Tag: Columns

Geplaatst in Expressief, Humor, Poëzie

Omgaan Met Verschillen

Gepost op door Doldriest

Dag meisje met de roze schoen

Hallo, wat ben jij aan het doen?

Wandelen op een zonnige dag

Ik blijf graag even als dat mag

Wat heb jij lange benen?

Waarom krullen jouw tenen?

Ik vind je stippenjurk erg mooi

En ik jouw shirt, gemaakt van hooi

Waarom ben jij zo vreselijk groot?

En jij zo’n kleine spillepoot?

Wat zijn wij anders met zijn twee

Jawel, maar zit jij daar echt mee?

Verschillen, die zijn relatief

Niet zo moeilijk alsjeblieft?

Kijk eens op een andere manier?

Oh ja, ik zie het zelfde hier

Handen op de rug, benen recht

Voeten vooruit, net wat je zegt

Mijn hart klopt snel en in de maat

En dat van jou hangt aan je staart

Groot, klein, ’t is maar hoe je kijkt

Lang niet alles is wat het lijkt

Mijn nek doet nou pijn van het turen

Au ja, mijn rug, we staan al uren

Tot morgen dan, kom je weer hier?

Jazeker, leuk, even voor vier

Dag lief meisje, dag nieuwe vriendin

Tot gauw kleine man, ik heb nu al zin

Geplaatst in Compassie, Gezondheid

R.I.P. Ab Bobbink

Gepost op door Doldriest

Verbijstering. Ongeloof. Verslagenheid. Al deze emoties schieten in een razend tempo door mij heen. Maar het nieuws is en blijft onverbiddelijk: Ab Bobbink is vanmiddag plotseling overleden. Collega-columnist van Avans, collega van de Academie voor Gezondheidszorg, collega e-learning coach. Collega… nee, niet meer.

Nee, niet jij!

Waarom jij? 

Mooi en betrokken mens

Waar ben jij naar toe?

Waarom ging je nu,

net nu het zo goed met je ging?

Je had nog zoveel te vertellen

Je woorden laten een leegte achter

die niemand kan opvullen

Nooit meer even stilstaan

van gedachten wisselen

over het leven, over schrijven

Nooit meer genieten

van je bescheidenheid

je interesse

je bevlogenheid

je passie

Herinneringen blokkeren mijn keel

en mijn ogen worden mistig

Ik mis je Ab

en zal aan je blijven denken

Op 20 november schreef hij nog: Verder gaat het goed

Het was zo’n week dat ik weer eens extra geconfronteerd werd met mijn levensfase en de sterfelijkheid van de mens, met de sterfelijkheid van vrienden en bekenden. Met mijn sterfelijkheid. Op mijn leeftijd maak je steeds vaker mee dat leeftijdsgenoten om je heen ziek worden en de eindigheid daardoor een vorm krijgt. Confronterend die zoektocht naar betekenisgeving en nieuw evenwicht. Ik ontspring die dans en prijs mij gelukkig. Mijn kwalen zijn hanteerbar en gelukkig geldt dat voor nog veel meer mensen.

Zevenenzestig is natuurlijk ook niet gering. Hij voelt zich nog goed en energiek, maar om hem heen gaan er langzaamaan meer mensen dood. En de serie pillen die hij moet innemen – „tegen diabetes, hoge bloeddruk en prostaatklachten” – herinnert hem dagelijks genadeloos aan het onontkoombare verval en de vergankelijkheid. „Maar verder gaat het goed, hoor”, zegt hij, op die ondoorgrondelijk-ironische Bromettoon. Ik wil niks weten als de camera niet loopt, Frans Bromet, NRC Handelsblad, 19 november 2011

Maar verder gaat het goed. Dat geldt zeker voor mij. Ondanks de kwalen die bij het verval horen, voel ik me beter dan ooit. Stabieler, rustiger, genuanceerder dan voorheen. Ouder worden brengt verval, maar mij meer innerlijke onafhankelijk. Oud worden is mooi. Mijn lichaam mag me langzaam in de steek laten, maar mijn geest is evenwichter dan ooit.

Maar ik heb makkelijk praten, ik heb voor zover ik weet, geen kanker.

En ineens is hij weg. Hij had inderdaad geen kanker. Alleen hield zijn hart op met kloppen. Maar verder gaat het goed…

Hier is zijn laatste column voor Punt: Kwartje. Lees meer fascinerende, rake en moedige stukken op Ab’s website. En zijn opmerkingen op Twitter.

Rest In Peace dear Ab, be happy up there.

~Marion

Zie ook: 
Voor Ab Bobbink, het kan zomaar… door Rudi Clause
In memoriam: Ab Bobbink en Met grote passen door het gebouw in Punt, onafhankelijke krant van Avans
Fatale Pauze door Tiemen
Death, Harsh Master (Engels) door mij

CondoleanceRegister Ab Bobbink

Geplaatst in Columns, Humor, Muziek

Get Into My Car!

