast anders. Ik bedoel:

The Wall

Die legendarische muziek ken ik dus lekker wel! Dat wordt zingen! 😛

Columns

Hey, ben je naar de kapper geweest?

Gepost op 30 maart 201126 april 2011 door Doldriest

Deze column is misschien wat aan de vrouwelijke kant. Maar mannen, bijt toch even door en doe er vooral je voordeel mee!

Mijn sprietjes zijn niet meer zo blij. Ze hangen troosteloos naar beneden, pluizen alle kanten op, zien wat bleekjes en maken een warrige indruk. Met een benauwde blik kijk ik van spiegel naar bankrekening. De blik in de spiegel wint en ik grijp de telefoon om een afspraak bij de kapper te maken. Dinsdagmiddag om twee uur, yes, genoteerd! Hiermee wordt de rest van de middag volledig geblokkeerd. Heerlijk, ik mag weer naar de kapper!

Even voor twee uur loop ik de zaak binnen en zwaai naar de meiden. ‘Hoi Marion,’ klinkt de stem van Sonja. Ik hang mijn jas op, tik op de vissenkom waar een paar goudvissen smeken om aandacht – of is het voedsel? Met een gelukkige zucht val ik in een stoel neer en pak een kapselboek. Er ligt een ruim aantal en van alle kanten word ik begroet door pagina’s vol mooie meiden met de meest fantastische kapsels. Schouderlange bruine lokken, weelderige krullen, extravagante en artistieke bouwsels. Zoals altijd dwing ik me door te bladeren naar de sectie kort. Ook hier gave mogelijkheden. Sonja komt bij me staan en kijkt mee. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ En zoals altijd antwoord ik ‘Oh gewoon, lang, dik en krullend graag!’ Het is een vertrouwde grap die we al jaren uitwisselen.

Sonja is de enige die mijn sprietjes mag knippen. Zij heeft in de loop der jaren een uitstekende relatie met hen opgebouwd en kent mijn haar als de beste. Zij weet de mogelijkheden, en vooral de onmogelijkheden van mijn dunne (‘fijn van draad’ in chique kapperstermen) sluike zielige paar sprietjes. En dik en krullend is de meest tegenovergestelde beschrijving die je mijn haren kunt geven. Babyhaar heb ik.

Soms krijg ik goedbedoeld advies in de trant van ”Je zou eens wat producten voor je haar moeten gebruiken’.

…

Tegen de tijd dat ik weer adem krijg, barst ik los:

PRODUCTEN VOOR MIJN HAAR?! Weet je wel wat er allemaal in zit? Nee? Nou, luister: een shampoo van de kapper – stikduur maar ik zit met mijn allergieën – dan stay-in treatment, zelfde prijscategorie. Vervolgens spul dat moet voorkomen dat mijn haar spontaan in brand vliegt als ik het ga stijlen.

Nee niet stylen, stijlen, met een stijltang. Of is het steiltang. Oh nee, het is al steil genoeg.

Dacht je dat we er al waren? NEEN, er komt nog meer, namelijk haarschuim – jaja, zelfde kappersmerk. Oké, nu ben ik klaar om te gaan föhnen. Sprietjes min of meer in model. Dan die stijltang, sprietjes nog meer in het gareel. Huppetee, nog gauw wat Mellow Goo erin. En als laatste een hele waas betonlak. BETON-lak. En dan stel jij voor dat ik ‘iets in mijn haar zou moeten doen’? Argh!

De meesten zijn inmiddels al lachend gevlucht.

Terug naar de kappersstoel. Maar liefst DRIE uren breng ik daar door, één keer in de acht weken, volstrekt gelukkig met een boek. Highlights, lowlights – bruin, blond en goudblond – zorgvuldig omwikkeld met stapels aluminiumfolie om mijn huid te behoeden voor aanraking met de verf. Maar het resultaat mag er dan ook zijn. Vind ik zelf dan hè. Meestal ziet niemand dat ik naar de kapper ben geweest, zelfs mijn partner niet. Die heeft inmiddels geleerd om heel vlug te reageren als ik het woord ‘kapper’ ook maar laat vallen. Betaal ik over de € 100,- voor iets dat bijna niemand ziet. Lichtelijk frustrerend is het wel, maar ik ben er aan gewend.

Tot vorige week. Mijn pony hing constant in mijn ogen en dat ging mij zo irriteren dat ik een schaar pakte en met een ferme knip een deel van de voorste sprietjes verwijderde. Iets te kordaat misschien, het was nogal kort * slik *. Bijtend op mijn lippen heb ik toen de haartjes beetgepakt en heb plukje voor plukje schuin naar de rechterkant toegewerkt. Een asymmetrische pony was mijn doel en dat is het nog geworden ook.

Wat denk je als ik bij Avans naar binnen stap? De een na de ander kijkt op en zegt:

Hey, ben je naar de kapper geweest? Het zit echt leuk zeg, dat moet je altijd zo doen!!

