liefde – Pagina 2

Mijn verhaal over VOLLE MAAN in zes woorden:

HET MAANLICHT RAAKTE HAAR. ZE HUILDE.

181024vollemaan Lees verder “Schijngestalte” →

Zeswoordverhalen

Oude Vlam

Gepost op 19 oktober 201819 oktober 2018 door Doldriest

Mijn verhaal over SOCIALE MEDIA in zes woorden met beeld:

WE HEBBEN ELKAAR TERUGGEVONDEN.

VIA FACEBOOK!

❤

Lees verder “Oude Vlam” →

Fotogedicht

Japans Gedicht: Gedenksteen

Gepost op 25 augustus 201824 augustus 2018 door Doldriest

mensenhand beroert

vervlochten herinnering

eeuwen passeren

klik!

Iedere zaterdag schrijf ik een Japans gedicht. Doe je mee? Klik op de button voor meer informatie.

Gezin, Korte verhalen

Windstilte

Gepost op 18 maart 201820 maart 2018 door Doldriest

Ze zwierde, belaarsde voeten hoog boven de aarde, haar lange haar een gouden waterval. De smalle houten plank ondersteunde haar fragiele lijfje, terwijl ze de metalen schakels van de kettingen losjes omklemde met de zorgeloze zekerheid van een kind. Lees verder “Windstilte” →

Familie, Gedicht, Gezin, Persoonlijk, Poëzie

Open Deur

Gepost op 12 februari 201812 februari 2018 door Doldriest

een man
vermomd als jongen
kijkt naar me
aan de ontbijttafel
je hebt het over werk zoeken
wonen in een ander land
en ik knik
moedig aan
leef mee
maar mijn hart gilt
blijf hier
bij mij
waar ik kan zien
of het goed met je gaat

je gaat
en ik laat los
lege kamer
vol herinneringen
je bed onbeslapen
tot de dag
dat je terugkomt
een jongen
vermomd als man
en ik knik
moedig aan
leef mee

mijn zoon
je levenspad
ligt niet vast
zoek je weg
volg je hart
en vrees niet
mijn deur
blijft altijd open

❤

Fotogedicht

Gebroken Glimlach

Gepost op 16 januari 2018 door Doldriest

zijn wrede woorden

slaan gat in haar bewust zijn

gebroken glimlach

Algemeen, Compassie, Nieuws, Verdriet

De Boeman

Gepost op 24 mei 201725 mei 2017 door Doldriest

De dreiging sluipt naderbij, vermomd in anonimiteit. De boeman is echt, niet langer een boos sprookje. Hij manifesteert zich in ieder onbekend gezicht. Hij lacht in zijn vuistje en voedt zich met onze wanhoop.

De boeman is verdorven, in en in slecht. Hij verschuilt zich achter valse idealen en is trots in en op zijn waanzin. De grootste daad van zijn leven: het vermoorden van onschuldige kinderen. Trots! Hij misbruikt de naam van zijn god. Hoe durft hij dit te zeggen, te denken, te schreeuwen?

Je bent een moordenaar, geen martelaar. Een lafaard, gekleed in waanideeën. Je bent een schaduw die ons het zonlicht tracht te ontnemen. En de schaduw groeit, de duisternis wint terrein.

Laat daarom onze liefde stralen, als een baken in de nacht – hoe moeilijk het ook is. Laat compassie en begrip overwinnen als haat je vuisten balt. Als wantrouwen blind maakt. Samen sterk tegen de boeman. Samen voor elkaar. Voor Manchester. Voor onze wereld. Voor de mensheid.

Moederdag is…

Om 9 uur een voorzichtige klop op de slaapkamerdeur. Op ons ‘binnen’ staat daar mijn oudste zoon in badjas, met een dienblad in zijn handen. Daarop een boterham met vers gebakken spiegelei, een glas fruitsap en een bakje aardbeien.

‘Fijne Moederdag, mam,’ zegt hij, ‘en nu ga ik echt wel terug naar bed! Welterusten.’

GRIJNS