Gepost op door Doldriest

Het is half acht en buiten ontwaakt de wereld voor een nieuwe dag. Buiten hè, binnen niet. Daar liggen er nog twee in de armen van Morpheus. Zouden mijn zonen wel weten dat ze liggen te kroelen met een Griekse god? Dan waren ze vast zo wakker. Mijn Ford Ka staat al te stuiteren van energie. Ik maan Kaatje tot kalmte, de benzineprijs is al hoog genoeg. Geen onnodig verbruik! Ik stap in en druk het frontje van de radio in de houder. Echt als allereerste. Geen meter zonder muziek. De nieuwe werkdag moet goed beginnen. Pasje naast me leggen om een soepele doorvaart bij de slagboom te garanderen straks en gassen maar.

Soepel neem ik de bocht naar rechts, de straat uit, de rotonde op, waar ik boven op mijn rem stamp omdat iemand denkt dat verkeer van de naderende wegen voorrang heeft. Net zozeer geschrokken als mijn nieuwe vriendin aan de rechterhand, blaas ik opgelucht wat spanning weg. Dat ging nog maar net goed. ‘Relax’, zingt Frankie Goes To Hollywood, ‘don’t do it!’. Weer ontspannen blèr ik lekker mee. Maar ik ga niet naar Hollywood, ik ga naar Avans!

Zoals gewoonlijk is het wat druk bij het stoplicht. ‘You’d better stop – Sam Brown stapt even in – before you go and’, daar hebben we groen licht. Even het pedaal indrukken en dan schiet ik de snelweg op. Het is nog half donker en van alle kanten flitsen koplampen in de spiegels. Recht voor me snijdt een auto bijna de neus van Kaatje af. Die kwam natuurlijk pas op het laatste moment erachter dat hij de afslag moest hebben. Het zal toch geen… en ja hoor, het IS een Golf! Een korte pauze op de radio voor wat reclame. ‘Volkswagen Golf. One of the greatest pleasures you can have.’ Argwanend kijk ik naar het frontje.

O ja, hier moet ik er zelf af. Onheilspellende borden laten een ronde boodschap met rode rand zien. ‘Slow down, you move too fast,’ zingen Simon en Garfunkel – nee, dat is geen vervanger voor Nick! – ‘you got to make the morning last.’ Vreemd, maar toeval bestaat. And I’m feelin’ groooooooovy, ook al kruip ik vooruit. Jeetje, wie rijdt er vooraan? Mijn stembanden raken al aardig opgewarmd.

Op de rondweg staat alles knus zij aan zij en ik bekijk mijn medefileerders. Een enkeling krijgt extra aandacht, vanzelfsprekend alleen vanuit de ooghoeken. Mijn god, wat een stuk is dat ooooh. De DJ kondigt Billy Ocean aan en voor ik het weet zing ik uit volle borst ‘Get out of my dreams, get into my car!’ De hunk heeft zijn raampjes echter potdicht en hoort mijn verzoek niet. Gelukkig, we gaan weer rijden.

De volgende hindernis is de Rondweg, waar we met zijn allen door drie fuiken heen moeten zien te komen. ‘We’re on the road to nowhere’ schalt uit de speakers. Niks ervan, Avans wacht, gekke Pratende Hoofden! Ik houd mijn adem in achter een vrachtwagen die zich met een centimeter speling onder het viaduct door wringt. Dat scheelde niets. Nog een stoplicht nemen en dan rijden we alweer in de buurt van de hogeschool. Als ik op mijn beurt wacht voor de slagboom, zingen Frans en Jenny in duet ‘Vluchten kan niet meer.’ Ongelofelijk, wat een goede zender. Het is haast niet te geloven!

Geplaatst in Columns, Fantasy, Nieuws

De Gulden Zet

Gepost op door Doldriest

Het Land Onder De Zeespiegel was in rep en roer. Het gonsde letterlijk van de geruchten.

Heb je het al gehoord? De Wilde Pion wil de Gulden inzetten in het Grote Schaakspel!

Opwinding en verwarring heersten over het land en ook ver daarbuiten. Overal braken discussies los. ‘Wat zou het betekenen,’ vroeg men zich af, ‘welke kant gaat het Spel nu op? Keert dit het tij? Komen de Gulden Tijden van weleer weer terug? Of wordt het gehele Waterrijk in duisternis gedompeld?’

Hoewel de andere Grootmeesters dit soort zetten al vaker voor hun kiezen hadden gekregen, werden zij toch enigszins onrustig. Zij drentelden heen en weer over het schaakbord, stootten hun tenen aan de randen en keerden schielijk weer terug naar hun vakje. Maar even consolideren.

Eigenlijk was de zet helemaal niet nieuw. De tactiek stond al jaren bekend als de Zet der Gulden Middenweg. Niet echt nieuw of verrassend dus. Vrij doorzichtig zelfs. De strategie was gebaseerd op de doctrine van de mythische figuur Aristotalloss, die had verkondigd dat iedere deugd voortkomt uit twee ondeugden.

Eén van de ondeugden in kwestie, de Wilde Pion, wreef intussen in zijn handen, overtuigd van zijn briljante zet.

Laat de kiezers zich maar uitspreken over de Gulden Zet. Dan kan ik me daar lekker achter verschuilen, terwijl de andere Grootmeesters de echte kastanjes uit het vuur halen. Brand ik mooi mijn vingers niet. Het is trouwens een prima jaargetijde voor kastanjes. En ze groeien langs de Gulden Middenweg!

Zijn mede-ondeugden waren Hoogmoed, Gierigheid en Gulzigheid. Het waren vage figuren die nooit echt op de voorgrond traden maar alles regelden via hun volgelingen. Ze hielden van het zaaien van verdeling. Van rookgordijnen creëren en afleiden. Van gekonkel en gekronkel. Van het opzetten van mensen tegen elkaar.

De Grootmeesters peinsden lang over een tegenzet. Het Grote Schaakspel in het Land Onder De Zeespiegel stagneerde en viel zelfs even stil, terwijl de onrust en protesten van de mensen in het hele rijk toenamen. Met luide stemmen eisten zij duidelijkheid.

Slaan wij inderdaad de Gulden Middenweg in of handhaven wij de Euri Tactiek?

Ten langen leste staken de Schaakmeesters de koppen bij elkaar, sloegen de handen ineen en deden zelfs een tijdje aan voetjevrijen over de vakgrenzen heen. Het was een magische samenwerking. De Meesters waren nu samen aan zet, en dit deden zij met wijsheid, rechtvaardigheid, gematigdheid en moed. Met trouw aan de medemens. Zij hielden vast aan de eerder gekozen strategie in het Grote Schaakspel en versloegen daarmee de Wilde Pion met zijn Gulden Zet.

Had Aristotalloss toch nog gelijk: iedere deugd komt inderdaad voort uit ondeugden. En dat doet mij deugd.

Het voorgaande is natuurlijk slechts een deel van een sprookje. Ik stort me niet echt in de politieke wateren van het Land Onder De Zeespiegel. Die stromen zijn mij iets te roerig en verraderlijk. Ik laat het aan de dolfijnen en barracuda’s over, de walvissen en kwallen, de algen en kreeften. Zij voelen zich allen als een vis in het water, ook al zijn zij het niet. In het Land Onder De Zeespiegel geldt namelijk het recht van de sterkste. Of van de meest gehaaide…

Geplaatst in Columns, Humor

Klantenbinding?

Gepost op door Doldriest

Reclame maken is topsport onder bedrijven. De een verzint nog gekkere stunts dan de ander om klanten te lokken. Wij zijn veel goedkoper, groener en beter, kom naar ons! Ooit heb ik me laten verleiden door een aanbieding en stapte over naar een andere energieleverancier. Dat heb ik geweten. Hoewel de stroom niet werd afgesloten – technisch verliep alles goed – werd wel een groot appèl gedaan op mijn geduld. En volharding. En speurzin. Een aanslag van meer dan € 1800 viel zomaar eventjes op de deurmat. Eerst kreeg ik het erg warm van pure paniek, toen van verontwaardiging en daarna van woede. Waar waren ze in vredesnaam mee bezig? Ik betaal altijd netjes mijn rekeningen dus waar ging dit over?

Telefoonkosten met klantenservices lopen op per minuut. En voordat je door een pesterig menu bent, zijn er al minstens vijf verstreken, om de boodschap te krijgen dat er nog dertig wachtenden voor jou zijn. Dat houd je een half uur vol en dan smijt je ziedend de hoorn op de haak. Bij wijze van spreken dan. In werkelijkheid druk je op een knopje. Om een half uur later weer door diezelfde molen te gaan.

Krijg je eindelijk een medewerker aan de lijn. Ja, het was wel erg hoog ja. Of ik enig idee had hoe dat kwam? Nee man, natuurlijk niet! Ik was hem voor en zei dat ik echt geen wiet op mijn zolder teelde. Vervolgens stelt hij de vraag of ik misschien een vaatwasser heb? Nou mensen, toen ontplofte ik pas goed. Ik geloof dat ik in zijn oren heb gegild dat ik inderdaad een vaatwasser had. En dat dat ding al jaren kapot was!

Natuurlijk weigerde ik te betalen, ging in beroep en pluisde al mijn papieren tot op de letter uit. Geen cent tot de onderste steen boven lag. Uiteindelijk bleek de netwerkbeheerder een grove fout gemaakt te hebben door de meterstanden niet te melden bij overstap van de oude naar de nieuwe maatschappij, waardoor ik acht maanden dubbel zou moeten betalen.  Niet dus. Uit pure woede ben ik weer teruggegaan naar mijn oude energieleverancier.

Zo krijg je ook veel reclame voor internet/telefoon/televisie. Het zwarte schaap dat afvalligen wil terugbrengen naar de kudde van TELE2. Maar ik laat mij niet meer overhalen! Internet werkt, digitale televisie werkt, vaste telefoon rinkelt regelmatig. Nee, ik blijf gewoon trouw bij Ziggo.

Tot die met iets nieuws komen. Supersnel internet, werkt echter alleen met het nieuwe WiFi modem! Dan bekruipt mij de vrees en slaan de herinneringen aan de vorige ‘verbetering’ toe. De onmacht die je voelt als je alle aanwijzingen tot in detail opvolgt en toch niet gebeurt wat zou moeten gebeuren. Dat lampjes gaan flikkeren, speels heen en weer dansen, maar geen internet. Dat je dagenlang loopt te prullen en het achteraf een extern iets betreft. Dit bezorgt mij nachtmerries, ik doe namelijk nogal veel online.

Een nieuw modem dus. Mijn zonen enthousiast:

Jaaaaaa mam, een hogere internet snelheid, joeheeeeee!

Dacht het niet, ik installeer dat ding voorlopig niet. Het werkt prima zo, router, alles.

Ach kom op mam, doe niet zo moeilijk. Dat werkt heus wel!

Nee, ik vertik het. Bovendien wil je mij niet in de buurt hebben als ik geen internet meer heb. Wacht maar tot Vic hier is.

Hoezo, kan hij het dan wel aansluiten?

Nee, dat kan ik zelf ook. Maar hij kan me wel geestelijk opvangen en rustig houden als het mis gaat!

Het is woensdagavond in de herfstvakantie. Mijn vriend komt langs, luistert naar mijn verhaal en voor ik het weet staat hij met het nieuwe modem in zijn handen. Met een onheilspellende glans in mijn ogen wijs ik hem op de mogelijke gevolgen van deze installatie. Blijkbaar is het te donker om die dreigende schittering te zien, want hij gaat gewoon rustig door en zegt dat Ziggo heus wel weet wat ze doen. Juist ja.

Twee uur later, na vier keer de PC opnieuw opstarten, na tien keer het modem uit- en aanzetten, geven de icoontjes op mijn computer nog steeds aan dat alle verbinding met de buitenwereld is afgesloten. Geen nood, we bellen Ziggo even. Want de ONLINE support is natuurlijk onbereikbaar als je geen internet hebt, oelewappers. Mijn partner belt, hetgeen weer leuke keuzemenu’s oplevert.

Heb je je klantnummer bij de hand?

Ja hoor schat, dat staat op de factuur ONLINE.

Mijn stem druipt van het sarcasme. Humeur zakt en hoofdpijn stijgt. Gelukkig heb ik mijn wonderboekje bij de hand. Eindelijk contact met een Ziggo medewerker. Ik loop als een getergd dier heen en weer. Of ik even het modem beneden wil uitzetten voor de elfde keer. Natuurlijk wil ik dat. Ineens een gil van boven: de telefoonverbinding is verbroken. Ja LOGISCH als ik het modem moet uitzetten! Een hele tijd later eindelijk weer in gesprek met dezelfde persoon. De telefoon wordt in mijn handen gedrukt en ik krijg te horen dat deze klacht wel vaker voorkomt. Dat het een bekend verschijnsel is. Dat er een monteur langskomt om te zien waar de fout ligt. Op mijn vraag wanneer dat gaat gebeuren, antwoordt de man monter met

Maandag.

Eh sorry, zei je nou ‘maandag’?

Het sarcasme drupt langs mijn hals naar beneden.

Maandag!

Nou dat dacht ik toch niet. Ik accepteer die datum niet, dat duurt veel te lang. Ik heb niet om een nieuw modem gevraagd, alles werkte perfect. Bovendien kan ik onmogelijk vrij nemen die dag. Weet je wat, houd dat nieuwe modem maar, ik installeer het oude wel weer!

Dat zal niet gaan.

Pardon?!

De instellingen zijn dusdanig gewijzigd dat dit onmogelijk is.

Op dat moment druk ik de telefoon weer in de handen van mijn vriend. Ik heb geen woorden meer. Na mijn mededeling ‘Ik ga morgen wel werken!’ blijft het stil de rest van de avond. Ik lees en lees, boos op alles en iedereen. Inmiddels is mijn oudste zoon in de weer met het oude modem, maar dat mag inderdaad niet baten.

Nog veel later die avond gooit diezelfde zoon de deur van de slaapkamer open en zegt

Truste.

Truste vent.

O trouwens, internet werkt weer!

en doet dan de deur weer dicht.

WAT?!?

Hij komt terug en vertelt triomfantelijk dat hij het modem langer dan een half uur heeft uitgezet en dat het nu wel werkt! Alle opwinding voor niets. In de ochtend bied ik mijn excuses maar aan voor mijn ‘sceptische’ gedrag. De rust is wedergekeerd.

Afgelopen maandag lag een kaart in de bus. ‘Jammer dat u er niet bent’, van Ziggo. Dat zij graag een nieuwe afspraak met mij maken naar aanleiding van een storingsmelding. En dat ze de voorrijkosten van € 35 wel in rekening brengen… Inmiddels is een vrij pittig bericht onderweg naar Ziggo. Ik wacht nog steeds op antwoord.

Geplaatst in Columns, Expressief, Natuur, Poëzie

Indian Summer

Gepost op door Doldriest

De zon stuurt haar warme stralen naar de aarde, waar de mens de gouden lansen verkleumd omarmt in een poging de zomer vast te houden…

Plagend dartelt een lichte bries rond, op zoek naar wat uitdaging. Al snel is het windkind verwikkeld in een schommelspel met blonde lokken. De vrouw lacht, schudt haar haren los en leunt dan met een haast onhoorbare zucht achterover in de tuinstoel. Een klein geluidje waaruit voldoening spreekt. Het gouden licht liefkoost haar huid en tovert vlammen van oranje en rood op haar oogleden. Een diep verlangen om altijd zo te kunnen blijven zitten golft door haar heen.

Op de achtergrond geluiden van een ander leven, een jachtig leven. Auto’s trekken op, een motor knettert in de verte. De sirene van een ambulance ploegt een pad van wanhoop door de omgeving. Wat zou gebeurd zijn? Dan leidt de stem van de buurvrouw haar weg van deze neerslachtige gedachte. Of ze nog koffie wil. Maar nee, deze vraag met ingesloten aanbod is niet voor haar bestemd. Getik van hakken kondigt een nieuwe indringer in haar stilte aan, maar de dreiging gaat voorbij zonder hoorbare gevolgen. Rust daalt neer als een sluier van welbehagen.

Wat lijkt de herfst nog ver weg op deze beschutte plek. Ze huivert even bij de gedachte aan striemende regen die een spoor van kilte achterlaat. Aan de wind, nu nog teder, maar later koud, krachtig, doordringend tot merg en been. Wanneer de zon verborgen wordt achter een deken van wolken. Een deken die geen warmte biedt. Aan bladeren die zich wanhopig met vingertoppen aan hun tak vastklemmen maar altijd de strijd verliezen, om doornat en vertrapt op de grond te belanden.

De ogen van de vrouw vliegen open en schitteren in een lichte paniek. Nee! Hoog boven haar strekt een hemelsblauw gewelf zich uit tot aan de horizon. De zomer is nog niet weg. Gerustgesteld strijkt ze met haar vingertoppen over de grond en verzamelt langzaam de flarden van haar gemoedsrust weer bijeen. Ontspant.

Dan verandert een terloopse blik opzij in een geconcentreerd turen. Ziet ze het nou goed? Op de plek waar een Indiase schone een rode stip schildert, zit een stippelbeestje als een bindi op het tuinbeeld. Een kevertje, gezonden door een lieve heer. De felle kleur contrasteert sterk met het zwart en de blik van de vrouw wordt onweerstaanbaar naar dit derde oog getrokken. Ademloos blijft ze kijken en ziet hoe het beeld tot leven komt, zich met haar koesterend in het nazomerlicht. Tengere hals kwetsbaar en daardoor sterk. Een glimlach verbindt de twee vrouwen – de een van steen, de ander van vlees en bloed – en samen heffen zij het gelaat naar de zon.

© Marion Driessen


Geplaatst in Columns, Expressief

Radio Hollandio

Gepost op door Doldriest

Een dagje vrij. Het is een drukte van belang achter mijn tuin. Geklop, getimmer, het gezang van een boormachine. Een oer-Hollandse radiozender stuurt vrolijke deuntjes de omgeving in. Zware mannenstemmen roepen technische raadsels en banaliteiten en hebben de grootste lol. Of is het ruzie? Ruige klanken vermengen zich met het bouwlawaai, de een nog luider dan de ander.

Het feest begint al om zeven uur ’s ochtends en gaat iedere dag lekker lang door. Ongehinderd door CAO’s van buurtbewoners mogen zij doen wat ze willen vanuit het perspectief: wij doen ook maar ons werk.

Lieveling, heb jij me niet meer nodig?
Lieveling, ben ik nu overbodig?

Onuitstaanbaar opgewekte deuntjes breken door de geluidsbarrière, omlijst door accordeon muziek. Dan nog een topper. Iets over een woonboot?! Zinken die handel. Een paar minuten later is het tijd voor

Ik leef alleeeeeeen nog maar voor jou.

Nou, LAAT DAT ALSJEBLIEFT! Met moeite onderdruk ik mijn moordneigingen.

Jij en ik, wij samen in een booooootje.

Ja puik idee, en dan op volle zee overboord. Kielhalen!

Echt, ik trek dit niet meer, niet te harden. Nog één stompzinnig liedje en ik ga keihard staan krijsen in de deuropening. Dat ze hun koppen moeten houden. Dat ze een andere zender moeten opzetten. Ik gooi er wat Kamelot en Nightwish tegenaan. Zo, daar heeft die Hollandse muts niet van terug!

Niet alleen in auditieve zin wordt ons leven belegerd, ook in visuele zin zijn er indringers. Zat ik vroeger lekker buiten in de tuin, beschut door de muur in mijn rug en bomen van voren, kijk ik nu aan tegen een rij huizen die gezellig tegen mijn schuurtje aan schurken. Virtuele vervuiling van de bovenste plank. Rijen betonplaten worden aaneen geregen tot het geraamte van een huis. Spichtige ijzeren staven houden er de vorm in. Een torenhoge kraan dirigeert het bouwballet vanuit de lucht. Is it a bird? A plane? No, it’s Super Roof! Iedere dag staar ik met weemoed naar de daken en pas telekinese toe. Helaas verschuiven ze nog geen centimeter.

Naast deze statische vorm van uitzichtvervuiling heb je ook nog de actieve visuele indringer. Op een ochtend sta ik – zoals altijd – half te slapen onder de douche en peins over de dag die nog maagdelijk voor me ligt. Ik strijk de natte haren uit mijn ogen en kijk dromerig op… recht in het gezicht van een vreemde kerel! Een vent die op een steiger aan de achterkant van mijn huis op ooghoogte allerlei bouwkundige capriolen uithaalt. Van schrik verstijf ik ter plekke en staar gebiologeerd naar de man, als een hertje gevangen in het licht van de bouwlampen. Langzaam vult de badkamer zich met stoom en verhult mij in een genadige mist. Pas dan adem ik weer uit en reik als een haas naar mijn handdoek. Best gezellig zo met al die bosbewoners in mijn badkamer, maar dit was toch een eenmalige attractie. Het raam is inmiddels geblindeerd met kunstig plakplastic.

Helaas is geen enkel isolatiemateriaal bestand tegen de klanken van Radio Hollandio. Nog steeds sijpelen de schlagers door de kieren van het hout. Radio HELLandio zullen ze bedoelen! Ik ga maar weer werken. Daar kan ik tenminste zelf beslissen naar welke muziek ik luister.

Geplaatst in Columns, Korte verhalen

Passie

Gepost op door Doldriest

Je bent jong en je wilt wat. Wat dat ‘wat’ precies is, weet je nog niet. Wat met dieren. Of iets met boeken. Lekker oplossingen bedenken. Een scheutje archeologie. En wat kies je dan als studie? Het Nederlands Wetenschappelijk Instituut voor Toerisme en Recreatie (nu NHTV geheten) natuurlijk! Waar de link ligt naar de boeken en archeologie? Helemaal nergens.

Mijn studiekeuze had werkelijk niets met mijn wensen voor de toekomst te maken. Wel alles met een uitloting voor de opleiding Ergotherapie. Met een gebrek aan financiële middelen om archeologie succesvol te kunnen inzetten na de studie (verborgen piramides blootleggen en zo). En vooral met spontane besluiten, gezelschap, jong en onbezonnen zijn en niet te vergeten de aantrekkingskracht van Breda. Decanen zijn overbodig: open een vestiging van het V.V.V. in middelbare scholen en promoot je stad. Succes verzekerd.

Bij een nieuwe studie hoort een introductieweek. Is er iets mis met de kleur groen? Tegenwoordig zijn pittige ontgroeningen in, ze halen de gekste dingen met de greenhorns uit. En gekke dingen zijn prima, dat bevordert het groepsgevoel. Je krijgt banden met je medestudenten – vaak voor het leven. Maar als deze streken ontaarden in het bizarre, in belachelijk maken, in voor gek zetten, in het geestelijk door het slijk laten kruipen, in respectloze behandeling van deze jonge mensen, in soms zelfs gevaarlijke praktijken, dan zeg ik DOE EENS NORMAAL! Is dat de manier waarop je met elkaar omgaat in deze maatschappij? Ben je dan stoer? In mijn ogen niet. Durf NEE te zeggen; karakter vorm  je met karakter. Kuch, maar dit terzijde.

Studeren betekent vaak afscheid nemen van je leventje bij paps en/of mams. En dan zou het zo maar kunnen zijn dat je gaat samenwonen met iemand van je middelbare school, die je niet goed kent en die je uiteindelijk beter leert kennen dan je ooit zou willen. Dan kan het best wel eens gebeuren dat je regelmatig een grijze massa lillende lever boven een braadpan ziet uitstijgen, met daarboven weer het verheerlijkte gelaat van je huisgenote, terwijl je eigen van afgrijzen vertrokken gezicht vastberaden de toegang tot je mond blokkeert. Uit diezelfde pan worden twee dagen later misschien wel kipschnitzels opgediept, die aan weerszijden van de vork hun flanken laten hangen… Een slappe kipschnitzel, voormalig krokante schijf met knapperige korst! Metamorfoseert dat ding tussen wanden van staal of zo? Niet weg te krijgen! Ik leerde in ieder geval in een rap tempo lekkere dingen koken.

Je doorloopt de studie en voelt je als een vis in het water. Die studie is jouw ding, het pad dat naar je toekomst leidt ligt aan je voeten. Goede keuze! Maar soms voel je je als een vis op het droge, wanhopig naar adem happend. En na gesprekken met je medestudenten, met docenten, met de decaan, besluit je te stoppen om eens goed te gaan nadenken over wat je nu eigenlijk wilt. Wederom een goede keuze! Soms hap je echter onder water naar adem, zodat je het wel een tijdje op het land kunt uithouden. Je rolt door de studie heen, je niet bewust afvragend waar je mee bezig bent. En dat is een minder goede keuze, want daarna is het alweer tijd voor een baan. Komt er een partner op je pad, in zijn kielzog een paar kleine apenkoppen die je buiten werkuren van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat bezighouden, waarna je vervolgens uitgeput om negen uur op de bank valt. Zit je vast aan hypotheek en het aflossen van je studieschuld, terwijl de jaren voorbij kabbelen in de waas van alledag.

En dan ineens gaat het kriebelen. Je passie gaat knagen. Je echte interesse, je talent en bevlogenheid spannen samen om je eens flink te kietelen, zodat je het niet meer kunt negeren: je MOET er nu iets mee gaan doen! Als je een van de gelukkigen bent grijp je deze kans op omscholing op wat latere leeftijd en stort je je met de moed der wanhoop – wellicht met de wanhoop der moed – op een nieuwe studie. Een studie die bloed, zweet en tranen kost, maar waarmee je je leven de juiste kant op kunt sturen. RESPECT voor deze doorzetters. Maar soms heb je deze optie niet en moet je andere wegen bewandelen.

Enthousiasme, doorzettingsvermogen en talent hebben helaas niet hetzelfde gewicht als een diploma. Voor sommige banen heb je nou eenmaal een specifiek papiertje nodig. Wat een voorsprong heb je als je meteen al de juiste studiekeuze maakt. Maar er zijn nog veel meer wegen die naar Rome leiden! Die ene baan is niet alles. Jaag je dromen na. Vang, tem en koester ze op een manier die bij JOU past. Wees creatief en vind nieuwe opties en oplossingen. Vecht voor je PASSIE!

En ik? Mijn passie voor boeken is altijd door mijn aderen blijven vloeien. Ik blijf schrijven, op diverse fronten. Niets of niemand zal mij stoppen! Jongleren hoef je immers niet jong te leren.


Geplaatst in Columns, Expressief

Tv Om Zeep

Gepost op door Doldriest

Terwijl een portie maagzuur zich bezighoudt met mijn avondeten, zwiept de vaatwasser warm water in het rond en staat een pot thee te dampen. Vanavond is de bank van mij. En de zapper ook! Kom maar op met die spannende thriller of romantische komedie, ik ben er helemaal klaar voor. Benen op tafel, handen om het warme glas. De intro is veelbelovend, goede acteurs. Maar wat schuift er nou toch van rechts naar links door het beeld? Wat is dat voor iets achterl… oh gelukkig, het is alweer weg. Even een kussen erbij pakken.

Nog geen tien minuten later is het blijkbaar tijd voor het eerste reclameblok. Geen wonder dat films tegenwoordig zo lang duren. Koekjes! Tevreden knabbel ik op een chocoladewafel. Heerlijk z… verdorie, daar komt dat tekstlint weer, nu getooid met de kop van Joling?! Getver, laat me toch alsjeblieft gewoon naar de film kijken! Na een half uur heb ik vijftien korte minuten filmmateriaal gezien en vijftien lange minuten shit met fragmenten van programma’s waar ik van ril. Wat een relaxte avond leek te worden, verandert in een mum van tijd in een kalmte-oefening. Gelukkig zit er een ‘uit’-knop op mijn ouderwetse diepbeeld tv.

De Nederlandse zenders worden overspoeld met reality-tv. De eerste keer dat ik met dit fenomeen kennismaak, zie ik een blonde rijke Amerikaanse Barbie bovenaan een balustrade van een riante villa staan, terwijl ze naar haar Prins beneden gilt dat ze haar favoriete kledingstuk kwijt is. Ken roept daarop met een toegevende glimlach terug dat ze toch echt zelf moet zoeken. Vervolgens krijgt Barbie een woedeaanval en begint al haar kleren naar beneden te smijten. Verbluft denk ik nog even dat het een grap is, maar nee. ‘Hup, spring!’ moedig ik haar aan, ‘gooi jezelf achter je kleren aan!’ Die griet had geen reality-show nodig maar een fiks pak slaag op haar door-en-door verwende bottom!

Zomaar wat aankondigingen uit de tv-gids van deze week: You’re cut off, over verwende prinsesjes die in een soort heropvoedingskamp worden gedropt. Vooral laten zitten! Beach patrol, over strandwachten. David Hasselhoff in het kwadraat. Druktemakers in het nauw, werknemers die in hun werk aangemoedigd worden door kwaad publiek. Een ware inspiratiebron voor aspiranten. En dan een van de topprogramma’s:  Jouw vrouw, mijn vrouw. Partnerruil is niet meer hot genoeg, we nemen de kids en het huishouden van een ander over. Alsof we niet genoeg hebben aan ons eigen gezin! Verder met Gênante lijven en Stom, stommer, stomst! Misschien moet ik dit laatste maar eens gaan kijken, het verwoordt mijn gevoelens perfect.

Een kort onderzoek laat mij een verbluffend lange lijst zien met titels als:

  • Big Brother
  • Beauty en de Nerd
  • Boer zoekt Prins, oh nee, zoekt Vrouw
  • Dames in de Dop
  • Danny & Jenny gaan verhuizen
  • Dating in the Dark
  • De Gouden Kooi
  • Echte Gooische Meisjes

Danny de Munk en vrouw Jenny gaan verhuizen? Naar wel twaalf huizen verder? Dat interesseert toch geen hond, alsjeblieft zeg. En dan Dating in the Dark? In het donker kroelen, voelen en woelen? Weten we van gekkigheid nou echt niet meer hoe we mensen kunnen boeien? Ik heb er haast geen woorden voor. Mocht dit alles je niet kunnen bekoren, dan kun je ook nog meeleven met het wel en wee van de Bauers, de Pfaffs, Jan Smit en vast nog vele anderen. Waarom zou je dat willen? Wie kijkt hier in vredesnaam naar? Ik ken niemand in mijn omgeving maar er moet toch iemand kijken? Kijkcijfers hebben immers invloed op het programma-aanbod? Toch?

Gelukkig hebben we ook nog shows waarin sporadisch echt talent naar boven komt, zoals Holland’s got talent, X Factor en Dancing with the Stars. Deze kunnen best aardig zijn als de jury het spotlight niet claimt. En mits echte vrienden de kandidaten zonder talent tegenhouden en hen tegen zichzelf in bescherming nemen.  Nog meer verbluffends in De Allerslechtste Chauffeur van Nederland, zeker als een deelnemer presentator Ruben Nicolai en een cameraman het ziekenhuis in rijdt. En dan is nep tv ineens REALITEIT. Dat is schrikken mensen!

Reality-tv kan mij gestolen worden. En ze hoeven de dieven niet eens te pakken! Geef me in plaats daarvan maar een goede ouderwetse SOAP…

… kan ik tenminste die vieze nasmaak uit mijn mond wassen!

~Mar

Geplaatst in Columns, Cultuur, Natuur, UK, Vakantie

Braaaaave stoel

Gepost op door Doldriest

Vakantie-blues speelt door mijn hoofd en de klanken maken korte metten met mijn concentratie. Ik houd het niet meer uit, wil weg, mijn baan opzeggen en er vandoor. Het keurslijf van alledag past niet meer. Ik wil zelf beslissen wat ik doe met mijn tijd en niet gedirigeerd worden door mail en telefoon. Het gareel knelt en ik worstel, verzet me. Waar is mijn paspoort? Kom hier reistas, je buik is veel te leeg. We gaan terug!!

Een week na mijn vakantie ben ik nog steeds in de ban van het prachtige zuiden van Engeland. Ruige kusten en lieflijke bloementuinen. Een taal om als een lichte deken om je heen te slaan. Gastvrije bevolking. Een adembenemend patchwork van groene weilanden, gedrapeerd over hellingen en dalen en afgewisseld met bebladerde stroken. Mijn Zuid-Limburgse hart voelt zich helemaal thuis. Een route van 2.500 km leidt iedere dag een stukje verder naar Land’s End – het uiterste puntje van Cornwall – en buigt dan weer terug naar het oosten. Machtige kastelen en stille kerken. De tocht voert door New Forest National Park. Paarden en koeien lopen onverstoorbaar vlak voor de motor. Ik stuiter van enthousiasme en wordt gemaand stil te blijven zitten.

Heb je je al eens begeven in de wondere wereld van Bed & Breakfast? Voor mij een nieuw fenomeen, en wat een kennismaking! Direct de eerste nacht ben ik om door de B&B van mrs. Brown, een tenger breekbaar vrouwtje van minstens tachtig jaar maar nog zeer kranig. Een kamer recht aan het strand! Overal ligt dik rood tapijt, zelfs in het kleinste kamertje. Zouden ze dat iedere week vervangen? En dan het landhuis net buiten Exeter. Aan het ontbijt roep ik dat ik blijf, dat ik de mansion wil kopen. Prompt volgt het antwoord: ‘Yes, actually that IS possible!’ Het blijkt echt te koop te staan voor het luttele bedrag van 850.000 pond. Juist… omrekenen heeft geloof ik geen zin, maar wat een ontzettend gave plek.

We gaan naar een kasteel kijken, boven op de berg. De motor brengt ons trouw naar een kleine parkeerplaats, maar helaas mag hij niet verder. Veilig en (erg) warm gekleed in een all weather broek, motorjas en de helm bengelend aan mijn arm begint de klim. De Tour de France is er niets bij. Een stijging van 30%, afgewisseld met iets makkelijkere stukjes. Al gauw gaat de jas uit. Wat ben ik blij dat ik The Stig niet ben! Verbeten zwoeg ik verder. Na een blik op mijn verhitte hoofd neemt mijn partner de helm van me over. ‘Houd vol Mar’,  denk ik, ‘laat je niet kennen!’ Eindelijk komen we boven aan, hoera… maar de juichstemming slaat al snel om in verbazing. Waar is dat prachtige kasteel? Niets. Een lifeguard station, een weide met een hek dat toegang geeft tot een wandelroute en in de verre diepte lonkt de zee. Gossamme, dat méén je toch niet hè, heel dat stuk voor niks?! Aaaaargh. Ik laat me vallen op een rots en puf uit met een hart dat gelukkig wordt tegengehouden door de nauwte van mijn keel. Even de verkeerde afslag gepakt. Weer beneden laten we het oude bouwwerk mooi links liggen! We zijn tenslotte in Engeland.

Wat een manier van reizen, ik word er lyrisch van. De wereld ziet er anders uit vanaf een Harley: vrij en avontuurlijk. Soms echter een beetje te… Links een afgrond van ettelijke honderden meters, nonchalant ‘beschermd’ door een latje van 3 centimeter op heuphoogte. Boven een dak van gebladerte dat geruststellend ritselt en intussen stiekem het vocht naar beneden transporteert. Voor me een kronkelende weg, een paadje van amper een meter breed, in het midden smaakvol gedecoreerd met een strook mos, grassprietjes en wat kiezel. Lekker smoooooth. Bergop- en afwaarts. En wij daarover heen op een ronkende motor. Eén schrikreactie door een konijn – laat ik al helemaal niet denken aan een tegenligger – en we storten naar beneden. Ik zie mijn kinderen nooit meer terug. Stil zitten, doodstil zitten meid! Na wat een half uur lijkt maar vast korter is, komen we beneden aan in de Valley of Rocks. Terwijl ik als een haas van de Harley afklauter, ontsnapt een BLOODY FRIKKIN’ HELL!!! aan mijn bloedeloze lippen, weergalmend vanuit de diepte waar mijn hart ooit gezeten heeft. ‘Zo, dat was best heftig!’, hoor ik. The understatement of the year. Gelukkig masseert de ongelofelijk prachtige omgeving zachtjes mijn getergde zenuwen en na wat foto’s stap ik met knikkende knieën weer op.

Met recht een enerverende vakantie! Wat is die bureaustoel dan veilig als ik weer bij Avans ben. Als we knuffels, kussen en vakantieverhalen met het team hebben uitgewisseld. Als we alweer schaterend van diezelfde stoel zijn gevallen. Misschien valt het toch wel weer mee om terug te zijn…