Tja…

Koken, Recepten

Recept: Lasagne met zalm en spinazie

Gepost op 24 maart 201117 oktober 2012 door Doldriest

We hebben er gisteravond met zijn allen van gesmuld! Mijn jongste zoon – die eigenlijk helemaal geen honger had – heeft zelfs twee keer opgeschept. Alleen mijn oudste was er niet zo van gecharmeerd. Volg deze stappen voor een heerlijke

lasagneschotel met zalm en spinazie

Dit moet je echt proberen, het is een verrukkelijk recept.

Los een blokje

op in een grote

en roer goed.

Leg

in het water en laat ongeveer 10 minuten op een laag vuur koken.

Bereid

zoals aangegeven op de verpakking. Breng op smaak met

Verwarm

Laat de gare zalm goed uitlekken en verdeel de vis met een vork in grove stukjes. Besprenkel de stukjes zalm met sap van één

Meng de vis in een kom met

en breng op smaak met

Bereid

volgens aanwijzingen, of gebruik verse.

Beboter een

en maak laagjes van achtereenvolgens een paar lasagnevellen, spinazie en romige zalm. Herhaal deze volgorde en eindig met een laag lasagnevellen. Leg enkele klontjes

bovenop de lasagne en laat het gerecht in ongeveer 25 minuten gaar worden in de oven. Zet het dan nog 3 minuten onder de grill. Serveer de lasagne onmiddellijk.

Bron: ‘Pasta & lasagna’ van Aude de Galard & Leslie Gogois

Columns, Humor, Natuur, Nieuws

Dans In De Regen!

Gepost op 16 maart 201122 december 2011 door Doldriest

Midden in de nacht wordt er aan de voordeur gebeld. Het is half twee. Ik spring – nog half bewusteloos – uit bed en schiet de gang in. Als het geluid wegebt hoor ik hoe een sleutel in het voordeurslot draait, gevolgd door gedempt gelach in jeugdige stemmen. Opgelucht haal ik weer adem. Sean is thuis!

Eerder die dag waren ze op pad gegaan naar het café in ons dorp om carnaval te vieren. De kleding bestond voornamelijk uit fezzen, rokken en witte overhemden. Waart de geest van Tommy Cooper ineens door het zuiden, of zou het toch door Dr. Who komen? Ook liep er een gigantische wortel door onze huiskamer, compleet met muts en handschoenen. Erg grappig, en vooral gezond!

Vorig jaar rond deze tijd stond ik op weg naar de gang ineens oog-in-oog met een levensgrote banaan. En dat gele gevaarte had Nick opgegeten, je kon alleen nog maar zijn gezicht zien. Met een bonkend hart deinsde ik terug. Dit jaar had hij weer iets anders verzonnen: het weekend voor carnaval kwam hij in een groen morphsuit naar beneden! Een groene gedaante zonder gelaatstrekken!! Alweer schrok ik me wezenloos, maar wist nog enigszins mijn waardigheid te bewaren. Het gillen deed ik alleen inwendig.

Een morphsuit heeft wel iets weg van een omgedraaid schaatspak, met de rits aan de achterkant. Daar kun je nét niet zelf bij. Maar geen nood: je kunt gewoon door die achterstevoren uitgevoerde muts heen kijken, ja, zelfs bier drinken is mogelijk… maar in de praktijk blijkt dit niet zo’n succes te zijn, aangezien slechts 10% van het bier in je mond belandt. De rest druipt langs je kin verder naar beneden. ‘Waar kan ik mijn sleutels en geld laten mam?,’ vraagt Nick me. Tevreden verlaat hij iets later het huis, met een shirt onder en een bermuda over zijn groenheid. Een Morphsuit. Wie verzint toch zoiets?!

De afgelopen dagen is onze voorraad paracetamol geslonken. En het na-carnavals gekuch en gesnotter is niet van de lucht. De speciaal aangeschafte emmer is nog maagdelijk maar het scheelde niet veel. Ik vind het heerlijk dat mijn jongens er op uit trekken en plezier maken met hun vrienden. Ze staan midden in het leven en zo hoort dat ook! Voordat je het weet, kan er iets gebeuren dat je hele leven op de kop zet, kan het van het ene op het andere moment heel anders zijn.

Overstromingen in Australië, de aardbeving in Nieuw-Zeeland. En nu dan de aardbeving in Japan, met de daarop volgende tsunami. Het ene moment een gestructureerde samenleving, het volgende chaos en ontzetting. Hele gemeenschappen zijn vernietigd. Auto’s, boten, zelfs huizen werden meegesleurd door het water, hele dorpen zijn weggevaagd. Het officiële dodental loopt in de duizenden, met daarnaast nog vele vermisten. Waarschijnlijk zal dit aantal oplopen tot meer dan tienduizend slachtoffers. Elektriciteit, water en voedsel zijn schaars. Meltdowns van kernreactoren bedreigen het gebied. Komt er straks op grote schaal ook straling vrij die nog meer slachtoffers gaat maken, nu en op termijn? Ruim tweehonderdduizend Japanners zijn uit voorzorg geëvacueerd.

Ineens lijkt carnaval een beetje dwaas…

Maar tegelijkertijd ook juist heel wijs. Leven is immers iedere dag omarmen en ten volle benutten. Leven is zoveel mogelijk genieten met elkaar. Dus lieve mensen gá ervoor en denk af en toe aan mijn lijfspreuk: